শব্দবোৰৰ মাজত মানুহে কোৱা কথাবোৰ উজলি উঠে আৰু সেই কথাবোৰেই কণ্ঠ নিগৰিত হৈ এজনৰপৰা আন দহজনলৈ বিয়পি পৰে। বিয়পি অহা কথা আৰু কামৰ মাজত যেতিয়া সামঞ্জস্য থাকে কথাবোৰ চিৰকাললৈ মানুহৰ মুখে মুখে চলি থাকে। কাৰণ আমি সকলোৱে জানো যে, উপদেশতকৈ আৰ্হি ভাল। কেৱল উপদেশেৰে নহয়, আৰ্হিৰে কৰ্ম প্ৰেৰণা যোগোৱা লোকজনেই হ’ল বিপ্লৱী সত্তা বিষ্ণু ৰাভাদেৱ। পিতৃ গোপাল ৰাভাৰ ঔৰসত আৰু মাতৃ গেঠীৱালা ৰাভাৰ গৰ্ভত এইগৰাকী মহান ব্যক্তিৰ জন্ম হৈছিল ১৯০৯ চনৰ ৩১ জানুৱাৰীত বৰ্তমানৰ বাংলাদেশৰ অন্তৰ্গত ঢাকা চহৰত। তেখেতে ঢাকা

এটি দুটি কলিবোৰ  মেলিলে পাহি, মোৰো মন আনন্দতে উঠিলে নাচি। ফুল দেখি ভোমোৰাটি আহিল কাষ চাপি, মৌ অকণ পিউ বুলি থাপতে  আজি। তাকে দেখি পখিলাটিও আহিল কাষ  চাপি, মোলৈও অকন থবা দেই ককাইটি। চিন্তা তুমি নকৰিবা পখিলা ভনীটি, দুয়ো মিলি ভগাই খাম মৌ অকণি। ভগাই খালে আটি যায় জানানে কথাটি , বিজ্ঞজনে তাকে কয় নাপাহৰিবা তুমি। খং-ৰাগ এইবোৰ মানুহৰহে কাম, আমি অতি শান্তি প্ৰিয় নাই  জঞ্জাল। ভাইটি মৌমাখিটিক দেখিছিলানে তুমি, মৌ অকণ বিচাৰিয়েই বহুদূৰ যায় সি। আজিলৈ ইমানতে  বিদায় মাগিলোঁ

তামোল গছৰ    পাতৰ আগত টোকোৰাৰ ধুনীয়া ঘৰ, বান্দৰে সদায়ে     হিংসাতে মৰে সিহঁত যে হিংসুক বৰ। সুবিধা পালেই   ঘৰবোৰ সিহঁতে ছিঙি – ভাঙি কৰে নষ্ট, টোকোৰাই চিঞঁৰি-বাখৰি কান্দি মৰিছে মনত পালে বহু কষ্ট। এদিন সকলো   টোকোৰাই মিলি বান্দৰৰ ৰজাক ক’লে, আমাৰ দৰে একোটা  ঘৰ সাজি লওঁক আৰাম পাবৰ হ’লে। টোকোৰাৰ কথা   মানি বান্দৰে এদিন ঘৰ সাজিবলৈ ল’লে, আনন্দতে টোকোৰাই সিহঁতলৈ বুলি কল,বুটৰ যোগান ধৰিলে। কামৰ ভাগৰত   লেবেজান বান্দৰ কল,বুট দেখি কাষ চাপিল, ই বেছিকৈ ল’লে   সি বেছিকৈ খালে বুলি তাতে দূৰ্বাদল

নীলা আৰু ভাইটি          থাকে মিলিজুলি, বন্ধ থাকিলে স্কুল          কৰে নানা ধেমালি। মাকক ফাঁকি দি দি           বদমাছিও কৰে, মাকে পুখুৰীৰ কাষলৈ           যাবলৈ মানা কৰে। নীলাই বুদ্ধি সাজে            ইলাৰ ঘৰলৈ যাওঁ, ‘তাত গৈ নাথাকিবি             কৰি খাওঁ খাওঁ।’ নকৰোঁ আমণি খুড়ীক            চিন্তা নকৰিবা, আমি দুটাই খেলি থাকি            উভতি আহিম দিয়া। নীলাই ল’লে মুড়ী             হাঁহক দিবলে, ভাইটিক হাতত ধৰি             জেপত ভৰালে। পুখুৰীৰ পাৰত গৈ              হাঁহক মাতিলে, ওচৰ চাপি আহিলত              মুড়ী খাবলৈ দিলে।

মিনিৰ ঘৰত           এহাল মেকুৰী             দুয়োটাই বৰ সুখী, এটাক এৰি থৈ        ইটোৱে নাখায়            কদাপি নহয়  দুখী। বোন্দা মহাৰাজ       মহা দগাবাজ             বোন্দীৰ নাম বাকৰী, নামটো যেনেকৈ     ৰাখিছে বুন্দিৰ             সঁচাকৈ তাই আঁকৰী। বোন্দা দগাবাজ      নিয়মৰো বাজ          কাৰ নো কথা সি মানে? মালিকনী বাই       সেয়েহে কোবাই          এই কথা তাই জানে। বোন্দা যদিওবা          মহা চয়তান        

নীলা বছেৰেকীয়া পৰীক্ষাৰ পাছত পেহীয়েকৰ ঘৰলৈ যাবলৈ উত্ৰাৱল হৈ পৰিল। তাত তাই পেহীয়েকৰ অকৃত্ৰিম মৰমৰ লগতে ওচৰ-চুবুৰীয়া সমনীয়া ল’ৰা-ছোৱালীৰ লগত মুকলিমনেৰে খেলিবলৈ পায়।পেহীয়েকৰ ছোৱালী পৰীও তাইতকৈ এবছৰৰহে সৰু। নিজৰ ঘৰ নগৰত হোৱা বাবে পাৰ্কলৈ গৈ কেতিয়াবা খেলাৰ বাদে বাহিৰলৈ ওলাবলৈ মাকে নিদিয়ে। গাড়ী-মটৰৰ ভয়,কোনোবাই ধৰি নিয়ে বুলি ভয় ,মুঠতে বহুতো সমস্যা। নীলাৰ লগতে মাকো এইবাৰ তিনিদিনৰ কাৰণে ৰূপাপেহীৰ ঘৰলৈ ওলাল।ৰূপাপেহীয়ে আনন্দতে প্ৰথমদিনাই ঘৰৰে হাঁহ এজনী মৰাই সুন্দৰকৈ ৰান্ধি খুৱালেই। পাছদিনা নীলা পথাৰত পুখুৰী সিঁচা চাবলৈ ওলাল।আঁঠজনমান লোকে লাহনীৰে পানী সিঁচি

(ভাল্লিক্কান্নান হৈছে  সাহিত্য একাডেমি বঁটা প্ৰাপক  প্ৰখ্যাত  তামিল সাহিত্যিক  আৰ.এচ.ৰামস্বামীৰ ছদ্মনাম।  তেখেতৰ  এই গল্পটো  বৰ্তমান SEBA ৰ  দশম শ্ৰেণীৰ ইংৰাজীৰ পাঠৰ অন্তৰ্ভুক্ত  Madam Rides the Bus ৰ পৰা অসমীয়ালৈ ভাবানুবাদ  কৰা হৈছে  । তামিল ভাষাৰপৰা গল্পটো কে.এচ.সুন্দৰমে ইংৰাজী ভাষালৈ অনুবাদ কৰিছে ।)                           (১ম  অংশ)                         ইয়াত ভাল্লিয়াম্মাই নামৰ এজনী ছোৱালীৰ কথা ক’বলৈ লৈছো যাক চমুকৈ ‘ভাল্লি’ বুলি মতা হয়।তাইৰ বয়স আঠ বছৰ আৰু যিকোনো বিষয়তে তাই বৰ কৌতূহলী।নিজৰ ঘৰৰ আগফালৰ দুৱাৰ মুখত থিয় দি বাটৰ ফালে কি কি ঘটিছে তাক

বহুদিনৰ মূৰত, পূজাৰ বন্ধত       মাহীয়েকক লগ পাই, কাষত বহি ধুনুৱে এফালৰপৰা      গোচৰবোৰ গ’ল শুনায়- “সকলোৰে সন্তান একেই বুলি      তোমালোকেইচোন কোৱা, আমাৰ লগত যে অন্যায় হৈছে      এবাৰো ভাবি নোচোৱা! পঢ়া-শুনা কৰা দেখিছানে বাৰু      গৰু, ছাগলীৰ পোৱালীয়ে? তেনেহ’লে কিয়নো পঢ়িব লাগে      মানুহৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে? ফুলনি মহতিয়াই, বহীপাত খায়,       মাকেতো নিদিয়ে গালি, আমাৰ হ’লে, দুচাট দি ক’ব     ‘আৰু কৰিবিনে অতপালি’? পঢ়াৰ লগতে এই পৰীক্ষাডাল      কোনে জানো উলিয়ালে? খঙৰ ভমকত কি কৰোঁ ঠিক নাই      তাক কেতিয়াবা লগ পালে।” ধুনুৰ কথা শুনি, হাঁহি এটা মাৰি      মাহীয়েকে