ঝিনুকক চাবলৈ মানুহ এঘৰ আহিছে। ঝিনুকৰ মাহীয়েক এগৰাকীয়ে আনিছে এই সম্বন্ধ।পাত্ৰ চৰকাৰী চাকৰিয়াল।সেয়েহে কোনোমতেই হাতচাড়া কৰিব নোৱাৰি।ৰাতিপুৱাৰপৰাই ঘৰখনত উলহ-মালহ। আজি তাইৰ ইউনিভাৰ্ছিটিলৈ যোৱা নহ’ল। ফাইনেল পৰীক্ষালৈ বেছি দিন নাই।দুটা বছৰৰ পৰা ঝিনুকে ইউনিভাৰ্ছিটিলৈ গৈ ক্লাছ কৰিছে,এসোপামান পইচা খৰচ কৰি প্ৰাইভেট টিউচন লৈছে। দিনে-ৰাতিয়ে পঢ়া-শুনা, সেয়েহে সেইবোৰৰ সন্মানৰ বাবে মাক-দেউতাকে তাইক পৰীক্ষাত বহিবলৈ দিছে।পোষ্ট গ্ৰেজুৱেট ডিগ্ৰীটোৰোতো এটা দাম আছে!ক’বলৈ বা শুনিবলৈও ভাল লাগে।পৰীক্ষা শেষ হ’লেই বিয়াত বহিব লাগিব ঝিনুক। নীৰৱে সকলো মানি লৈছে। মাক-দেউতাকৰ মতৰ বিৰুদ্ধে গৈ কিবা কৰা সম্ভৱ নহয়

‘দেৱান-এ-আম’ত এতিয়া আৰু সম্ৰাটে বিচাৰ নকৰে। ‘দেৱান- এ -খাচ’ত বীৰবলৰ লগত সম্ৰাটৰ পৰামর্শ নহয়। ৰাজপুত দুহিতা ,জাহাঙ্গীৰৰ পত্নী যোধাবাঈয়ে তুলসী তলত প্ৰণাম কৰি “দেৱান-এ-খাচ’-ৰ আসৰত আসন গ্ৰহণ নকৰে।সেইবোৰ দিন শেষ।শেষ হৈ গৈছে। ফতেহপুৰ চিক্ৰী এতিয়া মুক-বধিৰ, প্ৰাণহীন ৰাতিপুৱা,সন্ধ্যা মিঞা তানসেনৰ গান শুনি যি ৰাজপ্ৰসাদৰ মানুহ চঞ্চল হৈ উঠিছিল,চাৰিওকাষৰ গাঁৱৰ মানুহ মুগ্ধ হৈ পৰে সঙ্গীত সম্ৰাটৰ সুৰত,সেই অমৃত কণ্ঠস্বৰ আৰু শুনা নাযায়। সম্ৰাট নাই ,নাই ৰাজপুত্ৰ মন্ত্ৰী, ৰাজজ্যোতিষী, গায়ক, সখী,বাঈজী, নর্তকী।কোনো নাই।সেনাপতিতো দূৰৰ কথা,এজন সাধাৰণ সৈন্য পর্য্যন্ত নাই ফতেহপুৰ চিক্ৰীত। বুলন্দ

(ভাল্লিক্কান্নান হৈছে  সাহিত্য একাডেমি বঁটা প্ৰাপক  প্ৰখ্যাত  তামিল সাহিত্যিক  আৰ.এচ.ৰামস্বামীৰ ছদ্মনাম।  তেখেতৰ  এই গল্পটো  বৰ্তমান SEBA ৰ  দশম শ্ৰেণীৰ ইংৰাজীৰ পাঠৰ অন্তৰ্ভুক্ত  Madam Rides the Bus ৰ পৰা অসমীয়ালৈ ভাবানুবাদ  কৰা হৈছে  । তামিল ভাষাৰপৰা গল্পটো কে.এচ.সুন্দৰমে ইংৰাজী ভাষালৈ অনুবাদ কৰিছে ।)                           (১ম  অংশ)                         ইয়াত ভাল্লিয়াম্মাই নামৰ এজনী ছোৱালীৰ কথা ক’বলৈ লৈছো যাক চমুকৈ ‘ভাল্লি’ বুলি মতা হয়।তাইৰ বয়স আঠ বছৰ আৰু যিকোনো বিষয়তে তাই বৰ কৌতূহলী।নিজৰ ঘৰৰ আগফালৰ দুৱাৰ মুখত থিয় দি বাটৰ ফালে কি কি ঘটিছে তাক

বনানী বা বিনিক কোনোবাই যদি সোধে যে তোমাৰ চখ কি? কথাষাৰ শুনি প্ৰথমতে তাই খুব অপ্ৰস্তুত হ’ব। তাৰপিছত আকাশ-পাতাল ভাবিও কোনোমতেই একো উত্তৰ দিব নোৱাৰিব। কাৰণ, চখ কাক কয়! নিজৰ ইচ্ছা বুলি আকৌ কিবা থাকে নেকি! বিনি এনেকুৱা এজনী ছোৱালী যে কিবা এটা লাগে বুলি কোৱাটো দূৰৰে কথা, লাগে বুলি ক’ব এইটো ভাবিবলৈও সাহস কৰিব নোৱাৰে। সৰুতে তাইৰ মাকেই ঠিক কৰি দিছিল তাই কি পিন্ধিব, কি খাব। আনকি স্কুলৰ কোন বন্ধুৰ লগত তাই মিলামিছা কৰিব সেইটোও।  ফুৰিবলৈ যোৱা বা অন্য

এয়া কেনেকুৱা অলসতা  যি মোক গোটেই  দিনটোৱেই সাবটি আছে। সময়ক লগত লৈ একো কামতে একাগ্ৰতা নাই            যেন ভুল হয় সকলো কামত  কেনেকুৱা এই অবহেলা             গোটেই দিনটো ভিতৰি ভিতৰি চুচি খায়                         যেন ভুল হয় মোৰেই ছায়াক লক্ষ্য কৰি                                  কোনে কোনে বাৰুদ আৰু বতাহৰ সাক্ষী হ’ব বিচাৰে           যেন জলাশয় জলাশয় তোমাৰ শৰীৰ                           গোটেই দিনটো ঢৌ খেলে উৰ্মিমুখৰ                                   গোটেই দিনটো জাগৰণ আৰু গোটেই দিনটো বতাহ                কেৱল অবাক ভূবনৰপৰা          আঁতৰি যায় মোহিনীৰ আঁৰেদি                                 যেন ভুল হৈ যায়                      এয়া কেনেকুৱা লাবণ্য কুসুম যাৰ পোহৰে                               মনলৈ

ৰাতি এক বাজিছে ৷ তীর্থবাবুৰ টোপনি ভাঙি গ’ল ৷ টেলিফোন বাজিছে।মাজৰাতি টেলিফোন বাজিলে কিয়  ইমান ভয় লাগে বাৰু ? : হেল্ল’।শুনক, হস্পিতালৰ পৰা কৈছো ,অপোনালোকৰ পেচেন্টৰ এইমাত্ৰ মৃত্যু হৈছে ৷ হেল্ল’ ৷ : আমাৰ পেচেন্ট?হস্পিতালতটো আমাৰ কোনো পেচেন্ট নাই।আপোনাৰ নম্বৰ? : ৰং নাম্বাৰ ! থৈ দিয়ক। : ৰং নাম্বাৰত ফোন কৰে কিয় ? ৰং নাম্বাৰত? তীর্থবাবুয়ে ফোনটো নমাই থলে ৷ ভয় কৰে।ভীষণ ভয় কৰে। : হঠাৎ ফোনটো বাজি উঠে কিয় ? কিয় ইমান ৰং নাম্বাৰ হয়? সবিতাই সুধিলে। আজি বহুদিন

তাইৰ নাম আছিল সুলেখা, কিন্তু  নিচেই সৰুৰেপৰা তাইক সকলোৱে  ‘ভ’লী’ অৰ্থাৎ ভেবেলী বুলিহে মাতিবলৈ লৈছিল৷ তাই আছিল খাজনা সংগ্ৰহৰ কাৰ্যালয়ত চাকৰি কৰা ৰামলালৰ চতুৰ্থ  কন্যা৷ যেতিয়া তাইৰ বয়স দহ মাহ হৈছিল, এদিন তাই মজিয়াত মূৰটো দি পৰিল আৰু কিজানি এইবাবেই তাইৰ মগজুৰ কোনো অংশ বিকল হৈ পৰিল। তেতিয়াৰ পৰাই তাই মানসিকভাৱে অনগ্ৰসৰ শিশু হিচাবে থাকি গ’ল আৰু ‘ভ’লী’ অৰ্থাৎ ভেবেলী বুলি জনাজাত হৈ পৰিল। জন্মতে ছোৱালীজনী বৰ ধুনীয়া আৰু মৰম লগা আছিল। কিন্তু, তাই দুবছৰীয়া হওঁতেই সৰুআইৰ আক্ৰমণৰ বলি হ’ল।

এজনী ছোৱালী আহি ল’ৰাজনক মাত দি ক’লে, ‘মোক বিয়া কৰাবলৈ ৰাজী নে?’ এনেকুৱা ঘটনা জগতৰ আন ক’ৰবাত ঘটিছেনে ভগৱানেহে জানে, অৱশ্যে শমিতৰ ভাগ্যত সেয়ে ঘটিল। ছোৱালীজনী যে একেবাৰে অপৰিচিত সেইটো নহয়, শমিতহঁতৰ ঘৰৰ দক্ষিণফালে কিছুদিনৰপৰা সাজি থকা তিনিমহলীয়া ঘৰটোত  ছমাহ আগেয়ে ৰাজকীয়ভাৱে মালিকৰ ‘গৃহপ্ৰৱেশ’ ঘটিছিল,ছোৱালীজনী সেই ঘৰখনৰেই ছোৱালী। সেই ঘৰখনৰেই ছোৱালী, সেইটো দেখিছে শমিতে এই ছমাহ ধৰি অৱশ্যে এতিয়াও নাজানে–ছোৱালীজনী মালিকৰ ছোৱালী নে ভতিজা,ভাগিনী,নে আশ্ৰিত কোনোবা। কাৰণ ছোৱালীজনীক শমিতে নানা সময়ত নানা অৱস্থাত আৰু নানা সজ্জাত দেখা পায়। কেতিয়াবা দামী

“মই তোক কেতিয়াবাৰ পৰাই মাতি আছোঁ । তই লৰচৰেই কৰা নাই দেখোন? সোনকালে আহি মোক দাইলবোৰ বাছি দেহিচোন। তেতিয়াহে চম্বৰ দাইলখন অলপ ডাঠ হ’ব।” তাই বোধহয় এতিয়ালৈকে তাক এইবাৰৰ সৈতে দহ বাৰ মান মাতিলে । কিন্তু জাভাৰাই কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ নিজৰ কাম কৰাতে মগ্ন । তাৰ কামটো হ’ল—খেৰী ঘৰৰ কোঠালীটোৰ একেবাৰে কোণত বহি, বুকুখনে সমুখত মজিয়াখন চুই যোৱাকৈ হাউলি, কোঁচৰ ওপৰত কিতাপখন লৈ, কেৰাচিনৰ লেমৰ ক্ষীণ পোহৰত শেঙুণেৰে বন্ধ নাকেৰে জোৰেৰে উশাহ লৈ কিতাপখনত থকাৰ দৰে লিখিবলৈ কৰা চেষ্টা ।

নিজে প্রতিষ্ঠিত হোৱা পিছত এজন ল’ৰাই নিজৰ প্রথম মাহৰ দৰমহা আনি দেউতাকৰ হাতত দিলে। টকা খিনি দিয়া সময়ত দেউতাকক ক’লে –   : দেউতা তুমি এদিন কৈছিলা পিতৃঋণ কেতিয়াও পৰিশোধ কৰিব নোৱাৰি। কিন্তু জানা দেউতা, যোৱা ছাবিশ বছৰে তুমি যিমান টকা মোৰ নামত খৰচ কৰিছা সেই আটাইবিলাক টকা ম‌ই মাত্ৰ তিনি বছৰত তোমাক ঘূৰাই দিব পাৰিম। দেউতাই তেতিয়া মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি কলে,  : এটা গল্প শুনিবিনে? ল’ৰাজন অলপ অপ্রস্তুত হোৱা যেন লাগিল। তলমুৱাকৈ ক’লে –  : কোৱা দেউতা,শুনিম…… : তোৰ