‘এই বিছনাখন সলনি কৰিবলৈ হ’ল আৰু বুজিছা।’ বিছনাৰ তলৰপৰা সাৰি অনা ঘূণে ধৰা গুড়িখিনিলৈ চাই চাই কোৱা অৰ্ণবৰ কথাখিনিৰ উত্তৰ দিওঁ নিদিওঁকৈ বিদিশাই দিলে..   ‘ও’। বিচনাখনৰ লগত যে কিমান স্মৃতি জড়িত হৈ আছে,তাইৰ অৰ্ণৱক ক’বলৈ অলপো মন নগ’ল। জানে তাই। সি কি উত্তৰ দিব। ‘কেৱল আৱেগ অনুভৱ সোপাকে অনবৰতে বুকুত গুজি থাকা তুমি।অলপ প্ৰেক্টিকেল হ’বলৈ মানুহে শিকিব লাগে।’ কিমান শুনিব আৰু তাই এইবোৰ কথা। সেইবাবে তাই আজিকালি একো নকয়।কেৱল শুনি থাকে কথাবোৰ। শুনে আৰু বুজে। তাৰ বাহিৰে একো নাই।দুখো

লণী কিমান সময় ধৰি কোঠাটোত সোমাই উচুপি আছে তাই নিজেও নাজানে। এটা সময়ত বিছনাতে তাই টোপনি গ’ল। ঘৰখনৰ ক’তো সাৰি-শব্দ এটাও নাই ; পাকঘৰৰ পৰাহে খুটুং-খাটাংকৈ ডাঙৰ বোৱাৰী জিতাই কাম-বন কৰি থকাৰ শব্দ ভাঁহি আহিছে। সাৰ পাই উঠি লণীয়ে কাণ উনাই গম লৈ চালে। ভোকো লাগিছে তাইৰ। সেই বুলি আজি তাই খাবলৈ হ’লেও কোঠাৰপৰা ওলাই নাযায়,লাগিলে ভোকতে নাখাই মৰিব। আজি অন্ততঃ নাযায়; পাছত কি হয় দেখা যাব। ইমান সাধাৰণ কথা এটাতে শাহুৱেকে এনেকৈ কথা শুনায়! শাহু হ’ল বুলিয়েই বোৱাৰীহঁতক এনেকৈ

“মৃত্যুওতো এটি শিল্প জীৱনৰ কঠিন শিলত কটা এটা নিৰ্লোভ ভাস্কৰ্য”_______হীৰেণ ভট্টাচাৰ্য কবৰটোৰ ওপৰত শিলেৰে লিখি শেষ কৰি  মজদুৰজনে  নিজৰ কামৰ মজদুৰি লৈ আঁতৰি গ’ল। বহি থাকিল ক্ৰিছটিনা,,,,,পল পল সময়বোৰ সাবটি কবৰটোৰ  কাষত। হাতত লৈ অহা এপাহ ৰঙা গোলাপ  কবৰটোৰ ওপৰতে দি কিছু সময় মুখেৰে বিৰবিৰাই থাকিল। হয়তো ভগৱান যীশুক সোঁৱৰণ কৰি অহা জন্মৰ বাবে তাক আকৌ লগ পোৱাৰ ইচ্ছা জনালে। শিলত লিখা বাক্যটোৰ ওপৰেৰে কেইবাবাৰো হাতখন মোহাৰি থাকিল। কিমান সময় তেনেকৈ বহি থাকিল তাইৰ অনুমান নহ’ল। কোনোবাই বাহুত ধৰি জোকাৰি

হৰ আৰু নীৰেন দুয়ো ভাই-ককাই ৷ পিছে মানুহে  দেখিলে দুয়োজনকে বাপেক-পুতেক বুলিহে ক’ব।ইয়াৰো কাৰণ আছে।হৰৰ জন্মৰ পিছত মাক শাৰীৰিকভাৱে অসুস্থ হৈ পৰিল।সেয়েহে তাক লৈয়ে সংসাৰখন আগবঢ়াই নিয়াৰ পৰিকল্পনা কৰি কোনোমতে পেটে ভাতে খাই থকা পিতাকে পত্নীৰ শুশ্ৰূষা আৰু হৰক অসুবিধা নোপোৱাকৈ প্ৰতিপালন কৰাত মনোনিৱেশ কৰিলে ৷ এইদৰেই তিনিওজনৰ সংসাৰৰ জীৱনচক্ৰ আগবাঢ়ি গৈ থাকিল।পাঁচ বছৰীয়া হোৱাৰেপৰা হৰই পঢ়া-শুনা আৰম্ভ কৰাৰ লগতে পিতাকক খেতি পথাৰত আৰু দুৰ্বল শৰীৰৰ মাকক ঘৰুৱা কামত সহায় কৰিব পৰা হ’ল ৷ইমান ভাল ল’ৰা এজন পুত্ৰ হিচাপে পাই

              (১)           “গৰখীয়া হেৰ’ গৰখীয়া            কি সুৰ বজালি           কি সুৰ বজালি  দুপৰীয়া  …” বাঁহীৰ সুৰটিত কৃষাণু উতলা হৈ উঠে।সি এইকেইদিন ৰাতি এপৰতো শুনিছে মন মুহি নিয়া এই সুৰ ৷ ইমান মধু আছে সুৰটিত ! ইমান মোহনীয় ! কোনে বজায় সপ্ত সুৰৰ এই বাঁহী ! বাঁহীৰ সুৰটিয়ে তাক মতলীয়া কৰি তোলে। মনতে ঠিৰাং কৰে সি, “এই সুৰৰ সন্ধান কৰিব লাগিব।” ” কি ভাবি আছা কৃষাণু দাদা?” মঞ্জুৰীৰ মাতত সি থতমত খাই উঠে

বিল ক্লিয়াৰেঞ্চ, পেমেন্ট, বাজেট শব্দবোৰ মূৰৰপৰা উলিয়াই দেহৰ চাৰিওফালে জমা হ’বলৈ ধৰা চৰ্বিখিনি কেঁকো জেঁকো কৈ ডাঙি ভাগৰে বৰকৈ আগুৰি ধৰা প্ৰণীতাই প্ৰথম মহলাত থকা ঘৰৰ কলিং বেলটো সজোৰে টিপি দিলে।কান্ধত ভেনিটি বেগ, বাওঁহাতত ফল-মূলৰ টোপোলা লৈ বাহিৰৰ লহপহকৈ বাঢ়ি অহা এলোভেৰা জোপালৈ তাই চকু দিয়ে।দেখিয়েই তাইৰ মনটো কিবা এটা ভাল লাগি গ’ল। : মা, আহিলা।আজিও দেৰি হ’ল ন?ভাগৰেই লাগিছে ন তোমাৰ?টোপোলাটো মোক দিয়া। চতুৰ্থ শ্ৰেণীত পঢ়া জুহিয়ে দুৱাৰ খুলি মাকৰ হাতৰপৰা টোপোলাটো লৈ মাকক বৰ আথে বেথে ভিতৰলৈ সোমাবলৈ

কেৰ্ কেৰ্ শব্দটি শুনি অতবোৰ খেলি মেলি চিন্তাভাৱনাৰ মাজতো আহিব ধৰা টোপনিটো ভাগি গ’ল। এতিয়া ৰাতিটো বিচনাখনত ইকাটি সিকাতিকৈ পাৰ কৰিব লাগিব।দেউতাক  জীয়াই থকা হ’লে পানী যোগান ধৰা,পেচাপ কৰোৱা আদি নানান  কাম কৰোঁতে  কেতিয়ানো ৰাতিপুৱায় গমেই নাপায়।কামবোৰ নোহোৱা  কৰি  থৈ মানুহজনৰ  যোৱা আজি কেইবাদিনো হ’ল। আকৌ কেৰ্ কেৰ্ শব্দত মন্দিৰাৰ চিন্তাত যতি পৰিল।শব্দটিৰ আত ধৰি ৰেক্ খনৰ ওচৰ পালেগৈ।ইচ্!ঘুণ্ গুড়ি দম হৈ আছে।আৰু বেছিকৈ খালে দেখোন পেৰাটো খহি পৰিব!!কালিলৈ  কেৰাচিন তেল অলপ আনি সানি  দিব লাগিব।আজিকালি  কেৰাচিন তেল পাবলৈও নোহোৱা

জিতেন বৰুৱাই মিনতিৰ শিৰত সেন্দূৰকণ দি বহুসময় ৰ লাগি চাই থাকিল।একা-বেঁকা যেন লগা দীঘলীয়া অলিবাটটি যেন কোনোবাখিনিত আহি আহি ৰৈ গৈছেহি…! কিমানদিনৰ মূৰত ইমান ওচৰৰপৰা চাইছে মানুহগৰাকীক। কিবা যেন মনত পৰা নাই বৰুৱাৰ। ফোঁটটো কপালত দিবলৈ লওঁতেই দূৰৰপৰা কোনোবাই খিলখিলকৈ হাঁহা শুনিলে তেওঁ…। কেইগৰাকীমান মহিলাই মিনতিক ৰুমটোলৈ লৈ আহিছে। উৰণিৰ তলৰ মুখখন ভালকৈ মনিব নোৱাৰি। চাবলৈ বৰ মন গ’ল যদিও কিবা এটা লাজত তেওঁ  আঁতৰি আহিল। এনে দেখুৱালে যেন তেওঁ একো মনেই কৰা নাই।গোটেই জীৱনটোত এই লাজ সংকোচ কৰি থাকোঁতেই

(এই লেখাটি ডাইনী হত্যাৰ এক নিৰ্মম সত্য কাহিনীৰ ওপৰত আধাৰিত‌। তথ্যগত গোপনীয়তাৰ বাবে চৰিত্ৰ দুটিৰ নাম ইয়াত সলনি কৰি ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে‌। এই লেখাটোৰ জড়িয়তে কাৰো অন্তৰত আঘাত দিয়া লেখকৰ উদ্দেশ্য নহয়‌।)    (১) কাহিনীটোৰ আৰম্ভণি এনেদৰেওতো ঘটিব পাৰিলেহেঁতেন – কাহিলীপাৰাৰ এটা নিৰ্জন পদপথত পুৱাৰ নিয়ৰ খচকি হাতত ধৰা-ধৰিকৈ আগ বাঢ়িছে এহাল তৰুণ-তৰুণী‌। ধৰাহ’ল সিহঁত নৱযৌৱনা প্ৰণয়ীযুগল‌। তৰুণীৰ মুখৰ আৰ্যাত কিছু পৰিমাণে লাজৰ আভা‌। ফুটো-  নুফুটোকৈ ওঁঠত ওলমি ৰোৱা মিচিক-মাচাকখিনি বাৰুকৈয়ে তুলি ধৰিছে সুকোমল গালৰ সোঁমাজৰ দুটা মৰমলগা টোলে‌। তৰুণৰ

ৰাকেশ তাৰ নাম।ৰাকেশ দাস। গড়কাপ্তানি বিভাগৰ অতিৰিক্ত মুখ্য অভিযন্তা কিশোৰী মোহন শইকীয়াৰ ঘৰত কামকৰা লগুৱা হিচাপে থকা আজি তাৰ বিশ বছৰেই হ’ল।দহ বছৰ বয়সতে পঢ়ুৱাম বুলি আনি তাক ঘৰুৱা লাচনি-পাচনি কৰা লিগিৰা কৰি ৰাখিলে।তাৰ এটা সুন্দৰ  মনৰ সৈতে পৰিষ্কাৰ পৰিচ্ছন্নতা তথা কাম কৰাৰ প্ৰতি থকা  ধাউতিয়ে স্কুলত নাম ভৰ্ত্তি কৰি দিয়াৰপৰা শইকীয়াক বিৰত কৰি ৰাখিলে।অজুহাত হিচাপে সি পঢ়িবলৈ কোনোপধ্যেই ৰাজী নহয় বুলি ঘৰলৈ নিবলৈ অহা দেউতাকক পতিয়ন নিয়ালে। : সি পঢ়া-শুনাত বৰ আগ্ৰহী আছিল দেখোন চাৰ! কেলেই বা স্কুললৈ যাবলৈ