ৰ’দটো দেখি নীলাৰ মনটো ভাল লাগিছিল।কিমান দিন যে ৰ’দৰ পোহৰ দেখা নাই!নেৰা-নেপেৰাকৈ হৈ থকা বৰষুণ জাকে নীলাৰ মনটো সেমেকাই ৰাখিছিল। চহৰলৈ অহাৰ পিচৰপৰাই চহৰৰ কৃত্রিম বানপানীৰে মুখামুখি হ’ব লগা হৈছিল।বৰষুণ দিলেই কৃত্রিম বানপানীৰ কবলত পৰে বুলি নীলাৰ চিন্তাৰ তত নোহোৱা হয়। বানপানীৰ লগত যুঁজি যুঁজি নীলাৰ পৰিয়ালটোৱ ভাগৰি পৰিছিল।আৰু কিমান ঘৰ সলাব!পানী কেনেবাকৈ যদি ঘৰৰ ভিতৰত সোমাই ওলোৱাৰ নাম নলয় ! তেনেকুৱাত ল’ৰা-ছোৱালী দুটাৰ স্কুল খতিৰ লগতে বেমাৰো হয়।সেই সময়ত ভাল ঘৰ এটা লবলৈ অৰূপৰ চৰকাৰী চাকৰিৰ পৰ্য্যাপ্ত পৰিমাণৰ দৰ্মহা

প্ৰায়ে নিশা মাজভাগত, ৰিধিমা শুই থকা কণমানি বিচনাখনৰ একেবাৰে কাষত, লাখুটি লৈ বহি থকা বুঢ়া মানুহ এজনৰ ছাঁ এটা আঠুৱাখনৰ বাহিৰফালে তাই অস্পষ্টকৈ দেখা পায় আৰু ঠিক সেই সময়খিনিত ৰিধিমাৰ সৰ্বশৰীৰ শিলৰ দৰে যেন জঠৰ হৈ পৰে; ডিঙিটো শুকাই যোৱাৰ দৰে অনুভৱ কৰি তাই মানুহজনীয়ে চেষ্টা কৰিও শৰীৰৰ কোনো অংগ সক্ৰিয় কৰি ৰাখিব নোৱাৰে। মাথোন থৰ চকু হালেৰে বুঢ়া মানুহজনৰ ছাঁটো স্থিৰ হৈ লক্ষ্য কৰি থাকে। আজিও হঠাৎ মাজ নিশা ছাঁটো সেইদৰে তাইৰ কাষত বহি থকা দেখি, সমস্ত শক্তিৰে হাত-ভৰি

ঘটি থকা ঘটনাবোৰ কাৰোবাৰ কাৰণে হাস্যকৰ,  কাৰোবাৰ কাৰণে বেদনাদায়ক,  আন কাৰোবাৰ বাবে আকৌ খঙৰ কাৰক হৈ পৰে। বাতৰি কাকতকে ধৰি দূৰদৰ্শন , ফেচবুক সকলোতে বৰকৈ জনাজাত হৈ পৰিল গাওঁ এখন । মহানগৰৰ আওভাও নোপোৱা গাওঁ । সহজ সৰল গাওঁ । কিন্তু হঠাত এই তিনিটা দিনত এজনী এজনীকৈ পাঁচজনী বোৱাৰী দুই তিনিটা সন্তান এৰি দূৰণিৰ আন ডেকালৈ পলাই গৈছে।  গাঁৱৰ পুৰুষবোৰৰ মনত ভয় সোমাই গৈছে, মহিলাৰ হাতে হাতে থকা মোবাইলবোৰ নিজৰ নিজৰ পুৰুষে জব্দ কৰি লৈছে। নহ’লে ক’বতো নোৱাৰি। কাৰ মগজুত

“বোৱাৰী ! ক’ত আছা ? তৎক্ষণাত এইফালে আহা।” “কওকচোন মা।” শাহুৱেকৰ কৰ্কশ মাতত পাকঘৰৰ পৰা উধাতু খাই লৱৰি আহিল বিস্মিতা ৷ “এই ফুলৰ টাবকেইটা কোনে ইয়াত থ’লে?” “মই সজাই থ’লোঁ মা; এতিয়া চাওকচোন কিমান ধুনীয়া লাগিছে৷” “তোমাৰ ধুনীয়া লাগিলে নহ’ব নহয়, ময়ো ভাল পাব লাগিব৷ এইখন কাৰ ঘৰ জানানে?” “আমাৰ ঘৰ মা।” সাধাৰণতে অতি অমায়িক বুলি সকলোৱে প্ৰশংসা কৰা বিস্মিতাই চকু দুটা ডাঙৰকৈ মেলি শাহুৱেকৰ ফালে চাই ক’লে ৷ “নহয়, এইখন মোৰ ঘৰ; গতিকে ইয়াত সকলো কাম মোৰ মতে হ’ব

আজি অনিমা আৰু জিতেনৰ কন্যা গিতাশ্ৰীৰ বিয়া । সুন্দৰ পেণ্ডেল, মাছে-মঙহে এসাঁজ সুন্দৰ ভাত ,মিঠাই আদিৰে অতিথি আপ্যায়নত ব্যস্ত দুয়ো পিতৃ-মাতৃ। বেণ্ডপাৰ্টীৰ সুন্দৰ সুন্দৰ গীতৰ তালে তালে ছোৱালীহঁতে হেঁপাহ পলুৱাই নাচি-বাগি ফুৰ্তি কৰিছে।দৰাঘৰৰপৰা দিয়া পাতল বেঙুনীয়া পাটৰ সাজজোৰ, আ-অলংকাৰেৰে জীয়েকক আজি পৰীতকৈও ধুনীয়া দেখিছে অনিমাই।নিজৰ মাকৰেই যেন নজৰ লাগিব। সাউতকৈ অনিমাই মাজৰ আঙুলিত কাজল অকণ লৈ কোনেও নেদেখাকৈ জীয়েকৰ কাণৰ কাষত অকণমানকৈ ফোঁট এটা দিলে । আজি তাইৰ অতীতৰ বহুত কথাই মনৰ মাজত অগা-ডেৱা কৰিছে। ছোৱালীজনীৰ জন্মৰ পিছৰপৰাই প্ৰতি বছৰে

জীৱনটো সুন্দৰভাৱে চলাই নিবলৈ কিমান টকা পইচাৰ প্ৰয়োজন হয়, হয়তো ইয়াৰ হিচাপ কোনেও উলিয়াব নোৱাৰে অথচ জীৱনত এই কথা কোনোদিন ভাবিও চোৱা নহয়।অসৎ উপায় অৱলম্বন কৰি হ’লেও টকা পইচা,সা-সম্পত্তি গোটাব লাগে—এয়াই এচাম মানুহৰ ধাৰণা। চলিহাই আজি অকলশৰে ঘৰৰ বাৰান্দাত বহি তাকে ভাবি আছে।তেওঁ চাকৰিকালত কেৱল ধন ঘটাতে ব্যস্ত থাকিল।ন্যায় অন্যায় ভাবিবলৈ তেওঁৰ অলপো আজৰি নাছিল। সোঁৱে-বাঁৱে কেৱল ধন ঘটিব লাগে তাকেইহে জানিছিল।আজি তেওঁ মৰ্মে মৰ্মে উপলদ্ধি কৰিছে যে এই বিশাল অট্টলিকাটো তেওঁ কাৰ কাৰণে বনালে।ল’ৰা ছোৱালীৰ কাৰণে নে ,নাতি পুতিৰ

নিজৰ গাড়ীখনৰ চালকৰ আসনৰ কাষৰ দুৱাৰখন খুলিবলৈ লওঁতেই স্থানীয় মহাবিদ্যালয় এখনৰ সহকাৰী অধ্যাপক ড° প্ৰমোদ দত্তই হলিৰামক দেখিলে৷ দত্তই হলিৰামক তেওঁৰ পিনেই আহি থকা দেখি দুৱাৰখন নোখোলাকৈয়ে থিয় হৈ ৰ’ল৷ গাড়ীখন দেখিয়েই হলিৰাম আগবাঢ়ি আহিছিল৷ প্ৰমোদ দত্তই তিনিমাহমান আগতে কিনিছিল গাড়ীখন৷ বগা ৰঙৰ গাড়ীখন হলিৰামৰ চিনাকি৷ দত্তই গাড়ীখনৰ নামটোও তাক কৈছিল৷ ইনুভা নে কি তেনেকুৱা কিবা এটা নাম! হলিৰামৰ তেনেকৈয়ে মনত আছে৷ হলিৰামে দিন হাজিৰা কৰে৷ তাৰ পৰিবাৰে ইঘৰ-সিঘৰত কাম কৰে৷ মাজে-সময়ে হলিৰামে অধ্যাপক দত্তৰ ঘৰতো ইটো-সিটো কৰি দিয়ে৷ প্ৰমোদ

বিদ্যালয়ৰ হীৰক-জয়ন্তী উপলক্ষে হোৱা প্ৰাক্তন ছাত্ৰ সন্মিলনখনলৈ আমি প্ৰায় সকলোবোৰ আহিছোঁ, এৰি অহা দিনৰ সোণসেৰীয়া স্মৃতিবোৰেৰেই আজি আমাৰ প্ৰথম দিনাৰ আড্ডা …আঃ কি আনন্দৰ দিন! হঠাৎ দেখিলোঁ শুভ্ৰ ধূতি পৰিহিত এজন ক্ষীণকায় মানুহ আমাৰফালে আহি আছে! “অহ্  বৰুৱা ছাৰ দেখোন”!!  জীৱনৰ জটিল সমীকৰণবোৰ সমাধান কৰাৰ মূলতেইতো হৈছে বৰুৱা ছাৰে বাস্তৱৰ উদাহৰণ দি বুজোৱা গণিত শিক্ষা!!     সেৱা এটা জনাই কিবা সোধাৰ আগতেই স্বভাৱসুলভ ধেমালিৰে ছাৰে কৈ গ’ল…… “একে দুয়ে তিনি হোৱা খবৰটো বাপেৰে দিলে, হওক দে, সকলোৰে যোগ, পূৰণ হোৱাটোৱেই লাগে,

সৰুৰেপৰা গাৰ বৰণটোৰ বাবে পৰিয়ালৰ সকলোৱে অৱজ্ঞা কৰিছিল চুমীক। আইতাকে মাকক সদায় কয় “এইজনীক এসোপা পাউদাৰ লগালেও কোনেও পছন্দ নকৰে বুজিছ; ক’ৰনো সঁচ আহিল আমাৰ ঘৰলৈ!” তাইৰ আজলী মাকে একো নকৈ খালী তাইক সাবটি চকুলো টুকিছিল। লাহে লাহে বুজিবপৰা বয়সত চুমীয়ে দেখিছিল যে আইতাকে খুৰাকৰ ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক তাইক দেখুৱাই বেছিকৈ মৰম চেনেহ কৰিছিল।খাবৰ সময়ত সিহঁতৰ সকলো আবদাৰ মানিছিল মাক খুৰীয়েকে; কিন্তু সামান্য অজুহাততে চুমীক আইতাকে মাকৰ গোষ্ঠী উদ্ধাৰি গালি পাৰিছিল। মাকে তাইক সদায় সাহস দিছিল আৰু কৈছিল…. “মাজনী তুমি খুব

বহু ৰং দেখিছে সি। সৰুৰেপৰা উমলিছে সেউজীয়াৰ মাজত। পথাৰৰ সোণোৱলী ৰং উপভোগ কৰিছে। নদীৰ নীলা মিহলাই উমলিছে। জনা হ’বৰেপৰা ৰঙেৰে ধেমালী কৰিছে। কেতিয়াবা হয়তো অভিমান কৰিছে – যেতিয়া নীলা আকাশখনি ডাৱৰে বগা কৰি পেলাইছে; যেতিয়া মাটি মিহলি হৈ পানীখিনি মটীয়া হৈ পৰিছে;যেতিয়া বানে পথাৰৰ সেউজীয়া নোহোৱা কৰি পেলাইছে। ৰঙেৰেই মানুহে সপোন দেখে। সিও দেখিছিল। অলেখ সপোন। ৰঙীণ সপোন। ৰংচঙীয়া পখিলা ঘূৰি ফুৰিছিল সপোনত। সেই সপোন পূৰণ কৰাৰ তাড়নাতেই ভৰি দিছিল সি বাস্তৱৰ পৃথিৱীত। এফালে সপোন পূৰোৱাৰ তাড়না,এফালে পেট পূৰোৱাৰ। হাতত