বিয়াখনলৈ যাবলৈ স্বাস্থ্যটোৱে নক’লেও মনৰ আপাহতে,ল’ৰা-বোৱাৰীৰ বাধা নেওচি এৰাতি থকাকৈ বুলি খুড়াহঁতৰ ঘৰ পালোঁহি।আধুনিকতাই গ্ৰাস কৰা গাঁওখনি বহুত কিবা সলনি হ’ল যদিও পুৰণি স্মৃতিবোৰে মনত বাৰুকৈয়ে দোলা দিয়াত কিছু চঞ্চলতাই আৱৰি ধৰিলে।জোৰোণৰ দিনা গোট খোৱা মানুহ সকলোবোৰকে চিনি পোৱা নাই যদিও পুৰণি মানুহ কিছুমানক লগ পাই অভিভূত হৈ পৰিছোঁ। শৈশৱৰ লগৰী বীণাক লগ পাবলৈ মনটোৱে হাঁহাকাৰ কৰি ফুৰিছে।তাইক বা বিয়ালৈ নিমন্ত্ৰণ কৰিছেনে নাই? কাকনো সুধিম?সকলোবোৰ দেখোন কামতেই ব্যস্ত। মনতে থকা প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ পাম বুলি ৰভাৰ তলত থকা চকীতে বহি পৰিলো।কিমান

: মা, তোমাক কথা এটা ক’ব লগা আছিল। : কি কথা? : মা, মই কিশোৰক সহ্য কৰিব নোৱাৰা হৈ আহিছোঁ। সেয়ে ভাবিছোঁ আমি বেলেগ বেলেগ হৈ থকাই ভাল। : তুমি এইবোৰ কি কৈছা?এইবোৰ কথা শুনিলে দেউতাৰৰ অৱস্থা কি হ’ব সেই কথা ভাবি চাইছানে? আৰু লইনাৰ কি হ’ব?তাই দেউতাকক এৰি থাকিব পাৰিবনে? : মা, মই নিজৰ কথা ভাবিম নে আনৰ কথা ভাবিম? : তুমি সকলোৰে কথা ভাবিব লাগিব। : কিন্তু মই কিশোৰৰ লগত থাকিব লাগিলে এদিন নিজকে শেষ কৰিব লাগিব। :

: উৱা এইকেইটা মাছতে পঞ্চাশ টকা দিব লাগিব? কিনো কৈছা হে?অলপ বেছি দাম লগাইছা দিয়া। এপোৱা জোখাচোন।চল্লিশ টকা ল’বা দিয়া। বীনা ভৰালীয়ে সদায়ে মাছ কিনি থকা অভিজ্ঞ এজনাৰ দৰে চকু ডাঙৰ কৰি বেপাৰীটোলৈ চাই কৈ উঠিল। : নাই বাইদেউ।দিব নোৱাৰিম।ৰাখে যদি এপোৱাত পঞ্চাশ টকাই দিব লাগিব।মই কিলো ডেৰশ টকাকৈ কিনি আনিছোঁ।চল্লিশ টকাত লোকচান হ’ব বাইদেউ। : এহ্ নহয় দিয়া।পাৰিবা।জোখা চোন।ভাল ভাল চাই তাজা মাছকেইটামান।বৰ জোৰকৈ ধৰে ভৰালী বাইদেৱে। : মা,মা এইবোৰ মাছ কিনিব নালাগে।চব নলাৰ মাছ।মই বজাৰৰ পৰা সতেজ মাছ

ঐ বুবুল, বুবুল।শোৱাপাটিৰ পৰা নুঠ নেকি? সোনকালে উঠি যা আকৌ।মবিহঁতৰ আজি ন-ভূঁই লৈ মাতিছিল নহয়… বুলি মাই চিঞৰি কৈ থকা শুনিলো টোপনিৰ চকা-মকাত। ঘপহকৈ বিছনাৰপৰা নামি ঘড়ীটোলৈ চকু দি দেখিলোঁ পাঁচ বাজিয়েই গ’ল। দমকলৰ পাৰলৈ গৈ আঁৰবেৰত ওলোমাই ৰখা টুথব্ৰাছত টুথপেষ্ট অলপ লগাই খৰধৰকৈ মুখখন ব্ৰাছ কৰিলোঁ। মায়ে চাহ বাকিবলৈ লোৱাত, মাক হাক দি খৰ-ধৰকৈ ভঁড়ালঘৰৰ আগফালে থোৱা কোৰখন লৈ পথাৰলৈ যাবলৈ সাজু হলোঁ। দেৰিকৈ গ’লে লাজো লাগিব। ৰাতিপুৱাৰ হালোৱা জলপান নিয়াৰ আগতেই পালে ভালো লাগে।ন-ভূঁইলৈ অহা হালোৱা-হজুৱাহঁতৰ সৈতে হাঁহি-স্ফূৰ্তিৰে

: Mr. Baruah please put your signature on this consent form. মাধুৰ্য বৰুৱাই ছিষ্টাৰগৰাকীৰ মুখলৈ চালে।ভাৱলেশহীন এখন মুখ। অতি ফৰ্মেল। মানুহৰ আৱেগ-অনুভূতি, দুখ-কষ্টই চুব নোৱাৰা। পেছাই তেওঁলোকক কঠোৰ হ’বলৈ হয়তো বাধ্য কৰাইছে। জীৱন-মৰণৰ খেলা দেখি দেখি তেওঁলোক অভ্যস্ত হৈ পৰিছে।গতিকে মাধুৰ্য বৰুৱাৰ বুকুত বলি থকা ধুমুহাজাকৰ খবৰ তেওঁৰ নাই। তেওঁলোকৰ বাবে এইবোৰ সাধাৰণ ঘটনা। কিন্তু মাধুৰ্য বৰুৱাৰ বাবে…। আজি তিনিদিনেই হ’ল  চকুৰ টিপ এটা নমৰাকৈ মাধুৰ্য বৰুৱাই আই চি ইউৰ বাহিৰৰ চকীখনত বহি সময় পাৰ কৰা। আই চি ইউৰ ভিতৰৰ

চতিমা গাঁৱৰ মহেন্দ্ৰ পাঠক এজন সন্মান থকা মানুহ৷ মানে কথাটো এনে নহয় যে গাঁৱৰ আন মানুহবোৰ মান-সন্মান, একো নথকা ধদুৱা মানুহ। কিন্তু মহেন্দ্ৰ পাঠকৰ এইটো বদ্ধমূল ধাৰণা যে তেওঁৰ সমান মান-সন্মান, যশ-খ্যাতি থকা মানুহ এইখন গাঁও কিয়, ওচৰ-পাঁজৰৰ দহখন গাঁৱতো নাই৷ খেতি-খোলা, গোহালিৰ গৰু, পুখুৰীৰ মাছ আদিৰে প্ৰভু ভগৱন্তই তেওঁক এটা স্বচ্ছল সমৃদ্ধিৰ জীৱন উপহাৰ দিয়া বাবে তেওঁ ঈশ্বৰৰ ওচৰত সদায় কৃতজ্ঞ৷ সেয়ে চোতালৰ আগৰ গোসাঁই ঘৰটো তেওঁ বৰ দেখনিয়াৰকৈ পকীবেৰ আৰু বগা টাইলচেৰে সজাইছে৷ ৰাতিপুৱা শোৱাপাটী এৰি গাটো জোবোৰা

গৌৰৱৰ আজি জন্মদিন । তাৰ কথা মতে মাক নিৰ্মলাই বৰ ধুম-ধামেৰে জন্মদিনৰ আয়োজন কৰিছে।গৌৰৱে নিজৰ বন্ধু-বান্ধৱীৰ লগত চহৰৰ বাহিৰৰ ৰিজ’ৰ্ট এখনলৈ ওলাই গৈছে।মাকৰপৰা খুজি টকা পাঁচ হাজাৰ হাতত লৈ গৈছে।পইচা দিয়া কথাটো গৌৰৱৰ দেউতাকে গম নাপায়।পুতেকে বেয়া পাই বুলি নিৰ্মলাই মনে মনে দিছে। “বাবা তোক টকা পাঁচ হাজাৰ মই দেউতাই ক’ব নোৱাৰাকৈ দিছো,সাৱধানে যাবি,মটৰ চাইকেল ভালকৈ চলাবি।ল,সোনকালে ঘৰলৈ ওভতিবি দেই।নহ’লে দেউতাই কি কৰিব ঠিক নাই।মই সদায় সদায় তোৰ হৈ মিছা মাতিব নোৱাৰো।” মাকৰ কথালৈ গুৰুত্ব নিদি গৌৰৱে নতুনকৈ লোৱা মটৰ

সুকন্যাৰ গাটো দুদিন মানৰ পৰা ভাল নহয়।ভাল নহয় মানে দাঁতৰ বিষ।বিষে একেবাৰে মানুহজনীক জ্বলা-কলা কৰি মাৰিছে।কোনোমতেহে সংসাৰৰ লেঠাবোৰ চম্ভালি আছে।পেইন কিলাৰ খাইছে, আগতেই আনি থোৱা মাউথ ৱাছেৰে কুলকুলিও কৰিছে।সাময়িক আৰাম পায়। সেইকণ সময়তে কৰিবলগীয়া কামবোৰ কৰি আজৰি হয়।ধনকো সময় দিব পৰা নাই এইকেইদিন। মাকক খেলিবলৈ মাতি থাকে।নাহিলে মুখখন গোমোঠা কৰি বিছনাতে বাগৰি থাকে।সুকন্যাই আকৌ ল’ৰাকণৰ অভিমানো ভাঙিব লাগে। দেৱজিতে কেঁকাই থকা মৰমী পত্নীক কামত অৱশ্যে লাগি দিছে। সময়নো ক’ত পায়।ব্যক্তিগত খণ্ডৰ অফিচত কিমান কাম, চাকৰি কৰাজনেহে বুজি পাব।‌ৰাতিপুৱা চাৰে আঠ

ৰীনা মাহীৰ মহা ঢুকুৱাৰ খবৰটো লুকীয়ে ছমাহমান আগতেই পাইছিল। ৰীনা মাহী লুকীৰ মাকৰ খুৰাকৰ ছোৱালী। তাইৰ মাক খুৰাকৰ পৰিয়ালটোৰ লগত একেলগে যৌথ পৰিয়ালত ডাঙৰ হোৱা বাবে ৰীনা মাহীহঁতক নিজৰ ভনীয়েকৰ দৰেই মৰম কৰিছিল।  লুকীয়ে খবৰটো পাই মাহীয়েকলৈ দিল্লীৰপৰা ফোনযোগে খবৰ লৈছিল। মাহীয়েকে কোৱামতে মহাকে বৰ বেছিদিন ভুগিবলগীয়া নহ’ল। কেঞ্চাৰৰ একেবাৰে শেষ অৱস্থাতহে ধৰা পৰিছিল। হস্পিতালত দহদিনমান থকাৰ পাছতে তেওঁ শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰিলে। মাহীয়েকৰ জনা শুনা সকলোৱে এষাৰ কথাই ক’লে- “গৈছে ভালেই হৈছে।মানুহটোৱে ওৰেটো জীৱন বৰ কষ্ট দিলে মানুহজনীক। এতিয়া

সত্যপ্ৰিয় হাজৰিকাই সভা- সমিতি, কৰ্মশালা আদিৰ দৰে অনুষ্ঠানসমূহ প্ৰায় এৰাই চলিব বিচাৰে ৷ তেওঁ নীৰৱে কাম কৰি ভালপোৱা মানুহ ৷ সময়ৰ অপচয় কৰিবলৈ তেওঁ বৰ বেয়া পায় ৷ সভা-সমিতি এৰাই চলিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ  মূল কাৰণ হ’ল – নিৰ্দিষ্ট সময় অনুসৰি অনুষ্ঠানসমূহৰ কাৰ্যসূচী ৰূপায়ণ নোহোৱা ৷ কিন্তু এইখন কৰ্মশালাৰ বিষয়বস্তুৱে তেওঁক অলপ আচৰিত কৰিলে।বিষয়বস্তুৰ আকৰ্ষণতে তেওঁ নিৰ্দিষ্ট সময়ত সভাগৃহত উপস্থিত হ’ল।সভাগৃহৰ চৌদিশে এবাৰ চকু ফুৰালে।মঞ্চৰ পিচপিনে আঁৰি থোৱা বেনাৰখনত তেওঁৰ দৃষ্টি নিৱদ্ধ হ’ল।তাত  গোট গোট আখৰেৰে লিখা আছে – “ মানুহ