(১) মোক এটা তাবিজ লাগে, চৌদিশে আমাক গ্ৰাস কৰি কৰ্মস্পৃহাৰে ধনী হোৱা, পমুৱা,ভগনীয়াৰ সৈতে এঘৰী যুঁজিবলৈকে …. মোক এটা তাবিজ লাগে।                 (২) মোৰ কণ্ঠত এতিয়া দুই তিনিখন আঁচনিৰ মালা, নানাৰঙী সপোনৰ বাটত চলি যায়… মোৰ জীৱনৰ মধুবেলা, আস্‌!এই সপোনবোৰ জীৱন দি ৰাখিবলৈ …. মোক এটা তাবিজ লাগে।                 (৩) ঘৰৰ পিৰালিত হাবিয়নি, কেঁচু,শামুকৰ খেতি, ‘মনৰেগা’ৰ শাৰী পাতি উঠোৱা টকা, ব্ৰইলাৰৰ সৈতে ফ্ৰী চাউলৰ ভাত। বাৰীত নতুনকৈ গজা গেজেপনি মৰা হাবিডৰা কটাৰ সাহকণ গোটাবলৈ …. মোক এটা তাবিজ লাগে।

শ্ৰীমদ্ ভাগৱতৰ দশম স্কন্ধে বৰ্ণিত শ্লোকৰ ছন্দে ছন্দে প্ৰেমৰ অমৃত নদী, ষোল্ল হাজাৰ গোপীৰ সঙ্গে কৰিলা ৰাস লীলা জগতৰ  মায়াক বান্ধি… নিস্বাৰ্থ প্ৰেমৰ হেতু ভক্ত আৰু ভগৱানৰ মাজত বান্ধিলেক সেতু হে প্ৰভু সনাতন তোমাৰ কৰুণা অপাৰ, জন্মিয়ে কৰিলা অসুৰ বধ আঁতৰাই পিতৃ-মাতৃৰ কৰুণ কাতৰ। নন্দৰ ঘৰে পালিত শৈশৱৰ দুলাল দেখুৱালা যশোদাক জগতৰ অভিমান, তোমাৰ চৰণে ভাৰত পৰশে মথুৰা বৃন্দাবনৰ মাজে আজিও সুৰৰ ধ্বনি বাজে। তুমিয়েতো কেশৱ কৃষ্ণ কৰুণা সিন্ধু , ত্ৰাহি জগন্নাথ অনাথ বন্ধু। ******

                          (১) গছবোৰৰ শুকাই যোৱা চকুলোবোৰ তলত পৰি আছিল। সৰাপাত বুলি সেইবোৰ মই গচকিছিলো। সিহঁতে মোৰ অস্তিত্বৰ উমান পাই মৰমৰণিৰ সুৰ তুলিছিল। আৰু মই তাত ৰৈ কিছুপৰ জীৱন্ত বিষাদৰ গীত শুনিছিলোঁ।                           (২) শিমলুজোপাত লাগি থকা ৰঙাখিনিৰ প্ৰেমত পৰি বতাহজাকে সদায় শিমলু কেইপাহমান চুইছিল। বতাহৰ কোমল স্পৰ্শত শিমলুকেইপাহ সৰি পৰি সেইদিনা বতাহজাকক শিমলুবোৰে প্ৰেমৰ প্ৰত‍্যুত্তৰ দিছিল।                           (৩) ফাগুনৰ আকাশত চিলাখন উৰুৱাই দিছিলোঁ। আৰু তাত গাঁঠি দিছিলোঁ অতদিন

নিশাৰ তমসা আঁতৰাই কাঁচিয়লি কিৰণেৰে ভুমুকিয়াইছে প্ৰভাতী সূৰুযে। কুকুৰাই ডাক দি জনালে পূৱে ধলফাট দিলে। কান্ধত নাঙল লৈ গৰুহাল যুতি দি ওলালে পথাৰলৈ বুলি কঠিয়া ৰুবলৈও গৈছে ৰোৱনী   দুপৰৰ প্ৰখৰ ৰ’দত দাৱনীৰ সৈতে ধান কটাৰ সময়ত দৌৰা-দৌৰিকৈ জলপানৰ টোপোলা হাতত লৈ পথাৰলৈ যায়। গছৰ ছাঁত বহি হেঁপাহ পলুৱাই জলপান খাই দুয়ো মনৰ কথা কয়।   হেঙুলী ৰহণ সানি সূৰুযে পশ্চিমলৈ ঢাপলি মেলিছে ধানৰ ডাঙৰিৰ ভাৰখন লৈ ঘৰলৈ উভতিছে খেতিয়ক ককাই মুখত ফুটি উঠিছে প্ৰাপ্তি দুচকুত যেন আশাৰ ৰেঙনি।  

এই যে নাই বুলি কোৱাৰ পাছতো আমনি কৰা সেইখিনি কি গোপন খেলা   মোক এখন ফৰিঙৰ বিমান দিয়া উভতি যাওঁগৈ   পঁইতা ভাতৰ পানী গৰৈ পুৰা কলপাত আৰু কিছু মাটিৰ চাকি দিয়া   কাগজৰ চিলাক কিহে চেপি ওপঙাই ৰাখে শূন্যতাত   মই নাৰিকল পাতৰ সেই চম্পাজনীৰ হাঁহি চাবলৈকে বাৰে বাৰে চশমা পিন্ধিছিলো অথচ ইমান অকৃতজ্ঞ আছিল তাই মোৰ সুলকি যোৱা পেন্টটো চায়ো এবাৰলে এটা হাঁহিও নামাৰিছিল   এনে কি আছিল তাইৰ যিখিনিৰ বাবেই মই আজিও উটি যাওঁ চেঁচা নৈত বুৰ

সেমেকা ভাৱটোয়ে মূৰলৈকে শিপাইছে চাৰিওফালে কিলকিলাই থকা সাপকেইডালে গছডাল ক্ৰমশঃ মেৰিয়াই ধৰিছে। অৱলম্বনৰ অভাৱত ভেজা দি থকা বেৰখন খহিছে… সবল হাতবোৰে এটা এটাকৈ সেউজীয়া পাতবোৰ কাঢ়ি নিছে নিৰাপত্তাহীনতাই কোঙা কৰা নিঃসঙ্গ লঠঙা গছডালৰ ঠালবোৰ  নিৰ্লজ্জভাৱে কাটিছে… অনিশ্চয়তাৰ মাজত তথাপিও গছডাল অলসভাৱে থিয় হৈ আছে মিছা আশ্বাসৰ আধাৰত, অংকুৰণৰ নতুন সম্ভাৱনাৰে লঠঙা গছডালক পূৰ্ণ  কৰাৰ অসাৰ প্ৰচেষ্টাৰে…..|| ******

হে  সময়! তুমি গতিশীল গতিশীলতাই তোমাৰ ধৰ্ম। কেতিয়াবা মন যায়… হাতৰ মুঠিত ধৰি তোমাক আলফুলে ৰাখি থ’ম… কিন্তু নোৱাৰোঁ… আঙুলিৰ ফাঁকেৰে কেতিয়ানো ওলাই যোৱা গমকে নাপাওঁ। হে সময়! তুমি গতিশীল গতিশীলতাই তোমাৰ ধৰ্ম…. শৈশৱৰ পৰাই কৈশোৰলৈ… কৈশোৰৰ পৰা যৌৱনলৈ… যৌৱন অবধি  বৰ্তমানলৈ… কেৱল পাৰ হৈ গৈছা…. পূৰ্ণ অপূৰ্ণ তোমাৰ বৈভৱ গাঁথা ৰাখি থৈছা মাথোঁ তোমাৰ স্মৃতিৰ সুৱাস.. স্মৃতিৰ দুৱাৰ খুলি কেতিয়াবা.. তোমাকেই বিচাৰোঁ….. পাৰ হোৱা দিনবোৰ জুঁকিয়াই চালো.. নাপাওঁ একোকে বিচাৰি… সময়ৰ সোঁতত সকলোবোৰ.. গ’ল উটি-ভাঁহি.. কাৰণ সময় গতিশীল… গতিশীলতাই

বাস্তৱ জীৱনৰ প্ৰতিফলনকেই নকৈছিলা জানো কবিতাৰ ডেফিনেচন বুলি হয়; ঠিকেই ধৰিছিলা তুমি আৰু তুমিতো জানাই মোৰ মন তোমাৰ মন তোমাক দিয়া ভালপোৱাৰ প্ৰস্তাৱ মোৰ কাব্যিক জগতত প্ৰথম পদাৰ্পণ এটা আনটোৰ পৰিপূৰক স্বৰ্ণিল সময়ত লিখা বৰ্ণিল কবিতাৰ শব্দবোৰতে প্ৰতিফলিত হ’ব তোমাৰ ‘প্লেট’নিক লাভ’। সেয়েহে কৈছোঁ মোৰ কবিতা তোমাতেই আৰম্ভ তোমাতেই শেষ। ******

দূৰণিবটীয়া ৰেলগাড়ী এখনৰ ডবাৰ শেষৰ পূৰণ চিনটো! তোক এবাৰ চুই চাবৰ মন আছিল৷ মোৰ দৰেই তয়ো স্থবিৰ হৈ ৰৈ যাৱনে চিনাকি বাটবোৰত! যেতিয়া বসন্ত নামে অথচ কৰুণ সুৰ এটা বগাই আহে কলিজালৈ… যেতিয়া সংলাপবোৰৰ বাবে শ্ৰোতা নাথাকে কিন্তু কৈ থাকিবৰ জোখাৰে এসাগৰ কথা থাকে! যেতিয়া আকাশখন নামি নামি ক্ৰমশ: কেনভাচৰ দিন এটা হয় আৰু তুলিকাৰ গতিত নিউটনৰ সূত্ৰটো অপ্ৰাসংগিক হৈ পৰে৷ শেষ নোহোৱা দুটা চিৰিৰে মোৰো গৈ থাকিবৰ মন যায়, নিজৰে আঙুলিত ধৰি৷ কৰবাত নদী এখন ৰৈ থাকিব, কৰবাত বেলিটো

মনটো খৰালিৰ নৈখনৰ দৰে শুষ্ক স্ৰোতস্ৰিনীয়ে এতিয়া বলুকাৰ পাহাৰ গঢ়িছে শিঙৰ দৰে জোঙা শোকৰ প্ৰস্তৰখণ্ডই নিতে কৰা আঘাতে বুকুত সিঁচি যায় সেই একেই বিষাদৰ লোৰ অতীতৰ দুখৰ ফচিলত কৰ্ণকুহৰত ৰিণিকি ৰিণিকি বজা সুখৰ বাঁহীৰ সুৰটো অন্তৰ্নিহিত হয় এতিয়া অভ্যন্তৰৰ মুঠি মুঠি বালি আঙুলিৰ ফাকেৰে জৰ জৰকৈ সৰিছে এতিয়াহে বুজিছো কাকো ধৰি ৰাখিব নোৱাৰি সকলো গুচি যায় ঘন ঘন উশাহত বুকুখন খৰকৈ উঠা নমা কৰিছে লাহে লাহে সিও টুটি আহে হাতত থাকে কেৱল শূন্যতা, শূন্যতা আৰু শূন্যতা। ******