শীতৰ পুৱা নিয়ৰৰ আঁচল টানি এচেৰেঙা  ৰ’দে  এঙামুৰি দি  সেউজীয়া দলিচাখনত  জিলিকি উঠিল৷ শীতৰ লঠঙা ডালত  ওলমি থকা নিয়ৰৰ টোপালবোৰ  এটোপ-এটোপকৈ সৰি পৰিছে  নিশাৰ সমীৰণজাকে  যেন  ফুলবোৰ সিঁচি থৈছে৷ পুৱতি নিশা  কোমল সমীৰণজাকত  বৈ যায় শেৱালিৰ  মিঠা সুবাস  মোৰ সিৰে সিৰে  বৈ যায় তপত প্ৰেমৰ ঢৌ৷ শৰতৰ বোকোচাত উঠি  শেৱালি ফুলাৰ বাটেদি  আহিল শাৰদীয় দুৰ্গা পূজা  আৰু  মনৰ স্মৃতিপটত  সিঁচৰতি কৰি থৈ গ’ল সোণসেৰীয়া অনুভৱবোৰ৷ **********

“হেমন্ত বৰ বিষাদৰ ঋতু৷ মই মানি ল’ম যদি ই মোক কন্দুৱাই” ঠিক এই সময়খিনিৰপৰাই হাতত সাৰে-ভৰিত সাৰে কথাবোৰ,সময়বোৰ মোৰ পৰা পলায় মোৰ বুকুত দুটি স্থলপদ্ম নাভিমূলত আৰু অগণন নাভিৰ এখন আকাশ আৰু মোতেই এক অৰণ্যৰ সাম্ভাব্য সেউজ… আমন্ত্ৰণে মোক অহংকাৰী কৰিব নোৱাৰাকৈ মই অবোধ অপেক্ষা থকা হ’লে যন্ত্ৰণাৰ যান্ত্ৰিক বেলিক থুকুচিব পৰাকৈ… হেমন্তৰ হেঙুলীয়া বেলিৰ স’তে যুঁজো মই **********