শৰতৰ নিশাৰ জোনাক নামিছে  মোৰ মনৰ নন্দন কাননত  হৃদয়ৰ মৰম বোৰ উঠলি উঠিছে  নিয়ৰত গা ধোৱা দুৱৰি ডৰা মুকুতা হৈ ৰ’দত জিলিকি  উলাহত নাচি হৈছে মতলীয়া  আহিনৰ কুঁৱলী ঠেলি  চুচুক চামাককৈ সোমাই আহিল শীত এবুকু চেঁচা চেঁচা শীতল মৰম কুৰুকি কুৰুকি প্ৰবাহিত দেহৰ ৰন্ধে ৰন্ধে শেৱালীৰ পাহিবোৰ ৰ’দত জিলিকে উলাহত নধৰে হিয়া  সোণালী কিৰণত মতলীয়া হৈ  সুৱাসে বিলালে ধৰা  শৰত মানেই শুকুলা মেঘ কপহুৱা আকাশ কহুৱা কোমল ৰিৱ ৰিৱ সমীৰণৰ  শুভ্ৰ চেঁচা চেঁচা মৃদু সুৱাস  শৰৎ মানেই শুকুলা কহুঁৱা বালি

এন্ধাৰ গভীৰ বাট দূৰৈত সেয়া কুলি নে কেতেকীৰ মাত প্ৰেমৰ বাবে ফাগুন নে যাতনাৰ বাবে ফাগুন আমি কোনেও নাজানো অথচ শিমলুুৰ ৰঙা আজিও বুকুলৈকে উজাই। থাকক এইবেলিৰ ফাগুন অবাটত, যোৱা বাৰৰ ফাগুনক আজিও সামৰি ৰাখোঁ মই জানো তোমাক লগ পালেই নাহে মোৰ সপোন উভতি   তথাপি জানো, শীৰ্ণ সাধুটোৰ শেষত যিদিনাই তোমাক লগ পাম পৃথিৱীৰ সমস্ত পৱিত্ৰতাৰে তুমি ক’বা  ‘পাৰিলে ক্ষমা কৰি দিবা।’ হৃদয়ৰ সমস্ত আকুলতাৰে মই আজিও কম- ‘সদায় কুশলে থাকিবা!’ ফাগুন নাহিলেও এইজাক বসন্ত মোৰেই তাক দুনাই নোজোকাবা। *******

খিৰিকীবোৰ জীৱনৰ কেনভাচ৷ চিঁয়াহী শেষ হৈ যোৱা তুলিকাৰে ভাগৰি নপৰাকৈ ঘঁহি আছো উকা কাগজৰ পৃষ্ঠাত… মলিয়ন চোলাৰ জেপত ভৰিল কি নভৰিল তোমাৰ চহৰৰ ভূগোল,  নে মানচিত্ৰৰ পৃষ্ঠাবোৰ ভাগৰিল মেঘৰ পতাৰে আজিও দুটোপাল চকুলো সৰিল! কিমান তাৰিখ,চন,মাহ চলি আছে এতিয়া? ডায়েৰী লিখাৰ অভ্যাস কাহানিবাই বাদ দিলোঁ,স্তব্ধ ঘড়ীটোৰ কাঁটাও! ওভটি যোৱাৰ ৰিং এটাৰ বাটত ডুবি যোৱা বেলিটোৰ ঘৰ, গৈ গৈ ময়ো সন্ধিয়া হৈ ৰ’লোঁ৷ আজি ইয়াত একেদৰে ৰৈ থকাৰে কথা আছিল৷  ৰৈ ৰৈ বতাহ হ’ব পৰা হ’লে, সোঁ সোঁ কৈ কদমৰ পাত

বসন্তৰ গীত গোৱা চৰাইজনীক  বহু কথা ক’বলৈ ৰৈ গ’ল! ঋতু সলনিৰ কোনোবা সময় এটাত তাইক চকামকাকৈ দেখিছিলোঁ,  সোঁৱৰণীৰ ষ্টেচন এটাত ৰৈ আছিল  দিশৰ বিপৰীতে৷ কথাবোৰ সজাই ল’ব  নজনা বাবেই মুক হৈ থাকোঁ কোলাহলৰ সমদলত৷  জোনবাইটো কাঁহী এখনৰ দৰে গোল হোৱাৰ ৰাতি, শাওণৰ চিপচিপয়া সন্ধিয়াতো, শুকান দিনৰ জীৱনী হৈ থাকোঁ৷ কোনো সুৰুঙা নথকা একাকীত্বৰ ঋতুবোৰত চৰাইজনীয়ে শান্তি(?) ভাঙি গীত গোৱাৰপৰা, কঠিন মাটি ফালি কবিতা এটা গুণগুণাই ধমনীৰে উজাই অহাৰপৰা আলাপৰ বদ অভ্যাস এটা গঢ়ি উঠিছিল, বৰ বেয়াকৈ৷ যেন এক নিচা,নিজক পাহৰি

দিখৌ নদীয়েদি উজাই আহিম মই আকাশ হৈ আৰু পূৱৰ বতাহজাকক সুধি উলিয়াম তোমাৰ ঠিকনাটি।   অ’ মোৰ চেনেহীজনী ফুল হৈ ফুলিম তোমাৰ তাঁতৰ পাটত পখিলা হৈ পৰিমগৈ তোমাৰ বকুল দুগালত, আঁচুৰি আঁচুৰি কাজল হ’ম তোমাৰ দুচকুত। আস, প্ৰেমৰো যে কত কিমান বলিয়া কল্পনা।।   তোমাৰ গাঁৱৰ সৰিয়হতলীৰ হালধীয়া হৈ তোমাক দিম ফাগুনৰ হালধীয়া ৰংবোৰ। বসন্তৰ সেউজীয়া হৈ তোমাৰ ঘিলা খোপাত গুজি দিম প্ৰেমৰ সুবাসত ফুলা সুগন্ধি কপৌপাহি।।   তোমাৰ সঁহাৰিৰ বাবে বলিয়া মই তোমাৰ এটি মিচিকিয়া হাঁহিৰ মাজতে যেন লুকাই

পোৱা -নোপোৱাৰ দোমোজাত সোণালী সূৰুজ ক’তনো হেৰায় , এলাগী সময়ৰ, ৰঙীন জীৱন। এতিয়া মাথোঁ , এপিয়লা চাহ, চামনি ধৰা দুচকুৰ, নিসংগ এটি বিমূৰ্ত সন্ধিয়া,  আৰু গভীৰ আন্ধাৰত  হৃদয়ৰ কলেৱৰ ভেদি  ওলাই অহা এটি হুমুনিয়াহ। *******

নৱ জীৱনৰ শুভ ক্ষণত দুহাতত হাত থৈ দুভৰিৰে খোজ দিয়া সপোনৰ আলিবাটটো।   মাহ হালধিৰ কেঁচা গোন্ধ দুহাতৰ জেতুকাৰ বোল চিৰযুগমীয়া হৈ বলক প্ৰেমৰ যাউতিযুগীয়া পছোৱা।  মোৰ দুচকুৰ কাজল জোনবাইৰ দেশৰ এখন মোহনীয়া আলোকিত চিত্ৰ হৈ জিলিকি ৰওক তোমাৰ দুচকুত।।  অটুট বান্ধোনত সাৰথি হওক সাত জনমৰ হোমৰ শিখা, দুয়োৰে বুকুত সযতনে জ্বলি ৰওঁক এগছি বিশ্বাসৰ চাকি।। *******

‘লেতেৰা বস্তি’ত সিহঁত থাকে চিকচিকিয়া পোছাক আৰু  কপাহী জোতা পিন্ধি  বগা-নীলা মুঠিৰে ঝাৰুদণ্ড খামুচি  গান্ধী জয়ন্তীত সিহঁতে ফটো নুঠে৷  সিহঁতে স্বচ্ছতাৰ উৎসৱ নাপাতে আঁচনি ৰূপায়ণৰ ভাগৰ আঁতৰাবলৈ লাঞ্চ বা ডিনাৰ পাৰ্টিতো নবহে নিচাসক্ত ভোগৰ নিশাৰ আবৰ্জনা আঁতৰাই প্ৰভাতক সিহঁতেই নিৰ্মল কৰে৷  হাতত ঝাৰু লৈ সিহঁত আগবাঢ়ে  পায়খানাৰ পৰা বিমানবন্দৰলৈ  ‘সভ্যতা’ৰ জাবৰ চাফা কৰে৷  সিহঁত ঝাৰুদাৰ  অহ্‌! নহয়  তেওঁলোক বাপুৰ হৰিজন  স্বচ্ছতাৰ ৰূপকাৰ৷ *******

তোমাৰ মায়াসনা স্মৃতিত আহিনৰ বৰষুণ জাকৰ দৰেই ধাৰাসাৰে সৰা চকুলোত চাদৰৰ আঁচল তিতা বৰ লুইতৰ গৰা খহাদি চপৰা চপৰে খহে সুকোমল কলিজাটি উজাগৰী নিশা কাটে প্ৰত্যাশাৰ অন্ত নাই জানোচা – নঙলাৰ শব্দই বাতৰি দিব তুমি কুশলে থকাৰ তুমি উভতি অহাৰ তুমি উভতি অহাৰ৷৷ *******

যন্ত্রণাকাতৰ হৃদয়খনত কিনো সপোন জাগিব  সপোন ৰচিবলৈ ভয়েই লগা হ’ল, সপোনবোৰ সাৰ্থক নহয় বুলি  সপোনৰ পিছত দৌৰিবলৈও হেঁপাহ নোহোৱা হ’ল।।   অশ্ৰু বৈ থকা দুচকুত  সজল চাৱনিও নোহোৱা হ’ল  ক্লান্ত হৈ ৰওঁ; যেতিয়া অবুজ ভাষাবোৰে হেঁচা মাৰি ধৰে,  মন গহ্বৰত খলকনি তুলি থকা  ইচ্ছাবোৰ দেখোন তাণ্ডৱ ধুমুহাৰ গতি ল’বলৈ ধৰিলে।।   সপোনবোৰ নিৰৱে নিৰলে কোনোবা অজান দেশলৈ গুচি গ’ল  একেবাৰেই উভতি নহাৰ বাটেৰে,  জ্বলি পুৰি ছাই হৈ যোৱা সপোনবোৰৰ বাবেই  যেতিয়াই তেতিয়াই শিতানৰ গাৰুটিও তিতি যোৱা হ’ল  মাথোঁ মনত জাগিহে