(১)অকথ্য সহায়িকাগৰাকী আচৰিত হ’ল মালিকনীৰ কথাখিনি শুনি!―”অভাৱে স্বভাৱ নষ্ট কৰে। তই তোৰ পুতেৰক ইমান বিশ্বাসত নাৰাখিবি বুজিছ। অলপ চকু-কাণ দিবি পুতেৰৰ। কালি সিয়ে বিকিক বাৰ্থডে পাৰ্টিটোলৈ লৈ গৈছিল আৰু বিকিয়ে মানি বেগটো গাড়ীতে থৈছিল। তই আৰু কাইলৈৰ পৰা কাম কৰিবলৈ আহিব নালাগে মোৰ ঘৰত।” দুবছৰৰ পিছত, বিকিৰ খবৰটো শুনি সহায়িকা গৰাকী সিমানেই আচৰিত হ’ল!―”মালিক বাইদেউৰ ল’ৰাটোনো কিহৰ অভাৱত বাৰু আজি জেলত..!” (২)সমাজ আঁঠুৰ বিষবোৰ লৈ গোটেই দিনৰ কামবোৰ সামৰা মানুহজনীৰ অৱস্থাটোক মানুহজনে নক’লেও বুজে। সমাজে তিৰোতাসেৰুৱা উপাধি দিলেও; আজিৰপৰা ত্ৰিশ

“মৰ টোপনি”—কথাষাৰ বেলেগৰ লগত ঘটিছে নে নাই নাজনো  কিন্তু আজি মই নিজৰ লগত ঘটা দুটা মাত্ৰ ঘটনাৰ লিখিত ৰূপ দিয়াৰ প্ৰয়াস কৰিছো।এতিয়াতো মোৰ অফুৰন্ত সময়।এটা পেট,ওলোটাকৈয়ো নাচিব পাৰি!কোনে দেখা পাব!এথাল ভাতেই হওক বা অন্য খাদ্য আগত লৈ আপোনবোৰৰ বাবে অলপ অলপ কৰি মনতেই বিলাপ গাই গাই  নাকৰ পানী, চকুৰ পানী  একাকাৰ।ভাব হয় গঙ্গা-যমুনাৰ দুটি ধাৰা বৈ আহি মুখ নামৰ সাগৰত থিতাপি।সোৱাদটোও বেয়া নহয় নিমখ নিমখ…… আচল কথাৰপৰা ফালৰি কাটিলো নেকি বাৰু! শিৱসাগৰৰ ভিতৰুৱা গাওঁ নামতিত মামাৰ ঘৰ।সত্তৰ দশকত সৰু মামাহঁতে

বিংশ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে যি সময়ত সমগ্ৰ ইউৰোপত  উদ্যোগীকৰণ হৈছিল সেই সময়ত ভাৰতবৰ্ষ  ব্ৰিটিছৰ অধীন আছিল।সেই  সময়ত ভাৰতত আন্দোলন,বিপ্লৱ তুংগত আছিল।এনে এক পৰিস্থিতিতো চি. ভি.ৰমণ,মেঘনাদ সাহা,ৰামানুজন,সুব্ৰমণিয়াম চন্দ্ৰশেখৰ আদিৰ দৰে প্ৰতিভাবান বিজ্ঞানীৰ জন্ম হৈছিল। তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ গৱেষণাৰ বাবে বিদেশলৈ যাবলগা হৈছিল।১৯৪৭ চনত ভাৰতবৰ্ষই স্বাধীনতা লাভ কৰাৰ পাছত তেতিয়াৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী জৱাহৰলাল নেহৰুৱে দেশত  বিজ্ঞান আৰু উদ্যোগীকৰণৰ ওপৰত বিশেষ গুৰুত্ব দিয়ে।সেই সময়ত পৰমাণু শক্তি আৰু মহাকাশ গৱেষণাক বিজ্ঞানৰ ক্ষেত্ৰখনত অগ্ৰাধিকাৰ দিয়া হৈছিল।ইয়াৰ ফলস্বৰূপেই ১৯৪৮ চনত Indian Atomic Energy Commission ৰ গঠন হৈছিল আৰু পৰমাণু

ৰ’দটো দেখি নীলাৰ মনটো ভাল লাগিছিল।কিমান দিন যে ৰ’দৰ পোহৰ দেখা নাই!নেৰা-নেপেৰাকৈ হৈ থকা বৰষুণ জাকে নীলাৰ মনটো সেমেকাই ৰাখিছিল। চহৰলৈ অহাৰ পিচৰপৰাই চহৰৰ কৃত্রিম বানপানীৰে মুখামুখি হ’ব লগা হৈছিল।বৰষুণ দিলেই কৃত্রিম বানপানীৰ কবলত পৰে বুলি নীলাৰ চিন্তাৰ তত নোহোৱা হয়। বানপানীৰ লগত যুঁজি যুঁজি নীলাৰ পৰিয়ালটোৱ ভাগৰি পৰিছিল।আৰু কিমান ঘৰ সলাব!পানী কেনেবাকৈ যদি ঘৰৰ ভিতৰত সোমাই ওলোৱাৰ নাম নলয় ! তেনেকুৱাত ল’ৰা-ছোৱালী দুটাৰ স্কুল খতিৰ লগতে বেমাৰো হয়।সেই সময়ত ভাল ঘৰ এটা লবলৈ অৰূপৰ চৰকাৰী চাকৰিৰ পৰ্য্যাপ্ত পৰিমাণৰ দৰ্মহা

(১) স্বস্তি উদযাপনৰ দহ হাজাৰটকীয়া পৰিকল্পনাবোৰৰ কথা মণিয়ে বাচন ধুই থাকোঁতে শুনিছিল। সন্ধিয়া অত্যধিক ভাগৰুৱা হৈ ঘৰলৈ আহি তাই দেউতাকৰ ক’লা মুখখন ডাৱৰবিহীন জোন যেন দেখিলে। নুমাই যোৱা চৌকাখনৰ জুইকুৰা পুনৰ জ্বলাবলৈ চেষ্টা কৰি থকা মাকৰ ওচৰলৈ ঘটনাৰ উম ল’বলৈ যোৱাতহে তাই জানিবলৈ পালে যে দেউতাকৰ ওপৰৱালাজনে হেনো অৱশেষত তেওঁৰ কষ্টৰ মূল্যত পাঁচৰ পিছপিনে তিনিটা শূন্য যোগ কৰালে। এতিয়াৰ পৰা সিয়ে দুই পষেকৰ মূৰে মূৰে …….। (২) মগনীয়া   হেমাই অফিচৰপৰা অহা গিৰীয়েকক পানী গিলাচ দিবলৈ ধৰোঁতে মগনীয়া এজনে মাত

‘কাইজেন’ এনেকুৱা এটা সূত্ৰ যাৰদ্বাৰা অলসতা দূৰ কৰি সাফল্যৰ শিখৰত আৰোহণ কৰিব পাৰি। অলসতাক দূৰ কৰাৰ কাৰণে  জাপানৰ এজন মেনেজমেণ্ট  কনচাল্টেন্ট মাসাকি ইমাই এটা অদ্ভুত কৌশল আৱিষ্কাৰ  কৰিছিল যাৰ নাম হৈছে কাইজেন(kaizen). কাইজেন হৈছে ক্ৰমাগত উন্নতি কৰাৰ এটা অভ্যাস। Kai—-change Zen… good. Change for the better. কাইজেনে জাপানৰ অৰ্থনীতিক দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰপৰা পুনৰুদ্ধাৰ কৰাই নহয়,বিশ্ব ব্যৱসায় ক্ষেত্ৰত  আগুৱাই নিয়াতো সহায় কৰিছে। ব্যৱসায় প্ৰতিষ্ঠানৰ উপৰিও  হেলথ কেয়াৰ, ফাৰ্মেচি, সাইকোথেৰাপি, বেংক, বীমা আদিতো এই সূত্ৰ প্ৰয়োগ কৰা হয়।  পঞ্চাশৰ দশকত  এই সূত্ৰই যথেষ্ট

তুমি মোক বেয়া পালা বুলিয়েই মই মোক বেয়া পাব নোৱাৰো দেউতা! তুমি মোৰ অস্তিত্বক ঘৃণা কৰিলা বুলি মই মোৰ অস্তিত্বক কেনেকৈনো ঘৃণা কৰোঁ‌ !! হয়, নিজকে সজাই ভাল পাওঁ‌ মই ! ৰঙীণ পোছাকযোৰ, ৰঙীণ বেনু পাত ৰঙীণ জোতাযোৰ!! কপালত আঁকি লোৱা ৰঙীণ ফোঁটতো… ভাল পাওঁ‌ মই দেউতা! আস্! টনা-আজোৰাখন নকৰিবা চোন দেউতা কষ্ট পাইছোঁ‌ মই! আস্! এৰি দিয়া না দেউতা, এই উৰি ফুৰা বয়সত মোৰ পাখিদুখন নাকাটিবা প্লিজ! অদূৰ-অজ্ঞাত ভৱিষ্যতৰ অভিশাপবোৰ নিদিবাচোন জাপি, তুমি বিন আমি মূধচ্ নোহোৱা ঘৰৰ নিচিনা!

সম্পূৰ্ণ প্ৰেক্ষাগৃহটোৱেই কাঁহ পৰি জিন যোৱা অৱস্থা। পাতলীয়া এন্ধাৰত ঠাহ খাই আসন গ্ৰহণ কৰি থকা দৰ্শকৰ চকু মাথোন বৰ্ণিল ৰঙেৰে উদ্ভাসিত মঞ্চত।তালে তালে নূপুৰৰ ৰুণজুণ,ৰুণজুণ শব্দ। নূপুৰৰ তালে তালে প্ৰাণ ঢালি ভাৰতনাট‍্যমৰ নৃত্যকলা প্ৰদৰ্শন কৰিছে শ্ৰীমতী অঞ্জুৰাণী দেৱীয়ে। একান্তমনে ভাব,ৰাগ আৰু তালৰ অপূৰ্ব সমন্বয়ত বিলীন  হৈ তেওঁ যেন এই জগততেই নাই! ধ‍্যানত মগ্ন ঋষিৰদৰে কেৱল অঙ্গ সঞ্চালন কৰি গৈছে। কাণত বাজিছে মাথোন গুৰুৱে বজাই যোৱা মৃদঙ্গৰ ধ্বনি ,তাল আৰু সঙ্গীত।  অন্তিমটো মুদ্ৰাৰ প্ৰদৰ্শনেৰে এটা সময়ত নৃত্যৰ সামৰণি পৰিল। অপূৰ্ব নৃত্যকলা

(এক) “ফোনটো ধৰিবলৈ ইমান‌ সময় লাগে?কাৰ লগত লাগি আছিলি?শেষ কৰি দিছ তই‌ মোক”- সদায় কৰাৰ দৰে ৰিয়ানে আজিও তুলিকাৰ ওপৰত চিঞৰি উঠিছে ।তাই‌ বুজাবলৈ চেষ্টা কৰি কৰি ভাগৰি পৰে, সদায়ে ৰিয়ানৰ অশ্ৰাব্য  গালি-গালাজবোৰ কাণত বাজি থাকে ।  তথাপি তাই‌ ৰিয়ানৰ কাষ চাপি যায়।তাক সাবটি ধৰে। মানসিক ৰোগ বিশেষজ্ঞা তুলিকাই ঠিকেই বুজে  thantophobia ত আক্ৰান্ত ৰোগী এজনৰ বাবে এইখিনি মৰমৰ কিমান প্ৰয়োজন ।    (দুই) “তই মোক বুকুত কেনেকৈ হাত দিব পাৰিলি?ইমান দিনৰ বন্ধুত্বৰ এয়া কি উপহাৰ দিলি? ….”  গালি পাৰি

(গল্পটোৰ পটভূমি সত্তৰ – আশী দশকৰ । গতিকে পঢ়ুৱৈয়ে সেই সময়ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীখনৰ কথা কল্পনা কৰি পঢ়ে যেন) গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্ৰশাসনীয় ভৱনৰ বাকৰি আজি লোকাৰণ্য, চাৰিওফালে দলদোপ-হেন্দোলদোপ৷ লাউড স্পিকাৰত বাজি থকা সুমধুৰ অসমীয়া গানে চৌদিশ ৰজনজনাই আছে৷ গোটেই মহানগৰীখনেই আলোকসজ্জাৰে সজাই তোলা হৈছে, যেন চহৰখনত আবতৰীয়া দেৱালীহে উৎযাপন কৰা হৈছে।সৰু সৰু ছোৱালীবিলাকে মাক-বায়েকৰ  পাট-মুগাৰ মেখেলা-চাদৰ পিন্ধি হাতত ফুলৰ তোৰা লৈ ইফালে সিফালে দৌৰি ফুৰিছে৷অসমীয়া তথা হিন্দী কথাছবি জগতৰ অপ্ৰতিদ্বণ্ডী গায়িকা মলয়া দেৱীক গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ে আজি কলা-সংস্কৃতিত তেখেতৰ অনবদ্য অৱদানৰ স্বীকৃতিস্বৰূপে