বস্তুবাদী-অনসূয়া বৰঠাকুৰ

মালিকনী বাইদেৱে বাহিৰৰপৰা অনা ধুনীয়া কাঁচৰ সজোৱা বস্তুটো হঠাৎ এটা শব্দ কৰি তলত সিঁচৰতি হৈ পৰিল। কেনেকৈ কি হৈ গ’ল তৎ ধৰিবই নোৱাৰিলোঁ, ওচৰতে থকা হ’লে মই গালি খোৱাটো খাটাং আছিল, নেদেখাজনৰ কৃপাত এইবাৰলৈ বাচিলোঁ যদিও গুৱাল-গালিবোৰ হজম কৰি গ’লোঁ।

 “নিজেই কেনেকৈ পৰি যাব পাৰে?” 

“একেবাৰে কাষত কোনে থৈছিল?” 

“ইচ্ ইচ্ পইচাখিনি পানীত পৰিল।”

“মোলৈ আজি ভাত নবনাবি মালতী।” 

খঙে-দুখে একাকাৰ হৈ ভাত-পানী নাখাই বাইদেউ শুবলৈ গ’ল; হয়তো আজি তেওঁৰ টোপনি নাহিবও পাৰে।

এদিন কন্যা মালাৰো হৃদয়খন ভাঙি চূড়মাৰ কৰি বাইদেউহঁতৰ পছন্দৰজনৰ হাতত গটাই দিছিল! তেতিয়াতো এনেকৈ দুখ কৰা দেখা নাছিলোঁ!ঠুনুকা কাঁচৰ মূল্য হৃদয়তকৈ কেনেকৈ বেছি হ’ব পাৰে? মই অল্পমতিয়ে ওৰে ৰাতি তাকেই ভাবি থাকিলোঁ।