ফাগুনে ৰিক্ত-শীৰ্ণ কৰা ধূলি ধুসৰিত  পৃথিৱীয়ে মাজ চ’তৰপৰা অহা বৰষুণজাকৰ পৰশত শীতৰ ৰুক্ষ ৰূপ আঁতৰাই নিজকে নতুন ৰূপত সজাই-পৰাই প্ৰকৃতিয়ে বসন্ত অহাৰ জাননী দিলে…!বসন্তৰ আলফুলীয়া পৰশত গছে গছে পোখা মেলে ন কুঁহিপাতৰ…নানা ৰঙী ফুলবোৰে আঁজলি ভৰাই সুশোভিত কৰিলে লঠঙা গছৰ ডাল… শুষ্ক পৃথিৱীক প্ৰকৃতিৰাণীয়ে শ্যামলী অৱগুন্ঠনেৰে আৱৰি ভৰ যৌৱনা কৰিলে…বোৱনী শিপিনীহঁতো ব্যস্ত হৈ পৰিছে প্ৰিয়জনৰ বাবে এখনি গামোচা বৈ যাচিবলৈ…!পলাশ-মদাৰ-শিমলু-কৃষ্ণচূড়াই আকাশত জুই ছটিয়াইছে ! আঁহতৰ ডালত মেল খোৱা ৰঙা ৰঙৰ কুঁহিপাতৰ ৰাঙলী বোলে কোনোবা অতীতৰ শিল্পীপ্ৰাণা আইতাৰ মনত দোলা দি

“সুখ সুখ বুলি মানুহ বলিয়া               নেদেখে সুখৰ মুখ, সুখ বিচাৰোঁতে পায় সংসাৰত               দুখৰ উপৰি দুখ।” এই কবিতাফাঁকিৰ পৰা অনুভৱ হয় সুখ এটা সংজ্ঞাবিহীন শব্দ। ইয়াৰ কোনো এটা পৰিধি নাই; ইমানেই বিশাল, বিচাৰি পোৱা নাযায়। মনৰ সন্তুষ্টিয়েই জীৱনৰ শান্তি।ৰাজ অট্টালিকাত থাকিও সুখ নাথাকিব পাৰে যদি বেমাৰ বা বিভিন্ন সমস্যাৰে ভৰপূৰ। কিন্তু জুপুৰি ঘৰ এটাতো সুখ থাকিব পাৰে তাত যদি প্ৰশান্তিৰে ভৰি থাকে। ক’বলৈ গ’লে, আত্ম-সন্তুষ্টিত সুখ থাকে। কাৰণ জীৱন নামৰ পাহাৰটোৰ মাজত দুখোজমান দূৰৰপৰা দেখা সেউজীয়া বৰণৰ সুখখিনি বিচাৰি মৰুভূমিৰ মাজত

‘বিহু’ অসমীয়াৰ এক অবিচ্ছিন্ন জাতীয় সংস্কৃতি। জন্মৰপৰা মৃত্যুলৈ অসমীয়াৰ এক গৌৰৱোজ্জ্বল মানৱীয় আৰু সাংস্কৃতিক ধাৰা। অসমত বসবাস কৰি অহা বিভিন্ন নৃগোষ্ঠীসমূহৰ অঞ্চলভেদে স্বকীয়তাৰে অনুষ্ঠিত হোৱা বিভিন্ন বসন্তকালীন উৎসৱ অনুষ্ঠানৰ ভিতৰত বিহুক অন্যতম প্ৰধান উৎসৱ হিচাপে ধৰা হয়। বিহু কোনো নিৰ্দিষ্ট জাতি বা জনগোষ্ঠীৰ নিজস্ব সম্পদ নহয়, ই হৈছে সমগ্ৰ অসমৰ জাতীয় উৎসৱ।জাতি-ধৰ্ম-বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে অসমৰ আটাইবোৰ জনগোষ্ঠীৰ উৎসৱ-পাবৰ্ণসমূহক বিহুৰ সামগ্ৰিক ৰূপ বুলি অভিহিত কৰিব পাৰি। ভিন্নতাক পৰিহাৰ কৰি একতাৰ ডোলেৰে উদাৰভাৱে অনুষ্ঠিত হোৱা বিহু উৎসৱটি হৈছে অসমীয়া জাতীয় সম্প্ৰীতিৰ এক উৎকৃষ্ট

অসমীয়া জনজীৱনৰ অন্যতম সম্পদ তাঁতশাল। হয়, বস্ত্ৰনগৰী শুৱালকুছিৰ  জীয়ৰী-বোৱাৰী হিচাপে অনুভৱ কৰো। তাঁতশালৰ অন্যতম স্থান আমাৰ শুৱালকুছিত কুটীৰ শিল্পটোৱে প্ৰাচীন কালৰপৰাই এক উল্লেখযোগ্য ভূমিকা বহন কৰি আহিছে ।এই শিল্পবোৰে গ্ৰাম্য অৰ্থনীতিত ওপৰত প্ৰভাৱ পেলাই আহিছে আৰু লগতে অসমৰ শিল্প সংস্কৃতিৰো নিদৰ্শন দাঙি ধৰিছে।কিন্তু বৰ্তমান কুটীৰ শিল্পবোৰৰ শোচনীয় অৱস্থা দেখি মন সেমেকি যায়। বিশেষকৈ তাঁতশালৰ পৰিবৰ্তন হ’ল।এতিয়া থলুৱা তাঁত শালৰ ঠাইত পাৱাৰ লুমৰ মেছিনৰ প্ৰচলন বেছি। আমাৰ শুৱালকুছিত ২০ বছৰৰ আগত প্ৰত্যেক ঘৰ মানুহৰ চাৰিখনকৈ  থলুৱা তাঁতশাল আছিল।সকলো পৰিয়ালৰ লোক সূতা লোৱা,মহুৰা

সাম্প্ৰতিক কালত সময়ে – সময়ে সভা- সমিতি,দূৰদৰ্শনৰ আলোচনা, বাতৰি কাকত, আলোচনী ,বিজ্ঞলোকৰ আলোচনা আদিত অসমীয়া ভাষাৰ ভৱিষ্যত সম্পৰ্কে ভিন্ন জনে, ভিন্ন মত প্ৰকাশ কৰা পৰিলক্ষিত হয় ৷এচাম বিজ্ঞলোকে বৰ্তমানৰ পৰিৱেশ, পৰিস্থিতিৰ প্ৰতি লক্ষ্য কৰি অসমীয়া ভাষাৰ ভৱিষ্যত সম্পৰ্কে নেতিবাচক মন্তব্য কৰা দৃষ্টিগোচৰ হয় ৷ আন এচামে আকৌ অত্যুৎসাহী  মনোভাৱেৰে অসমীয়া ভাষা পৃথিৱীৰ বুকুৰ পৰা কেতিয়াও হেৰাই যাব নোৱাৰে বুলি মত প্ৰকাশ কৰা শুনা যায় ৷ উল্লিখিত বিজ্ঞলোকসকলৰ চিন্তা-চেতনাৰ প্ৰতি সন্মান জনায়ো আমাৰ ব্যক্তিগত অনুভৱ কিঞ্চিত অৱলোকন কৰাৰ প্ৰয়াসেই এই লিখনিৰ

প্ৰেমৰ অবিহনে মানুহৰ জীৱনটো কেনে হ’লহেঁতেন বাৰু? এটা আবেগ, অনুভূতিহীন জীৱন! ৰুক্ষ, খৰাং মন আৰু যে কত কি! কাৰ হৃদয়ৰ দুৱাৰত প্ৰেমে কেতিয়া টুকুৰিয়াই কোনেও ক’ব নোৱাৰে। নোখোলাকৈ থাকিম বুলি ভবাজনৰো যেতিয়া সেই দুৱাৰ খোল খায়, এজাক মলয়াই শীতল কৰি তোলে মনৰ আকাশ। চৌপাশৰ সেউজীয়াবোৰে বুকুলৈকে শিপায়। সদায় দেখি থকা বনৰীয়া ফুলপাহেও অনন্য ৰূপত ধৰা দিয়ে প্ৰেমিকৰ মনত। দুটা ভিন্ন মন এক হৈ একেদিশে চাবলৈ ধৰে । ঠিক নদীয়ে সাগৰলৈ চোৱাৰ দৰে! কেণা সকলোতে লাগে। প্ৰেমতো লাগে। ভুল বুজাবুজিৰ ফলতেই

: ঐ মাজনী, তুমি মোৰ কথাবোৰৰ কিয় গুৰুত্ব নিদিয়া? এতিয়া ডাঙৰ হৈছা।দুদিন পিচত এখন ঘৰৰ বোৱাৰী হ’বা।এনেকৈ হ’লে কেনেকৈ চলিবা? মই আৰু কিমান ক’ম যে ৰাতি হ’লে ঘৰ সাৰিব নাপায়,চুলি চুচা, নখ কটা কামবোৰ কৰিব “নাপায়”। তোমাক কৈ কৈ ভাগৰি গৈছোঁ দেই।  : এ ৰ’বা না মা, এইটো নাপায়, সেইটো নাপায়। এইযে নাপায়, নাপায় বুলি কৈ থাকা কি কাৰণে নো নাপায় বুজাই দিয়াচোন মা।  আমাৰ আইতা, মাহঁতে ৰাতি এই কামবোৰ কৰিব নাপায় বুলি কৈছিল।আমিও এই বয়সলৈকে সেইবোৰ তেনেকৈয়ে মানি আহিছোঁ

আহিন আৰু কাতি মাহৰ সংক্ৰান্তিৰ দিনা কাতি বিহু পালন কৰা হয়। কাতি বিহুৰ দিনা সমগ্ৰ অসমীয়াই তুলসী গছৰ পুলি ৰোৱে আৰু গধূলি সেই তুলসীজোপাৰ তলত চাকি-বন্তি জ্বলায়। আচলতে ঘৰে ঘৰে ৰোৱা সেই তুলসীজোপাৰ তলত গোটেই মাহ জুৰি চাকি-বন্তি জ্বলায়। কাতি বিহুৰ দিনাৰপৰা আকাশ বন্তিও জ্বলায় যাতে আকাশ বন্তিয়ে সমগ্ৰ অঞ্চল আলোকিত কৰি ৰোগ ব্যাধি নিবাৰণ কৰাৰ লগতে শস্য অনিষ্টকাৰী পোক-পৰুৱাবাৰ নাশ কৰে। ইয়াৰ উপৰি ধনৰ অধিষ্ঠাত্ৰী লক্ষ্মী দেৱীৰ স্তুতিৰ অর্থে কাতিবিহুৰ দিনা ভঁৰাল আৰু শস্য ক্ষেত্ৰত চাকি বন্তি জ্বলায় যাতে

এই পৃথিৱীত সফল ব্যক্তিসকলৰ সফলতাৰ আঁৰত থকা মূল শক্তিয়েই হৈছে প্ৰচণ্ড ইচ্ছা শক্তি। স্বামী বিবেকানন্দই কৈছিল,  “এটা নিয়ন্ত্ৰিত আৰু শান্ত মন সংসাৰত সকলোতকৈ  শক্তিশালী। এনেকুৱা মনৰ ওচৰত গোটেই বিশ্ব নতমস্তক হৈ যায়।” সঁচাকৈয়ে, মনত কৈ শক্তিশালী আৰু একোৱেই নাই। যক্ষই যেতিয়া ধৰ্মৰাজ যুধিষ্ঠিৰক পৰীক্ষা লওঁতে সুধিছিল, বায়ুতকৈ বেগী কি? যুধিষ্ঠিৰেও কৈছিল,  “আমাৰ মনটোৱেই হৈছে বায়ুতকৈ বেগী।” আমাৰ মনটো ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰ পৰা  ৰাতি নিদ্ৰা নোযোৱালৈকে ক’ত ক’ত যে বিচৰণ কৰি ফুৰে ভাবিলে আচৰিত লাগে। এইখিনিতে মই ইণ্টাৰনেটত পঢ়া এটা সুন্দৰ  কাহিনী

ঋতুৰাণী শৰৎ৷ স্নিগ্ধ শৰৎ৷ সুকোমল শৰৎ৷ শুকুলা মেঘ৷ শুভ্ৰ কহুৱা৷ দূৱৰিৰ দলিচাত সুশোভিত নিয়ৰসিক্ত শেৱালি৷গেৰ ঢৰা সেউজীয়া ধাননি৷ এই সকলোবোৰৰ সংমিশ্ৰণেই,শৰতৰ জলছবি৷প্ৰকৃতিৰ এই বিনন্দীয়া সাজোন কাচোনৰ উপৰিও,শাৰদীয় দুৰ্গোৎসৱ,নৱৰাত্ৰি, মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ জন্মোসৱ,লক্ষ্মী পূজা, শ্ৰীশ্ৰী কৃষ্ণৰ ৰাসলীলা আদি শৰৎকালীন অনেক উৎসৱে মানুহৰ মন-প্ৰাণ পুলকিত কৰি তোলে৷ মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে কীৰ্তন ঘোষাত উল্লেখ কৰা অনুযায়ী ‘শৰৎ কালৰ ৰাত্ৰি অতি বিতোপন’ৰপৰা ধৰি সুধাকণ্ঠই কণ্ঠ নিগৰোৱা ‘শাৰদী ৰাণী তোমাৰ হেনো নামাতুমি যে বুকুৰ আপোন’ ইত্যাদি অনেক শৰৎ বৰ্ণনাই অসমীয়া সাহিত্যৰ ভঁৰাল সমৃদ্ধ কৰি তুলিছে৷