মানুহৰ জীৱন চক্ৰ এখন নদীৰ দৰেই। নদীৰ উৎস আছে, আৰম্ভণি হৈ মধ্যস্থলৰপৰা ক্ৰমে সাগৰত মিলিত হয়। মানুহৰ জীৱনো একেই,ক্ৰমশঃ বাঢ়ি আহে পল-অনুপলকৈ। নদীৰ দৰেই মানুহৰ জীৱনৰো উৎস আছে। আৰম্ভণিও আছে, মধ্য আৰু শেষো আছে। উৎপত্তিস্থলত নদীখন তেনেই ঠেক আৰু সৰু হৈ থাকিলেও উৎসৰ কিছু আঁতৰত বহল হৈ পৰে। জীৱনো তেনেই। জন্মতে দুখন হাতেৰে সাৱটি ল’বলৈও ভয় লগা কণমানি দেহাটো ক্ষণে ক্ষণে বাঢ়ি আহে। লগতে মন আৰু জ্ঞানো। ক্ষুদ্ৰ দেহাৰ ভিতৰত থকা ক্ষুদ্ৰ মন আৰু ক্ষুদ্ৰ জ্ঞান। জন্মতে এটি শিশুৰ জ্ঞানৰ

সাধাৰণতে সূৰ্যই এটা ৰাশিৰপৰা আন এটা ৰাশিলৈ গমন কৰা দিনটিক ‘সংক্রান্তি’ বোলা হয়।সংক্ৰান্তিক দোমাহী বুলিও কোৱা হয়।আমাৰ অতিকৈ চেনেহৰ তিনিটি বিহু সূৰ্যৰ তিনিটি বিশেষ অৱস্থান কালৰ সংক্ৰান্তিত উদযাপিত হয়।ব’হাগত ‘মহাবিষুৱ সংক্ৰান্তি’, কাতিত ‘জলবিষুৱ সংক্ৰান্তি’ আৰু মাঘত ‘মকৰ উত্তৰায়ণ বা বিষ্ণুপদী সংক্ৰান্তি’ বোলা এই প্ৰতিটো বিহুৱেই কৃষিৰ লগত সংপৃক্ত।ব’হাগত শস্য ৰোৱা, কাতিত সোণগুটি লগা আৰু মাঘত সেই সোণগুটি চপাই ভঁৰালত ভৰোৱা সময়।এই তিনিওটি বিহুৱেই আমাৰ প্ৰাণৰো আপোন ।  বিশেষকৈ সূৰ্যই মকৰ ৰাশিত অৱস্থান কৰি উত্তৰলৈ গতি কৰা পুহৰ সংক্ৰান্তি; যাক মকৰ

ভাৰতীয় সংবিধানে নাৰী-পুৰুষৰ সম অধিকাৰৰ কথা ক’লেও কথাষাৰ কিমানদূৰ সঁচা ক’বলৈ টান। শুনিবলৈ বেয়া লাগিলেও এইখন দেশতেই  প্ৰতিদিনে নাৰী ধৰ্ষিতা হয়, নাৰী অপহৃতা হয়, যৌতুকজনিত কাৰণত নাৰীৰ মৃত্যু হয়, নাৰী লাঞ্ছিতা হয়, নাৰী অপমানিতা হয়। নেচনেল ক্ৰাইম ৰেকৰ্ড ব্যুৰ’ৱে অলপতে ২০২২ বৰ্ষৰ খতিয়ান দাঙি ধৰি কৈছে যে – দেশত চাৰি লাখ পঞ্চল্লিশ হাজাৰৰো অধিক অপৰাধমূলক ঘটনা সংঘটিত হৈছে কেৱল নাৰীৰ বিৰুদ্ধে। সংস্থাটোৰ মতে প্ৰতি ঘণ্টাত বাৰ গৰাকীকৈ নাৰী অপহৃতা হৈছে। ৰাতিপুৱা কাকতখন মেলিলেই নাৰী নিৰ্যাতনৰ ঘটনা প্ৰতিদিনে পঢ়িবলৈ পোৱাটো একেবাৰে

“কাব্যভোজকৰাণ ধৰ্মান অলংকাৰান প্ৰচকতে”                                           –আচাৰ্য দণ্ডী অলংকাৰ হ’ল কাব্যৰ সৌন্দৰ্য বৃদ্ধিৰ এক কৌশল। অলংকাৰ শব্দৰ মূল হ’ল ‘অলম’ আৰু এই ‘অলম’ শব্দৰ অৰ্থ হ’ল ‘ভূষণ’।গতিকে কাব্যসাহিত্য যাৰ দ্বাৰা ভূষিত হয় সেয়ে অলংকাৰ।বৰ্ণনীয় বিষয়বস্তুক পাঠকৰ অন্তৰ পৰশাকৈ উপস্থাপন কৰাই সাহিত্যৰ মূল উদ্দেশ্য।কাব্য সাহিত্যত অলংকাৰে এই উদ্দেশ্য পূৰণত কবিক বিশেষভাৱে সহায় কৰে।আলোচকসকলে কাব্যৰ দুটা প্ৰধান দিশ নিৰ্ণয় কৰিছে।এটা হ’ল ভাৱ আৰু আনটো কলা।কাব্যত অলংকাৰ প্ৰয়োগৰ প্ৰধান লক্ষ্য হ’ল ভাৱক তীব্ৰতৰ কৰি তোলা।এয়া কাব্যৰ এক কৌশল আৰু এই কৌশলে ভাৱৰ সমান্তৰালকৈ কলাপক্ষৰো সৌন্দৰ্য

‘সমাজৰ অৰ্ধাংশক ৰান্ধনি ঘৰত আৱদ্ধ ৰাখি কোনো দেশেই প্ৰগতিৰ পথত আগবাঢ়িব নোৱাৰে।’– লেনিন সৃষ্টিৰ সেই আদি যুগ,আদম আৰু ইভৰ যুগৰ পৰাই নাৰী-পুৰুষৰ সহাৱস্থান থাকিলেও দুয়ো দুটি ভিন্ন চৰিত্ৰ|প্ৰকৃতিৰ নিয়মেৰেও পুৰুষ তেওঁৰ পুৰুষত্বক লৈ আৰু নাৰীও তেওঁৰ নাৰীত্বক লৈ পৃথক।উভয়েই ভিন্ন প্ৰান্তত নিজস্বতা বজাই ৰাখিছে।সৃষ্টিৰ সেই আদিম কালৰে পৰাই পুৰুষ সম্পদৰ ৰক্ষী।এই শক্তিয়েই তেওঁৰ পুৰুষত্ব।এই শক্তিৰেই পুৰুষে ন-ন কাৰিকৰী কৌশলেৰে বিশ্বক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিছে।কিন্তু সুন্দৰ,শান্ত নিৰিবিলি ঘৰখন সজাই তোলে নাৰীগৰাকীয়েহে।এই বিশ্বৰ সমস্ত অজান-অচিন গভীৰতাত সোমাবলৈ পুৰুষে যেতিয়া নিত্য-নতুন অভিযানত আগবাঢ়িছে,সেই সময়ত নাৰীয়ে

কলাগুৰু বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা অসমৰ  জাতীয় জীৱনৰ এগৰাকী পুৰোধা ব্যক্তি। মধ্যযুগৰ অসমৰ স্বৰ্ণসৌধৰ অন্যতম মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ আদৰ্শৰে অনুপ্ৰাণিত হোৱা গুৰুজনাৰ উত্তৰসূৰী যিসকল বৰেণ্য ব্যক্তিয়ে অসমীয়া সমাজ জীৱনক শক্তিশালী ৰূপত প্ৰতিষ্ঠা কৰি থৈ গৈছে, সেইসকলৰ ভিতৰত বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা অন্যতম। অসমীয়া ভাষা, সংস্কৃতি, নৃত্য-গীত, অভিনয় সকলো দিশতে ৰাভাদেৱৰ অৱদান অনস্বীকাৰ্য। তেওঁ হালোৱা-বনুৱা, সমাজৰ নিষ্পেষিত সাধাৰণ জনতাৰ বাবে নিজৰ জীৱনকো তুচ্ছ কৰি অক্লান্তভাৱে পৰিশ্ৰম কৰিছিল। অসমৰ সংস্কৃতি, অসমৰ জনতাক মনে-প্ৰাণে ভালপোৱা এইজনা বিপ্লৱী বীৰে বিশ্বাস কৰিছিল যে সাহিত্য-সংস্কৃতি হৈছে এটা জাতিৰ মেৰুদণ্ডৰ সদৃশ,

পৃথিৱীৰ য’তেই কৃষিজীৱী জনগোষ্ঠী আছে তাতেই আছে একোটা কৃষি উৎসৱ। এনে উৎসৱৰ আচৰণৰ লগত আদিম কালৰপৰা সংলিপ্ত হৈ আহিছে মেজিক আৰু ধৰ্ম। আদিম বিশ্বাস জড়িত মেজিক আৰু ধৰ্মৰ প্ৰভাৱৰপৰা আমাৰ কৃষি উৎসৱ বিহুৰ লোকাচাৰসমূহো মুক্ত নহয়, কাৰণ সাম্প্ৰতিক সময়ৰ বিহুৰ লোকাচাৰ হ’ল আদিম কৃষকৰ কৃষি উৎসৱৰ আচৰণৰ অৱশিষ্ট। এই সম্পৰ্কীয় আলোচনা পিছলৈ এৰি আমি এতিয়া বিচাৰ কৰি চাম আদিম মেজিক ধৰ্মনো কি, কৃষি উৎসৱৰ লগত ইয়াৰ সম্বন্ধ কিয় আৰু কেনেকৈ হয়। আদিম কৃষিজীৱী সমাজ আছিল প্ৰকৃতি নিৰ্ভৰ। কিন্তু প্ৰকৃতিক চম্ভালি

ভাৰতবৰ্ষ তথা এছিয়া মহাদেশৰ এক বিশেষ সাহিত্যিক-সাংস্কৃতিক সম্পদ হৈছে ৰামায়ণী সাহিত্য। দক্ষিণ এছিয়াৰ দেশসমূহতো ৰামকথাৰ ব্যাপক জনপ্ৰিয়তা বিদ্যমান। ৰামায়ণী সাহিত্য এক ব্যাপক অধ্যয়নৰ বিষয়,তিনিটা পাঠৰে পৃথক চৰ্চাকাৰীসকলে ইতিমধ্যে এই দিশত গৱেষণা সম্পন্ন কৰিছে। অসমীয়া ভাষাটো ৰামায়ণী সাহিত্যৰ অধ্যয়ন তথা গৱেষণাৰ ক্ষেত্ৰখন পাছ পৰি ৰোৱা নাই। ‘ৰামায়ণ’ মহাকাব্যত ভাৰতীয় সমাজ-সভ্যতাৰ চিত্ৰণৰ যি সাংস্কৃতিক প্ৰয়াস তাক ‘মহাভাৰত’ৰ পাছতে স্থান দিব পাৰি। ভাৰতীয় আদৰ্শত ‘ৰামায়ণ’ৰ স্থান বিশেষভাৱে প্ৰতিষ্ঠিত। এইক্ষেত্ৰত ‘স্কন্ধপুৰাণ’ৰ ৰামায়ণ মাহাত্ম্যত ৰামায়ণ আৰু ৰামৰ গুণানুকীৰ্তন প্ৰসংগত উল্লেখ আছে এইদৰে- “নাস্তি ৱেদসমং শাস্ত্ৰং

অসমীয়াৰ হৃদস্পন্দন, অসমীয়াৰ স্বাভিমান হ’ল বিহু।মূলতঃ কৃষিভিত্তিক উৎসৱ বিহুৰ লগত জড়িত হৈ আছে নানান পৰম্পৰা, লোকাচাৰ ইত্যাদি।অতীজৰেপৰা ই চলি আহিছে পুৰুষানুক্ৰমে।সময়ে সময়ে কিছু পৰম্পৰা, লোকাচাৰ, নীতি-নিয়ম নতুনকৈ সংযোজিত হৈ পৰে।এইবোৰ সংযোজিত হয় কিছু প্ৰকৃতিবাদী বৈজ্ঞানিক চিন্তাৰ ফলস্বৰূপে। লগতে প্ৰকৃতিৰ লগত মানুহৰ সম্পৰ্কৰ ফলস্বৰূপে।  সময়ে সময়ে সংস্কৃতিলৈ নতুন সোঁত, নতুন উপাদান আহে।কিছুমান নিয়ম লোপ পায়, কিছুমান নতুনকৈ সংযোজিত হয়।এনেদৰেই সময়ে সময়ে কিছু ন-ৰূপ লৈ পৰিৱৰ্তিত হৈ বিহুৱে আজিৰ অৱস্থা পাইছেহি।সংস্কৃতিয়ে সামৰি লয় নৃত্য-গীত, আচাৰ-ব্যৱহাৰ, ৰীতি-নীতি, জীৱন ধাৰণৰ প্ৰণালী ইত্যাদি।বৰ্তমান যোগাযোগ ব্যৱস্থা

জন-জীৱনৰ চিন্তা আৰু আচৰণৰ ভেঁটিত একোটা লোক-সংস্কৃতি গঢ় লৈ উঠে।অসমৰ জন-গোষ্ঠীসমূহৰ মাজত চলি অহা লোক-বিশ্বাস, আচৰণ পদ্ধতি, সামাজিক ৰীতি-নীতি, জীৱন-ধাৰণৰ পদ্ধতি আদি লোক-উৎসৱ সমূহত প্ৰতিফলিত হয়। অসমীয়াৰ বাপতি সাহোন উৎসৱ ৰঙালী বিহুৰ সময়ত পৰিৱেশিত বিহুগীত আৰু বিহুনাম ইয়াৰে এক ফচল। বিহুৰ সময়ত গোৱা আৰু পৰম্পৰাগতভাৱে চলিত হৈ অহা গীতসমূহকে ‘বিহুগীত’ বুলি কোৱা হয়।’বিহুগীত’ আৰু ‘বিহুনাম’ দুয়োটাকে সমাৰ্থক শব্দ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয় বুলি ক’ব পাৰি। অসমীয়া সমাজ জীৱনৰ লগত জড়িত সকলো বিষয়েই বিহু গীতত স্থান লাভ কৰিছে। মুখ্যতঃ অসমীয়া বিহুগীত