ফুল সা খিল কে পাস আ দিল কে দূৰ সে মিলকে চেইন না আয়ে অউৰ কব তক মুঝে তৰপায়েগী তু….. মেৰে সপনো কি….ৰাণী কব… আয়েগী তু… আই ৰুত…..মস্তানি…. বাছৰ স্পীকাৰত কিশোৰ কুমাৰৰ গীতটো উচ্চ স্বৰত বাজি আছিল। গীতৰ কলিটো অমিতেও মুখৰ ভিতৰতে গুণগুণাই চালে। প্ৰিয় গীতটোৰ তালে তালে নিজকে ৰাজেশ খান্না আৰু সম্মুখৰজনী শৰ্মিলা ঠাকুৰৰ দৰে লাগিল তাৰ। পাৰ্থক্য মাথো, ৰাজেশ খান্নাৰ দৰে সমান্তৰালকৈ জীপৰ ওপৰত নাথাকি সি যেনিবা নায়িকাৰ লগত একেখন বাছতেই বহি আছে। যান-জঁটৰ বাবে বাছখনৰ গতি যথেষ্ট

নয়নমনি হালৈৰ সম্পাদনাত ‘শব্দচিত্ৰ ই-আলোচনী’ৰ প্ৰথম বৰ্ষৰ প্ৰথম সংখ্যাটো প্ৰকাশ পোৱাৰ পিছতে এই সংখ্যাৰ সম্পাদক কোন হ’ব—বিষয়টো পেনেলত আলোচনা হৈছিল।দুই এজনে তেতিয়া মোৰ নামটো প্ৰস্তাৱ কৰিছিল যদিও সেই সময়ত মই চকু মুদা কুলিৰ ভাও ধৰিলো।কাৰণ মাৰ্চ মাহৰ শেষত আছিল স্কুলৰ বছৰেকীয়া পৰীক্ষা।গতিকে ‘এইবাৰলৈ আন কোনোবাই দায়িত্ব লওক’ ভাৱ এটা লৈ মনে মনে থাকিলো।ফেব্ৰুৱাৰীৰ শেষলৈ কথাটো পুণৰ চৰ্চালৈ আহিল আৰু আলোচনা অনুসৰি ময়েই দায়িত্বভাৰ ল’বলৈ সন্মত হ’লো।ইতিমধ্যে পৰীক্ষাৰ ৰুটিনো দিছিল আৰু মই হিচাপ-নিকাচ মিলাই ১৫-১৬ দিনমান কাম কৰিবলৈ সুবিধা পাম বুলি

বিহু আহে, বিহু যায়, নাজানাে এই অহা-যােৱাৰ সাঁকোৰ উৎপত্তি ক’ত কেনেকৈ হৈছিল বা হ’বলৈ পালে।আমি মাত্র জানিছিলাে, বিহুৰ আগমনৰ জাননী কুলি-কেতেকী চৰাইৰ কুহু কুহু ধ্বনি শুনাৰ পাছত, যেতিয়া তাহানিতে গাঁৱৰ গাভৰুৱে ঢোল-পেঁপাৰ মাতত যঁতৰ ভাঙিছিল, ঢেকীৰ গুম-গুমনিত গাঁৱখন ৰজনজনাইছিল, গছৰ কুঁহিপাতে , ফুলে মিচিকিয়াই কৈ যােৱা বিহুৰ বতৰা…লগে লগে গা–মন ৰাইজাই কৰেহি , দহিকতৰা জনীৰ থেউ ধৰি ধৰি গা-নচুৱাই যােৱা বতৰাই আমাৰ মন-প্ৰাণত সঞ্চাৰিত কৰে এক‌ বিহুৰ অবুজ কিবা মিঠা ভাল লগা মন গা-নচুৱাই দিয়া হেন্দোলনি – যাৰ বাবেই আমি

বিদ্যালয়ৰ হীৰক-জয়ন্তী উপলক্ষে হোৱা প্ৰাক্তন ছাত্ৰ সন্মিলনখনলৈ আমি প্ৰায় সকলোবোৰ আহিছোঁ, এৰি অহা দিনৰ সোণসেৰীয়া স্মৃতিবোৰেৰেই আজি আমাৰ প্ৰথম দিনাৰ আড্ডা …আঃ কি আনন্দৰ দিন! হঠাৎ দেখিলোঁ শুভ্ৰ ধূতি পৰিহিত এজন ক্ষীণকায় মানুহ আমাৰফালে আহি আছে! “অহ্  বৰুৱা ছাৰ দেখোন”!!  জীৱনৰ জটিল সমীকৰণবোৰ সমাধান কৰাৰ মূলতেইতো হৈছে বৰুৱা ছাৰে বাস্তৱৰ উদাহৰণ দি বুজোৱা গণিত শিক্ষা!!     সেৱা এটা জনাই কিবা সোধাৰ আগতেই স্বভাৱসুলভ ধেমালিৰে ছাৰে কৈ গ’ল…… “একে দুয়ে তিনি হোৱা খবৰটো বাপেৰে দিলে, হওক দে, সকলোৰে যোগ, পূৰণ হোৱাটোৱেই লাগে,

কুলিৰ মাতত ব’হাগ পালেহি। বছৰৰ প্ৰথম এই মাহটোতে বহুতে জীৱনৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ সংস্কাৰ বিয়াখন পাতি গাৰ্হস্থ্য জীৱনত প্ৰবেশ কৰিবলৈ উত্তম সময় বুলি বিবেচনা কৰে বাবেই কয় ‘বহাগতে পাতি যাওঁ বিয়া’ আৰু বিহুনামবোৰতো তাৰেই ধ্বনি শুনা যায়। গাৰ্হস্থ্য জীৱনত স্বামী আৰু স্ত্ৰীলৈ পৰিণত হোৱা নৰ-নাৰীৰ বিশেষ ভূমিকা থাকে। বিশেষকৈ জন্মৰ ঘৰখন এৰি আহি স্বামীৰ ঘৰখনক আঁকোৱালি লৈ সংসাৰ ধৰ্ম পালন কৰা নাৰী এগৰাকীৰ গুৰুত্ব অধিক।বৈদিক শ্লোকসমূহত বিবাহৰ লগতে কিছুমান পত্নী বিষয়ক শ্লোকত পত্নীৰ মহত্ত্ব বৰ সুন্দৰকৈ ফুটি উঠা দেখিবলৈ পাওঁ।  হিন্দু

জমীৰ চাহাবে অফিচৰপৰা আহি পোৱাৰ পিছতেই তেওঁৰ ডাঙৰ ছোৱালী মিতুৱে ক’লে, “বাবা আজি তোমালৈ এখন চিঠি আহিছে।”  কথাষাৰ কৈ উঠি তাই মুখৰ হাঁহি লুকুৱাবলৈ অন্যফালে চালে।মিতুৰ বয়স একৈশ। এই বয়সৰ ছোৱালীবোৰৰ মুখত অকাৰণতে হাঁহি থাকে। হাঁহি-তামাচা জমীৰ চাহাবৰ একেবাৰেই পছন্দ নহয়। বিশেষকৈ মাক-দেউতাকক লৈ হাঁহি-তামাচা। আজিকালি বহুতো পৰিয়ালত তেওঁ এই কথাবোৰ দেখা পায়। মাক-বাপেকৰ লগত বহি আড্ডা দিয়ে,খিলখিলকৈ হাঁহে। এইবোৰ কি? তেওঁ এবাৰ এজন বন্ধুৰ ঘৰলৈ গৈছিল। সেই বন্ধুজনৰ ছোৱালীজনীয়ে বাপেকৰ  লগত বহুত হাঁহি-তামাচা কৰিবলৈ ধৰিলে। এটা সময়ত কৈয়েই পেলালে,

(১) বনফুলৰ গছ আৰু এজাক পখিলাঃ উৰুঙা উৰুঙা এটি ভোকাতুৰ দুপৰীয়া , তাঁতৰ পাটত বহি আনমনা হৈ পৰা সময়ৰ আমনি । ওচৰতে কোনোবা এটি গছৰ ডালত বহি হেটুলুকা চৰাই এটিয়ে মাতিছে –হেটুলুক্ ,হেটুলুক্ । ধূলিয়ৰি বতাহে ধূসৰিত কৰা আকাশৰ তলত তাঁতশালৰ চালিখন। চালিখনৰ আগৰ প্ৰায় দহ-বাৰ ফুট আহল-বহল এডৰা মাটি। মাটিডৰা বনজালুক , শুহুনিবনৰ দৰে বন কিছুমানে ছানি ধৰিছে । গছবোৰত ফুল ফুলিছে –বগা ,কমলা ,হালধীয়া ফুলেৰে মাটিডৰাত এখন ফুটুকীয়া ফুলেৰে বনকৰা সেউজীয়া দলিচা পাৰি থোৱা যেন দেখা গৈছে আৰু

  মই পঢ়ি ভালপোৱা গ্ৰন্থবোৰৰ ভিতৰত ডঃ ৰুবুল মাউতৰ “মোৰো এটা সপোন আছে” নামৰ এই সংবেদনশীল গ্ৰন্থখনে  হৃদয়ত এক আলোড়নৰ সৃষ্টি কৰিছিল।সেয়ে গ্ৰন্থ খনৰ এটি থুলমূল আভাষ দিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ। প্ৰথমে লেখকৰ পৰিচয়টো দিছোঁ–বৰ্তমান ৱাশ্বিংটন বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ‘স্কুল অৱ মেডিচিন’ত গবেষণাৰত গৱেষক বিজ্ঞানী তথা ইন’ভেশ‍্যন ফেল’ ডঃ ৰুবুল মাউতে শৈশৱ, যৌৱনত দৰিদ্ৰতা আৰু নানা ঘাত-প্ৰতিঘাতৰ বিৰুদ্ধে অশেষ সংগ্ৰাম কৰি এদিন আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ মাচাছ‍্যূচেটচ বিশ্ববিদ্যালয়ৰপৰা আধুনিক জীৱবিজ্ঞানৰ এক যুগান্তকাৰী আৱিষ্কাৰ  ‘জিন এডিটিং’ৰ বিষয়ত গৱেষণা কৰি ডক্টৰেট ডিগ্ৰী লাভ কৰে। মানৱ কোষৰ ত্ৰুটিপূৰ্ণ

দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ ভিয়েটনাম দেশখন হেনো ভ্ৰমণকাৰীৰ স্বৰ্গ। আমাৰে চিনাকি দুটা পৰিয়ালে ২০১৬ চনত ভিয়েটনাম ভ্ৰমণ কৰি আহি আমাক ঠাইবোৰৰ বৰ্ণনা দিছিল আৰু ফটোবোৰ দেখুৱাইছিল। বাকী বহুত ঠাইৰ তুলনাত বেচ কম খৰচতে সুন্দৰ বৈচিত্ৰ্যময় ঠাইবোৰ ফুৰি আহিব পৰা যায়। ২০১৯ চনৰ প্ৰথম ভাগতে ভিয়েটনামলৈ যোৱাৰ বাবে তেওঁলোকৰ পৰা ভিয়েটনামৰ ট্ৰেভেল এজেঞ্চী এটাৰ নম্বৰটো লৈ যোগাযোগ আৰম্ভ কৰিলো। গুগলত চাবলগীয়া ঠাইবোৰৰ বিশদ বিৱৰণ ফটো আদি চাই ১৩ দিনৰ বাবে প্লেন এটা যুগুত কৰিলো। এই যাত্ৰাত আমাৰ এপাৰ্টমেন্টৰে বাসিন্দা ৰাজীৱ শৰ্মা আৰু তেওঁৰ

গুৰি ল’ৰা গোঁজটোৰ দৰে থিয় হৈ থাকোঁ। বেকা হৈ বহি থাকোঁ। উঁয়ে ধৰা শেতেলীত শুই পৰোঁ ৰাতি  ৰাতি মানে হাতী আৰু এডাল আধামৰা গোমসাপ। ৰাতিৰ বেলিটোক নিচুকাই থাকোঁতে খিৰিকীৰে সোমাই আহে দিনৰ সূত্ৰ সূতা এডালত ধৰি আগবাঢ়ে একোটা বেঁকা দিন কিছুৱে সোধে আৰু কিছুৱে কেৰাহিকৈ চায়। বোলো বৰ বিষ।  আইৰ কঁকালত থেৰাপী দিয়া হ’ল বহুবাৰ  ডুব গ’ল কেবাটাও বেলি। সৰি পৰিল বেলিৰ দেশৰ বহু তৰা, বেঁকা হৈয়ে থাকিল কঁকাল।   পোন হ’বনে আই….!  এচেৰেঙা ৰ’দত কঁকাল বেঁকা  কৰি গৈ আছে