খলুৱাৰ খলকনিত চোৱা ভাই চৌদিশে লাগিছে জুই, কোদো বৰলেও সাৰ পালে সিহঁতো আছিল শুই। দেশ ৰক্ষা,স্বাভিমানৰ নামত  কুটুমৰ তেজৰ বৈছে এখনি নৈ, চৌদিশে মাথো ধোঁৱা আৰু ছাই মৃত্যুৱে হাত বাউলে তাতে ৰৈ। ওলংগৰ দেশত ‘ধোবা ৰজা’ নামত আছে ৰাজপাট খাই, নিজ বিপদৰ লেশ দেখিলেই মিছাতেই কান্দে ইনাই বিনাই। ভুৱা ছল চাতুৰীৰে নিজকে বোলাই বৰ, দুৰ্বলী হৈ জীয়াই থকাতকৈ তহঁতে  নিঃশেষ হৈ মৰ। প্ৰদৰ্শনকামী এই শক্তিৰ যুঁজত ধৰিত্ৰী হ’ব ছাৰখাৰ, আগতেই মহাপুৰুষে গৈছে কৈ, “…ম্লেছক কৰিব বুন্দামাৰ।” ************

অলপ আগতে উজুটিত সোঁ ভৰিৰ ছাল ছিগিল। বৰষুণ এজাক আহিছিল, অলপ কিনকিনিয়াকৈ। এতিয়া নাই। এতিয়া আছে,মাথোঁ  ভৰিখনক দোমোজাত পেলোৱা অলপ শেলাই। ঘাঁ ডোখৰ এতিয়াও সতেজ। মিহি মিহিকৈ বতাহত নিগৰিছে তেজৰ কেঁচা গোন্ধ। এয়া বিষ নে পোৰণি?  নাৰ্জীজোপাৰ আগবোৰৰ তীব্ৰ গোন্ধত,  চকুপানীবোৰ অলপ থমকিছে। শেলাই ,বোকা মিহলি আঁচোৰবোৰে আঙুলিয়াই,ঘাঁ ডোখৰ এতিয়াও অসুস্থ, কলীয়া ডাৱৰ আৰু মনটোৰ দৰে। এতিয়া থাকি যোৱা নাৰ্জি পাতৰ ৰস মিহলি শেলাইখিনিতে পৰি আছে গেৰোৱাযোৰৰ দীঘল হুমুনিয়াহ। আচম্বিকতাত ঢাল তুলি তাণ্ডৱ কৰা মেঘে ঘোপাকৈ চালে, ঠিক মোৰ বিষাদ

নিজান নিশা কেতেকীৰ  হিয়াভগা বিননি শুনি, কিয় জানো বাৰে বাৰে  মোৰ বুকুত উঠে কঁপনি, সপোন আৰু দিঠকৰ  তন্দ্ৰাৰ মায়াজালত আন্ধাৰতে খেপিয়াই চাওঁ ক’ত আছে জানো মোৰ হিয়াৰ উজলা মাণিক, খিৰিকীৰে পিৰিকিয়াই চালোঁ কুঁৱলীৰ আঁৰে আঁৰে, তৰা ফুলৰ মাজে মাজে সেয়া কোন বাৰু ডিঙিত পিন্ধি মণিকাঞ্চনৰ সাতসৰী? উজাগৰী নিশা কবিৰ স্তৱকৰ এটি হেঁপাহৰ সুৰ কৰিবলৈ, বিনিদ্ৰ ৰজনীৰ আন্ধাৰ আঁতৰাবলৈ আহিলা নেকি মোৰ ওচৰলৈ হিয়াৰ সুৰ কাণপাতি শুনিবলৈ? ৰিণিকি ৰিণিকি শুনিবলৈ পাওঁ যেন কঁপি উঠে এটি শিহৰণ, বৌ কাকা ক’ত বুলি, নিশাৰ

ভমকা-ফুলীয়াই তিৰ্যক চাৱনিৰে  ক’লা ককাইলৈ চালে, তোৰ দেখোন বছৰ চেৰেক হ’ল একে ঠাইতে আছ শিপা গজিল চাগে। নুবুজিবি ভনীটি তই মোৰ দুখ  কিয় মাৰিছ খোঁচ এসময়ত আছিলোঁ বাটৰ লগৰী আজিহে নোপোছে মোক। তই হ’লি সাতাম পুৰুষীয়া চেহেৰাও নহয় ভাল, আধুনিক সমাজত তই এলাগী লৈ ফুৰাও টান। নক’বি হেৰৌ তেনেকৈ মোক আছিলোঁ আলাসৰ লাড়ু জ্যেষ্ঠজনেই লগ দিছিল মোক নবখানো এতিয়া আৰু। প্ৰতি খোজতে মই তেওঁক দিছিলোঁ  মনত অপাৰ ভৰসা , মোৰ জোৰতেই তেওঁৰ খোজবোৰেও লৈছিল স্থিতপ্ৰজ্ঞতা। ‘ছাতি, লাঠি, তিয়নি নেৰিবি’  বুলি

১.                    #গোলাপ প্ৰিয়ই আছিল ভয় আছিল ৰক্তাক্ত হোৱাৰ ২. #বৰষুণ বুলিলেই মনত পৰে ‘অৰুন্ধতী’ৰ কবিলৈ পেভিলিয়নত ভৰি থোৱাৰ আগতেই পলায়িত মই ৩. “#ৰূপালী ৰং চুলিত লাগিছে বেয়া নেদেখি লাগক” এতিয়া এডাল-দুডাল চুলিত সময়ৰ আঁচোৰ দিন আগবঢ়াৰ লগে লগে ভাবিছোঁ কাহানিও প্ৰিয় হ’ব নোৱাৰা ৰংটোৱেই হ’ল বগা ৪. #বেলি_ডুবাৰ_আগতেই_আহা এবাৰৰ বাবে হ’লেও অন্তিমবাৰৰ বাবেই শীৰ্ণ দুহাতত সঞ্চাৰিত আবেগৰ সৰ্বোত্তম আভা ঢালি একেলগে পাঠোদ্ধাৰ কৰোঁ মৌনতাৰ শ্ৰেষ্ঠ আলাপ ************

(এবছৰীয়া মৃত্যু তিথিত আইৰ চৰণত এটুপি চকুলোৰে)            (১) নীলা আলোৱানখন গাত মেৰিয়াই, উজাগৰী ৰাতিটোক নিচুকাই, বুকুৰ পিয়াহ খুৱাই, সৌৱা কোন? জোনবাই নে মোৰ আই!         (২) বেলিটোৱে  আত্মগোপন কৰাৰ দিনা জোনটোকে থপিয়াই আনি, আইৰ কপালত আঁকি দিলোঁ! মূধচটো খহি পৰাৰ দুখতেই নে কি জানো! আকাশখনেও উচুপি উঠিল!!        (৩) ৰাতিৰ আকাশত লেটি লৈ থকা ঘূৰণীয়া সৌটো যেন আইৰ আখলৰ পানীপিঠা!! হাঁহিছা? ভোকাতুৰ, শোকাতুৰ সেই সন্তানক সোধা, যাৰ আই এতিয়া তৰাৰ দেশৰ সাধু-কথা!! **********

কৃষ্ণচূড়া, তুমি ফুলাৰ বতৰতে উঠি আহে তেজগোৰা বেলি  বুকুৰ আকাশত হেন্দোলনি তুলি হাঁহি থাকে হেঁপাহৰ জোনাক কলিজাৰ আঁচলত বান্ধি নিচুকনি গীত জাগি উঠে তন্দ্ৰাৰ ৰাগি… মই পোহৰ পিয়াসী… কৃষ্ণচূড়া দিয়া মোক তোমাৰ ৰং সেই ৰঙে গাই শুনাওক  নিচুকনি গীত কত বিৰহী প্ৰেমাস্পদৰ ভগ্ন হিয়াৰ মালিতাৰ কথা শুনায় লিখা আকৌ ভালপোৱাৰ সংগীত। নাচি উঠক বুকুৰ সেউজীয়া হেঁপাহৰ ৰং সানি উটি যাওঁক বিষাদ কৃষ্ণচূড়া তুমিতো নোহোৱা দুখৰ মালিতা জ্বলোৱা বুকুত আশাৰ শলিতা… আচলতে চকুপানীবোৰ মাথো অজুহাত পোৱা-নোপোৱাৰ হিচাপ-নিকাচো এটা অজুহাত মৃত শব্দৰ

আবেলিৰ ষ্টপে’জ এটাত ৰৈ ৰৈ ভাগৰি পৰি, কেতিয়াবা আশাহত হৈছে নে আপুনি? এই যে পাকচক্ৰৰ দৰে ঘূৰি ঘূৰি সময়বোৰ! বালিৰ দৰে হাতৰ ফাঁকেৰে সৰি পৰে৷ কোনোবা বছৰৰ  কোনোবা দিন এটাত বুকুলৈ নদী এখন বৈ আহিছিল, আৰু আপুনি সুঁতি হৈছিল৷ এৰাতি উজাগৰে থাকি আপুনি নক্ষত্ৰৰ লগত কথা পাতিছিল, শিতানত পৰি আছিল আকাশ এখন৷ উচুপনিবোৰত ৰামধেনু আঁকিছিল প্ৰত্যাশাৰ, আৰু বিদায়ত নাছিল পুনৰ লগ নোপোৱাৰ সম্ভাৱনা৷ তেনে এখন আকাশৰ প্ৰাৰ্থনাত গণি শেষ কৰে নে নিদ্ৰাহীন তমসা ৰাতি৷ এই যে যাওঁ বুলিয়েই অচিনাকি হয়

শুকাই অহা অস্থিৰস  আৰু ছানি পৰা দুচকুৰে মন্থৰ হৈ পৰিছে মোৰ গতি, খোজৰ লগে লগে অবুজন মনটো আজিকালি  লেকাম নোহোৱা ঘোঁৰাৰ দৰে চেঁকুৰিবলৈ লৈছে  অতীতৰ মাজলৈ। অনেক দূৰলৈ গুচি যায়  বাৰে বাৰে তাক আঁজুৰি  আনো বাস্তৱলৈ…. প্ৰাতঃভ্ৰমণত দেখা  কোনোবা পদব্ৰাজকৰ  ভৰিৰ গচকত মৰা শামুকটো  আৰু তাৰ পেটৰপৰা ওলাই অহা  অগণন হালধীয়া পূৰঠ ডিম্বই মনটোক জোকাৰি যায়। স্কুলৰ বন্ধত ভৈয়ামলৈ যাওঁ   ককাদেউতাৰ ঘৰত থকা পুখুৰীৰ দলঙত বহি  আইতাৰ চাউল ধোৱা খৰাহীৰ ফাঁকেৰে  সৰি পৰা খুদবোৰ খাবলৈ অহা  জাক জাক পুঠি খলিহনা 

তুমি সুধিছিলা সিদিনা মোক কিমান গভীৰতাত তোমাৰ স্থান মোৰ হিয়াৰ নিৰলা পঁজাত ?  মই ক’লোঁ তোমাৰ কপালত সেন্দূৰীয়া জোনটো আঁকি দি, চোৱাচোন মোৰ বুকুত হাত থৈ, শুনিছানে কলিজাৰপৰা অহা এটি অনুৰণনৰ শিহৰণ মোৰ হৃদয়ৰ স্পন্দনত ? ৰিণিকি -ৰিণিকি বাজি থকা এটি মৃদু সুৰ উষ্ম নিশাহৰ  ? এবাৰ কাণ পাতি শুনাচোন মোৰ মনৰ আকুলতাখিনি তোমাৰ হিয়াৰ মণিকাঞ্চনত ৷ বাজি উঠিব তোমাৰ হিয়াতো নিজান পখীৰ সুমধুৰ সুৰ। আলফুলে সাঁচি থোৱা  দুয়োৰে আমাৰ জীৱনৰ গান। যদিহে বিচৰা তুমি হিয়া উজাৰি দিম মোৰ সাঁচি