বঙাইগাঁও চহৰৰপৰা দক্ষিণ দিশত প্ৰায় তেৰ কিলোমিটাৰ দূৰত্বত আছে দেৱানগাঁও নামৰ এখন গাঁও৷ বইটামাৰী ৰাজহ চক্ৰৰ অধীনৰ এই গাঁওখনৰ পূৱফালে বৈ গৈছে টুনীয়া নৈ৷ নৈখনৰ কাষতে আছে ‘নাককাটি পাহাৰ’৷জনশ্ৰুতিমতে পাহাৰখনৰ পুৰণি নাম আছিল মহাৰাণী৷ এই সম্পৰ্কত মানুহৰ মুখে মুখে প্ৰচলিত হৈ আহিছে এটা কাহিনীও৷ কাহিনীটো এনেধৰণৰ—  বঙাইগাঁও জিলাত থকা পাহাৰবোৰৰ ভিতৰত এখন পাহাৰৰ নাম হ’ল ভূমিশ্বৰ৷ কাহিনীটোত এই ভূমিশ্বৰক ৰজা বুলি কোৱা হৈছে৷ ভূমিশ্বৰ ৰজাৰ ৰাণী আছিল মহাৰাণী৷ ভূমিশ্বৰ ৰজাৰ সৰু ভাতৃ এজন আছিল ভাওৰীয়া৷ মহাৰাণী আৰু ৰজাৰ ভাওৰীয়া ভাতৃৰ

এসময়ত কৈশোৰ কালত শিষ্যসকলে অধ্যয়নৰ উদ্দেশ্যে গুৰুগৃহলৈ গৈছিল। তেতিয়া তেওঁলোকক গুৰুৱে ব্ৰহ্মচৰ্য্যৰ লগতে যিকোনো এটা কলা শিক্ষা দান কৰিছিল। এই কলা মুঠতে চৌষষ্ঠিবিধ।কোৱা হয় যে এই কলাসমূহৰ যিকোনো এবিধৰ বিষয়ে জ্ঞান নাথাকিলেও গাৰ্হস্থ্য জীৱন সম্পূৰ্ণকৈ কোনেও ভোগ কৰিব নোৱাৰে। গতিকে এই কলাসমূহৰ অলপ অলপ শিক্ষা লাভ কৰা প্ৰতিগৰাকী ব্যক্তিৰে কৰ্তব্য। এই চৌষষ্ঠি কলানো কি ? তলত এই চৌষষ্ঠি কলা চমুকৈ বৰ্ণনা কৰা হৈছে। চৌষষ্ঠি কলা হ’ল ——- ১) সংগীত কলা অৰ্থাৎ সৰ্বপ্ৰধান কলা হ’ল গান বা গীত। ২) বাদন কলা

জেতুকাৰ ৰং কিয় ৰঙা হয়? ৰঙা হয় কিয় সেন্দূৰ  বৈধব্যতাক উপহাস কৰি ৰংবোৰ কিয় হয় আনন্দত বিভোৰ? সেন্দূৰেই যদি উদণ্ড উচ্ছৃংখল স্বামীৰ জীয়াই থকাৰ প্ৰমাণ,  নাৰীৰ একেই আচৰণক কিয় সেই সমাজত বেশ্যা উপাধিৰে কৰা হয় অপমান! নাৰী সৌন্দৰ্যৰ প্ৰতীক নাৰীয়েই আৰতি নাৰী মানেই প্ৰাৰ্থনা নাৰী মানেই আৰাধনা।  কবিৰ কবিতাত নাৰী মাতৃ নাৰী প্ৰেয়সী সমাজৰ মুখে মুখেহে মাথো নাৰী চঞ্চলা, প্ৰেম-পিয়াসী। নাৰী মানেই কুন্তী নাৰী মানেই দ্ৰোপদী  নাৰী মানেই সীতা নাৰী মানেই সাবিত্ৰী। নাৰী মানেইতো লক্ষ্মণৰ ভাতৃপ্ৰেমত উপেক্ষিতা উৰ্মিলা নাৰী মানেইতো

মৌচুমী আৰু মৌমন সৰুৰেপৰাই একেলগেই পঢ়া শুনা কৰি দুয়োজন এতিয়া নিজৰ কৰ্মজীৱনত ব্যস্ত। :মৌমন, আজি তিনিবছৰ এৰি চাৰিবছৰত সোমাল…. আমাৰ প্ৰেম এইবাৰ দিঠকত নিশ্চয় দেখা পাম।  :হয় মৌচুমী,আজি ভেলেন্টাইন দে’।এই দিনটোতেই    তোমাক মই প্ৰেম নিবেদন কৰিছিলো।এতিয়া কোৱা তোমাক কি উপহাৰ লাগিব?? : বাঃ! মই  যি বিচাৰোঁ– তুমি সচাঁকৈ মোক দিব পাৰিবা নে?? :মই কথা দিছো মৌচুমী কোৱা। :মোক তুমি আজিয়েই সেন্দূৰ পিন্ধাই তোমাৰ অৰ্দ্ধাঙ্গিনী কৰি ল’ব পাৰিবা? : উসঃ! কি ডাঙৰ বৰ বিচাৰিলা!!  মই হৈছো নিম্নজাতৰ দাসৰ ল’ৰা আৰু

পথৰ দাঁতিয়েদি গৈ আছে… সেই মানুহজন… হাড়ে-চালে লগা সেই মানুহজন।  খাবলৈ ভাত নাই, পীড়িত মানৱ, পিন্ধিবলৈ কাপোৰ নাই, সংকীৰ্ণ সি  তেওঁ জীয়াই আছে কিহৰ আশাত? এমুঠি ভাত বিচাৰি হাবাথুৰি খোৱা,  সেই মানুহজনে ৰাস্তাৰ কাষত বহি… অট্টালিকাৰ সপোন দেখে।  পেটৰ ভোকত পেটত এটুকুৰা গামোচা বান্ধি  তেওঁ ভিক্ষা বিচাৰে…. তেওঁ যে ক্ষুধাৰ্ত…… তেওঁ যে সমাজৰ পৰা বঞ্চিত…. তেওঁক লাগে কেৱল পেট ভৰাই খাবলৈ  এসাঁজ ভাত….. গা ঢাকি ৰাখিবলৈ এটুকুৰা কাপোৰ… কিন্তু তেওঁ পাইছে জানো? তেওঁৰ আশা আশা হৈয়েই ৰয়… তেওঁ যে সংকীৰ্ণ,

দুৱাৰ খনত আউজি স্হবিৰ হৈ পৰিছিল মল্লিকা।অলপ আগতে পাৰ হৈ যোৱা ধুমুহাজাকে বিধ্বস্ত কৰি থৈ গ’ল তাইৰ সকলো আশা-আকাংক্ষা,ঘৰ-দুৱাৰ,হেঁপাহ…. সকলো।হেপাঁহৰ ঘৰখন সাজিবলৈ তাই বহুত কষ্ট কৰিছিল ,এটাই আশা আছিল অতীতৰ দুখ-যন্ত্ৰণাবোৰে যাতে মল্লিকা আৰু ৰাতুলৰ সংসাৰখনত অকণো আউল লগাব নোৱাৰে। ৰাতুলে এটা কোম্পানীত চাকৰি কৰি ঘৰখন নিয়াৰিকৈ চলাই নিছে যদিও মল্লিকাই সিহঁতৰ ল’ৰা-ছোৱালী দুটাই যাতে টকা পইচাৰ বাবে কষ্ট নাপায়,সেই নিমিত্তে ৰাতুলক সহায় কৰিবৰ বাবে ছাগলী,হাঁহ ,মুৰ্গী পোহাৰ লগতে কাপোৰ বোৱা,চিলাই কৰা কাম আদি কৰি দিনটো সেইবোৰৰ লগতে ব্যস্ত হৈ

মঞ্জুলাৰ আজি বিয়া ঠিক হ’ল।দৰাৰ ঘৰ শিৱসাগৰৰ দিচাংমুখত।ল’ৰাজন চৰকাৰী চাকৰিয়াল। চৰকাৰী চাকৰিয়াল ল’ৰা পাই ঘৰৰ আটায়ে আনন্দিত হ’ল।মঞ্জুলাৰ দেউতাকেও একমাত্ৰ ছোৱালীজনী চাকৰিয়াল ল’ৰা জনৰ ওচৰত গটাব পাৰি মনতে শান্তি পালে।দুজন ল’ৰাৰ মাজত এজনী ছোৱালী। বহুত মৰম-চেনেহৰ মাজত মঞ্জুলা ডাঙৰ দীঘল হৈছে।  চাকৰি কৰা ল’ৰা পাই ল’ৰাৰ বিষয়ে একো খবৰ খাতি নকৰাকৈ বিয়াখন ঠিক কৰি পেলালে।এনেদৰেই এদিন মঞ্জুলাই দিচাংমুখৰ হৰকান্তৰ লগত বিয়া হৈ আহিল। কলৰ তলৰপৰা হৰকান্তৰ মাকে আদৰি বোৱাৰীয়েকক ঘৰৰ ভিতৰলৈ লৈ গ’ল । অচিনাকি পৰিবেশ এটাত মঞ্জুলাই বৰ অকলশৰীয়া

: ছাৰ,কামটো হ’বগৈনে? মহিলা গৰাকীৰ মাতত মই টেবুলখনৰপৰা ওপৰলৈ মূৰ তুলি চালোঁ। বগা মেখেলা চাদৰ এযোৰৰ সৈতে প্ৰায় ত্ৰিশ বছৰ মান বয়সৰ এগৰাকী মহিলা। কোলাত তিনিমহীয়া কেঁচুৱা এটা লৈ আছে। আৰু লগতে হাতত এটা ফাইল। মহিলা গৰাকীক দেখি বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল। গিৰিয়েক ঢুকোৱা বেছি দিন হোৱা নাই। গিৰিয়েকৰ পেঞ্চনৰ কামতে অহা- যোৱা কৰি আছে। দুদিনমান লক্ষ্য কৰিছোঁ যদিও আজিহে ভালকৈ মন কৰিলোঁ মই। : দুদিনমান লাগিব। এইবোৰ কাম ইমান সোনকালে নহয়।—–গহীনভাবে মই উত্তৰ দিলোঁ। মানুহগৰাকী লাহে লাহে গুচি গ’ল। :

(ভাল্লিক্কান্নান হৈছে  সাহিত্য একাডেমি বঁটা প্ৰাপক  প্ৰখ্যাত  তামিল সাহিত্যিক  আৰ.এচ.ৰামস্বামীৰ ছদ্মনাম।  তেখেতৰ  এই গল্পটো  বৰ্তমান SEBA ৰ  দশম শ্ৰেণীৰ ইংৰাজীৰ পাঠৰ অন্তৰ্ভুক্ত  Madam Rides the Bus ৰ পৰা অসমীয়ালৈ ভাবানুবাদ  কৰা হৈছে  । তামিল ভাষাৰপৰা গল্পটো কে.এচ.সুন্দৰমে ইংৰাজী ভাষালৈ অনুবাদ কৰিছে ।)                           (১ম  অংশ)                         ইয়াত ভাল্লিয়াম্মাই নামৰ এজনী ছোৱালীৰ কথা ক’বলৈ লৈছো যাক চমুকৈ ‘ভাল্লি’ বুলি মতা হয়।তাইৰ বয়স আঠ বছৰ আৰু যিকোনো বিষয়তে তাই বৰ কৌতূহলী।নিজৰ ঘৰৰ আগফালৰ দুৱাৰ মুখত থিয় দি বাটৰ ফালে কি কি ঘটিছে তাক

গ্ৰন্থখনৰ নামটোৰ অৰ্থই হ’ল দীৰ্ঘায়ু আৰু সুখী জীৱনৰ জাপানী ৰহস্য। আমাৰ মনত অলপো সন্দেহ নাই যে   জাপানেই হৈছে বিশ্বৰ দীৰ্ঘ জীৱন লাভ কৰা ব‍্যক্তিসকলৰ অন‍্যতম হোতা। মই এটি থুলমূল আভাষেৰে আলোকপাত কৰিবলৈ লোৱা কিতাপখনৰ নাম হ’ল  ‘ইকিগাই’। যিখন কিতাপ পৃথিৱীৰ ৬০ টাতকৈও অধিক ভাষালৈ অনুদিত হৈছে। কিতাপখনৰ লেখক হ’ল-হেক্টৰ গাৰ্চিয়া আৰু ফ্ৰান্সেক মিৰালেছ। অসমীয়ালৈ সুন্দৰ অনুবাদ কৰিছে ড০ কুল কমল সেনাপতিয়ে, তেখেতলৈ আন্তৰিক ধন্যবাদ জ্ঞাপন কৰিলো। ‘ইকিগাই’ হ’ল এটা জাপানী শব্দ। অন্যান্য দেশৰ তুলনাত জাপানীসকলৰ দীৰ্ঘ জীৱনৰ সৈতে জড়িত হৈ