বৰুণ হাজৰিকাই লাহেকৈ বিচনাখনৰ পৰা উঠি আহি খিড়িকীখনৰ কাষতে ৰৈ তললৈ চাই পঠিয়ালে ।তলত মানুহৰ সমাগম যথেষ্ট বেছি ।অহা আহিছে,যোৱা গৈছে।কাৰোবাৰ মুখত চিন্তাৰ ক্লেশ স্পষ্ট আৰু কাৰোবাৰ মুখত এটি হাহিঁ।হস্পিতাললৈ অহা প্ৰতিজন মানুহেই যেন একো একোটি কাহিনী ।কিছুমান কাহিনী দীঘল হয় আৰু কিছুমান খুব সোনকালেই শেষ হৈ যায় ।তেওঁ নিজেও যোৱাকালি আহি হস্পিতালত ভৰ্তি হৈছেহি ।আজি হাৰ্টৰ এটা অস্ত্ৰোপচাৰ হ’ব ।তাৰ পিছত তেওঁৰ কাহিনীটো কিমান দূৰ আগবাঢ়িব ,সেয়া কাৰো জ্ঞাত নহয় ।এটি তপত হুমুনিয়াহ হাজৰিকাৰ বুকু ভেদি ওলাই আহিল ।তেওঁ

আকৌ কি লিখিম; বৰষুণ এজাক বন্ধ হওঁতেই ফু মাৰি নুমাই থোৱা মম এডাল গলিব নিদিয়াকৈ কি সাঁচি ৰাখিম ; ৰুমটো নিজৰ কৰি ৰাখিবলৈ বেৰত কবিতা লিখিম । আচলতে এইখিনি এন্ধাৰ মোৰ কাহানিও প্ৰিয় নাছিল, নীলাখামৰ চিঠিখন মম জ্বলাই লিখি থাকোঁতেই এটা কোণ জুয়ে পুৰিছিল , দিবলৈ বুলি বাছৰ চকা ৰখাই দৌৰোঁতে ইতিমধ্যে  আপোনাৰ ট্ৰেইন চলিছিল। দীঘল পথছোৱা ঘুৰ্মুটিয়াই ফুৰোঁতে কি কথা কব’লৈ থাকি গৈছিল; অথচ আজিও কোৱা হোৱা নাই সেই কথা। মেইন গেটেৰে বসন্ত নামি আহোঁতে আকৌ লগ পামনে বুলি

:কেনেকুৱা? : ইটছ আমেজিং (its amazing) শব্দকেইটা আপোনা-আপুনি ওলাই আহিল। বেলিভিউৰ সৌন্দর্যই এনেকুৱা, ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত পাহাৰৰ ভাঁজে ভাঁজে হেঙুলীয়া আভাবোৰ বিয়পি পৰিছে, বেলি লহিয়াবলৈ বেছি পৰ নাই। :ফটো মাৰি দিব লাগে যদি কোৱা। সি ক’লে। :নালাগে ব্র, মই ফটো উঠা টাইপৰ নহয় ইমান। মোবাইলৰ কেমেৰাটো অন কৰি ফটো দুখনমান তুলি থলোঁ, ভাল অহা নাই, তথাপি! : আৰু আগলৈ যাব পাৰি নে? সি বেলিভিউৰ সৌন্দর্যত আপোন পাহৰা হৈ আছিল, মোৰ কথাত ঘূৰি চালে। :নোৱাৰি ভাই, আগত এলাও নহ’ব। :তেন্তে ৰিটাৰ্ন যাওঁ