লʼৰালি কালৰ কথা। কথা মানে অতীত ৰোমন্থন। আমাৰ সম বয়সীয়াখিনিৰ বাবে অতীত ৰোমন্থন মানে বেলেগ একো কাহিনী নাই। কিমান বদমাচি কৰি মা-দেউতাহতঁৰ হাতৰপৰা কিমান মাৰ খাইছিলো তাৰেই পৰিসংখ্যা অনুসৰি কৰা হিচাপ। মাৰৰ প্ৰকৃতি আৰু পৰিমাণ কৰ্ম অনুযায়ী হৈছিল। কেতিয়াবা ডাঙৰ দোষ কৰিলেও মাফ, কেতিয়াবা দোষ নকৰাকৈয়ে খোৱা মাৰ,নপঢ়িলেও মাৰ,পঢ়িলেও ভুল হোৱাৰ নামত মাৰ। বেছি সময় পঢ়া টেবুলত থাকিলেও চিন্তা, নাথাকিলেও সেই ফালেই ফলা খৰিৰ কোব খোৱা। খংটো উঠে সেই খৰি কেইডালৰ ওপৰত। হেৰৌ! তহঁতেনো আমাৰ ঘৰলৈ খৰিৰ ৰূপত কিয় আহিব

পৃথিৱীৰ প্ৰেমেৰে পূৰ্ণ মোৰ জোনাকী হৃদয়খনি ভাষা-সাহিত্যৰ কাৰণে কিবা অকণ কৰিবলৈ সুযোগ পালেই  প্ৰফুল্লিত হৈ উঠে । সেয়ে মুখ্য  এডমিন অৰবিন্দ গোস্বামীদেৱে মোক ‘শব্দচিত্ৰ—জীৱন জিজ্ঞাসা’ৰ চতুৰ্থ সংখ্যাৰ সম্পাদিকা হ’বলৈ কোৱাত মই লগে লগেই সন্মতি প্ৰদান কৰিলোঁ। জোনাকী জীৱনত আশাৰ দীপ্ত চাকি জ্বলাই তাৰ আলোকেৰে আমি বাট বুলিলো।মোক এখিনি অমূল্য পোহৰৰ সময় উপহাৰ দিয়াৰ বাবে প্ৰথমেই মই অৰবিন্দ গোস্বামীক মোৰ কৃতজ্ঞতা জ্ঞাপন কৰিলোঁ। সময়মতেই সুন্দৰ সুন্দৰ লেখাবিলাক আহি থাকিল। মই পঢ়ি চাওঁতেই চকুত পৰা বানানবোৰ শুদ্ধ কৰি গ’লো। উচ্চমানবিশিষ্ট গল্প আৰু

শিক্ষাবিদ, লেখিকা , অৱসৰপ্ৰাপ্ত মুৰব্বী অধ্যাপক, পদাৰ্থ বিজ্ঞান বিভাগ, যোৰহাট অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়, অসম বিজ্ঞান লেখক সংস্থাৰ প্ৰাক্তন সভাপতি ড০অদিতি বেজবৰুৱাৰ সৈতে এটি সাক্ষাৎকাৰ। (সাক্ষাৎ গ্ৰহণকৰোঁতা: ‘শব্দচিত্ৰ’ গোটৰ হৈ  ই-মেগাজিন ‘শব্দচিত্ৰ—জীৱন জিজ্ঞাসা’ৰ  সম্পাদিকা শ্ৰীমতী কুমকুম দেৱী শৰ্মাবৰুৱা।) শৰ্মাবৰুৱা: নমস্কাৰ বাইদেউ। মই ‘শব্দচিত্ৰ’ গোটৰ তৰফৰ পৰা আপোনাৰ লগত আপোনাৰ জীৱনৰ অভিজ্ঞতাৰ ভিত্তিত দুআষাৰ কথা পাতিব খুজিছোঁ।আশাকৰোঁ আপুনি সহায় কৰিব।  ড০ বেজবৰুৱা: নমস্কাৰ শৰ্মাবৰুৱা। ‘শব্দচিত্ৰ’ গোটলৈও মোৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ। নিশ্চয় সহায় কৰিম। অৱশ্যে মোৰ জ্ঞান আৰু অভিজ্ঞতা সীমাবদ্ধ। শৰ্মাবৰুৱা: বাইদেউ আপোনাৰ জন্ম, জন্মৰ

কিছুদিন আগতে মোৰ এগৰাকী ভতিজা বোৱাৰীয়ে বেলতলাৰ স্থানীয় বজাৰৰপৰা সৰু সৰু চাই লোকেল ফুলকবি দুটামান কিনি আনিলে। ডাঙৰবোৰত হৰমন ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে বুলি সৰু চাইজৰ বিচাৰি আনিছিল। ভালদৰে ধুই পখালি আন শাক-পাচলি বোৰৰ লগত কবি দুটা ফ্ৰিজৰ পাচলি থোৱা প্লাষ্টিকৰ বাকচটোত ভৰাই থলে। ৰাতি শুবলৈ যোৱাৰ পিছত গোটেই ৰাতি ঘৰৰ ভিতৰৰ ক’ৰবাৰপৰা কেৰকেৰ মেৰমেৰ শব্দ আৰম্ভ হ’বলৈ ধৰিলে। চাৰিওফালে শব্দটোৰ উৎসটো বিচাৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে যদিও উলিয়াব নোৱাৰিলে। পিছদিনা ৰাতিপুৱা ফ্ৰিজটো খুলি চাই হতবাক হ’ল। ফ্ৰিজৰ প্লাষ্টিকৰ বাকচটো কেইবা ঠাইতো ফাটি

“পাপা, মই কাইলৈ যাবগৈ লাগিব।প্ৰজেক্টৰ কাম বাকী আছে।”  অষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়া মিন্টুয়ে সন্মুখৰ ধোঁৱা উঠা ডাঙৰ পিৰিচখনৰ ফালে চাই খুব  সাধাৰণ ভাৱেই   কথাষাৰ কয়। খোৱাৰ মেজত তাৰ মুখামুখিকৈ বহি খাই থকা চিভিল ইঞ্জিনীয়াৰ ৰূপম কলিতাৰ লুচি ছিঙা হাতখন ৰৈ যায়। মিন্টুয়ে চকু তুলি নাচালেও দৃশ্যটো চকুত পৰে। পাকঘৰত হেতা খন্তিৰ শব্দও হঠাৎ বন্ধ হৈ পৰে। দুয়োৰে প্ৰতিক্ৰিয়াত সি কিবা এক তৃপ্তি পায়। যোৱা ৰাতিৰপৰাই সি এনেকুৱা এক গোমা পৰিবেশৰ কামনা কৰি আছিল। মনৰ আনন্দ সম্পূৰ্ণ গোপন কৰি নিৰ্লিপ্ত ভাৱে মিন্টুয়ে এখন

কেতিয়াবা জানো কি হৈ যায় পলকতে একো গম নোপোৱাকৈ মিঠামিঠা লগা কথাবোৰ সাৰ পালেই নোহোৱা হৈ  যায়। মধুৰ স্বপ্নৰ অন্ত হ’লেই পোহৰৰ মায়াজালত ধুৱঁলী-কুৱঁলী হৈ পৰে আশাৰ সপোনবোৰ, যেনি তেনি খেপিয়াবলৈ চাওঁ কিজানি কৰবাত দেখা পাওঁ, জেকা লগা হিয়াখনৰ শেলুৱৈ ধৰা কুঠৰিৰ মাজতে জানোচা বাহ পাতি আছে। তথাপি জাৰি জোকাৰি  আকৌ উলিয়াই লওঁ মোৰ আলফুলীয়া স্মৃতিবোৰ কিজানি হিয়াৰ মণিকোঠাত  আছে এতিয়াও ঠেহ পাতি।

২০১৭ চনত কাৰ্বি আংলং জিলাৰ ডিফুত চাকৰিত যোগদান কৰাৰপৰাই কাকচাঙৰ নামটো শুনি আছিলো। যাম যাম বুলি ভাবি থাকোতেই পাঁচোটা বছৰ পাৰ হ’বৰ হ’ল। প্ৰতিটো সপ্তাহতে নগাঁৱৰ ঘৰলৈ যোৱা হয়েই। এই বছৰৰ ছোৱালীৰ স্কুলৰ গৰম বন্ধ শেষ হ’বৰে হ’ল। সেয়েহে শ্ৰীমতীৰ লগত কথা পাতি এইবাৰ কাকচাঙলৈ যোৱাটোকে সিদ্ধান্ত কৰিলো। (কাকচাং যদিও কাৰ্বি আংলং জিলাত অৱস্থিত,বোকাখাতৰ দিশৰপৰাও যাতায়ত সুচল)। কাকচাঙলৈ যাম যেতিয়া তাৰ স্থানীয় লোক এজন লগত থাকিলে যাত্ৰাটো সহজ হয়। গতিকে পলম নকৰি বোকাখাত চহৰৰে বাসিন্দা প্ৰাক্তন সহকৰ্মী তথা বন্ধু চাইফুৰ

(১) স্বীকৃতি (অণুগল্প) পুত্ৰৰ ধৰ্ম পালন কৰাত অকণো  কৃপনালি কৰা নাছিল সি। বৃদ্ধা মাতৃৰ সি  কণাৰ লাখুটিৰ দৰে আছিল । মাতৃৰ মৃত্যুৰ পিছত মুখাগ্নি কৰিবলৈ বৰ ইচ্ছা আছিল তাৰ। কিন্তু বিদেশৰ পৰা আহি বৰপুত্ৰই সেই কাম কৰিলেহি। শ্ৰাদ্ধৰ সকলো আয়োজনত সি আগভাগ ললে। সকলোৰে আগতে চুলি খুৰালে সি।এই কেইদিন ব্যস্ততাৰ বাবে শ্ৰাদ্ধৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰ খন চাবলৈ পোৱা নাছিল । হঠাতে চকু পৰাত পঢ়ি চালে সি। নিমন্ত্ৰণী পত্ৰৰ কতো তাৰ নাম দেখা নেপালে । তেতিয়াহে তাৰ মনত পৰিল বাইশ বছৰৰ আগতে

এই পৃথিৱীত সফল ব্যক্তিসকলৰ সফলতাৰ আঁৰত থকা মূল শক্তিয়েই হৈছে প্ৰচণ্ড ইচ্ছা শক্তি। স্বামী বিবেকানন্দই কৈছিল,  “এটা নিয়ন্ত্ৰিত আৰু শান্ত মন সংসাৰত সকলোতকৈ  শক্তিশালী। এনেকুৱা মনৰ ওচৰত গোটেই বিশ্ব নতমস্তক হৈ যায়।” সঁচাকৈয়ে, মনত কৈ শক্তিশালী আৰু একোৱেই নাই। যক্ষই যেতিয়া ধৰ্মৰাজ যুধিষ্ঠিৰক পৰীক্ষা লওঁতে সুধিছিল, বায়ুতকৈ বেগী কি? যুধিষ্ঠিৰেও কৈছিল,  “আমাৰ মনটোৱেই হৈছে বায়ুতকৈ বেগী।” আমাৰ মনটো ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰ পৰা  ৰাতি নিদ্ৰা নোযোৱালৈকে ক’ত ক’ত যে বিচৰণ কৰি ফুৰে ভাবিলে আচৰিত লাগে। এইখিনিতে মই ইণ্টাৰনেটত পঢ়া এটা সুন্দৰ  কাহিনী

বনানী বা বিনিক কোনোবাই যদি সোধে যে তোমাৰ চখ কি? কথাষাৰ শুনি প্ৰথমতে তাই খুব অপ্ৰস্তুত হ’ব। তাৰপিছত আকাশ-পাতাল ভাবিও কোনোমতেই একো উত্তৰ দিব নোৱাৰিব। কাৰণ, চখ কাক কয়! নিজৰ ইচ্ছা বুলি আকৌ কিবা থাকে নেকি! বিনি এনেকুৱা এজনী ছোৱালী যে কিবা এটা লাগে বুলি কোৱাটো দূৰৰে কথা, লাগে বুলি ক’ব এইটো ভাবিবলৈও সাহস কৰিব নোৱাৰে। সৰুতে তাইৰ মাকেই ঠিক কৰি দিছিল তাই কি পিন্ধিব, কি খাব। আনকি স্কুলৰ কোন বন্ধুৰ লগত তাই মিলামিছা কৰিব সেইটোও।  ফুৰিবলৈ যোৱা বা অন্য