(১)অবৈধ ঘৰৰ কিছুমান অদৰকাৰী বস্তু সোমাই থকা কোঠাটো চিজিল লগাবৰ বাবে সোমাই গলো।পুৰণি বাকচ এটা খুলি চাই দেখিলোঁ,মাটি বাৰী আদিৰ নথি-পত্ৰৰ ওপৰিও কিছুমান কাগজ পত্ৰ আছিল।সেইবোৰ খুচৰি থাকোঁতে দেউতাৰ নাম লিখা থকা এখন ডায়েৰী হাতত পৰিল।সেইখন খুলি চাবলৈ কিয় জানো মোৰ বৰ হাবিয়াস জন্মিল।চকীখন টানি বহি পৰিলোঁ আৰু পাত লুটিয়াই গ’লো।এটা পাতত মোৰ চকু থৰ হৈ ৰ’ল। তেনেহলে অতদিনে মায়ে মোক ফাকি দি আহিছে!মই দেউতাৰ নহয়,কামকৰা হিচাপে আমাৰ ঘৰত সৰুৰে পৰা থকা ভদকাইৰ হে সন্তান!তাৰ পাছত যেতিয়া মোৰ হুচ আহিছিল,নিজকে

পিংকি আৰু ৰিমা দুজনী নলেগলে লগা বান্ধৱী। দুয়োজনী শ্ৰেণীকোঠাত একেলগে বহে।এজনী বিদ্যালয়লৈ নাহিলেই আনজনীয়ে ঘৰ পায়েই ফোন কৰি খবৰ লয় আৰু সেইদিনা কি কি পঢ়াইছে কয়। পিংকি মাক-দেউতাকৰ একমাত্ৰ সন্তান।তাইৰ মাক-দেউতাক দুয়ো চাকৰি কৰে।তাই বিদ্যালয়লৈ বিভিন্ন ডিজাইনৰ বেগ,ৰং-পেন্সিল বাকচ,পেন্সিল,ৰবৰ ইত্যাদি আনে।তদুপৰি তাইৰ টিফিন বাকচ,পানীৰ বটল ইত্যাদিও বিভিন্ন ৰঙৰ।তাকে দেখি ৰিমায়ো ঘৰত বেলেগ বেলেগ ৰঙৰ এইবিলাক বস্তু বিচাৰে।ৰিমাক মাক-দেউতাকে বুজায় যে প্ৰয়োজনতকৈ বেছি বস্তু লোৱা বা কিনা ভাল কথা নহয়।ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ সিহঁতে প্ৰয়োজনীয় বস্তুখিনিযে পাইছে সেইটোৱেই বহুত ভাগ্যৰ কথা।সিহঁতৰ বয়সৰ কিছুমান

এন্ধাৰ গভীৰ বাট দূৰৈত সেয়া কুলি নে কেতেকীৰ মাত প্ৰেমৰ বাবে ফাগুন নে যাতনাৰ বাবে ফাগুন আমি কোনেও নাজানো অথচ শিমলুুৰ ৰঙা আজিও বুকুলৈকে উজাই। থাকক এইবেলিৰ ফাগুন অবাটত, যোৱা বাৰৰ ফাগুনক আজিও সামৰি ৰাখোঁ মই জানো তোমাক লগ পালেই নাহে মোৰ সপোন উভতি   তথাপি জানো, শীৰ্ণ সাধুটোৰ শেষত যিদিনাই তোমাক লগ পাম পৃথিৱীৰ সমস্ত পৱিত্ৰতাৰে তুমি ক’বা  ‘পাৰিলে ক্ষমা কৰি দিবা।’ হৃদয়ৰ সমস্ত আকুলতাৰে মই আজিও কম- ‘সদায় কুশলে থাকিবা!’ ফাগুন নাহিলেও এইজাক বসন্ত মোৰেই তাক দুনাই নোজোকাবা। *******

মা,তুমি ক’ত আছানো বুলি কৈ ভিতৰ সোমাই সুমন একেবাৰে মাকৰ ওচৰ পালেগৈ।হঠাতে তাক দেখি মাক আচৰিত হ’ল।তুমি পালাহিয়েই যে।অ’ মা তুমি আগতে কোৱা কথা বোৰৰ বাস্তৱ ছবি খন বা ওচৰত দেখা পাই মই গুছি আহিলো।তোমাৰ কথাবোৰত সম্পূৰ্ণ সত্যতা আছিল।এতিয়া বাস্তৱত দেখিহে উপলব্ধি কৰিব পাৰিলো। সুমন সদায় স্কুলৰ পৰা বায়েক সুনিতাতকৈ এঘণ্টা আগতে আহে।তথাপি তাক মাকে ভাত খাবলৈ নিদি সুনিতা অহালৈ ৰৈ থাকে।মাকৰ দুয়োতা সন্তানৰ  ওপৰত সমদৃষ্টি।ল’ৰা বুলি তাক আগতে খাবলৈ দিলে সুনিতাক ঠাণ্ডা খাবলৈ দিয়াতো সহ্য কৰিব নোৱাৰে। সুমনৰ কোনো আপত্তিয়ে

সেই অঞ্চলত দেৱী মহাজন বুলিয়ে সকলোৱে তেখেতক জানে৷মাটি-বাৰীৰে সমৃদ্ধ এজন আঢ্যৱন্ত খেতিয়ক৷বন্ধা ৰাখি খেতি-বাতি চলায়৷মহাজনৰ চাৰিটা ল’ৰা-ছোৱালী৷সনাতন ডাঙৰ; তাৰ পাছত ছোৱালী দুজনী৷দিগন্ত সকলোতকৈ সৰু৷ল’ৰা দুটা স্বভাৱতে একেবাৰে বিপৰীতমুখী।দিগন্ত সহজ-সৰল মিষ্টভাষী; সকলো সিদ্ধান্ত ধীৰে-সুস্থিৰে লয়।সকলোৰে লগত মিলা-প্ৰীতিৰে থাকি ভালপোৱা বিধৰ৷বিপৰীতে সনাতন একেবাৰে উতনুৱা প্ৰকৃতিৰ,আলাসত চাংপাতি ভালপোৱা এক সপোন কোঁৱৰ৷আলাসতে তাক সকলো লাগে৷ইটো লাগে সিটো লাগে বুলি পিতাকৰ থৰকাচুটি হেৰুৱায়৷পঢ়া-শুনাত অলপো মতি গতি নাই৷মেট্ৰিক পাছ কৰি উঠি সি কেইদিনমান কলেজলৈ অহা-যোৱা কৰিলে যদিও পিছলৈ কিতাপে তাক আমুৱালে৷তাৰ নামতে ইতিমধ্যে উদং হৈ থকা

খিৰিকীবোৰ জীৱনৰ কেনভাচ৷ চিঁয়াহী শেষ হৈ যোৱা তুলিকাৰে ভাগৰি নপৰাকৈ ঘঁহি আছো উকা কাগজৰ পৃষ্ঠাত… মলিয়ন চোলাৰ জেপত ভৰিল কি নভৰিল তোমাৰ চহৰৰ ভূগোল,  নে মানচিত্ৰৰ পৃষ্ঠাবোৰ ভাগৰিল মেঘৰ পতাৰে আজিও দুটোপাল চকুলো সৰিল! কিমান তাৰিখ,চন,মাহ চলি আছে এতিয়া? ডায়েৰী লিখাৰ অভ্যাস কাহানিবাই বাদ দিলোঁ,স্তব্ধ ঘড়ীটোৰ কাঁটাও! ওভটি যোৱাৰ ৰিং এটাৰ বাটত ডুবি যোৱা বেলিটোৰ ঘৰ, গৈ গৈ ময়ো সন্ধিয়া হৈ ৰ’লোঁ৷ আজি ইয়াত একেদৰে ৰৈ থকাৰে কথা আছিল৷  ৰৈ ৰৈ বতাহ হ’ব পৰা হ’লে, সোঁ সোঁ কৈ কদমৰ পাত

শুকান পাতবোৰ উৰি আহি বিছনা চাদৰৰ ওপৰত পৰিছেহি।তাতেই দহ,বিশ,পঞ্চাছ,এশ,দুশ টকাৰ নোটবোৰ জমা হৈছে।কোনোবাই আকৌ খুচুৰা প‌ইচা দি প্ৰণাম জনাই গুচি গৈছে।বিছনা চাদৰখনৰ ওপৰত থোৱা হৈছে বিভিন্ন অজানা গছৰ শিপা,কিছু ৰং বিৰঙৰ পাথৰ,লো আৰু তামৰ আঙুঠি। গছৰ তলতে অমূল্যচৰণ শাস্ত্ৰী বহি আছে।আগতে তেখেতৰ নাম আছিল অমূল্য সাঁতৰা।শাস্ত্ৰী তেওঁৰ উপাধি।ইয়াৰ উপৰিও তেখেতৰ আৰু এটা উপাধি আছে-ৰত্নপ্ৰভাকৰ। পুত্ৰৰ চিকিৎসাৰ বাবে ভেলোৰলৈ গৈছে।পুত্ৰক চিকিৎসালয়ত ভৰ্তি কৰোৱা এসপ্তাহ হ’ল।গোটেই দিনটো এনেই অকলে থাকি সময় নাযায় নুপুৱাই যেন লাগিছে তেওঁৰ।সেয়ে চি.এম.চি.ভেলোৰৰ পুৰণি বিল্ডিঙৰ গেটৰ বাহিৰৰ গছৰ

ঔম।। ভূৰ্ভুবঃ স্বঃ।  তৎসৱিতুৰ্বৰেণ্যম।  ভৰ্গো দেৱস্য ধীমহী।  ধিয়ো য়োনঃ প্ৰসোদয়াত্।    একেৰাহে বাজি থকা দেৱী  বন্দনা সংগীত নিশাৰ শুনি শুনি মুখস্থ হৈছিল।এই কেইদিন ঘূৰাই ঘূৰাই বাজি থাকিব।এইকেইদিন মনটো পৱিত্ৰ ভাল ভাৱ এটাৰে ভৰি থাকে।প্ৰকৃতিৰ পৰিৱেশো কিবা এটা ভাল লগা হৈ পৰে।আগচোতালৰ শেৱালীজোপাও ফুলি গোটেই  বাতাবৰণটোকে উদ্ভাসিত কৰি তুলিছে মন-প্ৰাণ ভৰাই দিয়াকৈ।সৰুকালৰ স্মৃতিবোৰে আজিকালি বৰকৈ আমনি কৰে,মাকৰ আৰু ওচৰ চুবুৰীয়াৰ লগত পূজা চাবলৈ যোৱা,আৰু আহোতে সমনীয়াহঁতৰ লগত ডাঙৰ বেলুন এটালৈ বাদাম চোবাই চোবাই খোজকাঢ়ি ঘৰলৈ অহা..!কি যে মধুৰ সময় আছিল সেইবোৰ!কিন্তু

মোৰ এসময়ৰ কলেজীয়া বান্ধৱী মেঘৰঞ্জনীক  কলাক্ষেত্ৰৰ এটা নৃত্যৰ অনুষ্ঠানত কালি হঠাতে মঞ্চত দেখা পাই মই অভিভূত হৈ পৰিছিলো।অনুষ্ঠানৰ শেষত  তাইক লগ পাবলৈ মই উদবাউল হৈ পৰিছিলো। অনুষ্ঠানৰ শেষত গ্ৰীণ ৰুমত তাই কাপোৰ সলাই থাকোঁতেই মই গৈ পিছফালৰপৰা তাইৰ চকুযুৰি ঢাকি ধৰিছিলোঁ।তাই উমানতে মোৰ হাতখন স্পৰ্শ ধৰি মোক নিৰিবিলি বুলি সাৱটি ধৰিছিল।ইজনীয়ে সিজনীক তেনেকৈয়ে বহু সময়  সাৱটি ধৰি আছিলোঁ। আমি নজনাকৈয়ে তাইৰ পুত্ৰ অভীকে আহি দুয়োৰে সেই অন্তৰংগ মুহূৰ্তক মোবাইলৰ কেমেৰাত আৱদ্ধ কৰি পেলাইছিল। কলাক্ষেত্ৰত মেঘাক লগ পোৱা  কালিৰ দিনটোৰ সেই

অলপ দিনৰ পৰা ‘ইকিগাই’ শব্দটোৱে বৰ চৰ্চা লাভ কৰিছে।এই একে নামৰ কিতাপখনৰ বিষয়েও দুই এঠাইত পঢ়ি আছিলোঁ।হঠাতে ফুৰিবলৈ গৈ এঘৰত কিতাপৰ আলমাৰিত পিতপিতাই বিচাৰি ফুৰোঁতে কিতাপখন চকুত পৰিল আৰু পঢ়িবলৈ ললোঁ। কিতাপখনৰ বিষয়ে দুই এষাৰ নিলিখাকৈ থাকিব নোৱাৰিলোঁ।এই কিতাপখন আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় বজাৰত সৰ্বাধিক বিক্ৰী হৈছে আৰু এই গ্ৰন্থখনৰ বিষয়বস্তু হ’ল দীৰ্ঘায়ু আৰু আনন্দময় জীৱনৰ জাপানী ৰহস্য। মানুহ দিনক দিনে স্বাস্থ্য সচেতন হৈ আহিছে।কেনেদৰে জীৱন-যাপন কৰিলে মানুহে আনন্দময়,সুখময় এক সুদীৰ্ঘ জীৱন-যাপন কৰিব পাৰে তাৰে চেষ্টাৰ ফলশ্ৰুতিত বৰ্তমান বহু চৰ্চিত, পঠিত এই কিতাপখন