ছোৱালীজনীয়ে বিদ্যালয়ত পঢ়িবলৈ যোৱা দিনৰেপৰাই তাই মাকৰ নামটো উহ্য ৰাখি আহিছে । গাঁওখনৰ বহুতৰে কটুক্তি আৰু উদণ্ড ডেকাচামৰ অশ্লীল ইংগিতত প্ৰায়েই তাই দিশহাৰা হয় । দেউতাকৰ ছত্ৰছায়াত ৰশ্মি বৰুৱাই মেট্ৰিক পৰীক্ষাত সুখ্যাতিৰে অসমৰ ভিতৰত প্ৰথম হৈ পাছ কৰাৰ পাছত গুৱাহাটীৰ সম্বৰ্দ্ধনা সভালৈ দেউতাককো লগত লৈ যায় ।সম্বৰ্দ্ধনা সভাৰ অসংখ্য জনতাৰ মাজত নাঙলৰ মুঠিত ধৰা দেউতাকৰ শক্তিশালী হাত দুখন কঁপি উঠিছিল আৰু হুকহুকাই কান্দি দিছিল ঠিক সেইদিনটোৰ দৰে,যিদিনাখন তেওঁৰ ৰূপহী পত্নীক গাঁৱৰে চাৰিজন অসৎ চৰিত্ৰৰ লোকে অসহায় অৱস্থাত পথাৰত অকলে পাই

বোৱাৰী পুৱাতে খিৰিকী খন খুলি দিলোঁ।  এজাক শৰালি বেলিটো আনিবলৈ উৰি গৈ আছিল।  সিহঁতৰ  ডেউকাৰ সৈতে মোৰ মনো উৰিছিল।  আজি মাৰ ঘৰলৈ যাম!  বনফুল তেল ঘঁহা মাৰ  চুলিৰ সুঘ্ৰাণ প্ৰাণ ভৰি উজাই ল’ম। দেউতাৰ চেনেহ সনা আদৰুৱা মাতত, মই এতিয়া বোৱাৰী বুলি এখন্তেক পাহৰি থাকিম ! নিয়ম আবেলিৰ ৰংবোৰ সানি এজাক পখী ঘৰমুৱা হৈছে।  বেলি নৌ উঠাৰপৰাই কৰা সংগ্ৰাম, দিনান্তত সামৰি থৈছে।  নতুন দিন এটাত নতুন উদ্যমেৰে পুনৰ সংগ্ৰাম আৰম্ভ কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে। প্ৰকৃতিয়ে, প্ৰকৃতিৰ নিয়ম মানে। নৰমনিচে হে নামানে। পিঞ্জৰা

অসমীয়া ভাষাৰ এটি দুৰ্যোগপূৰ্ণ সময়ত আমেৰিকান বেপ্টিষ্ট মিছনেৰীসকলে ১৮৪৬ চনত অসমীয়া ভাষাত “অৰুনোদই” সংবাদপত্ৰখন প্ৰকাশ কৰি উলিয়ায়। মিছনেৰীসকলে মূলতঃ খ্ৰীষ্ট ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ বাবেই যদিও এই সংবাদপত্ৰখন প্ৰকাশ কৰি উলিয়াইছিল তথাপি ‘অৰুনোদই’য়ে সেই সময়ৰ ৰাজ্যখনৰ লগতে দেশ বিদেশৰ বা-বাতৰি প্ৰকাশ কৰি অসমীয়া পঢ়ুৱৈ সমাজক জ্ঞানৰ পৰিধি প্ৰসাৰিত কৰাত সহায় কৰিছিল।  ১৮৪৬ চনৰপৰা ১৮৮০ চনলৈ প্ৰায় ৩৪ বছৰীয়া ‘অৰুনোদই’ৰ জীৱন কালত ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ উপৰিও সমসাময়িক ঘটনা প্ৰৱাহৰ বাতৰি, নীতি-কথা, বিজ্ঞান, ইতিহাস, ভূগোল, সামাজিক কুসংস্কাৰৰ বিৰুদ্ধে সজাগতা আদি বিভিন্ন বিষয়ৰ লগত অসমীয়া পাঠকক

ইচ্ছা কৰিলেও কোনোপধ্যেই বহু বেলিলৈ বিছনাত পৰি থকিবপৰা নাযায় ,ৰাতিপুৱাতেই টোপনি ভাঙি যায় ৷ টোপনি ভঙাৰ পিচত বিচনাখন কাঁইটৰ দৰে হৈ পৰে ৷  টোপনি ভাঙোতেই ঘড়ীৰ ফালে চালে শুভেন্দুৱে , তাৰপিচত দেৱালত ওলোমাই থোৱা কেলেণ্ডাৰৰ ফালে ৷  আজিৰ তাৰিখটোৰ ৰং ৰঙা ৷ এই ৰংটো হেনো উজ্জ্বলতা আৰু আনন্দৰ প্ৰতীক ৷ কিন্তু তাতে শুভেন্দুৰ কি? শুভেন্দুৰ ওচৰত ৰবি ,সোম, বুধ, শণি সকলোবোৰ বাৰৰেই একেই ৰং।সেই ৰংটোৰ নাম ধূসৰ ৷ সপ্তাহৰ সকলোবোৰ দিনৰেই স্বাদ একেই ৷ সেই স্বাদৰ নাম বিস্বাদ৷  অকালতে এজন

–বুকুখন ভৰি থাকিলেও কোতিয়াবা কথাবোৰে আঁত হেৰুৱাই পেলায়। ক’ব খুজিও ক’ব নোৱাৰা কথাবোৰে আকৌ বুকুলৈকে বাট পোনায়, গধুৰ হৈ পৰে বুকুৰ ভিতৰখন।  –তাই অকলে আছে ঘৰত। অকলশৰীয়া সময়বোৰে পাৰ হৈ যোৱা স্মৃতিৰ কোলাত সপোন ৰচে। হেঁপাহবোৰ জাগি উঠে। …  –মৌনতাৰো ভাষা থাকে। নিজস্ব ভাষা। কিন্তু কেতিয়াবা মৌনতায়ো বৰ অস্থিৰ কৰি তোলে মনক।…. বৰ অপূৰ্ব মৌনতা ভাষাৰ মূৰ্ছনা । অনূভৱী হৃদয়ে ঠিকেই পঢ়ি পেলাব পাৰে এই ভাষাৰ লালিত্য আৰু ব্যঞ্জনা।  —হেঁপাহৰ পিঠিতে আঁউজি আশাবোৰ ঢপলিয়াই আৰু এই আশাবোৰেই মানুহক জীয়াই থাকিবলৈ

প্ৰচেষ্টাৰ নাছিল অন্ত দুখ যন্ত্ৰনাৰ মাজতো আশাবোৰ এন্ধাৰ হৈ অহাৰ পিছতো সপোন দেখিছিল তাই ঘৰখনক মৰমৰ বান্ধোনেৰে আৱৰি ৰখা দেউতাকৰ হাঁহিটোক ন উদ্যমৰে উভতাই আনিম বুলি।  সৰ্বোচ্চ ত্যাগ কৰিও মাথো ভগৱানৰ চৰণত ভিক্ষা মাগিছিল ম্লান হবলৈ ধৰা দেউতাকৰ হাঁহিটোক উভতাই আনি মৃত্যু জয় কৰিম বুলি।  সপোনবোৰ বন্ধকত দিছিল নতুনকৈ শিৰত সেন্দুৰ লগোৱা সুখবোৰো মোহাৰি পেলাইছিল হাস্পাতালৰ বিছনাত কাতৰ যন্ত্ৰণাত  চটফটাই থকা দেউতাকৰ হাঁহিটোক জীপাল কৰি ৰাখিব বুলি।  কেনেকৈ পাহৰে তাই সেই সময়বোৰ মাতৃহাৰা হোৱাৰ পিচত ঘৰখনত যেতিয়া ক’লা ডাৱৰে বজ্ৰপাত

বিল তথা জলাশয়সমূহ হ’ল জৈৱবৈচিত্ৰতাৰ এক প্ৰধান আধাৰ । বিভিন্ন পৰিভ্ৰমী চৰাই, জলজ উদ্ভিদ আৰু প্ৰাণীৰে ভৰা এই জলাশয়সমূহ  সবাতোকৈ চহকী, উৎপাদনক্ষম আৰু দীৰ্ঘম্যাদী পুনৰ্ব্যৱহাৰযোগ্য প্ৰাকৃতিক ভাণ্ডাৰ। অন্য অৰ্থত এইবোৰ আমাৰ ৰক্ষা কৱচ কাৰণ এই জলায়শসমূহে প্ৰাকৃতিক ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰাত অপৰিসীম ভূমিকা পালন কৰে ।জৈৱবৈচিত্ৰতা সংৰক্ষণকে ধৰি বানপানী প্ৰতিৰোধ তথা  বিভিন্ন জলজ উদ্ভিদেৰে পানীৰ সোঁত প্ৰতিৰোধ কৰাৰ লগতে  প্ৰদূষণ ৰোধ কৰাত জলাশয়ৰ  ভূমিকা  অপৰিসীম।এইবোৰ হ’ল প্ৰকৃতিৰ শ্ৰেষ্ঠ উপহাৰ । এই বিভিন্ন গুৰুত্বপূৰ্ণ কাৰ্যবোৰ সম্পাদন কৰে বাবে জলাশয়ক প্ৰকৃতিৰ বৃক্ক বা 

মোৰ বিয়াৰ আজি পাঁচ দিন। সময় যেন বহুত দীঘলীয়া হৈ গৈ আছে। কি কৰিম, কি কৰিলে ভাল হ’ব সেয়াও ভাবি উলিয়াব পৰা নাই। মনত পেলালোঁ কইনা হৈ স্বামীৰ ঘৰলৈ বুলি অহা দিনটো।বিয়াৰ দিনা নিশাই মোৰ ঘৰখনে মোক বিদায় দিছিল। চাউল চটিয়াই পিছলৈ ঘূৰি নাচাই বাছ এখনত  উঠিছিলোঁ। সৰু গাড়ী থকা স্বত্বেও মোক দৰাঘৰৰপৰা যোৱা বাছত উঠাই আনিছিল। অচিনাকি ডেকা গাভৰুৰ হাঁহি মাতত নিদ্ৰাহীন দেহাটো এৰি দি  নিচেই পুৱাতে শহুৰৰ পদূলি পাইছিলোঁহি। শাহু আয়ে মিঠাতেলৰ চাকি এটি জ্বলাই পাণ এখনেৰে বা

সৰুৰেপৰা গাৰ বৰণটোৰ বাবে পৰিয়ালৰ সকলোৱে অৱজ্ঞা কৰিছিল চুমীক। আইতাকে মাকক সদায় কয় “এইজনীক এসোপা পাউদাৰ লগালেও কোনেও পছন্দ নকৰে বুজিছ; ক’ৰনো সঁচ আহিল আমাৰ ঘৰলৈ!” তাইৰ আজলী মাকে একো নকৈ খালী তাইক সাবটি চকুলো টুকিছিল। লাহে লাহে বুজিবপৰা বয়সত চুমীয়ে দেখিছিল যে আইতাকে খুৰাকৰ ল’ৰা-ছোৱালী দুটাক তাইক দেখুৱাই বেছিকৈ মৰম চেনেহ কৰিছিল।খাবৰ সময়ত সিহঁতৰ সকলো আবদাৰ মানিছিল মাক খুৰীয়েকে; কিন্তু সামান্য অজুহাততে চুমীক আইতাকে মাকৰ গোষ্ঠী উদ্ধাৰি গালি পাৰিছিল। মাকে তাইক সদায় সাহস দিছিল আৰু কৈছিল…. “মাজনী তুমি খুব

বহু ৰং দেখিছে সি। সৰুৰেপৰা উমলিছে সেউজীয়াৰ মাজত। পথাৰৰ সোণোৱলী ৰং উপভোগ কৰিছে। নদীৰ নীলা মিহলাই উমলিছে। জনা হ’বৰেপৰা ৰঙেৰে ধেমালী কৰিছে। কেতিয়াবা হয়তো অভিমান কৰিছে – যেতিয়া নীলা আকাশখনি ডাৱৰে বগা কৰি পেলাইছে; যেতিয়া মাটি মিহলি হৈ পানীখিনি মটীয়া হৈ পৰিছে;যেতিয়া বানে পথাৰৰ সেউজীয়া নোহোৱা কৰি পেলাইছে। ৰঙেৰেই মানুহে সপোন দেখে। সিও দেখিছিল। অলেখ সপোন। ৰঙীণ সপোন। ৰংচঙীয়া পখিলা ঘূৰি ফুৰিছিল সপোনত। সেই সপোন পূৰণ কৰাৰ তাড়নাতেই ভৰি দিছিল সি বাস্তৱৰ পৃথিৱীত। এফালে সপোন পূৰোৱাৰ তাড়না,এফালে পেট পূৰোৱাৰ। হাতত