(১)অস্তাচলৰ ৰবি মানুহজনক  হস্পিতালত থোৱাৰে পৰা তাইৰো ঘৰৰ ভিতৰত থাকিবৰ মন নোযোৱা হৈছে। সুৰুঙা পালেই  তাই গৈ নদীৰ পাৰ পায়গৈ।  নদীখনৰ সৈতে তাই হিয়া উজাৰি কথা পাতে….নদীৰ পাৰতে বহি তাই জীৱনৰ সেন্দূৰীয়া আলিটোৰে ল’ৰি – ঢাপৰি ফুৰে। তাইৰ কপালৰ দগমগীয়া সেন্দুৰৰ ফোঁটটোৰ দৰেই তেজগোৰা বেলিটোৱে হেঙুলি বৰণ চটিয়াই ক্ৰমান্বয়ে দিগন্তৰ ফাললৈ গতি কৰিছে। হঠাতে তাইৰ হাতৰ মুঠিত থকা ফোনটো বাজি উঠিল। বেলিটো দিগন্তত বিলীন হৈ গ’ল। (২)আবেলি এসময়ত মাহেকৰ মূৰে মূৰে বিশেষ কেইটামান দিনত ৰেৱতীৰ তলপেটটো বিষাইছিল। এতিয়া ‘অস্তৰাগ’ত থাকিবলৈ

“মা…., । মোৰ লিপষ্টিক আৰু কাজলডাল বিচাৰি পোৱা নাই, কোনে নিলে?”  ন-ছোৱালীতে তাইৰো এই দুটা বস্তু প্ৰায়েই হেৰাইছিল বৰজনাকৰ ল’ৰাজন আহিলে। বুকুখন চিৰিংকৈ গ’লেও তাই মন ডাঠ কৰিলে। দহজনে সমালোচনা কৰিলেও  নতুন পৰিচয় গঢ়াত  তাক সাহস দিবলৈ তাই থিৰাং কৰিলে। *******

পুৰুষে এনেদৰে ইনাই-বিনাই কন্দা দৃশ্য মিনাক্ষীয়ে জীৱনত কেতিয়াও দেখা নাছিল।তাইৰ তেওঁৰ প্ৰতি দয়া উপজিল।মানুহজনৰ গায়ে মূৰে হাত ফুৰাই শান্ত্বনা দি ভিতৰলৈ আনিম বুলি এটি খোজ আগবঢ়াই তাই থিতাতে থমকিল।পৰপুৰুষৰ প্ৰতি এনে অনুকম্পা  তাইৰ স্বামীয়ে বা কেনে ভাবে লয়!তাই মহা সমস্যাত পৰিল। মানুহজনৰ ছবছৰীয়া ছোৱালীজনী আৰু আঠ বছৰীয়া ল’ৰাটো এতিয়াও স্কুলৰপৰা পোৱাহি নাই। সিহঁত আহি পোৱাৰ পিছত বা আকৌ কেনে পৰিস্থিতি হয়!কথাখিনি ভাবি মিনাক্ষীৰ হৃদয়ত কঁপনি উঠিল ৷ সেই মুহূৰ্তত চোতালত কিছু মানুহ গোটখাইছিলহি   যদিও তাই কাকো মাত-বোল নকৰি নিজৰ

“যা, কিয় থেৰোগেঁৰো কৰিছ? তেওঁ আমাৰ ভগৱান। ভগৱানলৈ ভয় নকৰে নহয়।” লেকেচিয়াই লেকেচিয়াই খোজকাঢ়ি অহা ছোৱালীজনীৰ অৱস্থাটো দেখি তাই কিংকৰ্তব্যবিমূঢ় হৈ ঠাইতেই বহি পৰিল। ভগৱান যেতিয়া ৰাক্ষসলৈ পৰিৱৰ্তন হ’ল, তাই কাক ভাৰসা কৰিব। *******

 (১) সুখ ধনী মানুহবোৰৰেই ভাল।সুখী তেওঁলোক।অন্ততঃ খাবলৈ, শুবলৈ কোনো চিন্তা কৰিব নালাগে।দিন হাজিৰা কৰিবলৈ যাওঁতে বাটতে সদায় দেখি থকা ৰাজ অট্টালিকাটোলৈ চাই অৰূপে সদায় এনেদৰে ভাবে। পাছদিনা ৰাতিপুৱা ৰাজ অট্টালিকাটোৰ সন্মুখত মানুহবোৰ গোট খোৱা দেখি চাইকেলখনৰপৰা নামি অৰূপো আগবাঢ়ি যায়। আন সকলোকে আচৰিত কৰাৰ দৰে অৰূপকো ঘটনাটোৱে আচৰিত কৰি তুলিলে।বাৰে বাৰে তাৰ মনত এষাৰ কথাই খুন্দিয়াই থাকিল।আচলতে ঘৰবোৰে সুখৰ সংজ্ঞা নিৰূপণ নকৰে।নহ’লেনো সম্পত্তিৰ বাবে পুতেকে পিতাকক হত্যা কৰেনে!                          (২) মৰমৰ ৰং জন্ম হোৱাৰেপৰা প্ৰত্যেটো সময়তে ছোৱালী সন্তান তিনিগৰাকীক দুখ কষ্ট

(১)গধূলি  লহিয়া বেলিটোৰ দিশত চিনাকি পথটোৰে গৈ থাকোঁতে অশীতিপৰ লোকজনে বেঁকা হৈ পৰা দেহাটো হাতেৰে খামুচি থকা তৃতীয়খন ভৰিত ভৰ দি এবাৰ পোনাই ল’লে৷কাষেৰে কিৰীলি পাৰি পাৰ হৈ যোৱা চেমনীয়া এজাকক দেখি তেওঁ কিছু চঞ্চল হৈ উঠিল৷পাহৰণি হ’ব ধৰা এই চঞ্চলতা চেমনীয়াজাকেই তেওঁৰ গালৈ ছটিয়াই দিলে৷পিচলৈ ঘূৰি চাই মনৰ দৃষ্টিৰে তেওঁ দেখিলে— একা-বেঁকা এটা দীঘল বাট,কৰবাত মসৃণ কৰবাত গাঁত৷ (২)মিলন জীৱন বৰুৱাক বোৱাৰীয়েকে বৃদ্ধাশ্ৰম এখনলৈ লৈ গ’ল৷জীৱনৰ বিয়লি বেলাত তেওঁৰ ঠিকনা সলনি হ’ল৷ বৃদ্ধাশ্ৰমত বৰুৱাই পত্নীক লগ পালে৷প্ৰবাসী সৰুপুত্ৰৰ আশ্ৰয়ত

(১)অবৈধ ঘৰৰ কিছুমান অদৰকাৰী বস্তু সোমাই থকা কোঠাটো চিজিল লগাবৰ বাবে সোমাই গলো।পুৰণি বাকচ এটা খুলি চাই দেখিলোঁ,মাটি বাৰী আদিৰ নথি-পত্ৰৰ ওপৰিও কিছুমান কাগজ পত্ৰ আছিল।সেইবোৰ খুচৰি থাকোঁতে দেউতাৰ নাম লিখা থকা এখন ডায়েৰী হাতত পৰিল।সেইখন খুলি চাবলৈ কিয় জানো মোৰ বৰ হাবিয়াস জন্মিল।চকীখন টানি বহি পৰিলোঁ আৰু পাত লুটিয়াই গ’লো।এটা পাতত মোৰ চকু থৰ হৈ ৰ’ল। তেনেহলে অতদিনে মায়ে মোক ফাকি দি আহিছে!মই দেউতাৰ নহয়,কামকৰা হিচাপে আমাৰ ঘৰত সৰুৰে পৰা থকা ভদকাইৰ হে সন্তান!তাৰ পাছত যেতিয়া মোৰ হুচ আহিছিল,নিজকে

সকলো কামতে তাই নিপুণ, তথাপিও জীৱনসংগী কৰাৰ বেলিকা সকলোৱে মুখ ঘূৰায়। দুচকুৰ আন্ধাৰবোৰে লাহে লাহে তাইৰ মনটোও বেৰি ধৰিলে। “মই মৰিলে তাইৰ কোনো লগেই নাথাকিব দেখোন।” “কাইলৈ তুমি প্ৰথম পৃথিৱীৰ সুন্দৰতা দেখিবা মাজনী। তুমি প্ৰথমেই কি চাব বিচাৰিবা।” “মোৰ সাহস, মোৰ প্ৰেৰণা, কেতিয়াও মোক ভাগি পৰিবলৈ নিদিয়া মোৰ দেউতাক।” “দেউতাৰ চকুত কি হ’ল?” “দেউতাৰ দৃষ্টিয়েই তুমি আগতো দেখিছিলা, এতিয়া তুমিয়েই দেউতাৰ দৃষ্টি হ’বা।” *******

অজগৰডালক কিংবদন্তিয়ে চুই যোৱা নাছিল। নাছিল তাৰ ভিতৰত ৰূপহ কোঁৱৰ। তাইৰ শৰীৰটোকে নহয় মনটোকো গিলি ধৰিব খুজিছিল সি। ৰূপকথাৰ চৰিত্ৰবোৰ ভেদি অহা বৰ টান। যিটো কৰোঁতে খহি আহিল তাইৰ মঙহৰ এফাল। আনফাল সাৱটি তাই নিজান বাটটোত খোজ দিলে। সেইদিনা জোনাক আছিল। *******

মানুহ নোহোৱা ঘৰখনৰ কোনোবাখন দুৱাৰ ভুলবশতঃ খোল খাই থকাৰ উমান পাই সৰলাই সেইপিনেৰেই বাট পোনালে। ডিঙিলৈকে পোত গৈ থকা ধাৰবোৰ মোকলোৱাৰ এইটোৱে চুটি পথ। সৰলাৰ স্বগতোক্তি — ‘এনেও লোকদৃষ্টিত মইতো মোৰ নামটোৰ দৰেই…;সন্দেহ কিহৰ?’   ******