ব’হাগ… প্ৰকৃতি আৰু মানুহৰ মনক সেউজীয়া কৰি তোলা এটা মাহ। অসমীয়াৰ বুকুত আশা সঞ্চাৰিত কৰা এটা শব্দ ব’হাগ। অসমীয়াৰ হৃদয়ত সুপ্ত হৈ থকা আশা, হেঁপাহক জাগ্ৰত কৰি ডেকা-গাভৰুৰ হৃদয়ত প্ৰেমৰো বীজ সিঁচে এই ব’হাগে। বসন্তৰ আগমনে প্ৰকৃতিৰ বুকুলৈ অভাৱনীয় আৰু অতুলনীয় সৌন্দৰ্য কঢ়িয়াই আনে। ওন্দোলিত মেঘৰ বুকু ফাটি বৈ অহা জলধাৰাই সিক্ত কৰি তোলা প্ৰকৃতিৰ দেহত নতুনৰ বীজ অংকুৰিত হয়।শস্যে-মৎস্যে সগৰ্ভা হৈ পৰে বসুন্ধৰা।  ঢোল-পেঁপা,গগনাৰ মাতে অসমৰ আকাশ-বতাহ মুখৰিত কৰি তোলা ব’হাগ বিহু এক সাৰ্বজনীন প্ৰাকৃতিক উৎসৱ। বিহু অসমীয়াৰ হিয়াৰ

ব’হাগ বিহুৰ মূল তাৎপৰ্য হৈছে প্ৰকৃতিৰ পৰিৱৰ্তনমুখী যাত্ৰা পথত কৃষিয়ে যাতে চহা জীৱন যাত্ৰাক সূচল কৰি তুলিব পাৰে তাৰ বাবে ভৱিষ্যমুখী আশাক সজীৱ কৰি তোলা।কৃষিৰ স’তে গৰুৰ সম্পর্ক ওতঃপ্রোত।এই উৎসৱৰ মূল উদ্দেশ্যক প্ৰতিফলিত কৰিব পৰাকৈ ব’হাগ বিহুৰ প্ৰথম দিনটো গৰু বিহু হিচাপে উদযাপিত কৰা হয়।আহোম ৰাজকীয় শাসন ব্যৱস্থাৰ মাজত গৰুক প্ৰধান গুৰুত্ব দি প্ৰথম দিনটো ‘গৰু বিহু’ হিচাপে উদযাপিত কৰাৰ পৰম্পৰাৰ সূচনা হয়।  গৰু বিহু পালনৰ জৰিয়তে প্ৰকৃতি আৰু প্ৰাণীৰ সম্পৰ্কক ভক্তিভাৱেৰে উদ্ভাষিত কৰা হয়।বড়ো জনগোষ্ঠীৰ ‘ৰঙালী বিহু’ উদযাপনত গৰু

প্ৰস্তাৱনা: ‘বিহু’ শব্দৰ উৎপত্তি সম্বন্ধে নানান মতবাদ আছে, কিন্তু কোনোটো মতেই সৰ্বসন্মত নহয়। কোনো পণ্ডিতৰ মতে সংস্কৃত ‘বিষুবত’ শব্দৰ পৰা বিহু শব্দৰ উদ্ভৱ হৈছে। আন কিছু লোকৰ মতে, বড়োসকলৰ বৈচাগু, ডিমাছাসকলৰ বুচু, কোঁচসকলৰ বিচুৱা, ত্ৰিপুৰিসকলৰ বিজু বা তিৱাসকলৰ পিচুৰ দৰে উজনি অসমৰ বিহুৰ গুৰি আছে উজনি অসমৰ বড়ো মূলীয় চুতীয়া, দেউৰী, মৰাণ আৰু সোণোৱালসকলৰ “বিচু”ত। চুতীয়া ভাষাত বিহুক “বিচু” বুলি কোৱা হয়। “বি” মানে অতি, “চু” মানে আনন্দময় বুজায়। গতিকে, “বিচু” শব্দটি অপভ্ৰংশ হৈ ‘বিহু’ শব্দৰ উৎপত্তি হৈছে।আনহাতে ‘টাই ভাষাৰ

মানুহৰ জীৱন চক্ৰ এখন নদীৰ দৰেই। নদীৰ উৎস আছে, আৰম্ভণি হৈ মধ্যস্থলৰপৰা ক্ৰমে সাগৰত মিলিত হয়। মানুহৰ জীৱনো একেই,ক্ৰমশঃ বাঢ়ি আহে পল-অনুপলকৈ। নদীৰ দৰেই মানুহৰ জীৱনৰো উৎস আছে। আৰম্ভণিও আছে, মধ্য আৰু শেষো আছে। উৎপত্তিস্থলত নদীখন তেনেই ঠেক আৰু সৰু হৈ থাকিলেও উৎসৰ কিছু আঁতৰত বহল হৈ পৰে। জীৱনো তেনেই। জন্মতে দুখন হাতেৰে সাৱটি ল’বলৈও ভয় লগা কণমানি দেহাটো ক্ষণে ক্ষণে বাঢ়ি আহে। লগতে মন আৰু জ্ঞানো। ক্ষুদ্ৰ দেহাৰ ভিতৰত থকা ক্ষুদ্ৰ মন আৰু ক্ষুদ্ৰ জ্ঞান। জন্মতে এটি শিশুৰ জ্ঞানৰ

সাধাৰণতে সূৰ্যই এটা ৰাশিৰপৰা আন এটা ৰাশিলৈ গমন কৰা দিনটিক ‘সংক্রান্তি’ বোলা হয়।সংক্ৰান্তিক দোমাহী বুলিও কোৱা হয়।আমাৰ অতিকৈ চেনেহৰ তিনিটি বিহু সূৰ্যৰ তিনিটি বিশেষ অৱস্থান কালৰ সংক্ৰান্তিত উদযাপিত হয়।ব’হাগত ‘মহাবিষুৱ সংক্ৰান্তি’, কাতিত ‘জলবিষুৱ সংক্ৰান্তি’ আৰু মাঘত ‘মকৰ উত্তৰায়ণ বা বিষ্ণুপদী সংক্ৰান্তি’ বোলা এই প্ৰতিটো বিহুৱেই কৃষিৰ লগত সংপৃক্ত।ব’হাগত শস্য ৰোৱা, কাতিত সোণগুটি লগা আৰু মাঘত সেই সোণগুটি চপাই ভঁৰালত ভৰোৱা সময়।এই তিনিওটি বিহুৱেই আমাৰ প্ৰাণৰো আপোন ।  বিশেষকৈ সূৰ্যই মকৰ ৰাশিত অৱস্থান কৰি উত্তৰলৈ গতি কৰা পুহৰ সংক্ৰান্তি; যাক মকৰ

ভাৰতীয় সংবিধানে নাৰী-পুৰুষৰ সম অধিকাৰৰ কথা ক’লেও কথাষাৰ কিমানদূৰ সঁচা ক’বলৈ টান। শুনিবলৈ বেয়া লাগিলেও এইখন দেশতেই  প্ৰতিদিনে নাৰী ধৰ্ষিতা হয়, নাৰী অপহৃতা হয়, যৌতুকজনিত কাৰণত নাৰীৰ মৃত্যু হয়, নাৰী লাঞ্ছিতা হয়, নাৰী অপমানিতা হয়। নেচনেল ক্ৰাইম ৰেকৰ্ড ব্যুৰ’ৱে অলপতে ২০২২ বৰ্ষৰ খতিয়ান দাঙি ধৰি কৈছে যে – দেশত চাৰি লাখ পঞ্চল্লিশ হাজাৰৰো অধিক অপৰাধমূলক ঘটনা সংঘটিত হৈছে কেৱল নাৰীৰ বিৰুদ্ধে। সংস্থাটোৰ মতে প্ৰতি ঘণ্টাত বাৰ গৰাকীকৈ নাৰী অপহৃতা হৈছে। ৰাতিপুৱা কাকতখন মেলিলেই নাৰী নিৰ্যাতনৰ ঘটনা প্ৰতিদিনে পঢ়িবলৈ পোৱাটো একেবাৰে

“কাব্যভোজকৰাণ ধৰ্মান অলংকাৰান প্ৰচকতে”                                           –আচাৰ্য দণ্ডী অলংকাৰ হ’ল কাব্যৰ সৌন্দৰ্য বৃদ্ধিৰ এক কৌশল। অলংকাৰ শব্দৰ মূল হ’ল ‘অলম’ আৰু এই ‘অলম’ শব্দৰ অৰ্থ হ’ল ‘ভূষণ’।গতিকে কাব্যসাহিত্য যাৰ দ্বাৰা ভূষিত হয় সেয়ে অলংকাৰ।বৰ্ণনীয় বিষয়বস্তুক পাঠকৰ অন্তৰ পৰশাকৈ উপস্থাপন কৰাই সাহিত্যৰ মূল উদ্দেশ্য।কাব্য সাহিত্যত অলংকাৰে এই উদ্দেশ্য পূৰণত কবিক বিশেষভাৱে সহায় কৰে।আলোচকসকলে কাব্যৰ দুটা প্ৰধান দিশ নিৰ্ণয় কৰিছে।এটা হ’ল ভাৱ আৰু আনটো কলা।কাব্যত অলংকাৰ প্ৰয়োগৰ প্ৰধান লক্ষ্য হ’ল ভাৱক তীব্ৰতৰ কৰি তোলা।এয়া কাব্যৰ এক কৌশল আৰু এই কৌশলে ভাৱৰ সমান্তৰালকৈ কলাপক্ষৰো সৌন্দৰ্য

‘সমাজৰ অৰ্ধাংশক ৰান্ধনি ঘৰত আৱদ্ধ ৰাখি কোনো দেশেই প্ৰগতিৰ পথত আগবাঢ়িব নোৱাৰে।’– লেনিন সৃষ্টিৰ সেই আদি যুগ,আদম আৰু ইভৰ যুগৰ পৰাই নাৰী-পুৰুষৰ সহাৱস্থান থাকিলেও দুয়ো দুটি ভিন্ন চৰিত্ৰ|প্ৰকৃতিৰ নিয়মেৰেও পুৰুষ তেওঁৰ পুৰুষত্বক লৈ আৰু নাৰীও তেওঁৰ নাৰীত্বক লৈ পৃথক।উভয়েই ভিন্ন প্ৰান্তত নিজস্বতা বজাই ৰাখিছে।সৃষ্টিৰ সেই আদিম কালৰে পৰাই পুৰুষ সম্পদৰ ৰক্ষী।এই শক্তিয়েই তেওঁৰ পুৰুষত্ব।এই শক্তিৰেই পুৰুষে ন-ন কাৰিকৰী কৌশলেৰে বিশ্বক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিছে।কিন্তু সুন্দৰ,শান্ত নিৰিবিলি ঘৰখন সজাই তোলে নাৰীগৰাকীয়েহে।এই বিশ্বৰ সমস্ত অজান-অচিন গভীৰতাত সোমাবলৈ পুৰুষে যেতিয়া নিত্য-নতুন অভিযানত আগবাঢ়িছে,সেই সময়ত নাৰীয়ে

কলাগুৰু বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা অসমৰ  জাতীয় জীৱনৰ এগৰাকী পুৰোধা ব্যক্তি। মধ্যযুগৰ অসমৰ স্বৰ্ণসৌধৰ অন্যতম মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ আদৰ্শৰে অনুপ্ৰাণিত হোৱা গুৰুজনাৰ উত্তৰসূৰী যিসকল বৰেণ্য ব্যক্তিয়ে অসমীয়া সমাজ জীৱনক শক্তিশালী ৰূপত প্ৰতিষ্ঠা কৰি থৈ গৈছে, সেইসকলৰ ভিতৰত বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা অন্যতম। অসমীয়া ভাষা, সংস্কৃতি, নৃত্য-গীত, অভিনয় সকলো দিশতে ৰাভাদেৱৰ অৱদান অনস্বীকাৰ্য। তেওঁ হালোৱা-বনুৱা, সমাজৰ নিষ্পেষিত সাধাৰণ জনতাৰ বাবে নিজৰ জীৱনকো তুচ্ছ কৰি অক্লান্তভাৱে পৰিশ্ৰম কৰিছিল। অসমৰ সংস্কৃতি, অসমৰ জনতাক মনে-প্ৰাণে ভালপোৱা এইজনা বিপ্লৱী বীৰে বিশ্বাস কৰিছিল যে সাহিত্য-সংস্কৃতি হৈছে এটা জাতিৰ মেৰুদণ্ডৰ সদৃশ,

পৃথিৱীৰ য’তেই কৃষিজীৱী জনগোষ্ঠী আছে তাতেই আছে একোটা কৃষি উৎসৱ। এনে উৎসৱৰ আচৰণৰ লগত আদিম কালৰপৰা সংলিপ্ত হৈ আহিছে মেজিক আৰু ধৰ্ম। আদিম বিশ্বাস জড়িত মেজিক আৰু ধৰ্মৰ প্ৰভাৱৰপৰা আমাৰ কৃষি উৎসৱ বিহুৰ লোকাচাৰসমূহো মুক্ত নহয়, কাৰণ সাম্প্ৰতিক সময়ৰ বিহুৰ লোকাচাৰ হ’ল আদিম কৃষকৰ কৃষি উৎসৱৰ আচৰণৰ অৱশিষ্ট। এই সম্পৰ্কীয় আলোচনা পিছলৈ এৰি আমি এতিয়া বিচাৰ কৰি চাম আদিম মেজিক ধৰ্মনো কি, কৃষি উৎসৱৰ লগত ইয়াৰ সম্বন্ধ কিয় আৰু কেনেকৈ হয়। আদিম কৃষিজীৱী সমাজ আছিল প্ৰকৃতি নিৰ্ভৰ। কিন্তু প্ৰকৃতিক চম্ভালি