তুমি মোক বেয়া পালা বুলিয়েই মই মোক বেয়া পাব নোৱাৰো দেউতা! তুমি মোৰ অস্তিত্বক ঘৃণা কৰিলা বুলি মই মোৰ অস্তিত্বক কেনেকৈনো ঘৃণা কৰোঁ‌ !! হয়, নিজকে সজাই ভাল পাওঁ‌ মই ! ৰঙীণ পোছাকযোৰ, ৰঙীণ বেনু পাত ৰঙীণ জোতাযোৰ!! কপালত আঁকি লোৱা ৰঙীণ ফোঁটতো… ভাল পাওঁ‌ মই দেউতা! আস্! টনা-আজোৰাখন নকৰিবা চোন দেউতা কষ্ট পাইছোঁ‌ মই! আস্! এৰি দিয়া না দেউতা, এই উৰি ফুৰা বয়সত মোৰ পাখিদুখন নাকাটিবা প্লিজ! অদূৰ-অজ্ঞাত ভৱিষ্যতৰ অভিশাপবোৰ নিদিবাচোন জাপি, তুমি বিন আমি মূধচ্ নোহোৱা ঘৰৰ নিচিনা!

জেতুকাৰ ৰং কিয় ৰঙা হয়? ৰঙা হয় কিয় সেন্দূৰ  বৈধব্যতাক উপহাস কৰি ৰংবোৰ কিয় হয় আনন্দত বিভোৰ? সেন্দূৰেই যদি উদণ্ড উচ্ছৃংখল স্বামীৰ জীয়াই থকাৰ প্ৰমাণ,  নাৰীৰ একেই আচৰণক কিয় সেই সমাজত বেশ্যা উপাধিৰে কৰা হয় অপমান! নাৰী সৌন্দৰ্যৰ প্ৰতীক নাৰীয়েই আৰতি নাৰী মানেই প্ৰাৰ্থনা নাৰী মানেই আৰাধনা।  কবিৰ কবিতাত নাৰী মাতৃ নাৰী প্ৰেয়সী সমাজৰ মুখে মুখেহে মাথো নাৰী চঞ্চলা, প্ৰেম-পিয়াসী। নাৰী মানেই কুন্তী নাৰী মানেই দ্ৰোপদী  নাৰী মানেই সীতা নাৰী মানেই সাবিত্ৰী। নাৰী মানেইতো লক্ষ্মণৰ ভাতৃপ্ৰেমত উপেক্ষিতা উৰ্মিলা নাৰী মানেইতো

পথৰ দাঁতিয়েদি গৈ আছে… সেই মানুহজন… হাড়ে-চালে লগা সেই মানুহজন।  খাবলৈ ভাত নাই, পীড়িত মানৱ, পিন্ধিবলৈ কাপোৰ নাই, সংকীৰ্ণ সি  তেওঁ জীয়াই আছে কিহৰ আশাত? এমুঠি ভাত বিচাৰি হাবাথুৰি খোৱা,  সেই মানুহজনে ৰাস্তাৰ কাষত বহি… অট্টালিকাৰ সপোন দেখে।  পেটৰ ভোকত পেটত এটুকুৰা গামোচা বান্ধি  তেওঁ ভিক্ষা বিচাৰে…. তেওঁ যে ক্ষুধাৰ্ত…… তেওঁ যে সমাজৰ পৰা বঞ্চিত…. তেওঁক লাগে কেৱল পেট ভৰাই খাবলৈ  এসাঁজ ভাত….. গা ঢাকি ৰাখিবলৈ এটুকুৰা কাপোৰ… কিন্তু তেওঁ পাইছে জানো? তেওঁৰ আশা আশা হৈয়েই ৰয়… তেওঁ যে সংকীৰ্ণ,

শৰত ,  য’ত উটি ফুৰে সুবাস গান গায় জাক জাক শৰালিয়ে, প্ৰকৃতিয়ে পিন্ধে  শ্যামল  সাজ সোণোৱালী  হেঁপাহৰ  বুটা বাচি ৷ স্নিগ্ধ  জোনাকত  বহি তৰাই  বুটা  বাচে  নীলিম চাদৰত , বতাহে  গুণগুণাই  বাগেশ্ৰী তাৰেই  ৰাগীত হয় কঁহুৱা  বাউলী শুকুলা  সাজেৰে  নাচে  প্ৰাণঢালি ৷ শেষৰাতি  উচুপি উঠে  শেৱালিয়ে দূৱৰিৰ  দলিচাত  উবুৰি খাই পৰি গালে মুখে নিয়ৰৰ মুকুতা সানি সাৱটি  ধৰে  দূৱৰিয়ে…… শেৱালি , দূৱৰি , নিয়ৰ , কঁহুৱাই আনে  শৰতক  আদৰি আলফুল , আমোলমোল জ্বলমল  জ্বলমল…… শৰতে  সিঁচি  দিয়ে প্ৰাণে  প্ৰাণে  জনে

কেতিয়াবা জানো কি হৈ যায় পলকতে একো গম নোপোৱাকৈ মিঠামিঠা লগা কথাবোৰ সাৰ পালেই নোহোৱা হৈ  যায়। মধুৰ স্বপ্নৰ অন্ত হ’লেই পোহৰৰ মায়াজালত ধুৱঁলী-কুৱঁলী হৈ পৰে আশাৰ সপোনবোৰ, যেনি তেনি খেপিয়াবলৈ চাওঁ কিজানি কৰবাত দেখা পাওঁ, জেকা লগা হিয়াখনৰ শেলুৱৈ ধৰা কুঠৰিৰ মাজতে জানোচা বাহ পাতি আছে। তথাপি জাৰি জোকাৰি  আকৌ উলিয়াই লওঁ মোৰ আলফুলীয়া স্মৃতিবোৰ কিজানি হিয়াৰ মণিকোঠাত  আছে এতিয়াও ঠেহ পাতি।

গছৰো হেনো বিষাদ আছে অপ্ৰকাশ্য বিষাদ মঙহত কুঠাৰাঘাত কৰিলেও ডালবোৰত কটাৰীৰ ঘাপ পৰিলেও গছবোৰ স্থিতপ্ৰজ্ঞ।  চিঞৰি কান্দিব নোৱাৰাৰ দোষত আঘাতপ্ৰাপ্ত স্থানত ৰক্তহীনতাৰ অভাৱত বিষাদবোৰ মৌনতাৰ বুকুতে জাহ যায়। তথাপি গছ জী থাকে,  জীয়াই ৰাখে ছাঁ বতাহৰ শীতলতাৰে কুঠাৰাঘাত কৰাজনকে ।  মদৰুৱা বৰণক  ছাইৰঙে গ্ৰাস কৰিলেও  হালধীয়া পাতবোৰ জৰজৰকৈ সৰিলেও  গছ নাভাগৰে,   জী থাকে জীয়াবৰ বাবে  বুকুৰে শিপোৱা ফেৰেঙনিবোৰত  সপোনে গঁজালি মেলে, হেঁপাহে গুণগুণাই  বসন্তৰ সেউজীয়া কুঁহিপাতৰ আশাত।

হৃদয়খনৰ লগতে এদিন মোৰ চকুযুৰিও তোমাক দিছিলোঁ তোমাৰ চকুৰে দেখিছিলোঁ সকলো আকাশ,বতাহ আৰু হৃদয়। তুমি যি দেখুৱাইছিলা যেনেদৰে দেখুৱাইছিলা মই তাকেই দেখিছিলোঁ। এক সন্মোহিনী আৱেশে গিলি ৰাখিছিল মোৰ সমগ্ৰ সত্বা। তেতিয়া তোমাৰ দৃষ্টিৰে চালে আন্ধাৰবোৰ উজলি উঠিছিল সাতোৰঙী ৰামধেনুৰ ৰঙে ৰঙাই তোলা মোৰ আবেগ আৰু বিবেক মোৰ মন মগজু আৰু হৃদয় তোমাৰ সত্বাত বিলীন হৈছিল। শিহৰিত হৈ পৰিছিল  সময়ৰ প্ৰতিটো বিন্দু জীয়াই থকাৰ হেঁপাহবোৰক  কৰি তুলিছিল উৰ্বৰ দুখবোৰ পাতল পাতল লাগিছিল এক অজান যাদুকৰী শক্তিয়ে দিছিল মোক হেজাৰ অশ্ব শক্তিৰ

মই নিজকে সুধিলোঁ, মই কোন? নামটোৱে দাবী কৰিলে মই এটা নাম পদবীটোৱে দাবী কৰিলে মই এটা পদবী চেহেৰাটোৱে দাবী কৰিলে মই এটা চেহেৰা কিন্তু ক’তা, এটাৰ মাজতোচোন মই নিজকে বিচাৰি নাপালোঁ এটা মাথোঁ চিৎকাৰ অন্তৰৰ পৰা অহা এটি হাহাকাৰ মই নিজকে যেন হেৰুৱাই পেলাইছোঁ লাহে লাহে, ক্ষণে ক্ষণে  মই নিজকে বিচাৰি চাম মাৰ সেই চেনেহী কোলাত দেউতাৰ সেই স্নেহভৰা কথাত শৈশৱৰ বন্ধুবোৰৰ কোলাহলত কৈশোৰৰ সেই সপোনৰ মাজত যৌৱনৰ উশৃংখল মুহূৰ্তবোৰত নিজৰেই বুকুৰ নিভৃত গহ্বৰত তিল তিলকৈ মই গঢ়ি উঠিছোঁ  ক্ষণে

এইবাৰ নিবনুৱাৰ হ’ব  চাকৰি  বহু বিভাগত আছে খালীপদ ভৰি            যদি কিবা মেৰপাক            লাগে আকৌ ক’ৰবাত  হাই কৰ্টে লগে লগে থ’ব বন্ধ কৰি।             আহিন মানে বুজিবা পূজাৰ বতৰ  চিন্তা লাগিল এতিয়া অভিভাৱকৰ          ধন-বিত  নাইকিয়া          উপায়ো নাই এতিয়া দিবই  লাগিব যে কাপোৰ সিহঁতৰ।       অভিজাত হ’বলৈ বুলি কৰি সি পণ বিলাতী কুকুৰ পোহাৰ কৰিলে মন           আনিলে এটা কুকুৰ           জাত হ’ল লাব্ৰাডোৰ  পস্তাইছে খৰচ কৰি সাঁচতীয়া ধন। ফুৰিবলৈ মন কৰি উঠিলে ৰে’লত  পাহৰিলে ল’বলৈ দৰকাৰী  টিকট            টি টি য়ে  খুজিলে সেয়া            নাই

গোলাপৰ যদি কাঁইটেই নাথাকে ফুলৰ সুবাসৰ মাদকতা ক’ত? উষাৰ উজ্জ্বল ৰশ্মিত যদিহে চকু চাট মাৰি নধৰে সূৰ্য্যোদয়ৰ সৌন্দৰ্য্যই বা ক’ত?  দুবৰি বনৰ শীতল পৰশত যদি নিয়ৰৰ চিটিকনি নপৰে প্ৰাতঃভ্ৰমণৰ আনন্দ ক’ত? দুখেই যদি নাথাকে জীৱনত সুখী হোৱাৰ বিলাসিতা ক’ত? খলাবমা শিলাময় পথত  যদি তুমি উজুটিয়ে নোখোৱা ৰক্তক্ষৰণৰ আঘাতৰ শিহৰণ  কিদৰে অনুভৱ কৰিবা?  অনাহাৰী বন্যাৰ্তৰ মাজত যদি  তুমি এটা দিনো নকটোৱা বানপানীৰ তাণ্ডৱৰ কথা  কিদৰে হৃদয়ঙ্গম কৰিবা? সোঁতৰ বিপৰীতে যদি  এবাৰো সাঁতুৰি নোচোৱা বিশাল জলধাৰাৰ শক্তি কিদৰে অনুভৱ কৰিবা ? তোমাৰ সোঁহাতখনেৰে