মধ্যবিত্তসকলৰ জীৱনত উত্তেজনা সৃষ্টি কৰিবপৰা ঘটনা খুব এটা নঘটে। তেওঁলোকৰ জীৱন যাত্ৰা খোৱা,শোৱা, টিভি চোৱা এইবোৰৰ মাজতেই মোটামুটি সীমাবদ্ধ। কিন্তু মোৰ সৰু ভাইটিৰ ঘৰত ব্যতিক্ৰম হ’ল। সিহঁতৰ ঘৰত উত্তেজনা সৃষ্টি কৰিবপৰা এটা ঘটনা ঘটাৰ উপক্ৰম হ’ল। শুনিলোঁ, এজন জাপানী যুৱক হেনো ভাইটিৰ ঘৰত এমাহ থাকিব। জাপান-বাংলাদেশ টেকনিকেল এচিচটেণ্ট প্ৰোগামৰ তেওঁ এজন কৰ্মী। বাংলাদেশৰ গাঁৱত দুবছৰ থাকিব। অৱশ্যে পোষ্টিং হোৱাৰ আগেয়ে বাংলাদেশৰ কোনো এঘৰ মধ্যবিত্ত পৰিয়ালৰ লগত তেওঁ এমাহ কটাব লাগিব, যাতে তেওঁ আমাৰ ৰীতি-নীতি, আচাৰ-আচৰণ সম্পৰ্কে এটা প্ৰাথমিক ধাৰণা পাব

এই আবেলি অবতৰত ঠিকনা সুধি সুধি আহি আহি ফাগুনৰ পছোৱা এজাক মোৰ নিৰলা কুটীৰৰ পদূলিমুখত ৰৈছেহি।চিকুণতৰা!তোমাৰ ঋজুৰেখ দেহৰ সুগন্ধি চুই মেঘালী চুলিটাৰিৰ সেমেকা নিৰ্যাস বৈ অনা এছাটি বতাহে মোক আদিম লদাবন্ধা অন্ধকাৰে ঘেৰা পাৰ্থিৱ সংকীৰ্ণতাৰপৰা বহল বন্দৰৰ বুকুৱেদি বোৱাই আনিছে প্ৰসাৰিত পোহৰৰ পোহাৰলৈ।তোমাৰ প্ৰগলভ্ প্ৰেমে মোক দেহাতীত প্ৰেমৰ আলোক আচ্ছাদিত কোনো এক ৰ’দালি বাটেৰে লৈ যাব খোজে বহু দূৰ-দূৰণিৰ অচিন দিগন্তলৈ…….। তোমাৰ ওঁঠৰপৰা ধাৰ কৰা লালিমাৰ বাংময় প্ৰাণোচ্ছলতাৰে যেন ৰঙচুৱা নাহৰৰ কুঁহিপাতবোৰে সাজিছে-কাচিছে।কোনোবা ঢাপত কেতেকী ফুলিছে! কেতেকীপাহিত বাৰু কোনে সানি

(অসমৰ এগৰাকী প্ৰখ্যাত শিশু সাহিত্যিক,লেখক,শিক্ষক,ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰপৰা ডক্টৰেট ডিগ্ৰী প্ৰাপক,অসমীয়া গ্ৰন্থ জগতলৈ বহুকেইখন মূল্যবান গ্ৰন্থৰে বৰঙণি আগবঢ়োৱা শ্ৰদ্ধাৰ ড০ মৃদুস্মিতা ফুকনৰ সৈতে এটি সাক্ষাৎকাৰ।) (সাক্ষাৎকাৰ গ্ৰহণৰ প্ৰাকমুহূৰ্ত্তত ড০ মৃদুস্মিতা ফুকন আৰু সমীৰণ শৰ্মা) সমীৰণ শৰ্মা : বাইদেউ পোনতে আপুনি আমাৰ ফালৰপৰা নমস্কাৰ গ্ৰহণ কৰিব। মৃদুস্মিতা ফুকন: নমস্কাৰ। সমীৰণ শৰ্মা:  প্ৰথমে আমি আপোনাৰ জন্ম তথা পিতৃ- মাতৃৰ বিষয়ে কিছু কথা জানিব বিচাৰিছোঁ। মৃদুস্মিতা ফুকন: মোৰ জন্ম যোৰহাটৰ নেহৰু পাৰ্কত। পিতৃ অধ্যাপক তৰুণ চন্দ্ৰ বৰুৱা আৰু মাতৃ বীণা বৰুৱা। সমীৰণ শৰ্মা: শৈশৱত মৃদুস্মিতা

পোনপ্ৰথমতে সকলোলৈকে মোৰ আন্তৰিকতাভৰা নমস্কাৰ জনাইছোঁ।আশা কৰোঁ সকলো কুশলে আছে। মই পঢ়ি অহা মহাবিদ্যালয়খনৰ এইবাৰৰ বাৰ্ষিক আলোচনীখনৰ সম্পাদনাৰ দায়িত্বও মোৰ ওপৰতে ন্যস্ত কৰা হৈছিল।আন দুই এখন ছপা তথা হাতেলিখা আলোচনী মোৰ সম্পাদনাত প্ৰকাশ হৈছে যদিও ই-আলোচনী মোৰ সম্পাদনাত এইখনেই প্ৰথম,যাৰ বাবে এইটো মোৰ বাবে এক নতুন অভিজ্ঞতা।মাৰ্চ মাহৰ দ্বিতীয় সপ্তাহত আমাৰ ‘শব্দচিত্ৰ’ গোটৰ মুখ্য প্ৰশাসক অৰবিন্দ গোস্বামীদেৱৰপৰা মোৰ তালৈ এটা ফোন কল আহিল। সেই ফোন কলটোৰ জৰিয়তে গোস্বামীদেৱৰ পৰা মোলৈ এটা প্ৰস্তাৱ আহিল যে ‘শব্দচিত্ৰ-জীৱন জিজ্ঞাসা’  ই-আলোচনীৰ এইবাৰৰ অৰ্থাৎ তৃতীয়

প্ৰাক্‌ক্ষণতঃ পোনপ্ৰথমে সকলোলৈকে আমাৰ সম্পাদনা সমিতিৰ হৈ  নমস্কাৰ তথা ৰঙালী বিহুৰ ওলগ আৰু অসমীয়া নৱবৰ্ষৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ। সম্পাদকীয় পৃষ্ঠাৰ আৰম্ভণিতে আমি শ্ৰদ্ধাঞ্জলি জ্ঞাপন কৰিলোঁ যোৱা ফেব্ৰুৱাৰী মাহত আমাৰ মাজৰপৰা চিৰদিনৰ বাবে হেৰাই যোৱা আমাৰ গ্ৰুপৰ অন্যতম এগৰাকী অগ্ৰণী সদস্যা, শিক্ষক তথা সু – লেখিকা ৰীনা দাসলৈ। বিহুৰ চিত্ৰণঃ বৰ্তমান ব’হাগ বিহুৰ বতৰ। সেয়ে প্ৰতিজন অসমীয়াৰে এতিয়া মন সাতখন আঠখন। নহ’বই বা কিয়!বসন্তৰ আগমনত প্ৰকৃতিয়ে ন মেলা পাতে। ফাগুনৰ পছোৱা বতাহজাকে বসন্তক আগমন জনায় ধৰাৰ বুকুলৈ। এনে পৰিৱেশত মনুষ্য জাতিয়েও বসন্তক

“অ’ ৰীমা , তহঁতৰ এইজোপা জলকীয়া গছনে বৰগছ।মোতকৈ ওখহে।ডালে-পাতে নাচাবা কি!” “আৰে পেহী, পিছফালে আহিলেনেকি ?জোক-চোক লাগিছেনেকি চাওক।এইজোপা ‘প’লিপ্লয়দি’ জলকীয়া গছ।আহক আহক ,চাহ-তাহ খাই মই ভালকৈ বুজাই দিম।আপুনি তপককৈ বুজি পাব।” “তই গোঁসানী থাকোঁতে মই বুজি নাপামনে আৰু।হোঁ ল, পিঠা কেইটামান ভাজিছিলো নাৰিকল দি। তিল নাই অ’।” “আইজ্জাও জোন পিঠা।ঈদো নহয় আজি।মোৰহে পেহী আপুনি।এতিয়া বহক।মই কেক বনাইছিলো ।একেলগে ভালকৈ খাই লওঁ।তাৰপিছত মজলিছ, হাঁ।” লৰালৰিকৈ ৰীমাই চাহ বনালে ।মাকে দুপৰীয়া পাকঘৰ মুচি-কাচি আকৌ এবাৰ গা ধোৱেগৈ ।টেঙা কৰ্দৈজোপাৰ পৰা কৰ্দৈ এটা

পৃথিৱীৰ য’তেই কৃষিজীৱী জনগোষ্ঠী আছে তাতেই আছে একোটা কৃষি উৎসৱ। এনে উৎসৱৰ আচৰণৰ লগত আদিম কালৰপৰা সংলিপ্ত হৈ আহিছে মেজিক আৰু ধৰ্ম। আদিম বিশ্বাস জড়িত মেজিক আৰু ধৰ্মৰ প্ৰভাৱৰপৰা আমাৰ কৃষি উৎসৱ বিহুৰ লোকাচাৰসমূহো মুক্ত নহয়, কাৰণ সাম্প্ৰতিক সময়ৰ বিহুৰ লোকাচাৰ হ’ল আদিম কৃষকৰ কৃষি উৎসৱৰ আচৰণৰ অৱশিষ্ট। এই সম্পৰ্কীয় আলোচনা পিছলৈ এৰি আমি এতিয়া বিচাৰ কৰি চাম আদিম মেজিক ধৰ্মনো কি, কৃষি উৎসৱৰ লগত ইয়াৰ সম্বন্ধ কিয় আৰু কেনেকৈ হয়। আদিম কৃষিজীৱী সমাজ আছিল প্ৰকৃতি নিৰ্ভৰ। কিন্তু প্ৰকৃতিক চম্ভালি

“কিনো কাপোৰখনি   ফুলে জকেমকি      উৰি যায় বতাহৰ লগত; নেখায় চাৰি সাঁজি      থাকিব পাৰোঁ মই       বহাগৰ বিহুৰে লগত ৷” এই বিহুনামৰ জৰিয়তে অসমীয়া স্বভাৱ কবিয়ে বিহুৰ প্ৰতি থকা অসমীয়া মানুহৰ আৱেগ,অনুভূতি, অফুৰন্ত চেনেহ-শ্ৰদ্ধা অতি মননশীলভাৱে পৰিস্ফুট কৰি তুলিছে৷বিহুৰ প্ৰতি থকা অসমীয়া মানুহৰ এনে অনুভৱ আৰু একাত্মবোধ উপলব্ধি কৰিয়েই হয়তো সুধাকণ্ঠ ড° ভূপেন হাজৰিকাদেৱে  গাইছিল —           “ব’হাগ মাথোঁ এটি ঋতু নহয়                    নহয় ব’হাগ এটি মাহ,               অসমীয়া জাতিৰ ই আয়ুস ৰেখা                    গণজীৱনৰ ই সাহ।” ব’হাগত

“অ’ মাজনী তই এতিয়াই কাকো একো নক’বি, মই এঘণ্টাৰ ভিতৰত গৈ পাম। তই সকলোকে গোট খাবলৈ ক’লি নহয়। এতিয়া ফোনটো ৰাখিছো দে।” আজিহে ৰুণিমাৰ মনটো ভাল লাগিছে। এই দুই বছৰে নিজকে অপৰাধী যেন লাগি আছে। সকলোকে কথাখিনি  খুলি ক’ব  পাৰিলেহে তাই শান্তি পাব।তাইৰ মনটো দুই বছৰৰ আগৰ দিনবোৰলৈ ঘুৰি গ’ল। “তোৰ ভালনে মাজনী, কি হ’ল ? বৰ দুখত থকা যেন লাগিছে। খুলি কচোন।” তাই মাকক ক’লে… সকলো ক’লে, ৰক্তিমে যে একো নকৰে। সি বিজনেচ কৰে বুলি  এনেয়ে ক’লে।সেয়া দেউতাকৰ হে