সৰগৰ পখীৰ মতা চৰাইটোৰ ৰঙীন পাখিবিলাক অতি সুন্দৰভাৱে সজ্জিত আৰু যিমান পাৰে সিমান সুন্দৰকৈ মেলি ধৰি ইহঁতে যোৰ পাতিবলৈ মাইকী চৰাইজনীক আকৰ্ষণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে। পৃথিৱীৰ ভিতৰতে ইহঁত অতি সুন্দৰ চৰাই। ইহঁতৰ ৪০(চল্লিশ) বিধ প্ৰজাতিৰ বেছিভাগেই নিউগিনি আৰু কাষৰীয়া দ্বীপপুঞ্জত আছে।কেইটামান প্ৰজাতি অষ্ট্ৰেলিয়াৰ উত্তৰফালে পোৱা যায়। ইহঁতে নাতিশীতোষ্ণ জলবায়ু পছন্দ কৰে আৰু লগতে খোৱাবস্তু য’ত গোটেই বছৰ ধৰি অভাৱ নহয় তেনে ঠাইকে বাসস্থান হিচাপে বাচি লয়।এইবোৰ ঠাইত থকা চৰাইৰ মাইকীজনীয়ে মতা চৰাইটোৰ সহায় নোলোৱাকৈ পোৱালি ডাঙৰ কৰে।মতা চৰাইটোৱে কেৱল নিজক

প্ৰাচীন ভাৰতবৰ্ষত অনেক এনে মহান বৈজ্ঞানিক, গণিতজ্ঞ তথা চিন্তাবিদৰ জন্ম হৈছিল যি জ্ঞানৰ নতুন নতুন দ্বাৰ মুকলি কৰিছিল।প্ৰাচীন ভাৰতৰ এনে এজন মহান চিন্তবিদ, প্ৰখৰ বুদ্ধিসম্পন্ন তথা মেধাবী গণিতজ্ঞ আৰু জ্যোতিৰ্বিজ্ঞানী আছিল আৰ্যভট্ট। ৪৭৬ চনতে তেওঁ প্ৰমাণিত কৰিছিল যে পৃথিৱীহে গতিশীল সূৰ্য্য স্থিৰ। পৃথিৱীহে সূৰ্য্যৰ চাৰিওফালে ঘূৰে,সূৰ্য্য পৃথিৱীৰ নহয়। তেওঁৰ জন্মৰ প্ৰায় ১০০০ বছৰৰ পিছত এই কথাকে জ্যোতিৰ্বিজ্ঞানী ক’পাৰনিকাছেও কয়। আৰ্যভট্টৰ জন্ম আজিৰ পৰা প্ৰায় ১৬০০ বছৰৰ আগতে  ৪৭৬চনত বৰ্তমানৰ পাটনা,পুৰণি ভাৰতৰ মগধ ৰাজ্যৰ ৰাজধানী পাটলিপুত্ৰৰ দাতিকাষৰীয়া কুসুমপুৰ নামৰ গাঁৱত হৈছিল।মগধ

শীতনিদ্ৰা হ’ল প্ৰাকৃতিকভাৱে সুপ্ত হৈ থাকি শীতকালত জীয়াই থকা এটা অৱস্থা।শীতকালত বহুতো জন্তুৱে বৰ ঠাণ্ডা অনুভৱ কৰে আৰু খোৱাবস্তুৰো অভাৱ অনুভৱ কৰে।সৰু স্তন্যপায়ী জন্তু আৰু সৰীসৃপে শিল বৰষুণ পৰিলে অথবা বৰকৈ ঠাণ্ডা পৰিলে শৰীৰৰ তাপমাত্ৰা ঠিকে ৰাখিবলৈ বিভিন্ন উপায় ল’বলগা হয়।তাৰ লগে লগে ঠাণ্ডা দিনত সিহঁতৰ খাদ্যৰো অভাৱে দেখা দিয়ে।তাৰ এটাই উপায় আছে যে হয় শীতৰ দিনলৈ খাদ্যবস্তু জমা কৰি ৰাখিব লাগিব,নহয় শৰীৰৰ তাপমাত্ৰা কমাই শুই থাকিব লাগিব।কিছুমান জন্তুৱে গোটেই ঠাণ্ডাকালটো জিৰণিয়েই লৈ থাকে।তাকেই শীতনিদ্ৰাত থকা বুলি কোৱা হয়। শীতনিদ্ৰাত

“ৰুণিবা গুচি আহা” বুলি একেটানে পূজাই ৰুণিক আঁতৰাই লৈ আহিল।তাৰপিছতহে দেখুৱাইছে আচল বস্তুটো।ৰুণিয়ে এম.এচ.চি.ৰ শেষ পৰীক্ষা দি ঘৰলৈ আহিছে যদিও তাই নেট,গেট আৰু গৱেষণা কৰিবলৈ প্ৰয়োজনীয় লিখা পৰীক্ষাৰ কাৰণে পঢ়ি আছে। তথাপিও পেহীয়েকৰ ঘৰলৈ এপাক নাহিলে থাকিব নোৱাৰে।নতুনকৈ ফুলা এজেলিয়া ফুলজোপা ভালকৈ চাওঁ বুলি ডিঙি মেলি ওচৰলৈ গৈ চাবলৈ লওঁতেই এজেলিয়াজোপাৰ তলৰ ডাঙৰ ভেকুলীটো খাবলৈ এডাল প্ৰকাণ্ড দীঘল সাপ বগাই আহিছিল।তাই ষ্টেণ্ডডালত থকা টাবটোলৈহে চাইছিল অৰ্জুনে মাছৰ চকুটোলৈ চোৱাৰ দৰে,তললৈ চোৱাই নাছিল।দূৰলৈ আহি দেখি কিন্তু ভয় এটা খালে ভালকৈ।এই জীৱটোৱেই

প্ৰাচীন কুঁৱাটোৰ এনেয়ে কাম নাইকিয়া হ’ল। ঘৰৰ ওচৰতে টিউবৱেলটো বহুৱাই লোৱাৰ পৰা পানীকণৰ সমস্যাটো যেনিবা সমাধান হ’ল।এতিয়া মদনে বাৰীত শাক-পাচলিৰ খেতিত পানী দিবলৈ সুবিধা হ’ব বুলি কুঁৱাটো পৰিষ্কাৰ কৰাই ল’ব খুজিলে। দুজন হাজিৰা কাম কৰা লোক লগাই জখলা এটাৰে নমাই কাম কৰিবলৈ দিওঁতেই  অঘটনটো আৰম্ভ হ’ল।প্ৰথমতে নামি যোৱাজন উশাহ ল’ব নোৱাৰি ছটফটাবলৈ ধৰিলে।সিজন লৰালৰিকৈ ওপৰলৈ উঠি আহিল কি হৈছে ধৰিব নোৱাৰি।ওপৰৰপৰা তলত থকাজনক চিঞৰিবলৈ ধৰিলে, ‘ওপৰলৈ উঠি আহ বেগেতে,ওপৰলৈ উঠি আহ বেগেতে’ বুলি। কাষৰ ঘৰত থকা ৰজনী মাষ্টৰে কিহৰনো হুলস্থূল

খাদ্যৰ প্ৰতি মানুহৰ যি প্ৰেম আন কোনো প্ৰেমেই তাতোতকৈ আন্তৰিক হ’ব নোৱাৰে – বাৰ্ণাৰ্ড শ্ব’ চিকিৎসা  বিজ্ঞানৰ পিতৃস্বৰূপ হিপ’ক্ৰেটিছে প্ৰায় ২৫০০ বছৰৰ আগেয়ে কৈছিল – ‘আপোনাৰ খাদ্যই আপোনাৰ ঔষধ হ’ব(Let food be thy medicine)।’ আকৌ সংস্কৃততো এষাৰ কথা আছে – “যস্য দেশস্য যো মৰ্ত্তস্তস্য এজোষধ্যং হিতং।” অৰ্থাৎ যি দেশৰ যি প্ৰাণী, সেই দেশৰ বনজ দ্ৰব্যহে সেই প্ৰাণীৰ বাবে বেছি হিতকৰ। মানুহে ঘৰ আৰু সমাজ পাতি বাস কৰাৰ আগতে অঘৰী জীৱন-যাপন কৰাৰ সময়ত গছৰ ফল-মূল, জীৱ-জন্তুৰ মঙহ আদিৰে কেঁচা আহাৰহে গ্ৰহণ

গৱেষকসকলে নাছাৰ জেমছ্ ৱেব মহাকাশ টেলিস্কোপ (JWST) ব্যৱহাৰ কৰি ৪ নৱেম্বৰ,২০২২ চনত শনিৰ উপগ্ৰহ টাইটানৰ নতুন ছবি তোলে। নতুন ছবিসমূহত জটিল উপগ্ৰহটোৰ উত্তৰ গোলাৰ্ধত ঋতুভিত্তিক ডাৱৰ দেখা পায়, যিয়ে গৱেষকৰ আগৰ ভৱিষ্যদ্বাণীক নিশ্চিত কৰে। নাছাৰ জেমছ ৱেব স্পেচ টেলিস্কোপ (JWST)ত শনি গ্ৰহৰ সৰ্ববৃহৎ উপগ্ৰহ টাইটানৰ নতুন ছবি বন্দী কৰিছে।এই দৃশ্যসমূহে কেৱল মিথেন সাগৰ ক্ৰেকেন মেৰে আৰু বেলেটৰ ক’লা বালিৰ টিলাৰ দৰে পৃষ্ঠৰ বৈশিষ্ট্যসমূহ উজ্জ্বল কৰি তোলাই নহয়, ইয়াৰপৰা টাইটানৰ উত্তৰ গোলাৰ্ধৰ কিছু অংশ আৱৰি থকা দুটা বৃহৎ ডাৱৰৰ থুপো উন্মোচিত

“অ’ ৰীমা , তহঁতৰ এইজোপা জলকীয়া গছনে বৰগছ।মোতকৈ ওখহে।ডালে-পাতে নাচাবা কি!” “আৰে পেহী, পিছফালে আহিলেনেকি ?জোক-চোক লাগিছেনেকি চাওক।এইজোপা ‘প’লিপ্লয়দি’ জলকীয়া গছ।আহক আহক ,চাহ-তাহ খাই মই ভালকৈ বুজাই দিম।আপুনি তপককৈ বুজি পাব।” “তই গোঁসানী থাকোঁতে মই বুজি নাপামনে আৰু।হোঁ ল, পিঠা কেইটামান ভাজিছিলো নাৰিকল দি। তিল নাই অ’।” “আইজ্জাও জোন পিঠা।ঈদো নহয় আজি।মোৰহে পেহী আপুনি।এতিয়া বহক।মই কেক বনাইছিলো ।একেলগে ভালকৈ খাই লওঁ।তাৰপিছত মজলিছ, হাঁ।” লৰালৰিকৈ ৰীমাই চাহ বনালে ।মাকে দুপৰীয়া পাকঘৰ মুচি-কাচি আকৌ এবাৰ গা ধোৱেগৈ ।টেঙা কৰ্দৈজোপাৰ পৰা কৰ্দৈ এটা

আপোনালোকৰ মনলৈ কেতিয়াবা এই ভাৱ আহেনে যে আমি পৃথিৱীৰ এই মানৱ জাতি সঁচাকৈয়ে এই পৃথিৱীৰ! নে এই পৃথিৱীৰ বাহিৰৰপৰা বা বাহিৰৰ কোনো এলিয়েন প্ৰজাতিৰ লগত সংকৰণ হৈ আমাৰ সৃষ্টি হ’ল?ই এক জটিল প্ৰশ্ন কিয়নো আজিলৈকে আমি মানৱ জাতিয়ে পৃথিৱীৰ বাহিৰত এতিয়ালৈকে আমাতকৈ বুদ্ধিমানতো বাদেই কোনো জীৱনেই আৱিষ্কাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা নাই।তথাপিও আমাৰ মানৱ জাতিৰ কিছুমান বৈশিষ্ট্যলৈ চালে আমি এই পৃথিৱীৰ নহয় যেন অনুভৱ হয়। পৃথিৱীৰ মানুহেই একমাত্ৰ জীৱ যাৰ ভাষা আছে যি লিখিব পাৰে।এই বৈশিষ্ট্যই মানুহক পশুৰপৰা পৃথক কৰে।বিগত পাঁচ

  বিষয় আৰম্ভলৈ যোৱাৰ আগতে এটা সাধু শুনি লওঁচোন আহক।  এবাৰ এজন চিকাৰীয়ে ঘন জঙ্ঘলৰ মাজত চিকাৰ কৰি থাকোঁতে তেওঁৰ কুকুৰকেইটাই প্ৰাণৰ মমতাত চিঞৰা শুনিবলৈ পালে। তেওঁ ততালিকে বন্দুকত গুলি ভৰাই দৌৰি দৌৰি কুকুৰকেইটাৰ মাতৰ ফালে যাবলৈ ধৰিলে। কিন্তু কি আচৰিত,তেওঁ দেখা পালে এজোপা শাখা -প্ৰশাখাৰে পৰিবেষ্টিত গছৰ কিছুমান ডালে কুকুৰকেইটা মেৰাই ধৰিছে।তেওঁ কুকুৰকেইটা এৰুৱাবলৈ যত্ন কৰোঁতে তেওঁকো  ডালবোৰে মেৰাই ধৰিলে আৰু সকলোটি লাহে লাহে লেতুসেতু হৈ মৰি থাকিল।  পিছে এইধৰণৰ ডাঙৰ মাংসভোজী গছ এতিয়ালৈকে আৱিষ্কাৰ হোৱা নাই। কিন্তু সৰু