এই প্ৰেম সেই প্ৰেম-পদ্মলোচন ভৰদ্বাজ

তই বিচাৰিলেও বা নিবিচাৰিলেও

মই প্ৰায়েই তোৰ কাষত বহোঁ

সপোনত৷৷

তই ক’লেও বা নক’লেও

কথাবোৰ আধৰুৱা হৈ থাকিলেও

মই তোৰ কথা ভাবোঁ৷

এই যে আমি দুয়ো দুয়োকে একো ন’কলো তাত আমাৰ প্ৰাপ্তি আছেনে?

কেতিয়াবা ভাবো, কৈ দিলেনো

কি হ’লহেঁতেন!!

ক’ৰবাত পঢ়িছিলোঁ

“নোপোৱাৰ বেদনাই হেনো

প্ৰেমক পূৰ্ণতা দিয়ে৷৷

তোৰ মনত আছেনে!!

ভৰ দুপৰীয়া তোৰ বাৰীৰ পাছফালৰ

ঔজোপাৰ কাষত ৰৈ মই মৰা সুহুৰিটো,

কৃষ্ণৰ বাঁহীতকৈ কম নাছিল কিন্তু৷

তই বাউলী হৈ দৌৰিছিলি কলঙৰ পাৰলৈ৷৷

আৰু দুপৰীয়াটোৱে লাহে লাহে

সেন্দুৰ বুলিছিল, এটা ধামখুমীয়া গধূলিলৈ৷৷

বাৰু থাকক সেইবোৰ!!

এতিয়া কলং পাৰত গধূলিটোৱে 

আকৌ ৰঙচুৱা দলিচা পাৰিছে,

মই আকৌ বহি আছোঁ তোৰ কাষত,

পোৱা নোপোৱাৰ দোমোজাত৷৷

লগ পাম তোক আকৌ

কলঙৰ দুয়োপাৰ য’ত মিলি যাব

তাত আমি বহিম কাষে কাষে,

আৰু গাম তই ভালপোৱা গানটো

স্নেহে আমাৰ শত শ্ৰাৱনৰ

ধাৰাষাৰ বৃষ্টিৰ প্লাৱন আনে।।