গুৱাহাটী কোনোবা এটা সময়ত ভোগপুৰৰ গোলাপ পণ্ডিতে গাঁৱৰ আলি-কেঁকুৰিটোৰ আঁহতজোপাৰ তলতে ল’ৰা-ছোৱালী চাৰিটামান গোটাই আখৰ দুটামান শিকাবলৈকে বুলি সূচনা কৰিছিল এখন বিদ্যালয়ৰ৷ বুঢ়া আঁহতজোপাৰ তলত পতা এই বিদ্যালয়খন এসময়ত আঁহতৰ তলৰপৰা গৈ খেৰৰ চালি এখনৰ তল পালেগৈ আৰু তাৰ পাছত টিনপাতৰ তললৈ গৈ গপগপীয়া হ’ল যদিও সি আঁহতগুৰি বিদ্যালয় নামেৰেই পৰিচিত হৈ থাকিল৷ বছৰে বছৰে তাত শিক্ষাৰ্থীৰ সংখ্যা বাঢ়িবলৈ ধৰিলে।তাতে এদিন যোগেশ্বৰ গাঁওবুঢ়াই পুতেক অশোকৰ নাম লগালে৷ গাঁওবুঢ়াই বিদ্যালয়ৰ পিৰালিত পুতেকৰ হতুৱাই সেৱা এটা কৰাই, তাৰ হাতত চিলট-কিতাপ আৰু কঠখন

মই এগৰাকী নাৰী               এক প্ৰতিবাদী কণ্ঠ, নম্ৰতাৰ প্ৰতীকো মই               নহওঁ সহজে উত্তপ্ত। বয়োজ্যেষ্ঠজনক সন্মান কৰোঁ              পুৰুষ-নাৰী নিৰ্বিশেষে, কিন্তু সঁচা কথাটিও               কওঁ মই শীতল মগজুৰে। প্ৰকৃতিৰ নিয়ম মানি               সন্তান জন্ম আৰু পালন, আনন্দেৰে কৰোঁ মই               সকলোৰে সন্তানক মৰম। মই নহওঁ ক্লান্ত                ভীৰু, দুৰ্বলা, নাৰী, সততাৰে যুঁজি যাম              নিজৰ প্ৰাপ্য ল’ম আঁজুৰি। সৰুবোৰক কৰোঁ মৰম               তথাপি নুবুজে যদি, থাকক নিজৰ পৃথিৱীতে              কদাপি নকৰোঁ আমনি। এই পৃথিৱী সকলোৰে ঘৰ               বিচৰণ মাথোঁ দুদিনৰ, কাল ধুমুহাই কেতিয়া উৰায়                মূল্য নাই অহংকাৰৰ।

                      (১)   এতিয়া যে …আশাৰ শাওণ মাহ     খেতিয়কৰ সপোন সেউজী কৰাৰ ..      প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মাহ । কপালৰ ঘাম, ন-আশা, ন-প্ৰত্যাশাৰে  সপোনক বাস্তৱ কৰিবলৈ ….এজাক মুষলধাৰ বৰষুণক কৰে আহ্বান।                       (২)   ৰিমঝিম বৰষা নামি আহা  তোমাৰ পৰশে আশাৰ সপোন কঢ়িয়াই আনে সেউজ প্ৰতিশ্ৰুতি আৰু ভৱিষ্যতৰ সোণালী বাস্তৱ ।                       (৩) এয়া যে প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মাহ ….শাওণ নাহিবি বান, নকৰিবি আশাৰ সপোনক থান-বান। অনাগত দিনবোৰ ৰঙীন আৰু হেঁপাহ সাকাৰ কৰাৰ বাবে ব্যস্ত  খেতিয়ক …..  আঘোণলৈ সোণগুটি

মদন চৌধুৰীৰ মনটো আজি অস্থিৰ। অফিচৰ কামত একেবাৰেই মন বহুৱাব পৰা নাই । ফাইল দুটামান খুলি চাই পুনৰ জপাই থৈছে। এনেতে পিয়নটোৱে  আহি  চাহ একাপ দি গ’লহি। এৰা, এই সময়ত চৌধুৰীৰ চাহ একাপৰ বৰ প্ৰয়োজন হৈছিল। চকু দুটা জ্বলি আছে। মূৰটোও কামুৰি আছে। যোৱা নিশা চকুৰে টিপ এটা নমৰাকৈ পাৰ হৈ গ’ল। দৰা পক্ষৰ মানুহখিনিৰ সেৱা শুশ্ৰূষাত যাতে কোনো বেমেজালি নঘটে ,তাৰ তদাৰক কৰি থাকোঁতে ৰাতি পুৱাবৰেই হ’ল। ভাবিলে আচৰিত লাগে– সৌ সিদিনাখনলৈ কোলাই-বোকোচাই উঠি ডাঙৰ হোৱা চৌধুৰীৰ ককায়েকৰ ছোৱালী

ইয়াত জীৱন বৰ সহজ। বহুত শান্ত। বহুত স্থিৰ। ক’লা-বগা ছবিৰ দৰে।কোনো ধামাকা নাই। ধীৰগতিত জীৱনটো চলি যায়। এটা শান্তিৰ গতি আছে।  সূৰ্যৰ পোহৰৰ সন্ধানত থকাসকলে বিচাৰি পায় ক’ৰবাত ক’ৰবাত এচেৰেঙা বগা পোহৰ। জীৱনৰ ঘিটমিটীয়া আন্ধাৰখিনি সামৰি  লৈ আগবাঢ়ি যাওঁ প্ৰতিদিনেই এছাটি পোহৰৰ সন্ধানত।  এয়াই হৈছে জীৱনৰ মোহ! মায়াজাল! তথাপিও জীৱন বৰ সুন্দৰ। ম’বাইলটো বাজি উঠিল। টেবুলত চালোঁ নাই, বিছনাতো নাই। ক’ত  থলোঁ বাৰু? আকৌ বাজি উঠিল। ৰাতিপুৱা বজাৰলৈ যাওঁতে বেগতে ৰাখিছিলোঁ। বেগৰ পৰা উলিয়াই ফোনটো চালোঁ। চাৰিটা মিচড কল ।

আইমানু, কাইলৈ আইতা আহিব। হয় নেকি মা। আইতা বুলি ক’লেই ধকধকীয়া বগা কাপোৰ এজোৰেৰে ওৰণি এখন লৈ থকা সাদৰী মানুহ এগৰাকীৰ কথা মনলৈ আহে তাইৰ। মনত থকা দিনৰেপৰা আইতাকক তাই এইদৰেই দেখি আহিছে। ৰঙা সেন্দূৰৰ ফোঁটটিৰে সৈতে আইতাজনীনো কেনেকুৱা আছিল জানিবলৈ বৰ মন যায় তাইৰ। কিন্তু ফটো একপিওতো নাই চাবলৈ। তেতিয়াৰ দিনতনো ক’ত ইমান ফটো উঠিছিল মানুহে। ভাবিলে মনটো কেনেবাখন লাগি যায় তাইৰ। কাৰ লগত আহিব মা? মাকক সুধিলে তাই। খুড়াৰে ৰাতিপুৱাই থৈ যাবহি। আইতা খুড়াৰ লগত গাঁৱৰ ঘৰখনত থাকে।

বৰ্তমান যুগত শিশুসকলৰ উপযোগী বহুতো কিতাপ-পত্ৰ, দেশ, বিদেশৰ কাহিনীৰ কাৰ্টুন ছবি আদি সামাজিক মাধ্যমত সুলভ যদিও সাধুকথা শুনাৰ প্ৰয়োজনীয়তা কেতিয়াও  নুই কৰিব নোৱাৰি। কাহিনী এটা চোৱা আৰু শুনাৰ মাজত বহুতো পাৰ্থক্য আছে।  চোৱা কাহিনীত যি দেখুৱায় তাকেহে চাবলৈ পায়। কিন্তু যেতিয়া শ্ৰৱণ কৰে, তেতিয়া কাহিনীৰ লগত শিশুৰ মনো সমানে আগুৱাই গৈ কল্পনাৰ জগতখনত বিচৰণ কৰি ফুৰে।  শিশুৰ মনৰ জগতখন অতি কোমল। কোমলতে বাঁহ ভাজ লোৱাৰ নিচিনাকৈ শিশুসকলকো কুমলীয়া বয়সতে দিয়া শিক্ষা মনৰ স্মৃতি কোঠাত সঞ্চিত হৈ ৰৈ যায়।  ভাল শিক্ষা

“পুৱতিৰ আলোকেৰে আলোকিত দেশ” উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ ৰাজ্য অৰুণাচল প্ৰদেশ যাক ‘সূৰ্য্য উঠা দেশ’ বুলিও জনা যায়। প্ৰকৃতিয়ে অকৃপণভাৱে ঐশ্বৰ্য্যশালী মনোৰম প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশ গঢ়ি তুলিছে এই পুৱতিৰ আলোকেৰে আলোকিত ঠাইখণ্ডত। সেয়ে সেউজপ্ৰিয় সকলোকে হাতবাউল দি আমন্ত্ৰণ জনাই থাকে অৰুণাচলৰ মনোৰম প্ৰকৃতিয়ে। এনে এক বৈচিত্র্যময় জৈৱিক পৰিবেশৰ সন্মুখীন হােৱাৰ সৌভাগ্য ঘটিছিল ১৯৯৫ চনৰ অক্টোবৰ মাহত। এটি তিনিদিনীয়া কাৰ্যসূচীৰে আমাৰ মহাবিদ্যালয়ৰ (তিনিচুকীয়া) স্নাতক দ্বিতীয় বার্ষিক উদ্ভিদ বিজ্ঞান বিভাগৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল ৰাওনা হৈছিলোঁ ’নামদফা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান’ৰ এটি পৰ্য্যটক ভূমি ‘দিবান’ অভিমুখে৷ অৰুণাচললৈ যাবৰ বাবে যাৱতীয়

 (১) মা                               “মা,মোৰ আজি প্ৰমোচন হ’ল৷”  কোঠাটোলৈ সোমাই আহি সি মাকলৈ চাই ক’লে,  “তুমি সদায়েই কৈছিলা নহয়, কষ্ট কৰিলে ভাল ফল পোৱা যায় বুলি৷ তুমি সুখীনে মা?” বহু কষ্ট কৰি সি এই পদোন্নতি লাভ কৰিছে৷ আন কাৰোবাক কোৱাৰ আগতেই  মাককে সি প্ৰথম খবৰটো দিলে৷  যদিও সি জানে, মাকে কাহানিও একো উত্তৰ নিদিয়ে৷ দিবনো কেনেকৈ, ফটোৱে জানো কাহানিবা উত্তৰ দিব পাৰে! ২)বোজা  “বোৱাৰী মোৰ কাণত লগোৱা মেছিনটো

নয়নমনি হালৈৰ সম্পাদনাত ‘শব্দচিত্ৰ ই-আলোচনী’ৰ প্ৰথম বৰ্ষৰ প্ৰথম সংখ্যাটো প্ৰকাশ পোৱাৰ পিছতে এই সংখ্যাৰ সম্পাদক কোন হ’ব—বিষয়টো পেনেলত আলোচনা হৈছিল।দুই এজনে তেতিয়া মোৰ নামটো প্ৰস্তাৱ কৰিছিল যদিও সেই সময়ত মই চকু মুদা কুলিৰ ভাও ধৰিলো।কাৰণ মাৰ্চ মাহৰ শেষত আছিল স্কুলৰ বছৰেকীয়া পৰীক্ষা।গতিকে ‘এইবাৰলৈ আন কোনোবাই দায়িত্ব লওক’ ভাৱ এটা লৈ মনে মনে থাকিলো।ফেব্ৰুৱাৰীৰ শেষলৈ কথাটো পুণৰ চৰ্চালৈ আহিল আৰু আলোচনা অনুসৰি ময়েই দায়িত্বভাৰ ল’বলৈ সন্মত হ’লো।ইতিমধ্যে পৰীক্ষাৰ ৰুটিনো দিছিল আৰু মই হিচাপ-নিকাচ মিলাই ১৫-১৬ দিনমান কাম কৰিবলৈ সুবিধা পাম বুলি