ল’ৰা-ছোৱালীহালক স্কুলত থৈ গিৰিয়েকৰ কাৰণে টিফিনটো লৈ গৈছিল তাই।আধাবাটত দেখিলে চৌদিশে কেৱল ধোঁৱা, চাৰিওফালে আন্ধাৰ, পোৰা পোৰা গোন্ধ, তেজেৰে লুতুৰি-পুতুৰি শৰীৰ,জীৱৰ আৰ্তনাদ, আলাই-আথানি এক শোকাকুল পৰিৱেশে বিৰাজ কৰিছিল।মানুহৰ দৌৰা-ঢপৰাত ভৰিৰ জোতা-চেণ্ডেল, বেগ ৰাষ্টাত সিঁচৰতি হৈ পৰি থাকিল। সন্ধিয়া পৰত এনেকৈ বহি থাকিলে আজিও মনত পৰে জেউতিৰ ৩১ অক্টোবৰৰ বোমা বিস্ফোৰণৰ সেই বিভীষিকাময় দিনটোৰ কথা।হস্পিটালৰ বাৰাণ্ডাত পৰি আছিল তাই, গিৰিয়েক আই. চি. ইউ. ৰূমত, কি কৰিব একো উৱাদিহ পোৱা নাছিল।দুৰ্ঘটনাত আহত আৰু নিহতসকলৰ আত্মীয়সকলৰ হৃদয়বিদাৰক কান্দোনে আকাশ বতাহ কঁপাই তুলিছিল।জেউতিয়ে নিজৰ

(বাংলা ভাষাৰ অনুবাদ গল্প) এবাৰ এজন গাঁৱলীয়া লোক খৰস্ৰোতা নদীত পৰিল।তেওঁ সাঁতুৰিব জানে,পিছে নদীৰ তীব্ৰ সোঁতৰ লগত যুঁজিও নদীৰ পাৰৰফালে আহিব পৰা নাই। শৰীৰৰ সমস্ত শক্তিৰে তেওঁ যদি এহাত আগুৱাই যায়, পানীৰ প্ৰবল সোঁতে তেওঁক তিনিহাত পিছুৱাই নিয়ে। এই বিপদৰ মাজতে তেওঁ নদীৰ চাকনৈয়াত সোমাই  নাকনি-কাণনি খাবলগীয়া পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি হ’ল।প্ৰবল সোঁত, পানীৰ চাকনৈয়া, মেঘাছন্ন বতৰৰ তীব্ৰ বতাহৰ লগত যুঁজি পানীৰ পৰা ওলাই আহিব নোৱাৰি তেওঁ ‘বচোৱা বচোৱা’ বুলি চিঞৰিবলৈ ধৰিলে।কোনো সঁহাৰি নাপাই তেওঁ দ্বিতীয়বাৰ…..”ম‌ই চৰকাৰী মানুহ,পানীত ডুবিবলৈ লৈছোঁ; তোমালোকে মোক

আঘোণৰ সোণসেৰীয়া পৰিৱেশটো প্ৰায়ে শেষ হ’ল। এতিয়া গাঁৱৰ চহাজীৱি সকলো ব্যস্ত সোণোৱালী শইচ সোণগুটিবোৰ মৰণা মাৰি ভঁৰালত সাঁচি ৰখাৰ ব্যৱস্থা কৰাত। কিছুলোকে পৰিকল্পনাৰ আঁচনি অনুসৰি অৰ্থৰ জোৰা মাৰিবলৈ ধান দোকানত দিয়াৰ যো-জা চলাইছে বা কোনোৱে ইতিমধ্যেই দোকানীৰ গুদাম ঘৰত মজুত কৰি আহিলগৈয়ে। এইকেইদিনত গাঁৱৰ যি ফালেই যোৱা যায় সেইফালেই ধান মৰা মেচিনৰদ্বাৰা ধান মৰাৰ দৃশ্য দেখিবলৈ পোৱা গৈছে। সেই আগৰ দিনৰ দৰে গৰু বা ম’হেৰে মৰণা মৰাৰ দৃশ্য আজি খুব কমেইহে দেখা পোৱা যায় আৰু  ই অতি ৰ্দূলভো। ধান মৰা

বীৰেন্দ্ৰকুমাৰ ভট্টাচাৰ্যদেৱৰ ” ইয়াৰুইঙ্গম” অসমীয়া সাহিত্যত নিঃসন্দেহে এখন অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ উপন্যাস। উপন্যাসখনত মণিপুৰৰ টাংখুল নগা সমাজৰ জীৱন চিত্ৰ চিত্ৰায়িত কৰা হৈছে। দ্বিতীয় মহাসমৰৰ বিভীষিকা, নগাসকলৰ আত্মসচেতনতা, স্বাধীন নগা ৰাজ্য আৰু এক শ্ৰেণী নগা লোকৰ ভাৰতীয় জাতীয় সংস্কৃতিৰ জাহ যাবলৈ ওলোৱা ঘটনাক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই উপন্যাসখন ৰচনা কৰা হৈছে। উপন্যাসখনৰ মূল ঘটনাসমূহ দ্বিতীয় মহাসমৰৰ সময়ত হোৱা ডিভেশ্যেলী আৰু ৰিশ্বাংৰ মতাদৰ্শৰ সংঘাত। উপন্যাসখনৰ কাহিনীভাগ ভালকৈ চালি-জাৰি চালে উপন্যাসখনক বহুল অৰ্থত এখন সামাজিক উপন্যাস হিচাপে চিহ্নিত কৰিব পাৰি। কাৰণ ইয়াত প্ৰতিফলিত হৈছে টাংখুল নগাসকলৰ

মাৰ ঘৰৰ কাষৰ বাৰীখন উদং হৈ বহু দিন পৰি আছিল।প্ৰায় তিনি কঠামান মাটি হ’ব!আমাৰো ভাল লাগে ঘৰৰ কাষতে খালী বাৰীখন থকাৰ বাবে কাৰণ গৰমৰ দিনত ৰিব্ ৰিব্ কৈ বৰ সুন্দৰ মলয়া বতাহ এজাক গাত লাগে,মনটো শাত পৰি যায়।ঠিক তেনেকৈ শীতৰ দিনতো আগফালৰ বাৰাণ্ডাখনত গোটেই দিনটো ৰ’দ জাক পৰি থকাত গোটেই পৰিবেশটোৱেই ফৰকাল হৈ থাকে।কেতিয়াবা মনতে ভয়ো লাগে জানোচা বাৰীখনত মস্ত ওখ পকী বেৰ এখন দিলে কি হ’ব!আনৰ বাৰী,ক’বতো নোৱাৰি কেতিয়া কি কৰে।বাৰীখন আন কাৰো নহয়, আমাৰ সকলোৰে হিয়াৰ আমঠু জ্যোতিপ্ৰসাদ

তোমাৰ কাজল সনা দুচকুত বিলীন হোৱা সময়ত অলপ – অচৰপ যৌৱনৰ ধেমালি ! মৌনতাইতো শেষ নহয়; শব্দৰ মায়া জালত ৰাগ মেঘমল্লাৰ… যেন, অসীম সাগৰৰ নীলিম জোৱাৰ  স্নিগ্ধ জোনাকৰ দিগন্ত প্ৰসাৰ । আঙুলিৰ পৰশত জাগি  উঠে এটি সপোন, হৃদয়ৰ নিভাঁজ একোণত। *******

ত্ৰয়োদশ শতিকাৰ তৃতীয় দশকৰপৰা ঊনবিংশ শতিকাৰ তৃতীয় দশকলৈকে নিৰৱছিন্নভাৱে আহোম স্বর্গদেউ সকলে অসমত ৰাজত্ব কৰি অসম বুৰঞ্জীত এক গৌৰৱময় অধ্যায়ৰ সূচনা কৰি থৈ গৈছে।প্ৰায় ছশ বছৰৰ (১২২৮-১৮২৬ খ্ৰীঃ) এই দীঘলীয়া কালছোৱাত অনেক জয়-পৰাজয়,ঘাত-প্ৰতিঘাত,সন্ধি-বিগ্ৰহ, মিত্ৰতা-শত্ৰুতা,বিনিময়-সংগ্ৰহ আদিৰ যোগেদি তেওঁলোকে গঢ়ি তুলিছিল বৰ অসম আৰু বৃহত্‍ অসমীয়া জাতি।আহোম যুগৰ এই ইতিহাস বিস্ময় আৰু ৰোমাঞ্চেৰে ভৰা। আহোম যুগৰ এক ধর্মীয় সামাজিক উত্‍সৱ মে-ডাম-মে-ফী।এই উত্‍সৱ টাই আহোমসকলে উদযাপন কৰা পূর্ব পুৰুষৰ পূজা।মে-ডাম-মে-ফী ৰ অর্থ হ’ল-মে মানে প্ৰার্থনা বা পূজা কৰা,ডাম মানে পূর্বপুৰুষ বা মৃতক আৰু

মানুহৰ জীৱন চক্ৰ এখন নদীৰ দৰেই। নদীৰ উৎস আছে, আৰম্ভণি হৈ মধ্যস্থলৰপৰা ক্ৰমে সাগৰত মিলিত হয়। মানুহৰ জীৱনো একেই,ক্ৰমশঃ বাঢ়ি আহে পল-অনুপলকৈ। নদীৰ দৰেই মানুহৰ জীৱনৰো উৎস আছে। আৰম্ভণিও আছে, মধ্য আৰু শেষো আছে। উৎপত্তিস্থলত নদীখন তেনেই ঠেক আৰু সৰু হৈ থাকিলেও উৎসৰ কিছু আঁতৰত বহল হৈ পৰে। জীৱনো তেনেই। জন্মতে দুখন হাতেৰে সাৱটি ল’বলৈও ভয় লগা কণমানি দেহাটো ক্ষণে ক্ষণে বাঢ়ি আহে। লগতে মন আৰু জ্ঞানো। ক্ষুদ্ৰ দেহাৰ ভিতৰত থকা ক্ষুদ্ৰ মন আৰু ক্ষুদ্ৰ জ্ঞান। জন্মতে এটি শিশুৰ জ্ঞানৰ

সম্পাদকীয়ৰ বাটচ’ৰাতে ‘শব্দচিত্ৰ…জীৱনজিজ্ঞাসা’ ই আলোচনীৰ শ্ৰদ্ধাৰ লেখক, পাঠক তথা সকলো কৰ্মকৰ্তাকে সশ্ৰদ্ধ  প্ৰণাম জনোৱাৰ লগতে পলমকৈ হ’লেও ইংৰাজী নৱবৰ্ষ আৰু  ভোগালী বিহুৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ। কিতাপৰ প্ৰতি সজাগতা অসমীয়া মানুহৰ মুঠেই সন্তোষজনক নহয়।সেয়েহে অসমত কিতাপৰ ব্যৱসায়ো আশানুৰূপ নহয়।অসমত এতিয়ালৈকে এটা উল্লেখযোগ্য গ্ৰন্থবিপ্লৱৰে সূচনা হোৱা নাই।এইবোৰ কাৰণতে হয়তো অসমৰ মাননীয় মুখ্যমন্ত্ৰী ড° হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাদেৱে ২০২৫ বৰ্ষটি ‘কিতাপৰ বছৰ’ ৰূপে পালনৰ কথা ঘোষণা কৰিছে।যোৱাটো বছৰৰ ডিচেম্বৰ মাহৰ ২৩ তাৰিখে ডিব্ৰুগড়ত অনুষ্ঠিত ৰাজ্যিক কেবিনেটত এই সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰা হয়।জনসাধাৰণৰ বিশেষকৈ নতুন প্ৰজন্মৰ মাজত

“মাঘৰ ষষ্ঠী তিথিটো এইবাৰ আগুৱাইছে,চাবাচোন”…. বাণী বৌৱে ফোনতে কৈ উঠিল।মনটো ষষ্ঠী তিথিটোত সোমাই পৰিল।কেৰাহীত এটা ছন্দত লৰি থকা হাতখনে যেন ছন্দ হেৰুৱালে।লাহেকৈ ঘূৰি পাকঘৰত বিভিন্ন হিচাপ-নিকাচ কৰিবলৈ থোৱা ডাঙৰ ডাঙৰকৈ তাৰিখবোৰ লিখা কেলেণ্ডাৰখনলৈ চকু দিলে।এৰা মাঘৰ ষষ্ঠী এইবাৰ জানুৱাৰীত।সৰস্বতী পূজা তাৰমানে ফেব্ৰুৱাৰীত পৰিছে।এই তাৰিখত পূজা বুলি লিখি থোৱা নাই দেখোন।পাতটো লুটিয়াই ফেব্ৰুৱাৰীত চকু পৰিল… ১৪ফেব্ৰুৱাৰী।লগতে বুধবাৰ আৰু ফাগুন মাহ পৰা দেখিয়েই মনলৈ আহিল–আলি-আই-লৃগাং উৎসৱো এই একেটা দিনতে–যেন ত্ৰিবেণী সংগম।ভাল লাগি গ’ল মনটো।গুণগুণাই গান এটি গাই উঠিল মানসীয়ে।মনটো যেন পাতল হৈ