বিদ্যালয়ৰ হীৰক-জয়ন্তী উপলক্ষে হোৱা প্ৰাক্তন ছাত্ৰ সন্মিলনখনলৈ আমি প্ৰায় সকলোবোৰ আহিছোঁ, এৰি অহা দিনৰ সোণসেৰীয়া স্মৃতিবোৰেৰেই আজি আমাৰ প্ৰথম দিনাৰ আড্ডা …আঃ কি আনন্দৰ দিন! হঠাৎ দেখিলোঁ শুভ্ৰ ধূতি পৰিহিত এজন ক্ষীণকায় মানুহ আমাৰফালে আহি আছে! “অহ্  বৰুৱা ছাৰ দেখোন”!!  জীৱনৰ জটিল সমীকৰণবোৰ সমাধান কৰাৰ মূলতেইতো হৈছে বৰুৱা ছাৰে বাস্তৱৰ উদাহৰণ দি বুজোৱা গণিত শিক্ষা!!     সেৱা এটা জনাই কিবা সোধাৰ আগতেই স্বভাৱসুলভ ধেমালিৰে ছাৰে কৈ গ’ল…… “একে দুয়ে তিনি হোৱা খবৰটো বাপেৰে দিলে, হওক দে, সকলোৰে যোগ, পূৰণ হোৱাটোৱেই লাগে,

কুলিৰ মাতত ব’হাগ পালেহি। বছৰৰ প্ৰথম এই মাহটোতে বহুতে জীৱনৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ সংস্কাৰ বিয়াখন পাতি গাৰ্হস্থ্য জীৱনত প্ৰবেশ কৰিবলৈ উত্তম সময় বুলি বিবেচনা কৰে বাবেই কয় ‘বহাগতে পাতি যাওঁ বিয়া’ আৰু বিহুনামবোৰতো তাৰেই ধ্বনি শুনা যায়। গাৰ্হস্থ্য জীৱনত স্বামী আৰু স্ত্ৰীলৈ পৰিণত হোৱা নৰ-নাৰীৰ বিশেষ ভূমিকা থাকে। বিশেষকৈ জন্মৰ ঘৰখন এৰি আহি স্বামীৰ ঘৰখনক আঁকোৱালি লৈ সংসাৰ ধৰ্ম পালন কৰা নাৰী এগৰাকীৰ গুৰুত্ব অধিক।বৈদিক শ্লোকসমূহত বিবাহৰ লগতে কিছুমান পত্নী বিষয়ক শ্লোকত পত্নীৰ মহত্ত্ব বৰ সুন্দৰকৈ ফুটি উঠা দেখিবলৈ পাওঁ।  হিন্দু

জমীৰ চাহাবে অফিচৰপৰা আহি পোৱাৰ পিছতেই তেওঁৰ ডাঙৰ ছোৱালী মিতুৱে ক’লে, “বাবা আজি তোমালৈ এখন চিঠি আহিছে।”  কথাষাৰ কৈ উঠি তাই মুখৰ হাঁহি লুকুৱাবলৈ অন্যফালে চালে।মিতুৰ বয়স একৈশ। এই বয়সৰ ছোৱালীবোৰৰ মুখত অকাৰণতে হাঁহি থাকে। হাঁহি-তামাচা জমীৰ চাহাবৰ একেবাৰেই পছন্দ নহয়। বিশেষকৈ মাক-দেউতাকক লৈ হাঁহি-তামাচা। আজিকালি বহুতো পৰিয়ালত তেওঁ এই কথাবোৰ দেখা পায়। মাক-বাপেকৰ লগত বহি আড্ডা দিয়ে,খিলখিলকৈ হাঁহে। এইবোৰ কি? তেওঁ এবাৰ এজন বন্ধুৰ ঘৰলৈ গৈছিল। সেই বন্ধুজনৰ ছোৱালীজনীয়ে বাপেকৰ  লগত বহুত হাঁহি-তামাচা কৰিবলৈ ধৰিলে। এটা সময়ত কৈয়েই পেলালে,

(১) বনফুলৰ গছ আৰু এজাক পখিলাঃ উৰুঙা উৰুঙা এটি ভোকাতুৰ দুপৰীয়া , তাঁতৰ পাটত বহি আনমনা হৈ পৰা সময়ৰ আমনি । ওচৰতে কোনোবা এটি গছৰ ডালত বহি হেটুলুকা চৰাই এটিয়ে মাতিছে –হেটুলুক্ ,হেটুলুক্ । ধূলিয়ৰি বতাহে ধূসৰিত কৰা আকাশৰ তলত তাঁতশালৰ চালিখন। চালিখনৰ আগৰ প্ৰায় দহ-বাৰ ফুট আহল-বহল এডৰা মাটি। মাটিডৰা বনজালুক , শুহুনিবনৰ দৰে বন কিছুমানে ছানি ধৰিছে । গছবোৰত ফুল ফুলিছে –বগা ,কমলা ,হালধীয়া ফুলেৰে মাটিডৰাত এখন ফুটুকীয়া ফুলেৰে বনকৰা সেউজীয়া দলিচা পাৰি থোৱা যেন দেখা গৈছে আৰু

  মই পঢ়ি ভালপোৱা গ্ৰন্থবোৰৰ ভিতৰত ডঃ ৰুবুল মাউতৰ “মোৰো এটা সপোন আছে” নামৰ এই সংবেদনশীল গ্ৰন্থখনে  হৃদয়ত এক আলোড়নৰ সৃষ্টি কৰিছিল।সেয়ে গ্ৰন্থ খনৰ এটি থুলমূল আভাষ দিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ। প্ৰথমে লেখকৰ পৰিচয়টো দিছোঁ–বৰ্তমান ৱাশ্বিংটন বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ‘স্কুল অৱ মেডিচিন’ত গবেষণাৰত গৱেষক বিজ্ঞানী তথা ইন’ভেশ‍্যন ফেল’ ডঃ ৰুবুল মাউতে শৈশৱ, যৌৱনত দৰিদ্ৰতা আৰু নানা ঘাত-প্ৰতিঘাতৰ বিৰুদ্ধে অশেষ সংগ্ৰাম কৰি এদিন আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ মাচাছ‍্যূচেটচ বিশ্ববিদ্যালয়ৰপৰা আধুনিক জীৱবিজ্ঞানৰ এক যুগান্তকাৰী আৱিষ্কাৰ  ‘জিন এডিটিং’ৰ বিষয়ত গৱেষণা কৰি ডক্টৰেট ডিগ্ৰী লাভ কৰে। মানৱ কোষৰ ত্ৰুটিপূৰ্ণ

দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ ভিয়েটনাম দেশখন হেনো ভ্ৰমণকাৰীৰ স্বৰ্গ। আমাৰে চিনাকি দুটা পৰিয়ালে ২০১৬ চনত ভিয়েটনাম ভ্ৰমণ কৰি আহি আমাক ঠাইবোৰৰ বৰ্ণনা দিছিল আৰু ফটোবোৰ দেখুৱাইছিল। বাকী বহুত ঠাইৰ তুলনাত বেচ কম খৰচতে সুন্দৰ বৈচিত্ৰ্যময় ঠাইবোৰ ফুৰি আহিব পৰা যায়। ২০১৯ চনৰ প্ৰথম ভাগতে ভিয়েটনামলৈ যোৱাৰ বাবে তেওঁলোকৰ পৰা ভিয়েটনামৰ ট্ৰেভেল এজেঞ্চী এটাৰ নম্বৰটো লৈ যোগাযোগ আৰম্ভ কৰিলো। গুগলত চাবলগীয়া ঠাইবোৰৰ বিশদ বিৱৰণ ফটো আদি চাই ১৩ দিনৰ বাবে প্লেন এটা যুগুত কৰিলো। এই যাত্ৰাত আমাৰ এপাৰ্টমেন্টৰে বাসিন্দা ৰাজীৱ শৰ্মা আৰু তেওঁৰ

গুৰি ল’ৰা গোঁজটোৰ দৰে থিয় হৈ থাকোঁ। বেকা হৈ বহি থাকোঁ। উঁয়ে ধৰা শেতেলীত শুই পৰোঁ ৰাতি  ৰাতি মানে হাতী আৰু এডাল আধামৰা গোমসাপ। ৰাতিৰ বেলিটোক নিচুকাই থাকোঁতে খিৰিকীৰে সোমাই আহে দিনৰ সূত্ৰ সূতা এডালত ধৰি আগবাঢ়ে একোটা বেঁকা দিন কিছুৱে সোধে আৰু কিছুৱে কেৰাহিকৈ চায়। বোলো বৰ বিষ।  আইৰ কঁকালত থেৰাপী দিয়া হ’ল বহুবাৰ  ডুব গ’ল কেবাটাও বেলি। সৰি পৰিল বেলিৰ দেশৰ বহু তৰা, বেঁকা হৈয়ে থাকিল কঁকাল।   পোন হ’বনে আই….!  এচেৰেঙা ৰ’দত কঁকাল বেঁকা  কৰি গৈ আছে

ছোৱালীজনীয়ে বিদ্যালয়ত পঢ়িবলৈ যোৱা দিনৰেপৰাই তাই মাকৰ নামটো উহ্য ৰাখি আহিছে । গাঁওখনৰ বহুতৰে কটুক্তি আৰু উদণ্ড ডেকাচামৰ অশ্লীল ইংগিতত প্ৰায়েই তাই দিশহাৰা হয় । দেউতাকৰ ছত্ৰছায়াত ৰশ্মি বৰুৱাই মেট্ৰিক পৰীক্ষাত সুখ্যাতিৰে অসমৰ ভিতৰত প্ৰথম হৈ পাছ কৰাৰ পাছত গুৱাহাটীৰ সম্বৰ্দ্ধনা সভালৈ দেউতাককো লগত লৈ যায় ।সম্বৰ্দ্ধনা সভাৰ অসংখ্য জনতাৰ মাজত নাঙলৰ মুঠিত ধৰা দেউতাকৰ শক্তিশালী হাত দুখন কঁপি উঠিছিল আৰু হুকহুকাই কান্দি দিছিল ঠিক সেইদিনটোৰ দৰে,যিদিনাখন তেওঁৰ ৰূপহী পত্নীক গাঁৱৰে চাৰিজন অসৎ চৰিত্ৰৰ লোকে অসহায় অৱস্থাত পথাৰত অকলে পাই

বোৱাৰী পুৱাতে খিৰিকী খন খুলি দিলোঁ।  এজাক শৰালি বেলিটো আনিবলৈ উৰি গৈ আছিল।  সিহঁতৰ  ডেউকাৰ সৈতে মোৰ মনো উৰিছিল।  আজি মাৰ ঘৰলৈ যাম!  বনফুল তেল ঘঁহা মাৰ  চুলিৰ সুঘ্ৰাণ প্ৰাণ ভৰি উজাই ল’ম। দেউতাৰ চেনেহ সনা আদৰুৱা মাতত, মই এতিয়া বোৱাৰী বুলি এখন্তেক পাহৰি থাকিম ! নিয়ম আবেলিৰ ৰংবোৰ সানি এজাক পখী ঘৰমুৱা হৈছে।  বেলি নৌ উঠাৰপৰাই কৰা সংগ্ৰাম, দিনান্তত সামৰি থৈছে।  নতুন দিন এটাত নতুন উদ্যমেৰে পুনৰ সংগ্ৰাম আৰম্ভ কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে। প্ৰকৃতিয়ে, প্ৰকৃতিৰ নিয়ম মানে। নৰমনিচে হে নামানে। পিঞ্জৰা

অসমীয়া ভাষাৰ এটি দুৰ্যোগপূৰ্ণ সময়ত আমেৰিকান বেপ্টিষ্ট মিছনেৰীসকলে ১৮৪৬ চনত অসমীয়া ভাষাত “অৰুনোদই” সংবাদপত্ৰখন প্ৰকাশ কৰি উলিয়ায়। মিছনেৰীসকলে মূলতঃ খ্ৰীষ্ট ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ বাবেই যদিও এই সংবাদপত্ৰখন প্ৰকাশ কৰি উলিয়াইছিল তথাপি ‘অৰুনোদই’য়ে সেই সময়ৰ ৰাজ্যখনৰ লগতে দেশ বিদেশৰ বা-বাতৰি প্ৰকাশ কৰি অসমীয়া পঢ়ুৱৈ সমাজক জ্ঞানৰ পৰিধি প্ৰসাৰিত কৰাত সহায় কৰিছিল।  ১৮৪৬ চনৰপৰা ১৮৮০ চনলৈ প্ৰায় ৩৪ বছৰীয়া ‘অৰুনোদই’ৰ জীৱন কালত ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ উপৰিও সমসাময়িক ঘটনা প্ৰৱাহৰ বাতৰি, নীতি-কথা, বিজ্ঞান, ইতিহাস, ভূগোল, সামাজিক কুসংস্কাৰৰ বিৰুদ্ধে সজাগতা আদি বিভিন্ন বিষয়ৰ লগত অসমীয়া পাঠকক