(১) কি আনিছা? ৰঙা !! এয়া কি তুলি দিলা  প্ৰেম নে বিষাদ? বিষাদ ৰঙা,ৰঙা প্ৰেমো তেন্তে নীলা? এয়া কোনো ৰুগ্ন হৃদয়ক  নিঃশেষ কৰাৰ ষড়যন্ত্ৰ নহয়তো? (২) নৈৰ পাৰেই যদি প্ৰেমৰ ঘাট, ধুঁৱলিকুঁৱলী কিয় সেই অকোৱা-পকোৱা বাট? গোলাপেই যদি সূচনাৰ আলাপ দীঘলীয়া কিয় সেই কাঁইটৰ  বিলাপ ? মদাৰেই যদি প্ৰেমৰ ৰং নিসংগ কিয় সেই লঠঙা ডাল? (৩) পচোৱাত নীলা,ডালত ৰঙা  গোলাপে কয়, “মই কাঁইটীয়া নহয়।”  ফাগুনে কয় “মই বিষাদ নহয়।”  অভ্যস্ত পথত বহাগ, শাওণ,আহিন.. কেতিয়াবা ফাগুণ..!! খোজত সলনি ৰঙৰ সলনি বহুতো 

এয়া যৌৱন যাৰ সমদলত যোৱা শ্ৰেষ্ঠ সময়।  এয়া যৌৱন যাৰ যুদ্ধত যোৱা শ্ৰেষ্ঠ সময়।  ঋতু আহে ঋতু যায়  ক্লান্ত পখী ঘৰলৈ উৰা মাৰে  সূৰ্য্য ডুবা আকাশত জোনটি ভাহে  পোহৰৰ চাকি জ্বলে  সেই চহৰত বৰ্ষা  নামে  প্ৰতিটো টোপালে টোপালে   মোৰ তেজ গোট মাৰে ।  মই  কাহানিও দেখা নাই বৰ্ষাসিক্ত খেতি পথাৰ  দেখা নাই পথাৰৰ মাজত  পৰি থকা ধৰ্ষিতা  দেখা নাই তাৰ অসহায়  পিতৃৰ বৃষ্টিত ভিজা মুখ  মই কাহানিও দেখা নাই বৰ্ষাকালীন সন্ধিয়া  কোনো বেশ্যাৰ দুখ, বৰ্ষাসিক্ত চহৰখন আজি ৰক্তৰঞ্জিত  লাঞ্ছিত বঞ্চিত

মোৰ দৃষ্টিদূৰত্বৰ ব্যাসাৰ্ধত থকা জলফাইজোপাৰ তললৈ ফাগুণৰ পচোৱাই তাইক লৈ আহে৷ তাইৰ আপোন আপোন লাগে ফাগুনৰ সৰাপাত— পথিকৰ গচকত পৰা সম্পৰ্ক ত্যাগী বান্ধোন ছিগি সৰা৷ তাইৰ বাৰু নামটো কি জানকী নে সীতা? কেতিয়াবা গুণগুণায় কেতিয়াবা উচুপে মাতটো যে ইমান মিঠা! তাই যেন সৰাপাতৰ সখী আলফুলে তুলি লয় সৰাপাত— সেউজীয়াখিনি বিলাই পতিত হোৱা যদিওবা ৰং সনা ৰঙা-সেন্দূৰীয়া৷ তায়ো বাৰু ত্যাগ কৰিছে নেকি সেউজীয়া বনবাসত নাইবা স্বৰ্ণলংকাত? নহ’লেনো ইমান আপোন কিয় সৰাপাত— ৰঙীন অথচ বিচ্ছিন্ন বৰ্ণিল অথচ অনাদৃত! তাইৰ সেওঁতাত সমাজক দেখুওৱা

নৈপৰীয়া বতাহজাকৰ দৰে বাদুলি এজাকৰ সৈতে  তামোল গছৰ পাতেদি  গাঁৱলীয়া সপোনবোৰ অহা যোৱা কৰে………। কলৰ পাতবোৰে আনন্দত গা লৰাই নাচিছে। চকু টিপিয়াই উৰি গ’ল  জোনাকী পৰুৱাজাক টোকোৰা চৰাইৰ বাহলৈ…. আঁৰলে-নিৰলে কয় বাৰীৰ থেকেৰা পকিছে……  তৰাবোৰে মিচিকিয়াই হাঁহে……… টোকোৰাই গেৰিয়ায় বেলিফুল ফুলিছে তহঁতৰ ঘৰৰ মূধচত  জোনে এঙামুৰি দিছে……।

এক পক্ষী অভাগা, ডালত থাকে,  সহচৰীৰ লগত সুখেৰেই জীৱন ব্যতীত কৰে।  জীৱনত অহা ৰ’দ বৰষুণো,  হাঁহি হাঁহিয়েই পাৰ কৰে, ইটোৱে-সিটোৰ হাতত ধৰি সংসাৰখন চলাই নিয়ে।  দিন যায় ৰাতি আহে,  হাঁহি কান্দোনৰ খলকনি উঠে…. তথাপিও বিশ্বাস দুয়োৰে  এদিন ফৰকাল হ’বই আকাশ,  নোহোৱা হ’ব দৈন্যতাৰ কৰুণ ক্ৰন্দন।  হঠাতে এদিন আহিল ধুমুহা…. ভাঙি দিলে পক্ষীৰ ঘৰৰ মূধচ…. সৰি পৰিব খোজোঁতেই ধৰি ল’লে তাইৰ মৰমে।  ছিঙিব বিচাৰিলে সম্পৰ্কৰ এনাজৰী.. বন্ধ হ’ল সকলো সম্পৰ্কৰ লগৰী.. পক্ষীৰ দোষ ক’ত কোনেও নাজানে.. সকলোৱেই নিজৰ দোষ ঢাকি… বিচৰণ

মই এগৰাকী নাৰী               এক প্ৰতিবাদী কণ্ঠ, নম্ৰতাৰ প্ৰতীকো মই               নহওঁ সহজে উত্তপ্ত। বয়োজ্যেষ্ঠজনক সন্মান কৰোঁ              পুৰুষ-নাৰী নিৰ্বিশেষে, কিন্তু সঁচা কথাটিও               কওঁ মই শীতল মগজুৰে। প্ৰকৃতিৰ নিয়ম মানি               সন্তান জন্ম আৰু পালন, আনন্দেৰে কৰোঁ মই               সকলোৰে সন্তানক মৰম। মই নহওঁ ক্লান্ত                ভীৰু, দুৰ্বলা, নাৰী, সততাৰে যুঁজি যাম              নিজৰ প্ৰাপ্য ল’ম আঁজুৰি। সৰুবোৰক কৰোঁ মৰম               তথাপি নুবুজে যদি, থাকক নিজৰ পৃথিৱীতে              কদাপি নকৰোঁ আমনি। এই পৃথিৱী সকলোৰে ঘৰ               বিচৰণ মাথোঁ দুদিনৰ, কাল ধুমুহাই কেতিয়া উৰায়                মূল্য নাই অহংকাৰৰ।

                      (১)   এতিয়া যে …আশাৰ শাওণ মাহ     খেতিয়কৰ সপোন সেউজী কৰাৰ ..      প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মাহ । কপালৰ ঘাম, ন-আশা, ন-প্ৰত্যাশাৰে  সপোনক বাস্তৱ কৰিবলৈ ….এজাক মুষলধাৰ বৰষুণক কৰে আহ্বান।                       (২)   ৰিমঝিম বৰষা নামি আহা  তোমাৰ পৰশে আশাৰ সপোন কঢ়িয়াই আনে সেউজ প্ৰতিশ্ৰুতি আৰু ভৱিষ্যতৰ সোণালী বাস্তৱ ।                       (৩) এয়া যে প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মাহ ….শাওণ নাহিবি বান, নকৰিবি আশাৰ সপোনক থান-বান। অনাগত দিনবোৰ ৰঙীন আৰু হেঁপাহ সাকাৰ কৰাৰ বাবে ব্যস্ত  খেতিয়ক …..  আঘোণলৈ সোণগুটি

পুৱতিৰ ফেহুঁজালি আঁতৰাই  ৰাঙলী বেলিটিয়ে ভুমুকি মাৰে, বিগত দিনৰ অৱসাদ পাহৰায় লাহে লাহে আগবাঢ়ি আহে, নতুন উদ্যম লৈ নতুন প্ৰভাতক  আদৰি ল’বলৈ ……………..। পুৱতিৰ লগতে শোৱাপাটী এৰি  দিনটোৰ লগতে মিলি যাওঁ দিনৰ শেষত মাথো ক্লান্ত দেহ মনেৰেই  তোমাৰ আগমনৰ বাট চাওঁ………..। নিয়ৰে ঢকা শুভ্ৰ শেৱালিৰ দলিচাত  জোনাকৰে নিশা তোমাৰ কাষত বহি  চাই ৰওঁ পূৰ্ণিমাৰ জোনটোলৈ….. কিমান শান্ত, কিমান কোমল….. জোনৰ পোহৰত দেখা পোৱা  তোমাৰ মুখখনলৈ মই চাই থাকোঁ , এক বুজাব নোৱাৰা শিহৰণ বৈ যায়…  মোৰ দেহৰ প্ৰতি শিৰা উপশিৰাই।

গুৰি ল’ৰা গোঁজটোৰ দৰে থিয় হৈ থাকোঁ। বেকা হৈ বহি থাকোঁ। উঁয়ে ধৰা শেতেলীত শুই পৰোঁ ৰাতি  ৰাতি মানে হাতী আৰু এডাল আধামৰা গোমসাপ। ৰাতিৰ বেলিটোক নিচুকাই থাকোঁতে খিৰিকীৰে সোমাই আহে দিনৰ সূত্ৰ সূতা এডালত ধৰি আগবাঢ়ে একোটা বেঁকা দিন কিছুৱে সোধে আৰু কিছুৱে কেৰাহিকৈ চায়। বোলো বৰ বিষ।  আইৰ কঁকালত থেৰাপী দিয়া হ’ল বহুবাৰ  ডুব গ’ল কেবাটাও বেলি। সৰি পৰিল বেলিৰ দেশৰ বহু তৰা, বেঁকা হৈয়ে থাকিল কঁকাল।   পোন হ’বনে আই….!  এচেৰেঙা ৰ’দত কঁকাল বেঁকা  কৰি গৈ আছে

প্ৰচেষ্টাৰ নাছিল অন্ত দুখ যন্ত্ৰনাৰ মাজতো আশাবোৰ এন্ধাৰ হৈ অহাৰ পিছতো সপোন দেখিছিল তাই ঘৰখনক মৰমৰ বান্ধোনেৰে আৱৰি ৰখা দেউতাকৰ হাঁহিটোক ন উদ্যমৰে উভতাই আনিম বুলি।  সৰ্বোচ্চ ত্যাগ কৰিও মাথো ভগৱানৰ চৰণত ভিক্ষা মাগিছিল ম্লান হবলৈ ধৰা দেউতাকৰ হাঁহিটোক উভতাই আনি মৃত্যু জয় কৰিম বুলি।  সপোনবোৰ বন্ধকত দিছিল নতুনকৈ শিৰত সেন্দুৰ লগোৱা সুখবোৰো মোহাৰি পেলাইছিল হাস্পাতালৰ বিছনাত কাতৰ যন্ত্ৰণাত  চটফটাই থকা দেউতাকৰ হাঁহিটোক জীপাল কৰি ৰাখিব বুলি।  কেনেকৈ পাহৰে তাই সেই সময়বোৰ মাতৃহাৰা হোৱাৰ পিচত ঘৰখনত যেতিয়া ক’লা ডাৱৰে বজ্ৰপাত