শতাব্দীৰ  চহৰখনলৈ অহা আজি প্ৰায় তিনি বছৰেই হ’ল‌।এই নতুন চহৰখনে তাইক‌ নতুনকৈ গঢ় লোৱাত বহুত সহায় কৰিলে। তাই এজনী নতুন শতাব্দীক বিচাৰি পালে।  কেইদিনমানৰ পৰা তীব্ৰ গৰমক শাঁত পেলাই বৰষুণ দিছে…কেৱল বৰষুণ। শতাব্দীৰ প্ৰিয় বৰষুণ।কালি ৰাতি বহু দেৰিলৈকে বাৰাণ্ডাত বহি তাই বৰষুণ চাই আছিল। বতাহত উৰি অহা টোপালবোৰে তাইৰ দেহ মন শাঁত পেলাইছিল। তাই আকৌ উপলব্ধি কৰিলে বৰষুণজাকৰ আচৰিত জীৱনী শক্তি।তাইৰ সৰু বাৰাণ্ডাখনৰ ফুল কেইজোপাত বৰষুণৰ টোপালবোৰ পৰি জিলিকি উঠিছে, মাধৈমালতীজোপা সৰু টাবটোৰপৰাই আকাশলৈ বেঙা মেলিছে তাইৰ মনটোৰ দৰেই। ৰাতি

এই আবেলি অবতৰত ঠিকনা সুধি সুধি আহি আহি ফাগুনৰ পছোৱা এজাক মোৰ নিৰলা কুটীৰৰ পদূলিমুখত ৰৈছেহি।চিকুণতৰা!তোমাৰ ঋজুৰেখ দেহৰ সুগন্ধি চুই মেঘালী চুলিটাৰিৰ সেমেকা নিৰ্যাস বৈ অনা এছাটি বতাহে মোক আদিম লদাবন্ধা অন্ধকাৰে ঘেৰা পাৰ্থিৱ সংকীৰ্ণতাৰপৰা বহল বন্দৰৰ বুকুৱেদি বোৱাই আনিছে প্ৰসাৰিত পোহৰৰ পোহাৰলৈ।তোমাৰ প্ৰগলভ্ প্ৰেমে মোক দেহাতীত প্ৰেমৰ আলোক আচ্ছাদিত কোনো এক ৰ’দালি বাটেৰে লৈ যাব খোজে বহু দূৰ-দূৰণিৰ অচিন দিগন্তলৈ…….। তোমাৰ ওঁঠৰপৰা ধাৰ কৰা লালিমাৰ বাংময় প্ৰাণোচ্ছলতাৰে যেন ৰঙচুৱা নাহৰৰ কুঁহিপাতবোৰে সাজিছে-কাচিছে।কোনোবা ঢাপত কেতেকী ফুলিছে! কেতেকীপাহিত বাৰু কোনে সানি

গে’টখনত খুটুংকৈ শব্দ এটা তুলি ভিতৰ সোমাব খোজোঁতে ক্ষীণ পোহৰে কিবাকৈ আন্ধাৰখিনিক দূৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি থকা ঘৰটোৰপৰা এটা মাত ভাহি আহিল…. “কোন? গে’টখন ভালকৈ বন্ধ কৰি আহিব।” একমুহূৰ্তৰ বাবে কিবা এটা চিন্তা কৰি গে’টখন ভালকৈ বন্ধ কৰিলোঁ আৰু চিধাই গৈ বাৰাণ্ডাখনত থিয় দিলোঁ। সেমেকা কেঁচা মজিয়াত ভৰি থোৱাৰ লগে লগে ধূপৰ গোন্ধ এটা আহি নাকত লাগিল। ডাঠ ফ্ৰেমৰ গধপা চছমাযোৰৰ মাজেদি শ্ৰীমতী বৰুৱাই মোৰ আপাদমস্তক লক্ষ্য কৰিলে আৰু পাছমুহূৰ্ততে কৈ উঠিল…. “অ’ আপুনি! আহক, আহক। বেয়া নাপাব দেই ,

বৰষুণক লৈ কি জানো আমেজ পায় মানুহে,নাজানোঁ আৰু দেই। কবিতাও লিখে। মোৰচোন একো ভাল নালাগে। চাৰিওফালে পানী আৰু লেতেৰা দুৰ্গন্ধময় পৰিবেশ। নলাৰ বুকুৱেদি চহৰখনৰ সোপাকে জাবৰ উটি আহিছে।যেন কৈছে,চোৱা কি সুন্দৰ পৰিবেশত জীয়াই আছা তোমালোক? মই নহ’লে এইবোৰৰ মাজত কি কৰিলাহেঁতেন? পিছে মইনো বচাম কেনেকৈ তোমালোকক? এইবোৰ আকৌ পেলাই দিম নৈত। নৈয়ে নি পেলাব সাগৰত…. ভাৱসাগৰত ডুবি মই বাছ ষ্টপেজটোত ৰৈ আছিলোঁ।যেনে তেনে মই আজি কামটো কৰিবই লাগিব। দেউতাৰ পেন্সনৰ কামটো আজি শেষ হ’ব।কিমান দিন যে তাঁত-বাতি কাঢ়িলোঁ আৰু এতিয়া

ডিভোৰ্চী মানুহৰ সততে বদনাম কিছুমান গাত লাগি থাকে৷ডিভোৰ্চী মানুহৰ উঠা-বহা কৰোঁতে বুকুত ভয় এটাও সোমাই থাকে কোনে কাৰ লগত সন্দেহ কৰে বুলি!মেলে মিটিঙে, আত্মীয়ৰ ঘৰে পৰে কোনো বিষয়ত মাত মাতিবলৈ মন থাকিলেও নিশ্চুপ হৈ ৰ’ব লগা হয় জানোচা ওফৰি আহে তেনে বাক্যবান যে ভাল কাৰণে ডিভোৰ্চ দিবলগীয়া হ’লনে বুলি! সেয়ে নিজকে কিছুমান অপ্ৰীতিকৰ পৰিবেশৰপৰা আঁতৰাই ৰখাই শ্ৰেয় বুলি ভাবে এনে লোকে৷ তেনেকৈ পিতৃৰ ঘৰখনো এনে লোকৰ কাৰণে সদায় অনুকুলে নাথাকে বিশেষকৈ মহিলা ডিভোৰ্চীৰ ক্ষেত্ৰত৷ সৱতে তেনে মহিলাৰ ক্ষেত্ৰত মানুহৰ প্ৰশ্নবোধক

‘এই বিছনাখন সলনি কৰিবলৈ হ’ল আৰু বুজিছা।’ বিছনাৰ তলৰপৰা সাৰি অনা ঘূণে ধৰা গুড়িখিনিলৈ চাই চাই কোৱা অৰ্ণবৰ কথাখিনিৰ উত্তৰ দিওঁ নিদিওঁকৈ বিদিশাই দিলে..   ‘ও’। বিচনাখনৰ লগত যে কিমান স্মৃতি জড়িত হৈ আছে,তাইৰ অৰ্ণৱক ক’বলৈ অলপো মন নগ’ল। জানে তাই। সি কি উত্তৰ দিব। ‘কেৱল আৱেগ অনুভৱ সোপাকে অনবৰতে বুকুত গুজি থাকা তুমি।অলপ প্ৰেক্টিকেল হ’বলৈ মানুহে শিকিব লাগে।’ কিমান শুনিব আৰু তাই এইবোৰ কথা। সেইবাবে তাই আজিকালি একো নকয়।কেৱল শুনি থাকে কথাবোৰ। শুনে আৰু বুজে। তাৰ বাহিৰে একো নাই।দুখো

লণী কিমান সময় ধৰি কোঠাটোত সোমাই উচুপি আছে তাই নিজেও নাজানে। এটা সময়ত বিছনাতে তাই টোপনি গ’ল। ঘৰখনৰ ক’তো সাৰি-শব্দ এটাও নাই ; পাকঘৰৰ পৰাহে খুটুং-খাটাংকৈ ডাঙৰ বোৱাৰী জিতাই কাম-বন কৰি থকাৰ শব্দ ভাঁহি আহিছে। সাৰ পাই উঠি লণীয়ে কাণ উনাই গম লৈ চালে। ভোকো লাগিছে তাইৰ। সেই বুলি আজি তাই খাবলৈ হ’লেও কোঠাৰপৰা ওলাই নাযায়,লাগিলে ভোকতে নাখাই মৰিব। আজি অন্ততঃ নাযায়; পাছত কি হয় দেখা যাব। ইমান সাধাৰণ কথা এটাতে শাহুৱেকে এনেকৈ কথা শুনায়! শাহু হ’ল বুলিয়েই বোৱাৰীহঁতক এনেকৈ

“মৃত্যুওতো এটি শিল্প জীৱনৰ কঠিন শিলত কটা এটা নিৰ্লোভ ভাস্কৰ্য”_______হীৰেণ ভট্টাচাৰ্য কবৰটোৰ ওপৰত শিলেৰে লিখি শেষ কৰি  মজদুৰজনে  নিজৰ কামৰ মজদুৰি লৈ আঁতৰি গ’ল। বহি থাকিল ক্ৰিছটিনা,,,,,পল পল সময়বোৰ সাবটি কবৰটোৰ  কাষত। হাতত লৈ অহা এপাহ ৰঙা গোলাপ  কবৰটোৰ ওপৰতে দি কিছু সময় মুখেৰে বিৰবিৰাই থাকিল। হয়তো ভগৱান যীশুক সোঁৱৰণ কৰি অহা জন্মৰ বাবে তাক আকৌ লগ পোৱাৰ ইচ্ছা জনালে। শিলত লিখা বাক্যটোৰ ওপৰেৰে কেইবাবাৰো হাতখন মোহাৰি থাকিল। কিমান সময় তেনেকৈ বহি থাকিল তাইৰ অনুমান নহ’ল। কোনোবাই বাহুত ধৰি জোকাৰি

হৰ আৰু নীৰেন দুয়ো ভাই-ককাই ৷ পিছে মানুহে  দেখিলে দুয়োজনকে বাপেক-পুতেক বুলিহে ক’ব।ইয়াৰো কাৰণ আছে।হৰৰ জন্মৰ পিছত মাক শাৰীৰিকভাৱে অসুস্থ হৈ পৰিল।সেয়েহে তাক লৈয়ে সংসাৰখন আগবঢ়াই নিয়াৰ পৰিকল্পনা কৰি কোনোমতে পেটে ভাতে খাই থকা পিতাকে পত্নীৰ শুশ্ৰূষা আৰু হৰক অসুবিধা নোপোৱাকৈ প্ৰতিপালন কৰাত মনোনিৱেশ কৰিলে ৷ এইদৰেই তিনিওজনৰ সংসাৰৰ জীৱনচক্ৰ আগবাঢ়ি গৈ থাকিল।পাঁচ বছৰীয়া হোৱাৰেপৰা হৰই পঢ়া-শুনা আৰম্ভ কৰাৰ লগতে পিতাকক খেতি পথাৰত আৰু দুৰ্বল শৰীৰৰ মাকক ঘৰুৱা কামত সহায় কৰিব পৰা হ’ল ৷ইমান ভাল ল’ৰা এজন পুত্ৰ হিচাপে পাই

              (১)           “গৰখীয়া হেৰ’ গৰখীয়া            কি সুৰ বজালি           কি সুৰ বজালি  দুপৰীয়া  …” বাঁহীৰ সুৰটিত কৃষাণু উতলা হৈ উঠে।সি এইকেইদিন ৰাতি এপৰতো শুনিছে মন মুহি নিয়া এই সুৰ ৷ ইমান মধু আছে সুৰটিত ! ইমান মোহনীয় ! কোনে বজায় সপ্ত সুৰৰ এই বাঁহী ! বাঁহীৰ সুৰটিয়ে তাক মতলীয়া কৰি তোলে। মনতে ঠিৰাং কৰে সি, “এই সুৰৰ সন্ধান কৰিব লাগিব।” ” কি ভাবি আছা কৃষাণু দাদা?” মঞ্জুৰীৰ মাতত সি থতমত খাই উঠে