যি কথা কোৱা নহ’ল  সেই কথাই বুকুত দৌল বান্ধিলে  নোকোৱাকৈ ৰৈ যোৱা অজস্ৰ কথাই  ঘূলি পকাই পকাই বালিতে পোত খাই ৰʼল।           সকলো কথাইতো কোৱা নাযায়  কথাই পাক হেৰুৱায়  কথাই বাট হেৰুৱায়।          নোকোৱা কথাবোৰে বালিঘৰ সাজিলে,  ঠহৰ ঠহৰলৈ ভাগিলে কলিজাৰ আগফাল-পিছফাল।  অজস্ৰ বিষাদৰ হালধীয়াত বুৰ গৈ  নোকোৱা কথাবোৰে মুখ বান্ধিলে,  নিজৰ মাজতেই সমাধি লʼলে নিজেই নিজক শিকালে  নিজেই নিজক বুজালে  নিজৰ কোলাতে নিজকে নিচুকালে।         সকলো কথাই কোৱা নাযায়  সকলো কথাই শব্দ হৈ নোলায়  সকলো কথাৰ অৱয়ব নাথাকে।        

আজি বহুদিনেই হ’ল প্ৰেমৰ কবিতা নিলিখা, পাহৰি পেলালোঁ মৌসনা মিঠা মিঠা অনুভৱ প্ৰেমৰ৷ যিদিনা তুমি মোৰ৭পৰা বহু দূৰলৈ গুচি গ’লা,  সেইদিন ধৰি মোৰ কবিতাবোৰো মোৰ পৰা কাঢ়ি লৈ গ’লা।  দুনাই জী নুঠে কেতিয়াও!  সকলো ভাব, চিন্তাধাৰা ,  তোমাৰ নামত উচৰ্গা কৰিছিলোঁ  মোৰ মৰম আৰু ভালপোৱাৰ লগত৷ মোৰ প্ৰেমক  টুকুৰা-টুকুৰ কৰি ডাষ্টবিনৰ আৱৰ্জনা বুলি, দলিয়াই দিলা দূৰলৈ মোৰ ভালপোৱাক নিঠৰুৱা কৰি৷ আৰু সেই তেতিয়াৰপৰা  প্ৰেমৰ বৰষুণৰ শব্দবোৰ, ডাৱৰৰ দৰে গোট মাৰিছিল ভগা কলিজাত মোৰ৷ সেয়ে কৈছোঁ, মোৰ কবিতাই  নাপায় আৰু প্ৰাণ,

প্ৰভাতী সূৰুযে আনে              সদ্ভাৱনা নতুন দিনৰ, বিয়লিৰ আকাশ উজলে               কৰ্মৰ গৌৰৱেৰে দিনান্তৰ | শিশু এটি হয় যদি                সোণালী সপোন, বৃদ্ধজন হ’ব এক                       প্ৰজ্ঞাৰ দাপোন | জীৱনৰ প্ৰতিক্ষণত                       দেখি শিকি পায়,  অভিজ্ঞতাৰ  সঁফুৰা মেলি                     সৌৰভ বিলায় | সূৰ্যৰ দৰে তেওঁ                      স্ব-আলোকেৰে, উদ্ভাসিত হৈ থাকে                        জ্ঞানৰ জ্যোতিৰে। **********

ভূমিষ্ঠ হোৱাৰ প্ৰথম কান্দোনটিৰপৰাই জীৱনৰ প্ৰতিটো শ্বাস-প্ৰশ্বাসত ছাঁৰ দৰে লাগি থকা সময় যে আমাৰ আপোন সংগী। জীৱনৰ তিতা-মিঠাৰ  বাৰেৰহণীয়া অভিজ্ঞতাৰে মানুহ হিচাপে  গঢ়ি তোলাত সহায় কৰা  প্ৰকৃত শুভাকাংক্ষী। সময়ে শিকায় জীৱনৰ প্ৰতিটো স্তৰত একো একোটি নতুন পাঠ দিয়ে জীৱনৰ প্ৰতিটো ক্ষণক নিজস্ব শৈলীৰে গঢ়ি তোলাৰ বাট। শৈশৱৰে আৰম্ভণি কৰা জীৱন নামৰ সোণোৱালী কিতাপখনৰ পাত লুটিয়াই প্ৰতিজন মনুষ্যই ভৰি থয়হি যৌৱনৰ বিয়লি বেলাত। কত যে ৰঙীণ সপোন কল্পনাৰ পৃথিৱীত প্ৰেমমত্ত  হিয়াৰ উগুল-থুগুল। সেই ৰঙীণ সপোনকো পৰিহাৰ কৰি প্ৰতিজন মনুষ্যই এদিন উপস্থিত

জীৱন তই গৈ থাক আগুৱাই গৈ থাক  তোৰ বুকুত যে সীমাহীন ঘাত প্ৰতিঘাত কণ্টকাকীৰ্ণ আৰু সেন্দুৰীয়া বাট ৷ হাঁহি আৰু চকুলো  সুখ আৰু দুখ যন্ত্ৰণা আৰু আনন্দ নীৰৱে সহি যা সকলো ৷ টেঙা আৰু জ্বলা তিতা আৰু মিঠা  ল’লি আকোঁৱালি দিলি আগবাঢ়ি  ৷  সততা আৰু নিষ্ঠাৰে দায়িত্ব আৰু কৰ্তব্যৰে যা আগুৱাই অনাগত দিনবোৰত যা আগুৱাই খোজত খোজ মিলাই সমাজৰ লগত। দাবানলত দে দ’লিয়াই দুৰ্বলতা দুৰ্যোগ দুৰ্ভাৱনা হিংসা  অপ্ৰীতি অসূয়া ৷   খুলি পেলা অভদ্ৰতাৰ মুখা বাচি ল বাঞ্চনীয় সোণালী ৰেখা ৷

শীতৰ পুৱা নিয়ৰৰ আঁচল টানি এচেৰেঙা  ৰ’দে  এঙামুৰি দি  সেউজীয়া দলিচাখনত  জিলিকি উঠিল৷ শীতৰ লঠঙা ডালত  ওলমি থকা নিয়ৰৰ টোপালবোৰ  এটোপ-এটোপকৈ সৰি পৰিছে  নিশাৰ সমীৰণজাকে  যেন  ফুলবোৰ সিঁচি থৈছে৷ পুৱতি নিশা  কোমল সমীৰণজাকত  বৈ যায় শেৱালিৰ  মিঠা সুবাস  মোৰ সিৰে সিৰে  বৈ যায় তপত প্ৰেমৰ ঢৌ৷ শৰতৰ বোকোচাত উঠি  শেৱালি ফুলাৰ বাটেদি  আহিল শাৰদীয় দুৰ্গা পূজা  আৰু  মনৰ স্মৃতিপটত  সিঁচৰতি কৰি থৈ গ’ল সোণসেৰীয়া অনুভৱবোৰ৷ **********

“হেমন্ত বৰ বিষাদৰ ঋতু৷ মই মানি ল’ম যদি ই মোক কন্দুৱাই” ঠিক এই সময়খিনিৰপৰাই হাতত সাৰে-ভৰিত সাৰে কথাবোৰ,সময়বোৰ মোৰ পৰা পলায় মোৰ বুকুত দুটি স্থলপদ্ম নাভিমূলত আৰু অগণন নাভিৰ এখন আকাশ আৰু মোতেই এক অৰণ্যৰ সাম্ভাব্য সেউজ… আমন্ত্ৰণে মোক অহংকাৰী কৰিব নোৱাৰাকৈ মই অবোধ অপেক্ষা থকা হ’লে যন্ত্ৰণাৰ যান্ত্ৰিক বেলিক থুকুচিব পৰাকৈ… হেমন্তৰ হেঙুলীয়া বেলিৰ স’তে যুঁজো মই **********