হাফলং ভাৰতৰ অসম ৰাজ্যৰ অন্তৰ্ভূক্ত ডিমা হাছাও জিলাৰ সদৰ ঠাই। অসমৰ পৰ্বতীয়া অঞ্চলসমূহৰ ভিতৰত হাফলং অন্যতম। ইংৰাজী ২০২৪ চনৰ এপ্ৰিল মাহৰ ৬ তাৰিখে আমি হাফলঙলৈ বুলি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিলোঁ। আমি মানে মোৰ মা-দেউতাৰ লগতে মই পঢ়া বিদ্যালয়ৰ মোৰ সহপাঠী বন্ধু-বান্ধৱীৰ লগতে তেওঁলোকৰ মাক-দেউতাক। মুঠতে আমি ৮ জনীয়া পৰিয়ালটি একেলগে গৈছিলো। এপ্ৰিল মাহৰ ৬ তাৰিখে আমি ৰাতিপুৱা ৭ বজাত গুৱাহাটী ৰেল ষ্টেচন পল্টন বজাৰৰপৰা ৰেলেৰে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিলোঁ। দিনৰ ১২ বজাত আমি ‘নিউ হাফলং’ত উপস্থিত হৈছিলোঁ। ৰেল যাত্ৰাৰ সময়খিনিত মই আৰু

সুকন্যাৰ গাটো দুদিন মানৰ পৰা ভাল নহয়।ভাল নহয় মানে দাঁতৰ বিষ।বিষে একেবাৰে মানুহজনীক জ্বলা-কলা কৰি মাৰিছে।কোনোমতেহে সংসাৰৰ লেঠাবোৰ চম্ভালি আছে।পেইন কিলাৰ খাইছে, আগতেই আনি থোৱা মাউথ ৱাছেৰে কুলকুলিও কৰিছে।সাময়িক আৰাম পায়। সেইকণ সময়তে কৰিবলগীয়া কামবোৰ কৰি আজৰি হয়।ধনকো সময় দিব পৰা নাই এইকেইদিন। মাকক খেলিবলৈ মাতি থাকে।নাহিলে মুখখন গোমোঠা কৰি বিছনাতে বাগৰি থাকে।সুকন্যাই আকৌ ল’ৰাকণৰ অভিমানো ভাঙিব লাগে। দেৱজিতে কেঁকাই থকা মৰমী পত্নীক কামত অৱশ্যে লাগি দিছে। সময়নো ক’ত পায়।ব্যক্তিগত খণ্ডৰ অফিচত কিমান কাম, চাকৰি কৰাজনেহে বুজি পাব।‌ৰাতিপুৱা চাৰে আঠ

‘লেতেৰা বস্তি’ত সিহঁত থাকে চিকচিকিয়া পোছাক আৰু  কপাহী জোতা পিন্ধি  বগা-নীলা মুঠিৰে ঝাৰুদণ্ড খামুচি  গান্ধী জয়ন্তীত সিহঁতে ফটো নুঠে৷  সিহঁতে স্বচ্ছতাৰ উৎসৱ নাপাতে আঁচনি ৰূপায়ণৰ ভাগৰ আঁতৰাবলৈ লাঞ্চ বা ডিনাৰ পাৰ্টিতো নবহে নিচাসক্ত ভোগৰ নিশাৰ আবৰ্জনা আঁতৰাই প্ৰভাতক সিহঁতেই নিৰ্মল কৰে৷  হাতত ঝাৰু লৈ সিহঁত আগবাঢ়ে  পায়খানাৰ পৰা বিমানবন্দৰলৈ  ‘সভ্যতা’ৰ জাবৰ চাফা কৰে৷  সিহঁত ঝাৰুদাৰ  অহ্‌! নহয়  তেওঁলোক বাপুৰ হৰিজন  স্বচ্ছতাৰ ৰূপকাৰ৷ *******

ৰীনা মাহীৰ মহা ঢুকুৱাৰ খবৰটো লুকীয়ে ছমাহমান আগতেই পাইছিল। ৰীনা মাহী লুকীৰ মাকৰ খুৰাকৰ ছোৱালী। তাইৰ মাক খুৰাকৰ পৰিয়ালটোৰ লগত একেলগে যৌথ পৰিয়ালত ডাঙৰ হোৱা বাবে ৰীনা মাহীহঁতক নিজৰ ভনীয়েকৰ দৰেই মৰম কৰিছিল।  লুকীয়ে খবৰটো পাই মাহীয়েকলৈ দিল্লীৰপৰা ফোনযোগে খবৰ লৈছিল। মাহীয়েকে কোৱামতে মহাকে বৰ বেছিদিন ভুগিবলগীয়া নহ’ল। কেঞ্চাৰৰ একেবাৰে শেষ অৱস্থাতহে ধৰা পৰিছিল। হস্পিতালত দহদিনমান থকাৰ পাছতে তেওঁ শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰিলে। মাহীয়েকৰ জনা শুনা সকলোৱে এষাৰ কথাই ক’লে- “গৈছে ভালেই হৈছে।মানুহটোৱে ওৰেটো জীৱন বৰ কষ্ট দিলে মানুহজনীক। এতিয়া

তোমাৰ মায়াসনা স্মৃতিত আহিনৰ বৰষুণ জাকৰ দৰেই ধাৰাসাৰে সৰা চকুলোত চাদৰৰ আঁচল তিতা বৰ লুইতৰ গৰা খহাদি চপৰা চপৰে খহে সুকোমল কলিজাটি উজাগৰী নিশা কাটে প্ৰত্যাশাৰ অন্ত নাই জানোচা – নঙলাৰ শব্দই বাতৰি দিব তুমি কুশলে থকাৰ তুমি উভতি অহাৰ তুমি উভতি অহাৰ৷৷ *******

সত্যপ্ৰিয় হাজৰিকাই সভা- সমিতি, কৰ্মশালা আদিৰ দৰে অনুষ্ঠানসমূহ প্ৰায় এৰাই চলিব বিচাৰে ৷ তেওঁ নীৰৱে কাম কৰি ভালপোৱা মানুহ ৷ সময়ৰ অপচয় কৰিবলৈ তেওঁ বৰ বেয়া পায় ৷ সভা-সমিতি এৰাই চলিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ  মূল কাৰণ হ’ল – নিৰ্দিষ্ট সময় অনুসৰি অনুষ্ঠানসমূহৰ কাৰ্যসূচী ৰূপায়ণ নোহোৱা ৷ কিন্তু এইখন কৰ্মশালাৰ বিষয়বস্তুৱে তেওঁক অলপ আচৰিত কৰিলে।বিষয়বস্তুৰ আকৰ্ষণতে তেওঁ নিৰ্দিষ্ট সময়ত সভাগৃহত উপস্থিত হ’ল।সভাগৃহৰ চৌদিশে এবাৰ চকু ফুৰালে।মঞ্চৰ পিচপিনে আঁৰি থোৱা বেনাৰখনত তেওঁৰ দৃষ্টি নিৱদ্ধ হ’ল।তাত  গোট গোট আখৰেৰে লিখা আছে – “ মানুহ

যন্ত্রণাকাতৰ হৃদয়খনত কিনো সপোন জাগিব  সপোন ৰচিবলৈ ভয়েই লগা হ’ল, সপোনবোৰ সাৰ্থক নহয় বুলি  সপোনৰ পিছত দৌৰিবলৈও হেঁপাহ নোহোৱা হ’ল।।   অশ্ৰু বৈ থকা দুচকুত  সজল চাৱনিও নোহোৱা হ’ল  ক্লান্ত হৈ ৰওঁ; যেতিয়া অবুজ ভাষাবোৰে হেঁচা মাৰি ধৰে,  মন গহ্বৰত খলকনি তুলি থকা  ইচ্ছাবোৰ দেখোন তাণ্ডৱ ধুমুহাৰ গতি ল’বলৈ ধৰিলে।।   সপোনবোৰ নিৰৱে নিৰলে কোনোবা অজান দেশলৈ গুচি গ’ল  একেবাৰেই উভতি নহাৰ বাটেৰে,  জ্বলি পুৰি ছাই হৈ যোৱা সপোনবোৰৰ বাবেই  যেতিয়াই তেতিয়াই শিতানৰ গাৰুটিও তিতি যোৱা হ’ল  মাথোঁ মনত জাগিহে