কেতিয়াবা কেতিয়াবা একোখন বোলছবিৰ কাহিনী, বোলছবিৰ গীত একোটা অথবা বোলছবিৰ ডাইলগ একোটাই মনত গভীৰভাৱে সাঁচ বহুৱাই থৈ যায়।সময়ৰ সোঁতত কথাবোৰ পাহৰি থাকিলেও কেতিয়াবা সেই কাহিনীটো বা গীতৰ কলিটোৱে হঠাৎ কোনোবাদিনা মনত ভুমুকি মাৰেহি।মোৰ মনৰ গভীৰতম স্থানলৈকে ৰেখাপাত কৰা বোলছবিখন হৈছে —-“সোণমইনা”। ১৯৮৫ চনত মুক্তিপ্ৰাপ্ত ছবিখনৰ কাহিনী আৰু “যদি কাৰোবাৰ চকুপানী,কাৰোবাৰ হয় হাঁহি…….” গীতটি মনলৈ অহাৰ লগে লগে মনটো বিষাদেৰে ভৰি পৰে।সঁচাই কাহিনীৰ সৈতে গীতটি বৰ সুন্দৰকৈ খাপ খুৱাই ৰচনা কৰা হৈছিল। ছবিখনি পৰিচালনা কৰিছিল শিৱ প্ৰসাদ ঠাকুৰে।আৰ.বি.প্ৰডাক্সনৰ বেনাৰত ছবিখন প্ৰযোজনা

মানুহ নোহোৱা ঘৰখনৰ কোনোবাখন দুৱাৰ ভুলবশতঃ খোল খাই থকাৰ উমান পাই সৰলাই সেইপিনেৰেই বাট পোনালে। ডিঙিলৈকে পোত গৈ থকা ধাৰবোৰ মোকলোৱাৰ এইটোৱে চুটি পথ। সৰলাৰ স্বগতোক্তি — ‘এনেও লোকদৃষ্টিত মইতো মোৰ নামটোৰ দৰেই…;সন্দেহ কিহৰ?’   ******

ৰীমা অলপ এলেহুৱা যদিও ঘৰৰ সকলো কাম-কাজ নিজেই কৰে।তাইৰ এই স্বভাৱটো শাহুৱেকে একেবাৰে পচন্দ নকৰে; তেওঁৰ মতে সকলো কাম সময়মতে নিয়াৰিকৈ হ’ব লাগে। আবেলি শাহুৱেকে চাহ খাই থকাৰ সময়তে ওচৰৰ বৰুৱানী আৰু শ‌ইকীয়ানী আহিল।তিনিও বিয়নীমেল মাৰি চাহ তামোল খাই যাবলৈ ওলাই ৰীমাক মাতষাৰ দি থৈ যাবলৈ দুয়ো…”ৰীমা আমি যাওঁ দেই”….. বুলি মতা শুনি ৰীমাই লৰালৰিকৈ ওলাই অহা দেখি শাহুৱেকে ক’লে, “আমাৰ ভাগ্য‌ই আজি, আপোনালোকৰ এষাৰ মাততে বোৱাৰীক দেখিবলৈ পালে। নহ’লে আপোনালোক গেটৰ বাহিৰ হোৱাৰ পিছতহে বোৱাৰী বাহিৰ পালেহিহেঁতেন।ৰীমাই অলপ অস্বস্তিবোধ

ঐতিহ্যমণ্ডিত সম্পদৰাজিৰে সমৃদ্ধ বৰ্তমান বিশ্বনাথ জিলাৰ সদৰ ঠাই -বিশ্বনাথ , বুৰঞ্জী প্ৰসিদ্ধ ঠাই। প্ৰকৃতিয়ে উজাৰি দিয়া অনন্য নৈসৰ্গিক ৰূপে-ৰসে ওপচি থকা এই অঞ্চলটি পৰ্যটকৰো আকৰ্ষণৰ কেন্দ্ৰবিন্দু। দক্ষিণপাৰৰ বিশাল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বুকুৰ নদীদ্বীপ উমা-টুমনি অপৰূপ সেউজ শোভাৰ অনাবিল প্ৰশান্তিৰ আধাৰ। আনহাতে উত্তৰপাৰৰ অৰুণাচলৰ ৰামবাট পাহাৰখণ্ড প্ৰকৃতিৰ ৰম্যভূমি।মূল নগৰৰপৰা ১১ কিলোমিটাৰ দূৰৈত বুঢ়ীগাং আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সংগমস্থলীত অৱস্থিত  গুপ্তকাশী বিশ্বনাথ পুণ্য তীৰ্থভূমি। বিশ্বনাথ অৰ্থাৎ বিশ্বৰ গৰাকী।বিশ্বনাথৰ অধিষ্ঠান ক্ষেত্ৰ ‘বাৰাণসী’ক ‘কাশী’ বোলা হয়।সেয়ে বিশ্বনাথৰ অধিষ্ঠানক গুপ্তকাশী বোলা হয়।জনশ্ৰুতিমতে তাহানি অসুৰ বংশৰ ৰজা বলীৰ পুত্ৰ শিৱভক্ত

ভাৰতবৰ্ষ তথা এছিয়া মহাদেশৰ এক বিশেষ সাহিত্যিক-সাংস্কৃতিক সম্পদ হৈছে ৰামায়ণী সাহিত্য। দক্ষিণ এছিয়াৰ দেশসমূহতো ৰামকথাৰ ব্যাপক জনপ্ৰিয়তা বিদ্যমান। ৰামায়ণী সাহিত্য এক ব্যাপক অধ্যয়নৰ বিষয়,তিনিটা পাঠৰে পৃথক চৰ্চাকাৰীসকলে ইতিমধ্যে এই দিশত গৱেষণা সম্পন্ন কৰিছে। অসমীয়া ভাষাটো ৰামায়ণী সাহিত্যৰ অধ্যয়ন তথা গৱেষণাৰ ক্ষেত্ৰখন পাছ পৰি ৰোৱা নাই। ‘ৰামায়ণ’ মহাকাব্যত ভাৰতীয় সমাজ-সভ্যতাৰ চিত্ৰণৰ যি সাংস্কৃতিক প্ৰয়াস তাক ‘মহাভাৰত’ৰ পাছতে স্থান দিব পাৰি। ভাৰতীয় আদৰ্শত ‘ৰামায়ণ’ৰ স্থান বিশেষভাৱে প্ৰতিষ্ঠিত। এইক্ষেত্ৰত ‘স্কন্ধপুৰাণ’ৰ ৰামায়ণ মাহাত্ম্যত ৰামায়ণ আৰু ৰামৰ গুণানুকীৰ্তন প্ৰসংগত উল্লেখ আছে এইদৰে- “নাস্তি ৱেদসমং শাস্ত্ৰং

তাৰ এই অভ্যাসটো আৰম্ভ হৈছিল একেবাৰে সৰু কালৰেপৰা। ৰঞ্জুৰ বয়স তেতিয়া চাৰি বছৰ। তাৰ মাক দেউতাকে ভাবিলে সি এতিয়া ডাঙৰ হৈছে গতিকে অকলে শোৱা দৰকাৰ। বায়েক শেৱালীৰ কোঠাত তাৰ কাৰণেও সৰু বিছনা এখন ঠিক কৰা হ’ল, তাত ৰংচঙীয়া বিছনা চাদৰ আৰু কোমল গাৰু এটা দি সজাই দিলে। মাজৰাতি টোপনিৰপৰা সাৰ পাই গ’লে যাতে অকলশৰীয়া নালাগে তাৰবাবে মূৰৰ কাষত তাৰ প্ৰিয় খেলনা ভালুকটোও থৈ দিলে। মাজৰাতি মাকে দেখিলে ৰঞ্জুৱে নিজৰ কোঠাৰপৰা হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে উঠি আহিছে। মাকে সুধিলে- “ কি

‘বিহু’ অসমীয়াৰ এক অবিচ্ছিন্ন জাতীয় সংস্কৃতি। জন্মৰপৰা মৃত্যুলৈ অসমীয়াৰ এক গৌৰৱোজ্জ্বল মানৱীয় আৰু সাংস্কৃতিক ধাৰা। অসমত বসবাস কৰি অহা বিভিন্ন নৃগোষ্ঠীসমূহৰ অঞ্চলভেদে স্বকীয়তাৰে অনুষ্ঠিত হোৱা বিভিন্ন বসন্তকালীন উৎসৱ অনুষ্ঠানৰ ভিতৰত বিহুক অন্যতম প্ৰধান উৎসৱ হিচাপে ধৰা হয়। বিহু কোনো নিৰ্দিষ্ট জাতি বা জনগোষ্ঠীৰ নিজস্ব সম্পদ নহয়, ই হৈছে সমগ্ৰ অসমৰ জাতীয় উৎসৱ।জাতি-ধৰ্ম-বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে অসমৰ আটাইবোৰ জনগোষ্ঠীৰ উৎসৱ-পাবৰ্ণসমূহক বিহুৰ সামগ্ৰিক ৰূপ বুলি অভিহিত কৰিব পাৰি। ভিন্নতাক পৰিহাৰ কৰি একতাৰ ডোলেৰে উদাৰভাৱে অনুষ্ঠিত হোৱা বিহু উৎসৱটি হৈছে অসমীয়া জাতীয় সম্প্ৰীতিৰ এক উৎকৃষ্ট

” কুইজ হৈছে তথ্যক আধাৰ কৰি মগজুৰ খেল, তাৎক্ষণিক জ্ঞানৰ পৰীক্ষা “- দীপাংকৰ কৌশিক সমগ্ৰ অসমৰ কুইজ জগতৰ এটি জনপ্ৰিয় নাম দীপাংকৰ কৌশিক।নলবাৰী জিলাৰ আৰিকুছিৰ মাধাপুৰত জন্মগ্ৰহণ কৰা কৌশিক ডাঙৰীয়াৰ কুইজৰ যাত্ৰা আৰম্ভ হৈছিল মোমায়েকহঁতৰ গাঁও (নন্দগাঁও) ৰ বিহু সন্মিলনীৰ কুইজ প্ৰতিযোগিতাৰ জৰিয়তে। চতুৰ্থ শ্ৰেণীত পঢ়ি থকাৰ সময়ত এই যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল তেওঁৰ মাহীয়েক মিনিমা দেৱীৰ উৎসাহত। জীৱনৰ সেই প্ৰথমখন কুইজ প্ৰতিযোগিতাত খেল আৰু সাহিত্য বিষয়ৰ ৰাউণ্ডৰ জৰিয়তে লাভ কৰা সাফল্যই তেওঁক উৎসাহ প্ৰদান কৰিছিল আগুৱাই যোৱাত।  ১৯৬৭ চনত অধ্যাপক

লেখক: ড° ৰুবুল মাউত প্ৰকাশক: পূৰ্বায়ন প্ৰকাশন দ্বাদশ প্ৰকাশ: নৱেম্বৰ, ২০১৯ মূল্য: ১৮০ টকা বৰ্তমান ৱাশ্বিংটন বিশ্ববিদ্যালয়ৰ স্কুল অৱ মেডিচিনত গৱেষণাৰত গৱেষক বিজ্ঞানী তথা ইন’ভেশ্বন ফেল’ ডঃ ৰুবুল মাউতদেৱৰ আত্মজীৱনীমূলক গ্ৰন্থখনেই হৈছে ‘মোৰো এটা সপোন আছে’। অশেষ সংগ্ৰামৰ মাজেৰে শৈশৱ তথা কৈশোৰ অতিবাহিত কৰাৰ লগতে জীৱনৰ বিভিন্ন ঘাত-প্ৰতিঘাতকো নেওচি কিদৰে আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ মাচাছুচেটছ বিশ্ববিদ্যালয়ৰপৰা সন্মানীয় ডক্টৰেট ডিগ্ৰী লাভ কৰিলে তাৰ বিশদ বিৱৰণ গ্ৰন্থখনত বৰ্ণিত হৈছে।গভীৰ অনুপ্ৰেৰণামূলক গ্ৰন্থখনক লেখকে যথাক্ৰমে শৈশৱ, সংগ্ৰাম, সুযোগ, দেউতাৰ অসুখ এই চাৰিটা ভাগত বিভক্ত কৰি জীৱনৰ