ত্ৰয়োদশ শতিকাৰ তৃতীয় দশকৰপৰা ঊনবিংশ শতিকাৰ তৃতীয় দশকলৈকে নিৰৱছিন্নভাৱে আহোম স্বর্গদেউ সকলে অসমত ৰাজত্ব কৰি অসম বুৰঞ্জীত এক গৌৰৱময় অধ্যায়ৰ সূচনা কৰি থৈ গৈছে।প্ৰায় ছশ বছৰৰ (১২২৮-১৮২৬ খ্ৰীঃ) এই দীঘলীয়া কালছোৱাত অনেক জয়-পৰাজয়,ঘাত-প্ৰতিঘাত,সন্ধি-বিগ্ৰহ, মিত্ৰতা-শত্ৰুতা,বিনিময়-সংগ্ৰহ আদিৰ যোগেদি তেওঁলোকে গঢ়ি তুলিছিল বৰ অসম আৰু বৃহত্‍ অসমীয়া জাতি।আহোম যুগৰ এই ইতিহাস বিস্ময় আৰু ৰোমাঞ্চেৰে ভৰা। আহোম যুগৰ এক ধর্মীয় সামাজিক উত্‍সৱ মে-ডাম-মে-ফী।এই উত্‍সৱ টাই আহোমসকলে উদযাপন কৰা পূর্ব পুৰুষৰ পূজা।মে-ডাম-মে-ফী ৰ অর্থ হ’ল-মে মানে প্ৰার্থনা বা পূজা কৰা,ডাম মানে পূর্বপুৰুষ বা মৃতক আৰু

মুখ আৰু মূৰত উ-কাৰ হয়নে ঊ-কাৰ হয় সেই কথাটোত মোৰ  কেতিয়াবা খেলিমেলি লাগিছিল।সেই খেলিমেলি এক নিমিষতে দূৰ হৈছিল ‘যাদু সম্ৰাট’ এম হুছেইনৰ পৰম বন্ধু  ‘মৌচাক মামা’ শান্তনু তামূলী ছাৰে কোৱা এক  যাদুকৰী কথাত।ছাৰে কৈছিল, “মানুহে মুখখন পৰাপক্ষত বন্ধ কৰি থʼব লাগে বাবে  ‘মুখ’ত উ-কাৰ আৰু মূৰটো সদায় খুলি থʼব লাগে কাৰণেই ‘মূৰ’ত ঊ-কাৰ দিব লাগে।”  কথাষাৰে মোৰ মনত গভীৰভাৱে ৰেখাপাত কৰিছিল। শব্দৰ ব্যৱহাৰত অতিকৈ কৃপণ ডক্টৰ প্ৰমোদ চন্দ্ৰ তামূলী নামৰ শিশু মনৰ বিজ্ঞানীজনে শিশু-কিশোৰক শব্দ, চিন্তা আৰু অনন্ত কৌতূহলৰ এখন

মোৰ আইতাৰ আঠ বছৰ বয়সতে বিয়া হৈছিল। যিটো বয়সত পখিলা খেদি,বালি ভাত ৰান্ধি ৰং-তামাছা কৰি ওমলি ফুৰাৰ সময় আছিল, সেইটো বয়সতে ফুলকুমলীয়া ছোৱালীহঁতক বিয়া নামৰ  বান্ধোনটোত বান্ধি দিয়া হৈছিল।ছোৱালীহঁতে দৰা-কইনা খেলি ওমলাৰ সময়ত নিজেই কইনা হ’বলগীয়া হৈছিল। বিয়া,দৰা-কইনা আদি মানে অকল স্ফূৰ্তি আৰু ভাল ভাল মিঠাই আদি খোৱা বুলি ভবা সময়তে বলিৰ পঠাৰ নিচিনাকৈ সংসাৰৰ বলিশালত অজানিতে তাই নিজৰেই মূৰটো সুমুৱাই দিছিল একো নজনাকৈয়ে। আইতাহঁতৰ দিনত হেনো তেনেকুৱা বয়সত ছোৱালীৰ বিয়া হোৱাটো একেবাৰে সাধাৰণ কথা অৰ্থাৎ সেই সময়ৰ সমাজত প্ৰচলিত

অন্তৰাত্মা হৈছে-বিবেক আৰু আমাৰ চেতনা শক্তি।   অন্তৰাত্মাই আমাক সদায় মাৰ্গ দৰ্শন কৰি আহিছে। আমি জীৱনত কিমান শুদ্ধ বা কিমান ভুল কৰিছোঁ সেয়া মাত্ৰ আমাৰ ভিতৰত থকা দুটা শক্তিয়ে গম পায়  অন্তৰাত্মা আৰু পৰমাত্মা। অন্তৰাত্মা(conscience) হৈছে  আমাৰ শৰীৰৰ এনে এক সত্বা যি আমাক সদায় সঠিক পথত চলিবলৈ দিক্ দৰ্শন কৰি আহিছে।যেতিয়া আমি কিবা বেয়া কাম কৰোঁ আমাৰ মনটো বৰ বেয়া লাগি থাকে।  তেতিয়া আমাৰ  ভিতৰৰপৰা কোনোবাই যেন সকীয়াই থাকে, “যি কৰিছা ঠিক হোৱা নাই”।সেয়াই হৈছে অন্তৰাত্মা। যেতিয়া আমি অন্তৰাত্মাৰ আহ্বান

আজিকালিৰ শিক্ষা ব্যৱস্থাত শিক্ষক আৰু ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগত অভিভাৱকো সমানে জড়িত।এটি শিশুৰ বাবে ঘৰখনেই হৈছে প্ৰথম পঢ়াশালি। বিদ্যালয়লৈ যোৱাৰ আগৰ সময়ছোৱা শিশুটিয়ে মাক- দেউতাক তথা পৰিয়ালৰ আন আন আপোনসকলৰ লগত ডাঙৰ হোৱাৰ সুযোগ লাভ কৰে। পৰিয়ালৰ আন লোকসকলে যেনেদৰে আচৰণ কৰে শিশুটিয়েও তেনেদৰে আচৰণ কৰিবলৈ শিকে। কিয়নো, শিশু সদায় অনুকৰণপ্ৰিয় – পোহনীয়া ভাটৌ চৰাইৰ নিচিনা। চাৰিওফালে যেনে ধৰণৰ পৰিৱেশ দেখা পায়, শিশুটিয়ে তাৰ লগতে মিলি যাবলৈ চেষ্টা কৰে। এইখিনিতে “ৰজা আৰু ভাটৌ চৰাই”ৰ সাধুটো উনুকিয়াব পাৰি। ব্যাধৰ ঘৰৰ অসুস্থ পৰিৱেশত পালিত

“কিনো কাপোৰখনি   ফুলে জকেমকি      উৰি যায় বতাহৰ লগত; নেখায় চাৰি সাঁজি      থাকিব পাৰোঁ মই       বহাগৰ বিহুৰে লগত ৷” এই বিহুনামৰ জৰিয়তে অসমীয়া স্বভাৱ কবিয়ে বিহুৰ প্ৰতি থকা অসমীয়া মানুহৰ আৱেগ,অনুভূতি, অফুৰন্ত চেনেহ-শ্ৰদ্ধা অতি মননশীলভাৱে পৰিস্ফুট কৰি তুলিছে৷বিহুৰ প্ৰতি থকা অসমীয়া মানুহৰ এনে অনুভৱ আৰু একাত্মবোধ উপলব্ধি কৰিয়েই হয়তো সুধাকণ্ঠ ড° ভূপেন হাজৰিকাদেৱে  গাইছিল —           “ব’হাগ মাথোঁ এটি ঋতু নহয়                    নহয় ব’হাগ এটি মাহ,               অসমীয়া জাতিৰ ই আয়ুস ৰেখা                    গণজীৱনৰ ই সাহ।” ব’হাগত

ঐতিহ্যমণ্ডিত সম্পদৰাজিৰে সমৃদ্ধ বৰ্তমান বিশ্বনাথ জিলাৰ সদৰ ঠাই -বিশ্বনাথ , বুৰঞ্জী প্ৰসিদ্ধ ঠাই। প্ৰকৃতিয়ে উজাৰি দিয়া অনন্য নৈসৰ্গিক ৰূপে-ৰসে ওপচি থকা এই অঞ্চলটি পৰ্যটকৰো আকৰ্ষণৰ কেন্দ্ৰবিন্দু। দক্ষিণপাৰৰ বিশাল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বুকুৰ নদীদ্বীপ উমা-টুমনি অপৰূপ সেউজ শোভাৰ অনাবিল প্ৰশান্তিৰ আধাৰ। আনহাতে উত্তৰপাৰৰ অৰুণাচলৰ ৰামবাট পাহাৰখণ্ড প্ৰকৃতিৰ ৰম্যভূমি।মূল নগৰৰপৰা ১১ কিলোমিটাৰ দূৰৈত বুঢ়ীগাং আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সংগমস্থলীত অৱস্থিত  গুপ্তকাশী বিশ্বনাথ পুণ্য তীৰ্থভূমি। বিশ্বনাথ অৰ্থাৎ বিশ্বৰ গৰাকী।বিশ্বনাথৰ অধিষ্ঠান ক্ষেত্ৰ ‘বাৰাণসী’ক ‘কাশী’ বোলা হয়।সেয়ে বিশ্বনাথৰ অধিষ্ঠানক গুপ্তকাশী বোলা হয়।জনশ্ৰুতিমতে তাহানি অসুৰ বংশৰ ৰজা বলীৰ পুত্ৰ শিৱভক্ত

অসমীয়া ভাষা সাহিত্য আৰু জনজীৱনৰ লগত ডাকৰ বচনসমূহৰ যথেষ্ট প্ৰাসংগিকতা আছে।কিন্তু ডাক কোন? ডাক কাল্পনিক চৰিত্ৰ নে কিংবদন্তি এই লৈ বহুতো মতভেদৰ জনপ্ৰবাদ পোৱা যায়।বৰপেটা অঞ্চলৰ লেহিডঙৰা নামৰ গাঁৱত ডাক পুৰুষৰ জন্ম হৈছিল বুলি উল্লেখ আছে।              “লেহিডঙৰা ডাকৰ গাঁও।               তিনিশ পুখুৰীৰ তিনিশ নাও। ডাক চৰিতমতে ডাক কুমাৰণীৰ সন্তান।ডাকৰ মাতৃৰ বহুদিনলৈকে সন্তান জন্ম হোৱা নাছিল। এদিন মিহিৰ মুনি তীৰ্থ ভ্ৰমণ কৰিবলৈ আহি কুমাৰৰ গৃহত অতিথি ৰূপে আশ্ৰয় গ্ৰহণ কৰিছিল।সন্তানহীন কুমাৰণীয়ে মুনিৰ সেৱা শুশ্ৰূষাত কোনো ত্ৰুটি কৰা নাছিল।কুমাৰণীৰ সেৱা শুশ্ৰূষাত

ফুলবোৰ  ফুলিলে মনটো আনন্দেৰে ভৰি পৰে। সুগন্ধিৰে আমোলমোল কৰা ফুলে মনৰ ভিতৰখনো সুগন্ধিময় কৰে , পোহৰাই তোলে মনাকাশ।গোন্ধ নাথাকিলেও তাৰ ৰং-ৰূপেও মনটো ৰঙীন কৰি তোলে।সেয়ে কবিয়ে লিখি গৈছে, গায়কে গাইছে….          “ফুলৰ এই মেলাতে পখীয়ে গীত গাই          মৌ-মাখি গুণ গুণ          সুৰ তোলে বীণাই…..” তেনেদৰেই সুগন্ধি ফুলৰ সুবাস স্মৃতিৰ পাতত খুঁচৰি তাৰ লগত জড়িত পুৰণি স্মৃতি সুঁৱৰি গাই উঠিছে…..           “বহুদিন বকুলৰ গোন্ধ পোৱা নাই            বহুদিন বকুলৰ মালা গঁথা নাই……” এৰা স্মৃতিৰ পাপৰিত কেৱল ফুলেহে সুখ-দুখ সকলোতে সংগ দি জীৱনটো ৰঙীন কৰি তোলে।এই

বিহু অসমীয়াৰ আয়ুস ৰেখা। বিহু অসমীয়াৰ চেনেহৰ, আদৰৰ, প্ৰাণৰ উচ্ছ্বাস মিহলি জাতীয় উৎসৱ। আকৌ অসমীয়া নাৰীৰ প্ৰাণৰ সম্পদ তাঁতশালখন। কৰ্ম আৰু উৎসৱৰ মাজৰ সেতু হিচাপে যুগে যুগে আমি গাই অহা বিহুনামে খেতি-বাতিৰ লগতে তাঁতশালখনকো সাঙুৰি লৈছে। তাঁতশালত  অসমীয়া জীয়ৰী-বোৱাৰীহঁতে সপোন ৰচে। তাঁতশালৰ সৈতে আছে আমাৰ এক নিবিড় সম্পৰ্ক। বিহুনামতো  এই তাঁতশালখনে  বিশেষ গুৰুত্ব পাই আহিছে । তাঁতশালখনক লৈ বিভিন্ন বিহুনাম ৰচিত হৈছে। বিহুনাম গাবলৈ লওঁতে প্ৰথমেই তাঁতশালখনক মনত পেলোৱা হয়।       অতিকৈ চেনেহৰ               মুগাৰে