এসপ্তাহ মানৰপৰা নোমল দাইটিৰ গাটো বেয়া। তেওঁৰ ওচৰত থাকিবলৈও কোনো নাই। এটুপি পানী আৰু এমুঠি অন্নৰ কাৰণে ক্ষণ গণিবলগীয়া হৈছে। হ’ল বুলিনো ওচৰ চুবুৰীয়াই কিমান চাব। তেওঁ কাণেৰে কম শুনা বাবে কথাবোৰ চিঞৰি চিঞৰি ক’ব লগা হয়। এতিয়া দুচকুৰ দৃষ্টি শক্তি হেৰুৱাই পেলোৱাৰ দৰে হ’ল।পত্নী বিয়োগৰ পিছৰপৰা তেওঁক দুবেলা দুসাঁজ ভাত যতনাই দিওঁতাও নাইকিয়া হ’ল।পুত্ৰ সন্তান এটি হ’ব হ’ব বুলি  আশা কৰি পাঁচজনীকৈ ছোৱালী সন্তান জন্ম দিলে।সময়ত আটাইকেইজনী বিয়া হৈ গ’ল। সিহঁত নিজৰ নিজৰ পৰিয়ালক লৈ ব্যস্ত। এতিয়া অসুস্থ দেউতাকৰ

(১)চেল্ফি : মা, মা, আহানা। আহানা পাৰলৈ। শিল এটাত আঁউজি চেল্ফি লোৱাত ব্যস্ত মাক-দেউতাক। প্ৰকাণ্ড প্ৰকাণ্ড ঢৌৰ গৰ্জনে ভয়ত কঁপি থকা সন্তানৰ  চিঞৰ ওফৰাই পেলাইছে বাৰে বাৰে। নাই, এটা সময়ত ঢৌৱে সামৰি ল’লে। সাগৰৰ মাজত শিলটো তাত অকলে পৰি ৰ’ল ভয়ানক দৃশ্যৰ সাক্ষী হৈ ।    (২)নিয়ম জন্মিয়েই মাতৃহাৰা হোৱা ছোৱালীজনীক কোলাই বোকোচাই লৈ ডাঙৰ-দীঘল কৰি এতিয়া তাইৰ নাম বাঁজী!আকৌ তিনিদিনলৈ চাবলৈ নাপাব?গাঁৱৰ বুঢ়ী তিৰোতা কেইগৰাকীৰ ফুচফুচনি শুনি প্ৰদীপ আৰু ৰৈ নাথাকিল। উচুপি থকা ৰীণাক কোঠাৰপৰা উলিয়াই আনি পুষ্পিতা হোৱা

              (১)           “গৰখীয়া হেৰ’ গৰখীয়া            কি সুৰ বজালি           কি সুৰ বজালি  দুপৰীয়া  …” বাঁহীৰ সুৰটিত কৃষাণু উতলা হৈ উঠে।সি এইকেইদিন ৰাতি এপৰতো শুনিছে মন মুহি নিয়া এই সুৰ ৷ ইমান মধু আছে সুৰটিত ! ইমান মোহনীয় ! কোনে বজায় সপ্ত সুৰৰ এই বাঁহী ! বাঁহীৰ সুৰটিয়ে তাক মতলীয়া কৰি তোলে। মনতে ঠিৰাং কৰে সি, “এই সুৰৰ সন্ধান কৰিব লাগিব।” ” কি ভাবি আছা কৃষাণু দাদা?” মঞ্জুৰীৰ মাতত সি থতমত খাই উঠে

আজি হাতত তুলি লৈছো “অসম দুহিতা সুধালতা দুয়ৰা” নামৰ বাংলা গ্ৰন্থখন।বঙালী ভাষাত লিখা এই কিতাপখন হাতত লোৱাৰ মূল উদ্দেশ্য নামটো দেখিয়েই চাগৈ সকলোৱে অনুমান কৰিব পাৰিছে।মাজতে এই বিষয়টোৰ ওপৰত বহুজনৰ চিন্তা চৰ্চা দেখিবলৈ পাইছিলো।কিতাপখনৰ কথাও পঢ়িবলৈ পাইছিলো কিন্তু পঢ়িহে থোৱা হ’ল।তাতকৈ বেছি চিন্তাৰ অৱকাশ ঘটা নাছিল।আমাৰ ‘মেদিনী চৌধুৰী’ শীৰ্ষক গ্ৰন্থখনৰ বাবে ‘গতি অসম’ নামৰ সংস্থাৰ লগত জড়িত হৈ পৰিছিলো। তাৰেই সন্দৰ্ভত হঠাতে এই বিষয়ত চিন্তা কৰাৰ সুবিধা লাভ কৰিলো।প্ৰথমে এক ভাবিব নোৱাৰা অৱস্থা।বিশেষ কোনো তথ্য নাই সুধালতা দুৱৰা আৰু বিশেষকৈ

অসমীয়া জনজীৱনৰ অন্যতম সম্পদ তাঁতশাল। হয়, বস্ত্ৰনগৰী শুৱালকুছিৰ  জীয়ৰী-বোৱাৰী হিচাপে অনুভৱ কৰো। তাঁতশালৰ অন্যতম স্থান আমাৰ শুৱালকুছিত কুটীৰ শিল্পটোৱে প্ৰাচীন কালৰপৰাই এক উল্লেখযোগ্য ভূমিকা বহন কৰি আহিছে ।এই শিল্পবোৰে গ্ৰাম্য অৰ্থনীতিত ওপৰত প্ৰভাৱ পেলাই আহিছে আৰু লগতে অসমৰ শিল্প সংস্কৃতিৰো নিদৰ্শন দাঙি ধৰিছে।কিন্তু বৰ্তমান কুটীৰ শিল্পবোৰৰ শোচনীয় অৱস্থা দেখি মন সেমেকি যায়। বিশেষকৈ তাঁতশালৰ পৰিবৰ্তন হ’ল।এতিয়া থলুৱা তাঁত শালৰ ঠাইত পাৱাৰ লুমৰ মেছিনৰ প্ৰচলন বেছি। আমাৰ শুৱালকুছিত ২০ বছৰৰ আগত প্ৰত্যেক ঘৰ মানুহৰ চাৰিখনকৈ  থলুৱা তাঁতশাল আছিল।সকলো পৰিয়ালৰ লোক সূতা লোৱা,মহুৰা

ডাউন কালকা মেইল ৰেলগাড়ীখন গয়া পোৱাৰ সময়ত অনিৰ্বাণ বাবুৰ এনে লাগিল যেন কোনোবাই তেওঁৰ ভৰিত ধৰি টানিছে।স্লিপাৰ কোচৰ একেবাৰে ওপৰৰ বাৰ্থত শুইছিল তেওঁ। “কি লাগে?”…. বুলি বিৰক্তিৰে প্ৰশ্ন কৰোঁতে‌ই টিটিৰ মাত শুনিবলৈ পালে “টিকট দেখুৱাওক।” অনিৰ্বাণ বাবুৱে কন্ঠত বিৰক্তিৰ ৰেশ লৈয়ে টিটিক ক’লে যে তেওঁ দিল্লীৰপৰা আহিছে আৰু বাটতে তেওঁৰ টিকট চেক কৰা হৈ গৈছে। তথাপিও টিটিয়ে তেওঁৰ কথা নুশুনিলে। উপায়ন্তৰ হৈ অনিৰ্বাণ বাবুৱে শুৱাৰপৰা উঠি পকেটৰপৰা টিকটটো টিটিৰ হাতত দিলে।টিটিয়ে টিকট চেক কৰি ঘূৰাই দিলে।কেঁচা টোপনি ভঙাৰ বাবে টিটিৰ

শিক্ষয়িত্ৰী,লেখিকা, অভিনেত্ৰী, নৃত্য শিল্পী, অনাতাঁৰ কেন্দ্ৰৰ নাট্য শিল্পী, অসম চৰকাৰৰ শিল্পী  পেন্সন প্ৰাপক আৰু বহুতো গুণেৰে বিভূষিতা ৰেণু শৰ্মা বাইদেউৰ সৈতে এটি সাক্ষাৎকাৰ গ্ৰহণ। সম্বন্ধত তেখেত জুবিন গাৰ্গৰ দেউতাকৰ বায়েক, জেঠায়েক।জুবিন গাৰ্গে গোৱা কেইবাটাও বিখ্যাত গীত তেখেতে লিখা। তাৰ ভিতৰত…. ‘প্ৰীতিৰ সুবাসে ঢৌৱাই দিলেহি  মোৰ এই উদাসী মন  পাহৰা গীতৰ সুৰে আজি  জগালেহি যৌৱন কিয় বাৰু…..’ (সাক্ষাৎ গ্ৰহণ কৰোঁতা: ‘শব্দচিত্ৰ’গোটৰ ই-মেগাজিন ‘জীৱন জিজ্ঞাসা ‘ৰ হৈ সাক্ষাৎ গ্ৰহণ কৰিছে শ্ৰীমতী কুমকুম দেৱী শৰ্মাবৰুৱাই।) শৰ্মাবৰুৱা: নমস্কাৰ বাইদেউ। মই ‘শব্দচিত্ৰ’গোটৰ তৰফৰপৰা আপোনাৰ লগত

দূৰণিবটীয়া ৰেলগাড়ী এখনৰ ডবাৰ শেষৰ পূৰণ চিনটো! তোক এবাৰ চুই চাবৰ মন আছিল৷ মোৰ দৰেই তয়ো স্থবিৰ হৈ ৰৈ যাৱনে চিনাকি বাটবোৰত! যেতিয়া বসন্ত নামে অথচ কৰুণ সুৰ এটা বগাই আহে কলিজালৈ… যেতিয়া সংলাপবোৰৰ বাবে শ্ৰোতা নাথাকে কিন্তু কৈ থাকিবৰ জোখাৰে এসাগৰ কথা থাকে! যেতিয়া আকাশখন নামি নামি ক্ৰমশ: কেনভাচৰ দিন এটা হয় আৰু তুলিকাৰ গতিত নিউটনৰ সূত্ৰটো অপ্ৰাসংগিক হৈ পৰে৷ শেষ নোহোৱা দুটা চিৰিৰে মোৰো গৈ থাকিবৰ মন যায়, নিজৰে আঙুলিত ধৰি৷ কৰবাত নদী এখন ৰৈ থাকিব, কৰবাত বেলিটো

নাহৰকটীয়া নগৰৰপৰা প্ৰায় ১২ কিলোমিটাৰ দূৰত্বত অথাৎ বৃহৎ চাচনী মৌজাৰ  মধ্যস্থলত অৱস্থিত মেৰবিল পৰিৱেশ পৰ্য্যটন প্ৰকল্পই ইতিমধ্যে ৰাজ্যিক পৰ্য্যায়ত ব্যাপক প্ৰচাৰ লাভ কৰিছে।মন্ত্ৰী-আমোলাৰপৰা অইলৰ উচ্চ প্ৰদস্থ বিষয়ালৈ,নামজ্বলা বুদ্ধিজীৱি-শিল্পীৰপৰা প্ৰকৃতিপ্ৰেমী NGO লৈ,অসমৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ উৎসাহী জনগণৰপৰা বিদ্যালয়-মহাবিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীলৈ অহৰহ পৰ্যটকৰ আগমণ ঘটি আছে। মুঠতে আজি ২০০৯ -২০১০ চন মানৰপৰা এই প্ৰকল্পলৈ বহু পৰ্যটকৰ সোঁত বৈ থকা লক্ষ্য কৰি আহিছোঁ।মোৰ ঘৰৰপৰা ৫ কি:মি: দূৰত্বত এই মেৰবিল পৰিৱেশ প্ৰকল্প, সেয়ে দূৰৰ বন্ধু -সুহৃদসকলেও এই মেৰবিল সম্বন্ধে প্ৰায়ে সোধে আৰু মোৰ জ্ঞানৰ পৰিধিত থকা

অক্টোবৰৰ ২৪ তাৰিখ মানে গধূলি সময়ত মেছেজ এটা আহিছিল….’কথা এটা আছে, ফোনত পাতিব লাগিব’ ..! দহ মিনিটৰ পিছতেই ফোন কলটো আহিছিল অৰবিন্দ গোস্বামীদাৰ পৰা। ‘শব্দচিত্ৰ-জীৱন জিজ্ঞাসা’ ই-আলোচনীখনৰ এইমাহৰ সম্পাদক তুমি হ’ব লাগিব বুলি কওঁতেই মোৰ চিন্তা লাগি গৈছিল। এনেকুৱা এখন গম্ভীৰ আলোচনীৰ সম্পাদকৰ দৰে গধুৰ দায়িত্ব পালন কৰিবলৈ এই অভাগীয়ে যে পাৰিম তাত সন্দেহ আছিল…। নাই , তুমি পাৰিবাই, আমি আছোঁ লগত ইত্যাদি ইত্যাদি প্ৰেৰণামূলক কথাৰে মোক আৰু একো ক’বলৈয়ে সুযোগ নিদিলে তেওঁ। মোৰ আটাইতকৈ বেছি চিন্তা লাগিছিল মোৰ ব্যস্ততাপূৰ্ণ