তোমাৰ কাজল সনা দুচকুত বিলীন হোৱা সময়ত অলপ – অচৰপ যৌৱনৰ ধেমালি ! মৌনতাইতো শেষ নহয়; শব্দৰ মায়া জালত ৰাগ মেঘমল্লাৰ… যেন, অসীম সাগৰৰ নীলিম জোৱাৰ  স্নিগ্ধ জোনাকৰ দিগন্ত প্ৰসাৰ । আঙুলিৰ পৰশত জাগি  উঠে এটি সপোন, হৃদয়ৰ নিভাঁজ একোণত। *******

মোৰ দুটা  চকু আপোনাৰো দুটা চকুৰে আপুনি এখন পৃথিৱী দেখে বাওঁ চকুৰে আপুনি যি দেখে সোঁ চকুৱে তাকেই সত্য বুলি সমৰ্থন কৰে মোৰহে সমস্যাটো সুকীয়া মুঠেও মিল নাই দুই চকুৰ বাওঁ চকু ৰঙা সোঁ চকু নীলা বাওঁ চকু বিদ্ৰোহী জেদী আৰু অভিমানী সোঁ চকু শান্ত সমাহিত সপোন-বিলাসী বাওঁ চকুৰ আছে ৰক্ত ৰঞ্জিত  এক সুদীৰ্ঘ ইতিহাস  সোঁ চকুত ভালপোৱাৰ এসাগৰ নীলা দুই চকুৱে মোক দুফালে টানে দেখুৱায় দুখন বেলেগ পৃথিৱী দুচকুৰ টনা আঁজোৰাত বিভ্ৰান্ত হৈ পৰোঁ মই বিভ্ৰান্ত হৈ পৰে মোৰ

গুণগুণ এটি হেঁপাহে কৰে আমনি কুঁৱলীৰ ওৰণি টানি আঘোণ যে পালেহি আহি,  সোণোৱালী ধাননিৰ অপৰূপ জ্যোতিয়ে মন মুহিলে কঙালীয়ে শুকান কৰা ওঁঠত বিৰিঙিল  এধানি হেঁপাহ আৰু প্ৰাপ্তিৰ হাঁহি।   আঘোণ মানে হেমন্তৰ হালধীয়াৰ সৈতে  পথাৰৰ সোণগুটিয়ে পতা যেন ৰঙৰ মেলা,  মূৰৰ ঘাম মাটিত পেলাই নাঙলৰ সীৰলুত কৃষকে সিচা সপোনবোৰ  ফুলি উঠাৰ দিয়ে বতৰা।   নিয়ৰত তিতি জুৰুলি-জুপুৰি হয় পথাৰৰ সোণগুটি  ৰিবৰিব মলয়াৰ স্পৰ্শত   সোণগুটিৰ সুগন্ধত চৌদিশ  হয় সুবাসিত,  পকা ধানৰ সুগন্ধত আনমনা হৈ নামি আহে জাকপাতি শৰালি।   কপালত ঘাম,

চকুবোৰ লাহে লাহে নিস্তেজ হৈ পৰিছে ৰোগে গৰ্ভত স্থিতি লৈছে অন্তৰ্ভাগত  অহৰহ তুঁহজুই  উমি-উমি জ্বলি থাকে   দেহ-মনৰ কষ্টবোৰ দুগুণে বাঢ়িছে অসহ্য  যাতনা এয়া অভিশাপ পৰাধীনতাৰ   আমি সঁচাকৈয়ে স্বাধীন নে? ইয়ো এক অন‍্যতম প্ৰশ্ন।   চকুৰ আগতে দেহবোৰ পণ্য-সামগ্ৰী হৈছে, উলংগ হৈছে। অদ্ভুত,অদমনীয় দৃশ্যবোৰত অসুস্থ মন, নিশাৰ কোনো অসহায় নাৰীৰ চিঞৰত  ৰাজপথ পিচল তেজৰ চকুলোত।   ইমানৰ পাছতো কিয় কঁপি নুঠে  নামঘৰৰ আসন??   তুমিও দেখিছা সেই বিভৎস ৰূপ শুনিছা অসহায়ৰ চিঞৰ, অথচ চকু মুদি কাষৰে পাৰ হৈ গৈছা।

অৱক্ষয়ৰ অন্তহীন ক্ষুধাৰ দোমোজাত উকা হৈ পৰি ৰ’ল শাওন সেমেকা ভাগৰৰ পাহোৱাল উদং বুকুৰ ঘাম, মোৰ ককাহঁতৰ মলিয়ন চুৰিয়াত আজিও লিপিবদ্ধ হৈ জিলিকি আছে বোকাতেই সপোন সিঁচা তান।   মাটিৰ সেই মানুহবোৰে মাটিতেই সৰগ ৰচি গাইছিল হেলাৰঙে সেইজীয়া গান, মেঘৰ মিতিৰ সেই শাওণৰ প্ৰতিধ্বনি সীৰলুত আঁকিছিল সোনসেৰীয়া সপোনৰ প্ৰাণ।   আজিচোন অঁকৰা হৈ পৰিল পলস গাভৰু হোৱা উদং পথাৰৰ চিঞৰ নিমজ মিহি কোৰৰ নালত পৰি ৰ’ল মাথো  এজাক হিমচেঁচা নিয়ৰ। *******

শৰতৰ নিশাৰ জোনাক নামিছে  মোৰ মনৰ নন্দন কাননত  হৃদয়ৰ মৰম বোৰ উঠলি উঠিছে  নিয়ৰত গা ধোৱা দুৱৰি ডৰা মুকুতা হৈ ৰ’দত জিলিকি  উলাহত নাচি হৈছে মতলীয়া  আহিনৰ কুঁৱলী ঠেলি  চুচুক চামাককৈ সোমাই আহিল শীত এবুকু চেঁচা চেঁচা শীতল মৰম কুৰুকি কুৰুকি প্ৰবাহিত দেহৰ ৰন্ধে ৰন্ধে শেৱালীৰ পাহিবোৰ ৰ’দত জিলিকে উলাহত নধৰে হিয়া  সোণালী কিৰণত মতলীয়া হৈ  সুৱাসে বিলালে ধৰা  শৰত মানেই শুকুলা মেঘ কপহুৱা আকাশ কহুৱা কোমল ৰিৱ ৰিৱ সমীৰণৰ  শুভ্ৰ চেঁচা চেঁচা মৃদু সুৱাস  শৰৎ মানেই শুকুলা কহুঁৱা বালি

এন্ধাৰ গভীৰ বাট দূৰৈত সেয়া কুলি নে কেতেকীৰ মাত প্ৰেমৰ বাবে ফাগুন নে যাতনাৰ বাবে ফাগুন আমি কোনেও নাজানো অথচ শিমলুুৰ ৰঙা আজিও বুকুলৈকে উজাই। থাকক এইবেলিৰ ফাগুন অবাটত, যোৱা বাৰৰ ফাগুনক আজিও সামৰি ৰাখোঁ মই জানো তোমাক লগ পালেই নাহে মোৰ সপোন উভতি   তথাপি জানো, শীৰ্ণ সাধুটোৰ শেষত যিদিনাই তোমাক লগ পাম পৃথিৱীৰ সমস্ত পৱিত্ৰতাৰে তুমি ক’বা  ‘পাৰিলে ক্ষমা কৰি দিবা।’ হৃদয়ৰ সমস্ত আকুলতাৰে মই আজিও কম- ‘সদায় কুশলে থাকিবা!’ ফাগুন নাহিলেও এইজাক বসন্ত মোৰেই তাক দুনাই নোজোকাবা। *******

খিৰিকীবোৰ জীৱনৰ কেনভাচ৷ চিঁয়াহী শেষ হৈ যোৱা তুলিকাৰে ভাগৰি নপৰাকৈ ঘঁহি আছো উকা কাগজৰ পৃষ্ঠাত… মলিয়ন চোলাৰ জেপত ভৰিল কি নভৰিল তোমাৰ চহৰৰ ভূগোল,  নে মানচিত্ৰৰ পৃষ্ঠাবোৰ ভাগৰিল মেঘৰ পতাৰে আজিও দুটোপাল চকুলো সৰিল! কিমান তাৰিখ,চন,মাহ চলি আছে এতিয়া? ডায়েৰী লিখাৰ অভ্যাস কাহানিবাই বাদ দিলোঁ,স্তব্ধ ঘড়ীটোৰ কাঁটাও! ওভটি যোৱাৰ ৰিং এটাৰ বাটত ডুবি যোৱা বেলিটোৰ ঘৰ, গৈ গৈ ময়ো সন্ধিয়া হৈ ৰ’লোঁ৷ আজি ইয়াত একেদৰে ৰৈ থকাৰে কথা আছিল৷  ৰৈ ৰৈ বতাহ হ’ব পৰা হ’লে, সোঁ সোঁ কৈ কদমৰ পাত

বসন্তৰ গীত গোৱা চৰাইজনীক  বহু কথা ক’বলৈ ৰৈ গ’ল! ঋতু সলনিৰ কোনোবা সময় এটাত তাইক চকামকাকৈ দেখিছিলোঁ,  সোঁৱৰণীৰ ষ্টেচন এটাত ৰৈ আছিল  দিশৰ বিপৰীতে৷ কথাবোৰ সজাই ল’ব  নজনা বাবেই মুক হৈ থাকোঁ কোলাহলৰ সমদলত৷  জোনবাইটো কাঁহী এখনৰ দৰে গোল হোৱাৰ ৰাতি, শাওণৰ চিপচিপয়া সন্ধিয়াতো, শুকান দিনৰ জীৱনী হৈ থাকোঁ৷ কোনো সুৰুঙা নথকা একাকীত্বৰ ঋতুবোৰত চৰাইজনীয়ে শান্তি(?) ভাঙি গীত গোৱাৰপৰা, কঠিন মাটি ফালি কবিতা এটা গুণগুণাই ধমনীৰে উজাই অহাৰপৰা আলাপৰ বদ অভ্যাস এটা গঢ়ি উঠিছিল, বৰ বেয়াকৈ৷ যেন এক নিচা,নিজক পাহৰি

দিখৌ নদীয়েদি উজাই আহিম মই আকাশ হৈ আৰু পূৱৰ বতাহজাকক সুধি উলিয়াম তোমাৰ ঠিকনাটি।   অ’ মোৰ চেনেহীজনী ফুল হৈ ফুলিম তোমাৰ তাঁতৰ পাটত পখিলা হৈ পৰিমগৈ তোমাৰ বকুল দুগালত, আঁচুৰি আঁচুৰি কাজল হ’ম তোমাৰ দুচকুত। আস, প্ৰেমৰো যে কত কিমান বলিয়া কল্পনা।।   তোমাৰ গাঁৱৰ সৰিয়হতলীৰ হালধীয়া হৈ তোমাক দিম ফাগুনৰ হালধীয়া ৰংবোৰ। বসন্তৰ সেউজীয়া হৈ তোমাৰ ঘিলা খোপাত গুজি দিম প্ৰেমৰ সুবাসত ফুলা সুগন্ধি কপৌপাহি।।   তোমাৰ সঁহাৰিৰ বাবে বলিয়া মই তোমাৰ এটি মিচিকিয়া হাঁহিৰ মাজতে যেন লুকাই