প্ৰকৃতি হৈছে মানুহৰ প্ৰাণস্পন্দন – যি সঞ্জীৱনী  সুধা হৈ জীৱনক গতিশীল কৰি ৰাখিছে। ধৰিত্ৰীয়ে শিকাই  মানুহক জীয়াই থকাৰ   অমোঘ মন্ত্ৰ।পাহাৰ-পৰ্বত, নৈ-জান-বিল -নিজৰা আদিয়ে যি অনুপম নৈসৰ্গিক পৰিৱেশ ৰচনা কৰে তাৰ মাজতে আচলতে আমি   বিচাৰি পাব লাগিছিল জীৱনৰ অৰ্থ, জীয়াই থকাৰ মন্ত্ৰ। কিন্তু বাস্তৱক্ষেত্ৰত  এই মাতৃস্বৰূপা ধৰিত্ৰীৰ  ওপৰত  পদে পদে কৰি আহিছে অমানুষিক অত্যাচাৰ, সততে জীৱশ্ৰেষ্ঠ(?) বুলি  অহংকাৰ কৰা মানুহ নামৰ  প্ৰজাতিটোৱে ।অবৰ্ণনীয় ক্ষতিসাধনৰ ফলত বিনষ্ট হৈছে পৰিবেশ,  বিনষ্ট হৈছে প্ৰকৃতি। মানৱজাতিয়ে যান্ত্ৰিকতাৰ যি প্ৰতিযোগিতা পাতিছে, সেই প্ৰতিযোগিতাৰ ধামখুমীয়াত সেউজী ধৰণী

এটি দুটি কলিবোৰ  মেলিলে পাহি, মোৰো মন আনন্দতে উঠিলে নাচি। ফুল দেখি ভোমোৰাটি আহিল কাষ চাপি, মৌ অকণ পিউ বুলি থাপতে  আজি। তাকে দেখি পখিলাটিও আহিল কাষ  চাপি, মোলৈও অকন থবা দেই ককাইটি। চিন্তা তুমি নকৰিবা পখিলা ভনীটি, দুয়ো মিলি ভগাই খাম মৌ অকণি। ভগাই খালে আটি যায় জানানে কথাটি , বিজ্ঞজনে তাকে কয় নাপাহৰিবা তুমি। খং-ৰাগ এইবোৰ মানুহৰহে কাম, আমি অতি শান্তি প্ৰিয় নাই  জঞ্জাল। ভাইটি মৌমাখিটিক দেখিছিলানে তুমি, মৌ অকণ বিচাৰিয়েই বহুদূৰ যায় সি। আজিলৈ ইমানতে  বিদায় মাগিলোঁ

‘মুগা’ শব্দটোৱে অসমখনক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে।সেই মুগাৰ  সোণোৱালী সূতাৰ অতীতৰ ইতিহাসৰপৰা ভৱিষ্যতলৈ সংকট আৰু সম্ভাৱনাৰ দৃষ্টিৰে অসমৰ গাঁৱৰ ৰাইজে কৰি থকা মুগা শিল্পৰ পুঙ্খানুপুঙ্খ এক তথ্যসম্বলিত দস্তাবেজ হৈছে ‘মুগা দ্য গোল্ডেন থ্ৰেড অফ আসাম’। লেখিকা ডঃ তুলিকা বৰুৱা খেৰাজখাত মহাবিদ্যালয়ৰ দৰ্শন বিভাগৰ অধ্যাপিকা।এইখন তেওঁৰ চতুৰ্থ গ্ৰন্থ। অসমীয়াৰ জীৱনৰ লগত অংগাংগীৰূপে সাঙোৰ খাই থকা মুগাক মূল উপজীব্যৰূপে লৈ ইয়াৰ গৌৰৱোজ্জ্বল ইতিহাসৰপৰা বৰ্তমানলৈকে, বিশ্ব বাণিজ্যত ইয়াৰ গুৰুত্ব আৰু প্ৰসাৰৰ  সকলো দিশ সামৰি লিখা ই এখন উল্লেখযোগ্য গ্ৰন্থ।লেখিকাই জন্মলগ্নৰেপৰা ঢকুৱাখানাৰ নিজ গৃহৰ লগতে সমগ্ৰ

চোলেমান চাহাবে সাধাৰণতে অফিচৰপৰা উভতি আহে চাৰে পাঁচটাত। আজি পাঁচটা পঞ্চল্লিচত ঘৰৰ দুৱাৰ-ডলিত ভৰি থোৱাৰ লগে লগেই চিঞৰি উঠিল তেওঁৰ প্ৰিয়তমা ইস্ত্ৰি (আচলতে স্ত্ৰী, কিন্তু তেওঁ ইমানেই  কঠোৰ, ইমানেই কঠোৰ… যে স্ত্ৰী বুলি নকৈ ইস্ত্ৰি বুলি ক’লেহে ঠিক হ’ব) “ইমান পলম কিয় হ’ল? আজি যে মোৰ মিটিং আছে নাজানা নেকি?” “মানে অট’ৰিক্সা পোৱা নাছিলোঁ”…..মিনমিনকৈ ক’লে চোলেমান চাহাবে। “অট’ৰিক্সা পোৱা নাই, বাছত আহিব নোৱাৰা… বাছবোৰ নোহোৱা হ’ল নেকি?… যোৱা তৎক্ষণাৎ মোক চাহ একাপ দি,মণ্টুক কোচিঙৰপৰা আনিবলৈ যোৱা।” চোলেমান চাহাবে অফিচৰ ফাইল-পত্ৰ

নিজৰা বৌৱে প্ৰায়ে… “ঐ মৌচুমী, তোমাক আমাৰ ঘৰৰ বোৱাৰী হিচাপে পাবলৈ বৰ মন যায় অ’ “….. বুলি কোৱা কথাৰ প্ৰত্যুত্তৰত ময়ো….”সময়ত হে দেখিম দেই বৌ”…. বুলি কৈ দুয়োজনীয়ে হাঁহি ধেমালিবোৰ কৰি থাকোঁ । ভালো লাগে মনে-মিলা কাৰোবাৰ সতে হাঁহি ধেমালিৰ মাজেৰে দিনৰ সময়কণত কথা বতৰাত বিলীন হৈ থাকিবলৈ । মনটো ফৰকাল লাগে।সেইদিনা ক্লাছটো শেষ কৰি নিজৰা বৌ কমনৰূমত সোমায়েই মোক কিবা অফ্ মুডত বহি থকা দেখি মোৰ কাষতে বহি….”ঐ ছোৱালী কি হ’ল?আজি মুড অফ্ নেকি?”… বুলি ক’বলৈহে পালে মোৰ মনৰ

২০১২ চনত ডিচেম্বৰ মাহত চেন্নাই এপ’ল হস্পিতালত চিকিৎসাৰ বাবে সপৰিয়ালে গৈছিলোঁ লগত মোৰ ডাঙৰ বৌ আৰু ভতিজা দুটাও গৈছিল । আমি ত্ৰিৰুপতিলৈ যাম বুলি আগতিয়াকৈ  ভবা নাছিলোঁ।হঠাতে ত্ৰিৰুপতিলৈ যাবলৈ সাজু হ’লো।মনটো ভাল লাগিল। বাছেৰে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ।আমি যোৱা বাছখন  ৰাতিপুৱা সাত বজাত সদায় ত্ৰিৰুপতিলৈ যোৱা দৰ্শনাথীসকলক লৈ যায় আৰু ৰাতি সেই একেখন বাছেৰে সকলোকে চেন্নাইলৈ ওভতাই আনে। কেইজনমান যাত্ৰী সময়মতে আহি নোপোৱাত বাছখন সাত বজাৰ ঠাইত ন বজাতহে এৰিলে।ত্ৰিৰুপতিৰ মহাপ্ৰভুৰ বিষ্ণুৰ দৰ্শণৰ উদ্দেশ্যে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ। ভাৰতৰ বিভিন্ন ঠাইৰ লোকে

প্ৰশান্ত ফুকনৰ সৰু ল’ৰা অজয়ে পূৰ্বতে অৱতীৰ্ণ হোৱা  ‘ইণ্টাৰভিউ’ৰ সুফলস্বৰূপে একেদিনাই তিনিটা বিভাগত তিনিখন চৰকাৰী নিয়োগ পত্ৰ লাভ কৰিলে।খবৰটো শুনি ওচৰ-চুবুৰীয়া, আত্মীয়-স্বজন, শুভাকাংক্ষী সকলোৱে খা-খবৰ ল’লে আৰু নিজ নিজ ধ্যান-ধাৰণাৰে পৰামৰ্শ আগবঢ়াই শুভেচ্ছা জনালে। অজয়ৰ সম্পৰ্কীয় মোমায়েক এজনে অজয়লৈ চাই প্ৰশ্ন কৰিলে – “তুমি কোনটো বিভাগত যোগদান কৰিম বুলি ভাবিছালা?মোৰ বোধেৰে তুমি প্ৰথম নিয়োগ পত্ৰ পোৱা বিভাগটোতে যোগদান কৰা ভাল হব ৷ মই জানো নহয়, সেই বিভাগটোত সোমালে তুমি দৰমহাৰ টকা হাতেৰে চুবই নালাগে।বাহিৰা টকাৰেই তুমি অতি সুন্দৰকৈ মাহটো চলি

“সেইটো কি চৰাই পাপা?সেই আকাশত যে ঘূৰি ঘূৰি  উৰি আছে।” কাজিৰঙা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানৰ অগৰাতলী ৰেঞ্জত জীপচীৰে বনৰীয়া জীৱ-জন্তু আৰু চৰাইবোৰ চাই থাকোঁতে দূৰৰ আকাশত উৰি থকা ডাঙৰ চৰাই এটা লৈ আঙুলিয়াই দি মোৰ ছোৱালী জনীয়ে সুধিলে। “ৰ’বা মাজনী। এনেকৈ ইমান দুৰৰপৰা চাই ক’বলৈ অসুবিধা।মই ফটো এখন তুলি চাওঁচোন দেই।” এইবুলি কেমেৰাৰে উৰি থকা চৰাইটোৰ ফটো কেইখনমান তুলিলোঁ। তাৰ পিছত ফটো কেইখন চাই নিশ্চিত হৈ ছোৱালীজনীক কলো—- “এইটো এটা ‘Short Toed Snake Eagle’ ।  অসমীয়া নাম ” চুটি আঙুলিয়া ঈগল “।

ৰাতি মানেই হাতী ৰাতিটো মানেই হাতীটো মানুহ মানেইতো মনটো, এনে এটা দিন আছিল– তেজে তেজক চিনিছিল মৰমেৰে মৰমক জিনিছিল বতাহত বলিছিল —বান্ধোনৰ বা ; এতিয়াচোন কিনো হ’ল বিজ্ঞানো আগুৱাই গ’ল মাহী-পেহী, বাই-ভণী কাকোৱেই নিচিনি মাতৃসম দুখুনীকো দিয়ে তলপেটত ঘা।। ধন ওপৰলৈ গ’ল জ্ঞান নীচ্চ হ’ল, হেৰুৱাই বিবেক লক্ষ্য মাথো অস্থিৰ আবেগ চিন্তা চৰ্চা সকলোবোৰ কৃত্ৰিমতাত লীন, হৰি নাম হ’ল সাধু কথা ককা আইতাৰ হুমুনিয়াহ আৰু বেথা সৰু বৰ নমনাবোৰেই বজাব ল’লে– শাসনৰ বেসুৰা বীণ।। লিখাজনে লিখি গ’ল গোৱাজনেও গালে, অনুচিতক