আউল জীৱনৰ-ৰিমঝিম বৰঠাকুৰ

খবৰটো পাই অনামিকা কথমপি নপৰাকৈ থাকিল। কি শুনিছে এয়া তাই!

কোনোপধ্যেই তাই নিজৰ আৱেগক ধৰি ৰাখিব নোৱাৰিলে। হুকহুকাই কান্দি উঠা অনামিকাৰ কান্দোন পিছলৈ উচুপনিলৈ ৰূপান্তৰিত হ’ল। তেনেদৰে তাই কিমান সময় কান্দি থাকিল গম নাপায়। বাহিৰত কোনোবাই কলিং বেল টিপাৰ শব্দতহে অনামিকাৰ সম্বিত ঘূৰি আহিল। হাততে থকা ম’বাইলটোত সময় চাই দেখিলে মানস আৰু ৰিহা ঘূৰি অহাৰ সময় এয়া।

অনামিকাই লৰালৰিকৈ বাথৰূমটোলৈ দৌৰি গৈ বেচিনত নিজৰ মুখখন ধুই বেচিনৰ কাষতে আঁৰি থোৱা টাৱেলখনৰেই মুখখন মুচি বাথৰূমৰপৰা ওলাই আহিবৰ সময়তে আকৌ কলিং বেলটো বাজিল। দৌৰি যোৱাদি গৈ তাই দুৱাৰখন খুলি দিওঁতেই মানসৰ মাতটো শুনিবলৈ পালে।

: মাৰাই আমাক পঠিয়াই লৈ নিঃপালি দিছে যেন পাইছোঁ দেই।

মানসে সচৰাচৰ কৰা ধেমেলীয়া সুৰতে কথাকেইটা কৈ ৰিহাক হাতত ধৰি ভিতৰলৈ সোমাই আহি অনামিকাৰ মুখখনলৈ চাই আকৌ এবাৰ মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি ক’লে,

: এয়া ৰিহা চোৱা মই যদি মিছা কথা কৈছোঁ, মাৰ চকু পূৰা ফুলি আছে।

: হমম দিতা মই জানোতো সেইকাৰণে পূৰা দহমিনিট আমাক বাহিৰত খাৰা কৰি ৰাখিছে।

দেউতাকৰ সুৰতে ৰিহাই কথাকেইটা কৈ মাকক জোকালে।

: যাহ্ এইকেইটা, তহঁতে অকল মোক শুই থকাই দেখ।

অনামিকাই নিজকে সিহঁতৰ ওচৰত সহজ কৰিবলৈ মুখখন বে‍ঁকা কৰি কথাটো কৈ দুৱাৰখন খটককৈ লগাই দি খৰ খোজেৰে পাকঘৰ পালেহি।

“এনেকুৱাও হ’ব পাৰেনে!”

: কেনেকুৱা হ’ব পাৰে অনা?

অনামিকাই পিছফালে হঠাৎ মানসৰ মাতটো শুনি উচপ খাই আছে উঠিল।

: কি ভাবি আছা অনা?

পিছফালে থকা মানস আৰু অলপ ওচৰ চাপি আহি অনামিকাৰ দুবাহুৰ পিছফালে হাত দুখন থৈ তাৰ মুখখন তাইৰ কাণখনৰ কাষলৈ আনি সুধিলে। এনেকৈ যে মানসে তাইক ধৰিবহি তাৰ কাৰণে অনামিকা অলপো প্ৰস্তুত নাছিল। মাজে মাজে মানসে কিয় এনেকুৱা কৰে বাৰু! তাইৰ দুৰ্বল হোৱা মুহূৰ্তটোতে তাইক পৰিবলৈ নিদিয়াকৈ সজোৰে ধৰি দিয়ে। ঘৰখনত যে সিহঁতৰ বাদেও আৰু এটি প্ৰাণী আছে সেইবোৰলৈ সি ভ্ৰূক্ষেপ নকৰে। সেইকাৰণেই চাগে সুখী নহ’ম বুলি ভাবিও, মাকহঁতৰ পছন্দজনলৈ বিয়া হোৱা অনামিকা আজি হাজাৰজনীতকৈ সুখী।

: মাম্মা তোমালোকে ৰোমাঞ্চ কৰিয়েই থাকিবানে, মোক কিবা খাবলৈ দিবা?

মিউজিক স্কুলৰপৰা আহিয়েই বাথৰূমত সোমোৱা ৰিহা যে আহি সিহঁতৰ পিছফালে থিয় হৈ আছে সিহঁতহালে গমেই নাপায়। ক্লাছ নাইনত পঢ়ি থকা ৰিহায়েও আজিকালি সিহঁতক জোকায়।

: মোৰ ‘লাভবাৰ্ড’কেইটা, আজি আকৌ মাম্মাৰ খং উঠিল নে মাকৰ ঘৰলৈ মনত পৰিল দিতা।

….বুলি আহি তায়ো দেউতাকক পিছফালৰ পৰা সাবটি ধৰিলেহি। এইখনেই অনাৰ সোণৰ সংসাৰ। ইহঁতকেইটাক বাদ দি বেলেগ একো চিন্তাই কৰিব নোৱাৰে তাই। তথাপি মাজে মাজে কিছুমান খবৰ পালে ভাঙি পৰে নজনাকৈয়ে। সেই অৱস্থাতে মানসেও তাইক তুলি ধৰে নজনাকৈয়ে।

: হ’ব হ’ব, ব’ল। বৰ একেবাৰে প্ৰেম বুজি পোৱাজনী….

বুলি মানসে এইবাৰ পিছফালে তাক সাবটি থকা জীয়েকলৈ ঘূৰি তাইক ডাংকোলাকৈ আনি ডাইনিঙৰ চকী এখনত বহুৱাই দিলে।

ৰিহা মাক-দেউতাকৰ একেবাৰে চকুৰ মণিটো। বিয়াৰ ঠিক চাৰিমাহৰ পিছতে তাইৰ অহাৰ বাতৰিয়ে সিহঁতৰ নতুনকৈ আৰম্ভ হোৱা সংসাৰখনত অকণমান হ’লেও আউল লগাইছিল যদিও মানসে খুউব ধুনীয়াকৈ সেই আউল ছিঙি পেলালে। নতুন ঘৰখনত তেতিয়া অনামিকা একেবাৰে নতুন। ঘৰখন মানুহবোৰক ভালকৈ নজনাকৈয়ে আকৌ এক নতুনত্বক তাই আদৰি ল’ব পৰাকৈ একেবাৰে প্ৰস্তুত নাছিল। মানস যদি সেই সময়ত তাইৰ কাষত সাহস হৈ থিয় নিদিয়াহেঁতেন আজি চাগে সিহঁতৰ বুকুখন জুৰ পেলাবলৈ ৰিহা নাথাকিলহেঁতেন। ২৩ বছৰীয়া অনামিকাৰ ভাবধাৰাক হয়তো বহুতেই তিৰস্কাৰ কৰিলেহেঁতেন, কিন্তু তাইৰনো মনৰ অৱস্থা কি সেইখিনিও বুজিবলৈ মানুহৰ দৰকাৰ আছিল।

: আজি মাম্মায়ে কি স্পেচিয়েল ৰেডী কৰি আছেনো দিতা?

ৰিহাই দেউতাকলৈ চাই চকু টিপ মাৰি সুধিলে।

: হ’ব হ’ব, বাপেক-জীয়েক বহি লৈ মোৰ বদনাম গাই থাকিব নালাগে।

দুখন হাতত দুখন প্লেট লৈ অনামিকা সিহঁতৰ ওচৰলৈ আগবাঢ়ি আহিল।

: ওৱাও চাওমিন।

প্লেট দুখনলৈ চাই ৰিহাই ফূৰ্তিতে চিঞৰ এটা মাৰিলে।

: তোমালোকে খোৱা, মই অলপ দেৰিকৈ খাম।

: কিয়?

এইবাৰ মানসে তাইলৈ ঘূৰি চাই সুধিলে।

: নহয় অ’ তোমালোক আহি পোৱাৰ অলপ আগতেহে মই ধুনীয়াকৈ একাপ কফি আৰু এটা ক্ৰীম ৰোল খালোঁ। এতিয়া একেবাৰে মন যোৱা নাই খাবলৈ।

: অ’কেই আমাক এৰি বাৰু খালা, কিন্তু এতিয়াতো আমাৰ ওচৰতে বহি আমি খোৱা চাব পাৰা।

ডাইনিং টেবুলখনতে সজাই থোৱা নিমখ, ব্লেক পেপাৰ আৰু চচৰ টেমাকেইটা থোৱা প্লেটখন ওচৰ চপাই আনিয়েই মানসে ক’লে।

আচলতে অনামিকাই এইকণ সময়ত অলপ অকলশৰে কটাবলৈ মন কৰিছিল। অলপ হেঁপাহ পলুৱাই তাইৰ চিঞৰি চিঞৰি কান্দি বুকুখন পাতলাবলৈ মন গৈছিল। কিন্তু এই বাপেক-জীয়েকে দেখোন এতিয়া এৰিয়েই নিদিয়া হ’ল।

: আজি খবৰ এটা পাই মনটো খুউব বেয়া লাগিল।

খাই থকাৰ পৰাই মানসে কাকো উদ্দেশ্য নকৰাকৈ নিজকে কোৱাদি কথাটো ক’লে।

: কি কথা?

অনামিকাই অন্যমনস্কভাৱেই তাক কথাটো সুধিলে।

: আমাতকৈ জুনিয়ৰ ল’ৰা এজন ঢুকালে এক্সিডেণ্ট হৈ।

ঢুকালে শব্দটোতহে যেন অনামিকাৰ সম্বিত ঘূৰি আহিল।

: ঢুকালে? কোন ঢুকালে? এইজন নেকি?

অনামিকা কথাটো শুনি ইমানেই উত্তেজিত হৈ পৰিল যে হাতত থকা ম’বাইলটো মানসৰ ফালে ঘূৰাই দিলে।

: তোমালোকে কি কৰা কৰি থাকা দেই, মই যাওঁ হমৱৰ্ক দুটামান কৰি লওঁগৈ।

বুলি ৰিহাই নিজৰ খোৱা প্লেটখন পাকঘৰৰ বেচিনত থ’বলৈ উঠি গ’ল।

ৰিহা উঠি যোৱাৰ ফালে এবাৰ চাই মানসে অনামিকাৰ ম’বাইলটোলৈ চালে।

: অঁ অঁ ইয়েইতো, তুমি কেনেকৈ চিনি পোৱা? ই শ্ৰীনিবাশ কলেজত মোতকৈ দুবছৰৰ জুনিয়ৰ আছিল, পিছে ৰেণ্টত ওচৰা-ওচৰিকৈ থাকি একেবাৰে লগৰ যেন হৈ গৈছিল।

মানসে ৰামানুজনৰ কথাকেইটা কৈ থাকোঁতে খাবলৈকে পাহৰি গৈছে। বেংগালুৰুৰ শ্ৰীনিবাশ কলেজত এম.বি.এ কৰি থাকোঁতে মানসে তাক লগ পাইছিল। দুয়োটাৰে কলেজ দুখন বেলেগ আছিল যদিও ভাৰাঘৰ দুটা ওচৰত হোৱাৰ কাৰণে সিহঁতৰ মাজৰ সম্পৰ্কটো খুউব ভাল হৈ গৈছিল। তাতে দুয়োটা হ’ল অসমৰ। এটা গুৱাহাটীৰ, এটা নগাঁৱৰ। অসমীয়া চেণ্টিতে সিহঁতৰ সম্পৰ্কটো ভাল হৈছিল। পিছলৈ এনেকুৱা হৈছিল যে ইটো যদি ঘৰলৈ যায় সিটোলৈকো মাকে পিঠা-পনা সকলোবোৰ দি পঠিয়াইছিল।

: তাৰপিছত কি হ’ল?

: তাৰপিছত আৰু কি হ’ব, মই পঢ়ি-শুনি চাকৰি পাই দুবছৰৰ কাৰণে ইউ.এছ. গুচি গ’লোঁ। তাৰপিছত খবৰ নাপাওঁ। আজি ফেচবুকত দেখিহে…

আৰু কিবা ক’বলৈ ধৰিছিল যদিও অনামিকা সি কথাকেইটা কৈ থাকোঁতেই উঠি গুচি গ’ল। অনামিকা উঠি যোৱা দেখি মানসো তাইৰ পিছে পিছে উঠি গ’ল। আজি বহুত দিনৰ মূৰত সিহঁতৰ কলেজৰ দিনৰ কথা ওলাইছে। এইবোৰ কথা ওলালে মানসে খুউব ভাল পায়। তাৰ কথাবোৰ কৈ কৈ শেষ নহয়। অনামিকাক ইমান কলেজৰ কথা ক’লে যদিও ৰামানুজৰ কথা দেখোন সি কাহানিও তাইক নক’লে। ইমান ইণ্টাৰেষ্টিং ঘটনা আছে তাৰ লগত, তথাপি দেখোন এই চৈধ্যটা বছৰত তাৰ কথা এবাৰো নোলাল।

: জানানে অনা, মই প্ৰথম গাহৰি তাৰ পৰাই খাবলৈ শিকিছিলোঁ।

: কি ৰামানুজে গাহৰি খাইছিল?

:  অঁ, সি নাখাই কি! গাহৰি, মদ সব খাইছিল আৰু মোৰ নিচিনা ভাল ল’ৰা এটা তাৰ কাৰণেই বেয়া হৈ গ’লোঁ।

হাঁহি হাঁহি মানসে অনামিকাক কথাকেইটা ক’লে।

: হ’ব, তুমি তাৰ কাৰণে বেয়া হ’লা নে তুমি তাক বেয়া কৰিলা কোনে জানে?

মানসলৈ নোচোৱাকৈয়ে অনামিকাই ক’লে।

: এনেও নিজৰ গিৰিয়েকক বেয়া দেখাতো ঘৈণীয়েকবোৰৰ স্বভাৱেই।

মানস অনামিকাৰ ফালে আগবাঢ়ি আহি তাইৰ কাণত ফুচফুচাই কথাকেইটা কৈ সি বেডৰূমৰ ফালে আগবাঢ়িল।

মানসৰ ৰামানুজৰ লগত ইমান ভাল অথচ অনামিকাই এই কথাটো ঘূণাক্ষৰেও গম নাপালে। যদি মানসে ৰামানুজৰ জৰিয়তে তাইৰ কথাও গম পাইছিল কোনে জানে! কি কৰিব অনামিকাই মানসক আৰু কিবা সুধিবনে, নে কথাটো ইয়াতে সামৰণি মাৰিব। ৰামানুজে সি গাহৰি খোৱা, মদ খোৱা ইমানবোৰ কথা যদি তাইৰপৰা লুকুৱাব পাৰে, তেন্তে তাইৰ কথা জানিলেও মানসে লুকুৱাব পাৰে! একো ডাঙৰ কথা নহয়। কথাবোৰে অনামিকাক আৰু পাগল কৰি তুলিলে।

: জানা অনা, ৰামানুজৰ এজনী গাৰ্লফ্ৰেণ্ড আছিল।

বেডৰূমৰপৰা মানসে অনামিকাই শুনাকৈ চিঞৰিলে। এইবাৰ অনামিকা কঁপি উঠিল। কাণখন গৰম হৈ তাইৰ সৰ্বশৰীৰ জিকাৰ খাই উঠিল। আৰু বা মানসে কি কয়! তাই সুধিবনে গাৰ্লফ্ৰেণ্ডজনীৰ কথা!

অনামিকাই সুধিবলৈ নাপালেই মানস নিজেই তাইৰ ওচৰলৈ উঠি আহিল।

: জানা, তাৰ এজনী গাৰ্লফ্ৰেণ্ড আছিল। ৰাতি ৰাতি কি কথা সিহঁতৰ। এফালে হাতত বিয়েৰৰ কেন, সিফালে তাৰ কথা “জান, তুমি জানা ন মই কেতিয়াও মদ নাখাওঁ।” বেচেৰীজনী কিমান যে পতিয়ন গৈছিল তাৰ কথাত!

: মানে ৰামানুজে তাৰ গাৰ্লফ্ৰেণ্ডক ফাঁকি দিছিল।

অনামিকাই নজনাকৈয়ে তাইৰ মুখৰপৰা কথাকেইটা ওলাই গ’ল।

: আৰে ফাঁকি নহয়, সি তাৰ ৰিলেচনশ্বিপ বচাবলৈ এইবোৰ কৰিছিল। নহ’লে তাই তাক বোলে এৰি দিব।

: এটা কথা কিন্তু সঁচা সি তাৰ ৰিলেচনশ্বিপটো লৈ খুউব ল’য়েল আছিল। কেতিয়াও কোনো ছোৱালীৰ লগতে ফ্লাৰ্ট কৰি পোৱা নাছিল। মাত্ৰ মদটো খাইছিল আৰু। সেইটোকে আকৌ তাৰ ‘জান’জনীয়ে ভাল পোৱা নাছিল। মদ খালেই ল’ৰা বেয়া হৈ যায় নেকি?

মানসে অনামিকাক সুধিলে।

অনামিকাই এইবাৰ একো উত্তৰ নিদি মানসৰ ওচৰৰপৰা আহি বেডৰূমৰ বিছনাখনত এনেই বাগৰ দিলে। অনামিকা অহা দেখি মানসো তাইৰ পিছে পিছে আহিল। মানসৰ মতি-গতি দেখি অনামিকাই যি বুজিছে আজি মানে তাইক মানসে ৰামানুজৰ কথা শেষ নোহোৱাকৈ এৰি নিদিয়ে। সি ক’ম বুলি লাগিছে যেতিয়া শুনিবই লাগিব তাৰ কথা। মানস তাইৰ ফালে অহা দেখি অনামিকাই তাক নিজেই সুধিলে,

: কি নাম আছিল তাইৰ? মানে গাৰ্লফ্ৰেণ্ডজনীৰ?

: অহ চোৱাচোন ইমানবছৰ থাকিলোঁ একেলগে নামটোৱেই গম নাপালোঁ। সি ‘জান’ বুলি মাতে যে আমিও তাক তোৰ ‘জান’ বুলিয়েই কওঁ। কেতিয়াও নামটো সুধিবলৈ মনলৈ নাহিলেই।

এইবোৰেই ল’ৰা। কেতিয়াও কাহিনীৰ গভীৰতালৈ নাযায়। নামটো সুধিবলৈও সাহ মনলৈ নাহে। কিন্তু এজনী ছোৱালী হোৱাহেঁতেন নাম নালাগে, পূৰা চৈধ্যগোষ্ঠীৰ পৰিচয় উলিয়াই দিলেহেঁতেন।

: আজি বহুত বছৰৰ মূৰত তাৰ ফটোখন দেখি বিৰাট দুখ লাগিছে অনা! বহুত বছৰ তাৰ লগত যোগাযোগ নাছিলেই বুলি ক’ব পাৰি। কিন্তু বেংগালুৰুত থকা দিনকেইটাত তাৰ লগত সম্পৰ্ক মোটামুটি ভাল আছিল।

: তাৰপিছত কি হ’ল, সি সেইজনীকে বিয়া পাতিলেনে?

: গম নাপাওঁ দেই। মইতো দুবছৰৰ কাৰণে ইউ.এছ গ’লোঁ। তাৰপৰা ঘূৰি অহাৰ পিছত বেংগালুৰুত আছিলোঁ যদিও তাৰ আৰু মোৰ লোকেচনটো অলপ দূৰ আছিল কাৰণে তেনেকৈ লগ পোৱা নহৈছিল। এবাৰ লগ পাওঁতে তোৰ ‘জান’ৰ কি খবৰ বুলি সোধোঁতে সি কৈছিল, ‘জান’ৰ বিয়া। খালী মোৰ লগত নহয়। বচ সিমানেই!

মানসে অনামিকাৰ কাষতে ওপৰলৈ মুখ কৰি শুই শুই কথাকেইটা কৈ আছিল।

: এই যে প্ৰেমবোৰো। প্ৰেমৰ দিনত জানটো, সোণটো আৰু যে কত কি! ভালেই হ’ল আমাৰ সেইবোৰ ঝামেলা নাছিল। ক্লাছ কৰিব লাগে, আহিব লাগে, মদটো খাব লাগে আৰু শুব লাগে।

: আকৌ দেখোন তুমি মদ নোখোৱা ভাল ল’ৰা আছিলা। ৰামানুজেহে বোলে…

: আৰে আছিলোঁতো ঘৰত থাকোঁতে, বেংগালুৰুলৈ অহাৰ পিছত খোৱা আৰম্ভ কৰিলোঁ। ৰামানুজ অহাৰ পিছত সদায় খাবলৈ ল’লোঁ। বাৰু, এইবোৰ বাদ দিয়া। তুমি কোৱা তুমি কেনেকৈ চিনি পোৱা মিষ্টাৰ ৰামানুজক?

মানসৰ এইবাৰৰ প্ৰশ্নটোত অনামিকা থতমত খালে। কথা পাতি থাকোঁতে ভবাই নাছিল মানসে যে তাইক এইটো কথা সুধি দিব। তাই মানসক ইমানখিনি কথা সুধি থাকোঁতেই ভাবিব লাগিছিল এনেকুৱা এটা প্ৰশ্ন যে মানসে তাইক কৰিব। এতিয়া কি বুলি উত্তৰ দিব অনামিকাই! আজিৰপৰা পোন্ধৰ বছৰ আগতে যাক তাই জীৱনৰপৰা চিৰ বিদায় দি আহিছিল, আজি সেইজনেই পুনৰ জীৱনটোত আউল লগাবলৈ আহিছে দেখোন। এই চৈধ্যটা বছৰে তাইৰ জীৱনত লগা আউলবোৰ মানসে খুউব ধুনীয়াকৈ ছিঙি আনিছিল। আজিৰ আউলৰ আঁৰৰ কাহিনী শুনিলে মানস আগবাঢ়ি আহিবনে ছিঙিবলৈ!

নগাঁৱ কলেজত চিনাকি হোৱা ৰামানুজৰ প্ৰেমত অনামিকা কেনেকৈ, কেতিয়া পৰিল গমেই নাপালে। মেজৰ মেট ৰামানুজৰ লগত লগৰবোৰে জোকাওঁতে জোকাওঁতে দুয়োৰে মেজৰৰ কাহিনীয়ে খুউব কম সময়তে প্ৰেম কাহিনীৰ ৰূপ ল’লে। তাৰপিছত ৰামানুজে কলেজ পাছ কৰি বেংগালুৰুলৈ আহিল। তাই আহিল মাষ্টাৰ ডিগ্ৰীৰ কাৰণে গুৱাহাটীলৈ। তেতিয়াও সিহঁতৰ প্ৰেমত একো বিঘিনি ঘটা নাছিল। কিন্তু সঁচৰাচৰ পৰিয়ালৰ দৰে তাইৰো মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী শেষ হোৱাৰ পাছত ঘৰৰপৰা বিয়াৰ কাৰণে জোৰ দিলে। তাৰপিছত আৰু কি? সাধাৰণতে যি হয় সেয়াই হ’ল। তায়ো আন ছোৱালীৰ দৰে নিজৰ প্ৰেমক বিদায় দি মাক-দেউতাকৰ পছন্দৰ ল’ৰাৰ লগত বিয়াত বহি সোণৰ সংসাৰ কৰিলে। মাক-দেউতাকৰ পছন্দক আদৰি ল’ব নোৱাৰিব বুলি ভাবি বিয়াত বহা অনামিকাৰ কিন্তু বেছিদিন নালাগিল মানসক আদৰি ল’বলৈ। আচলতে ৰামানুজৰ কথা মনত পেলাবলৈ মানসে সুযোগেই নিদিলে। সকলোবোৰ ততাতৈয়াকৈ ঘটি গ’ল। মানসৰ লগত ৰিহাও তাইৰ জীৱনলৈ আহি অনামিকাক এক নতুন ৰূপ দিলে। পত্নী, মাতৃ, বোৱাৰী সকলোবোৰ দায়িত্ব বেলেগ বেলেগকৈ পালন কৰি থাকোঁতে দেখোন তাই তাইৰ অতীতটোক ক’ৰবাতে এৰি থৈ আহিল। হয়তো মানসৰ নিচিনা এজন ব্যক্তি তাইৰ জীৱনলৈ অহাৰ কাৰণেই তাইৰ অতীতে তাইক বৰ বিশেষ দিগদাৰি নিদিলে। কিন্তু আজি হঠাৎ ঘটা ঘটনাটোৱে যে তাইৰ অতীত লাহে লাহে উদঙাই আহিছে, অনামিকাই ভালকৈ বুজি উঠিছে।

: কি হ’ল। একো নক’লা যে?

মানসে অনামিকালৈ ঘূৰি ওপৰলৈ মুখ কৰি শুই থকা তাইৰ পেটটোতে সাবট মাৰি সুধিলে।

: কেনেকৈ চিনি পোৱা ৰামানুজক?

এইবাৰ অনামিকা শুই থকাৰপৰা উঠি বিছনাখনতে বহি ল’লে। তাই ক’ব মানসক। সঁচা কথাই ক’ব মানসক। প্ৰেমহে কৰিছিল। কি ডাঙৰ কাম কৰিছিলনো তাই! যাক প্ৰেম কৰিছিল তাৰ লগত বিয়া নহ’ল। সেইবুলি তাই ইমান পাপ কাম কৰিলেনে! ক’ব অনামিকাই মানসক ৰামানুজ যে তাইৰ কলেজৰ দিনৰ প্ৰেমিক আছিল। যাৰ লগত এসময়ত কলেজৰ কেণ্টিনত, পাৰ্কত বহি অযুত সপোন দেখিছিল।

 ইমানবছৰে মানসৰ মৰমৰে উপচাই ৰখা অনামিকাৰ অতীতৰ আধৰুৱা প্ৰেম কাহিনীক একেবাৰে গাপ দি ৰাখিছিল। আজি হঠাৎ ৰামানুজৰ মৃত্যুৰ ঘটনাটোৰ লগত সকলোবোৰ সাঙুৰ খাই ওলাই আহিবলৈ ধৰিছে। ওলাইছেই যেতিয়া ওলায়েই যাওক। ইমান বছৰে পাহৰণি গৰ্ভত থকা প্ৰেম কাহিনী এটাৰ প্ৰেমিকৰ মৃত্যুত তেওঁৰ প্ৰাক্তন প্ৰেমিকাই কান্দিব বিচাৰিও কান্দিব পৰা নাই। যিমানেই নহওক এসময়ত সেইজন প্ৰেমিকৰ কান্ধতে মূৰ থৈ বিচাৰি পাইছিল জীৱনৰ সমগ্ৰ সুখ। আজি চ’চিয়েল মিডিয়াত RIP বুলি শ্বেয়াৰ হৈ থকা ফটোখন দেখি অনামিকাই কেনেকৈ নিজকে চম্ভালি আছে, তাইৰ বাহিৰে সেইকথা কোনে বুজিব। এতিয়া মানসে কৰা প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰটো দিবলৈ তাই যিমানেই চেষ্টা কৰিছে, সিমানেই তাইৰ শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিছে। বহুত সময় ধৰি থকা চকুপানীক তাই আৰু কোনোপধ্যেই ধৰি ৰাখিব নোৱাৰিলে।

‘ৰামানুজ’ বুলি তাইৰ কান্দোনে এইবাৰ পাৰ ভাঙি ওলাই আহিল। মাকে কন্দা যেন শুনি ইটো ৰূমৰপৰা ৰিহাও ওলাই আহি ঘটনাৰ বুজ ল’বলৈ ধৰোঁতেই মানসে পৰিস্থিতিটো চম্ভালি ল’লে।

: ৰিহা, মাৰ সঁচাকৈয়ে মাকলৈ মানে তোমাৰ আইতালৈ মনত পৰিছে। তুমি টিভি চোৱাগৈ যোৱা মই আছোঁ।

বুলি তাইক ৰূমৰপৰা উলিয়াই দুৱাৰখন বন্ধ কৰি দিলে। হিকটিয়াই হিকটিয়াই কান্দি থকা অনামিকাক বুকুৰ মাজলৈ টানি আনি আলফুলেৰে তাইক সাবটি ধৰি ফুচফুচাই কোৱাদি ক’লে,

‘তুমিয়ে যদি এনেকৈ কান্দা, অকমানিটোৰ সৈতে অকলশৰীয়া কৰি থৈ যোৱা ৰামানুজৰ পত্নীক আমি গৈ কেনেকৈ সান্ত্বনা দিম অনা?’

: মানে…

: অঁ, তাৰ চাৰিবছৰীয়া এটা অকণমানি আছিল।

: হে ভগৱান, তুমি এইবোৰ কি কৰিলা।

বুলি এইবাৰ অনামিকাৰ কান্দোন আৰু অলপ ডাঙৰ হ’ল। মানসৰ বুকুৰ মাজত সোমাই হিকটিয়াই হিকটিয়াই কান্দি থকা অনামিকাক এইবাৰ মানসে কি বুলি বুজাব একো ভাবি নাপালে। মাত্ৰ তাইৰ খোল খাই যোৱা চুলিকোছাৰ মাজত তাৰ আঙুলিকেইটা বোলাই থাকি বন্ধাই বেৰত ওলোমাই থোৱা সিহঁতহালৰ বিয়াৰ ফটোখনলৈ চাই ৰ’ল।

 

******