দুৰ্গোৎসৱ ভাৰতীয় সমাজৰ এক ধৰ্মীয় পৰম্পৰা।দুৰ্গা দেৱীৰ পূজাক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই এই উৎসৱ উদযাপন কৰা হয়।সমাজৰপৰা আসুৰিক শক্তিক বিনাশ আৰু মানৱ জাতিৰ কল্যাণ কামনা কৰিয়েই দেৱী দুৰ্গাক পূজা কৰা হয় বুলি লোকবিশ্বাস আছে।কোৱা বাহুল্য যে অসমতো প্ৰতি বছৰেই অতি জাক-জমকতা আৰু আড়ম্বৰপূৰ্ণ অনুষ্ঠান আয়োজনেৰেই এই উৎসৱ পালন কৰা হয়। অৱশ্যে ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যতো দুৰ্গাৰ ধৰ্মীয় পৰম্পৰা পালন কৰা দেখা যায়। দুৰ্গা পূজাত দুৰ্গা দেৱীকে ধৰি কাৰ্তিক, গণেশ, লক্ষী আৰু স্বৰস্বতী,এই পঞ্চ দেৱ-দেৱী পূজাৰ আয়োজন কৰা হয়। দুৰ্গা পূজাৰ লগত কিছু পৰম্পৰা

বিদ্যালয়খনৰ জনপ্ৰিয় শিক্ষক ধৰণীধৰ বৰুৱাই নৱম শ্ৰেণীৰ সমাজ বিজ্ঞানৰ পাঠদান সামৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলৰ সৈতে অকণমান মত বিনিময় কৰাৰ মানসেৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক  সমূহীয়াভাবে এটি প্ৰশ্ন সুধিলে…  : তোমালোকে তেজপিয়া প্ৰাণী কেইবিধমানৰ কোৱাচোন। শ্ৰেণীত চোকা বুলি নাম থকা ছাত্ৰ প্ৰজ্ঞানে ঘপককৈ ঠিয় হৈ কোমলকৈ আৰম্ভ কৰিলে…. : জোক,মহ,ডাঁহ,উৰহ,চিকৰা,ওকণি,মানুহ ইত্যাদি ছাৰ।       বৰুৱা ছাৰে আকৌ প্ৰশ্ন কৰিলে… “এইবাৰ তেজ নোখোৱা প্ৰাণী কেইবিধমানৰ নাম কোৱাচোন।” সপ্ৰতিভতাৰে লগে লগে থিয় হ’ল জাহ্নৱী।তাই ক’লে… : গৰু, ছাগলী, কুকুৰ,মেকুৰী,হৰিণ, জিৰাফ, জেব্ৰা, হাঁহ, পাৰ,মানুহ ইত্যাদি ছাৰ ৷ বৰুৱা ছাৰে

“ড° ভূপেন হাজৰিকাৰ প্ৰায়বােৰ গীততেই এখন শ্রেণী-বৈষম্যহীন সমাজ বা সাম্যবাদৰ সুৰ শুনিবলৈ পােৱা যায়।বিশেষকৈ জাতিপ্রেমী মনােভাৱ তথা মানৱদৰদী সুৰেই তেওঁৰ গীতসমূহক এক উচ্চ পর্যায়ত অধিস্থিত কৰাইছে বুলি ক’ব পাৰি। সময়ে সময়ে তেওঁৰ বহু গীতত বিদ্রোহী প্রাণৰ স্পষ্ট সুৰ এটিও শুনিবলৈ পােৱা যায়।শােষণকাৰীৰ বিৰুদ্ধে, অত্যাচাৰীৰ বিৰুদ্ধে, দমনকাৰীৰ বিৰুদ্ধে, দৰিদ্র বা শ্রমিকে ভূগিবলগীয়া হােৱা নিৰ্যাতনৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিবলৈ মানুহক উৎপ্ৰেৰণা যােগােৱাত তেওঁৰ বিদ্রোহী গীতবিলাক লাচিতৰ তৰােৱালতকৈও চোকা।” (দিলীপ কুমাৰ দত্ত, ভূপেন হাজৰিকাৰ গীত আৰু জীৱন ৰথ, পৃ. ৭৫)  “তেওঁৰ হে’দোলা হে’ দোলা

(ৰসৰাজ লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাদেৱ ৰচিত ‘বুঢ়ী আইৰ সাধু’ পুথিখনৰ ‘এটা শিঙৰা মাছৰ কথা’ নামৰ সাধুৰ পদ্য ৰূপ)                   এদিন এজন                   দুখীয়া মানুহে               দিনটো জকাই বালে,  দিনৰ দিনটো                   জকাই বাই                শিঙৰা এটাহে পালে। ঘৰলৈ আনি                   খাবৰ মনেৰে               বহিল মাছটো বাছিবলৈ,  শিঙৰাই ক’লে,            ‘ নাখাবি মোক               গৰু নিম চৰাবলৈ।’ শিঙৰাৰ কথাত

(ৰাষ্ট্ৰীয় মহিলা দবা খেলুৱৈ, বিশিষ্ট কবি,সাহিত্যিক জুনমনি গগৈৰ সৈতে হোৱা এটা সাক্ষাৎকাৰ।সাক্ষাৎ গ্ৰহণ কৰিছে পূৰ্ণিমা শইকীয়া গগৈয়ে) পূৰ্ণিমা শইকীয়া গগৈ: নমস্কাৰ। জুনমনি গগৈ: নমস্কাৰ। পূৰ্ণিমা শইকীয়া গগৈ: আপোনাৰ নাম? পিতৃ মাতৃৰ নাম আৰু ঠিকনা? জুনমনি গগৈ: মোৰ নাম জুনমনি গগৈ।পিতৃৰ নাম ৰাতিৰাম গগৈ আৰু মাতৃৰ নাম মেনকা কোঁৱৰ‌ গগৈ। মই যোৰহাট জিলাৰ নকছাৰি মৌজাৰ তিৰুৱাল গাঁৱৰ বাসিন্দা। পূৰ্ণিমা শইকীয়া গগৈ: আপোনাৰ শিক্ষাগত অৰ্হতা? জুনমনি গগৈ: শিক্ষাগত অৰ্হতা বুলি ক’বলৈ হ’লে মই অৰ্থনীতি আৰু অসমীয়াত এম.এ.কৰিলো।অসম ৰাষ্ট্ৰভাষা প্ৰচাৰ সমিতিৰপৰা প্ৰবীণ আৰু

মই এজন তুষাৰ মানৱক বিয়া কৰাইছো।  তেওঁৰ সতে মোৰ প্ৰথম দেখা হৈছিল এটা স্কি ৰিজ’ৰ্ট কেন্দ্ৰত। তুষাৰ মানৱৰ সাক্ষাত পাবৰ বাবে বোধহয় এইখনেই প্ৰকৃত ঠাই। তাত থকা হোটেলৰ লবীত উচ্ছল প্ৰাণৱন্ত ডেকা গাভৰুবোৰৰ ভিৰ। কিন্তু তুষাৰ মানৱজন ফায়াৰ প্লেছৰপৰা বহুত দূৰত থকা এখন চোফাত অকলে বহি বহি এখন কিতাপ পঢ়ি আছিল। যদিও তেতিয়া ভৰ দুপৰীয়া, কুঁৱলী ফালি ওলাই অহা জাৰকালিৰ ৰ’দৰ পোহৰজাক তেওঁৰ ওপৰত আহি পৰিছিলহি। “চোৱা সৌজন তুষাৰ মানৱ।” মোৰ বান্ধবীয়ে ফুচফুচাই ক’লে।  সেই সময়লৈকে তুষাৰ মানৱ সম্পৰ্কে মোৰ

(১) নলবাৰীৰ ৰাস প্ৰতি বছৰে চাওঁ মূৰ্তিবোৰ চাই সঁচাকৈয়ে মজা পাওঁ উজনিৰো ৰাস চাই বৰ মজা লাগে পাই গোপ গোপিনীৰ নৃত্য দেখি ভোল যাওঁ ৷ (২) নলবাৰীৰ ৰাসত টিকট  নালাগে থিয়েটাৰৰ কথা মই কৈছিলোঁ চাগে থিয়েটাৰ যদি চাই টিকট হ’লে নাপায় নলবাৰীৰ মানুহে কাটে আগে ভাগে ৷ (৩) উজনিৰ  ৰাসলৈ  যাবলৈ মন যায় সেয়েহে বন্ধুবোৰৰ আছোঁ মুখ চাই কোনেও একো নকয় সেয়েহে মোৰ সংশয়  এইবাৰো এনেকৈয়ে যাব নেকি ভাই ? (৪) উজনিৰ ৰাস সকলোৱে  ভাল পায় মাজুলীৰ  ৰাসত সেয়ে  টিকট 

কেতিয়া‌ এই গ্ৰুপত সোমালো মনত নাই।এদিন কুমকুম বাইদেৱে মেচেজ দিলে…. : তুমি তৰ্কত দ্বিতীয় হৈছা।অৰবিন্দ গোস্বামীয়ে তোমাৰ ফটো এখন বিচাৰিছিল।মই দিলোঁ।তেওঁ তোমালৈ friend request পঠিয়াইছে। গ্ৰুপৰ মুখ্য পৃষ্ঠাত মোৰ ফটো ওলাল।এয়াই আৰম্ভণি। তাৰ পিছত গ্ৰুপটোৰ প্ৰতি অলপ মোহ হ’ল।  ‘শব্দ চিত্ৰ জীৱন‌ জিজ্ঞাসা’ৰ পাতত যোৱা তিনিটা সংখ্যাত মোৰ সৰু সৰু লেখাই স্থান পালে।লেখা পঠোৱাৰ বাবে অৰবিন্দ গোস্বামীৰ হোৱাটচ্ আপ্ নম্বৰটো মোৰ ম’বাইলত চেভ হল। সেই নম্বৰটোত এদিন কথাও‌ পাতিছিলো। এমাহৰ আগতে সন্ধিয়া  ম’বাইলটোলৈ চেভ নথকা নম্বৰ এটাৰ পৰা ফোন আহিল।

বীণাই পৱন বৰুৱাৰ ঘৰত কাম  কৰা আজি প্ৰায় পোন্ধৰ বছৰমানেই হ’ল। বৰুৱাৰ ঘৰখন তাই বৰ আপোন কৰি লৈছিল। নিজৰ  বুলিবলৈ  যি বা ককায়েক এটা আছিল সিও এতিয়া মিছা অপবাদ লৈ জেলত  সোমাই  আছে।বৰুৱা-বৰুৱানী দুয়ো চাকৰিলৈ ওলাই যায়। ঘৰখনৰ দায়িত্বৰ লগতে ৰণ আৰু ৰীমাৰ সকলো দায়িত্ব তায়েই লৈছিল।  এতিয়া ৰণ আৰু ৰীমা ডাঙৰ হ’ল যদিও বীণা নহ’লে ঘৰখনৰ একো কামেই নোহোৱা হ’ল। ঘৰখনৰ সকলো দায়িত্বৰ লগতে ঘৰৰ বজাৰৰ বস্তুৰ হিচাপো বীণা নহ’লে নহয়। সকলো বস্তুৰ হিচাপ বীণাইহে দিব লাগে। মুঠতে সকলো

অৱশেষত গৃহিণী আৰু কণ্যাৰ যৌথ চাপত হাতত বজাৰৰ মোনাখন লৈ ওলাই গলো। ইলিচৰ সন্ধানত। ভাইটি বা ভণ্টী ইলিচ হ’লে নচলিব,ডাঙৰ ডাঙৰ ৰাউণ্ড পিচ কৰি আনিব লাগিব,গৃহিণীৰ কাঢ়া অৰ্ডাৰ। প্ৰেচাৰৰ টেবলেট এটা লগত লৈ মামা শহুৰৰ দৰে গম্ভীৰ মুখেৰে বজাৰলৈ গলো।গোটেই মাছৰ বজাৰখন তিনিবাৰ ঘূৰি-পকি প্ৰতিজনকে দুই তিনিবাৰকৈ দাম সুধি অৱশেষত এটা ঠাইত স্থিৰ হলো।তেতিয়ালৈকে মাছ বজাৰৰ বিক্ৰেতাবোৰে গম পাই গৈছে,এজন মহা কৃপণে ইলিচ কিনিবলৈ আহিছে। কেজি ১৬০০ টকা দামৰ মাছ বহুতো দৰদাম কৰাৰ পিছত ১৫৫০ টকাত দিবলৈ সন্মত হ’ল।৭২৫ গ্ৰাম