: অ’ মা,আপুনি বজাৰৰ ফালে যায় নেকি! শাহুৱেকে কৰবালৈ যাবলৈ সাজু হোৱাৰ পৰতে বোৱাৰী নিতুৱে খৰখেদাকৈ আহি মাত লগালে। : নাই, মই বেলেগ এফালেহে যাম। কিয় সুধিলানো! : কথা এটা হ’ল নহয়!ঘৰত আনি থোৱা পেড নাই আৰু মাইনাৰ মাহেকীয়া আৰম্ভ হৈছে এইমাত্ৰ।আপুনি বেলেগ ফালে গ’লেও আহোঁতে বজাৰত সোমাই মাইনাৰ বাবে পেড এটা লৈ আনিবচোন। : দেউতাককেই নোকোৱা কিয় আনিবলৈ! সি অফিচৰ পৰা আহি পাবৰ হৈছেই নহয়।আহোঁতে লৈ আনিব পাৰিব। : অ’ মা,  কি যে কয় আপুনি! জীয়েকৰ পেড দেউতাকক আনিবলৈ

(এই লেখাটি ডাইনী হত্যাৰ এক নিৰ্মম সত্য কাহিনীৰ ওপৰত আধাৰিত‌। তথ্যগত গোপনীয়তাৰ বাবে চৰিত্ৰ দুটিৰ নাম ইয়াত সলনি কৰি ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে‌। এই লেখাটোৰ জড়িয়তে কাৰো অন্তৰত আঘাত দিয়া লেখকৰ উদ্দেশ্য নহয়‌।)    (১) কাহিনীটোৰ আৰম্ভণি এনেদৰেওতো ঘটিব পাৰিলেহেঁতেন – কাহিলীপাৰাৰ এটা নিৰ্জন পদপথত পুৱাৰ নিয়ৰ খচকি হাতত ধৰা-ধৰিকৈ আগ বাঢ়িছে এহাল তৰুণ-তৰুণী‌। ধৰাহ’ল সিহঁত নৱযৌৱনা প্ৰণয়ীযুগল‌। তৰুণীৰ মুখৰ আৰ্যাত কিছু পৰিমাণে লাজৰ আভা‌। ফুটো-  নুফুটোকৈ ওঁঠত ওলমি ৰোৱা মিচিক-মাচাকখিনি বাৰুকৈয়ে তুলি ধৰিছে সুকোমল গালৰ সোঁমাজৰ দুটা মৰমলগা টোলে‌। তৰুণৰ

আহিনৰ বোকোচাত উঠি ধৰালৈ নামি আহিল শৰৎ। গে ধৰা সেউজীয়া ধাননী ভৰাই কৃষকৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙিয়াই। শৰৎ আহিলে পদূলিমুখৰ শেৱালীজোপা ফুলিল আমোল মোল শেৱালীৰ গোন্ধে সন্ধ্যা হ’লেই মন মতলীয়া কৰে। শৰতৰ স্নিগ্ধ ৰাতি নীল আকাশত তৰাৰ জিক্‌মিকনি তৰাৰ তৰাৱলীয়ে পাতে দীপাৱলী । নদীৰ পাৰত ফুলে শুকুলা-কহুৱা শৰতৰ বা লাগি কৰে গা-মন উতনুৱা । শৰৎ আহিলে নিয়ৰৰ মুকুতা সৰে সেউজীয়া ৰোৱাৰ পাতত মুকুতাৰ মালা গাঁথে পুৱাৰ সূৰুজৰ কিৰণত তিৰবিৰণি উঠে। শৰৎ আহিলে এজাক মৃদু চেঁচা বতাহ বলে দেহ মন জুৰ পেলাই

ভাদমাহৰ পূৰ্ণিমাৰ পিচৰ চতুৰ্থীটোত গণেশ পূজা আৰম্ভ হোৱাৰ পিছতে নিৰ্মল এক বাতাৱৰণে সমগ্ৰ পৰিৱেশ চানি ধৰে।আকাশত শুক্ল নিৰদ, মৰ্ত্যত শুক্ল কঁহুৱাৰ নাচোন ,ৰাতিৰ বতাহ সুগন্ধিত কৰি পুৱা দলিচাৰ ৰূপেৰে সৰি থকা শেৱালিয়ে এই ধাৰণা আৰু তীব্ৰ কৰি তোলে । শৰৎ ঋতুৰ আগমণত প্ৰথমেই মনত পৰে শাৰদীয় দুৰ্গা পূজাভাগিলৈ।দেৱী পক্ষৰ নটা দিন, প্ৰতিপদৰপৰা নৱমীলৈ দুর্গাৰ নটা ৰূপৰ পূজা অৰ্চনা কৰা হয়।আমাৰ ইয়াত অৰ্থাৎ পূৱত ষষ্ঠীৰপৰাহে পূজা আৰম্ভ কৰা হয় বেলবোধনৰ জৰিয়তে। পূজা বুলিলেই আমি বাহ্যিক দিশটোৰ প্ৰতিহে আকৰ্ষিত হওঁ।বৰ্তমান বাহ্যিক আড়ম্বৰত

ৰাকেশ তাৰ নাম।ৰাকেশ দাস। গড়কাপ্তানি বিভাগৰ অতিৰিক্ত মুখ্য অভিযন্তা কিশোৰী মোহন শইকীয়াৰ ঘৰত কামকৰা লগুৱা হিচাপে থকা আজি তাৰ বিশ বছৰেই হ’ল।দহ বছৰ বয়সতে পঢ়ুৱাম বুলি আনি তাক ঘৰুৱা লাচনি-পাচনি কৰা লিগিৰা কৰি ৰাখিলে।তাৰ এটা সুন্দৰ  মনৰ সৈতে পৰিষ্কাৰ পৰিচ্ছন্নতা তথা কাম কৰাৰ প্ৰতি থকা  ধাউতিয়ে স্কুলত নাম ভৰ্ত্তি কৰি দিয়াৰপৰা শইকীয়াক বিৰত কৰি ৰাখিলে।অজুহাত হিচাপে সি পঢ়িবলৈ কোনোপধ্যেই ৰাজী নহয় বুলি ঘৰলৈ নিবলৈ অহা দেউতাকক পতিয়ন নিয়ালে। : সি পঢ়া-শুনাত বৰ আগ্ৰহী আছিল দেখোন চাৰ! কেলেই বা স্কুললৈ যাবলৈ

  বিষয় আৰম্ভলৈ যোৱাৰ আগতে এটা সাধু শুনি লওঁচোন আহক।  এবাৰ এজন চিকাৰীয়ে ঘন জঙ্ঘলৰ মাজত চিকাৰ কৰি থাকোঁতে তেওঁৰ কুকুৰকেইটাই প্ৰাণৰ মমতাত চিঞৰা শুনিবলৈ পালে। তেওঁ ততালিকে বন্দুকত গুলি ভৰাই দৌৰি দৌৰি কুকুৰকেইটাৰ মাতৰ ফালে যাবলৈ ধৰিলে। কিন্তু কি আচৰিত,তেওঁ দেখা পালে এজোপা শাখা -প্ৰশাখাৰে পৰিবেষ্টিত গছৰ কিছুমান ডালে কুকুৰকেইটা মেৰাই ধৰিছে।তেওঁ কুকুৰকেইটা এৰুৱাবলৈ যত্ন কৰোঁতে তেওঁকো  ডালবোৰে মেৰাই ধৰিলে আৰু সকলোটি লাহে লাহে লেতুসেতু হৈ মৰি থাকিল।  পিছে এইধৰণৰ ডাঙৰ মাংসভোজী গছ এতিয়ালৈকে আৱিষ্কাৰ হোৱা নাই। কিন্তু সৰু

ডাঠ ক’লা মেঘে ছানিলে আকাশ  টোপাটোপে নামিব ছাগে দুখৰ দুধাৰি নীড় পাতল হ’ব আকাশখন,, চিঞৰি কান্দিলে যেনেকৈ পাতল হয় মন, ফৰকাল হৈ পৰে নিস্তব্ধ উপবন। ডাৱৰেতো নিজেই নাজানে কেতিয়ানো খুন্দা খাই হ’ব বৰষুণ সেমেকা হৃদয়ত হেঁপাহৰ কোনোবাই  গান গাব গুণগুণ গুণগুণ।  আইৰ চোতালখন আজি অন্ধকাৰ  জ্ঞানীবোৰ মূৰ্খ হ’ল মূৰ্খবোৰ পৰিচালক , ৰজা হোৱাৰ প্ৰতিযোগিতাত বান্ধোনৰ ৰছীডালেইচোন সোলোক-ঢোলোক। আদৰ্শৰ সততা হেৰাল মূৰ্খ ৰজাৰ কথাত পশ্চিমতো সূৰুয ওলাল,, বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শ্ৰেষ্ঠ তাৰ্কিক আজি মন্ত্ৰীৰ সন্মুখত মুক হৈ ৰয়, মানসিক হেঁচা সহিব নোৱাৰি মধ্যবিত্ত

দৌৰি ঢপলিয়াই ফুৰা পখিলাজনীয়ে চিঞৰি-বাখৰি গোটেই ঘৰখন মূৰৰ ওপৰত তুলি মজিয়াত সিঁচৰতি কৰি পেলাই থোৱা নিজৰেই খেলা সামগ্ৰীবোৰ পুনৰ সামৰি আইনাখনৰ সম্মুখত ক্ষন্তেক ৰৈ কপালৰ কণমানি ফোটটো দুটি আঙুলিৰে ঠিক-ঠাক কৰি ৰং-বিৰঙী পোছাকযোৰ গাত মেৰিয়াই দেউতাকে পুৱাতে মেজৰ ওপৰত ঢাকি থৈ যোৱা আহাৰৰ ঠালিখন যেনে-তেনে লিৰিকি-বিদাৰি পৃথিৱীৰ সবাতোকৈ সুখী ছোৱালীজনী হৈ কণ-কণ দুহাতেৰে ৰঙা গাল দুখনৰ ওপৰত বিৰিঙি উঠা মুকুতাৰ মালাধাৰি মোহাৰি সম্মুখত এমোকোৰা হাঁহিৰে দুবাহু সম্প্ৰসাৰিত কৰি ৰৈ থকা মাকৰ বুকুলৈ জপিয়াই উঠি ওৰে দিনটো কণমানি পঁজাটোৰ ভিতৰত নাচি-বাগি

এই খ্যাতনামা অসমীয়া সাহিত্যিকগৰাকী একেধাৰে কবি, উপন্যাসিক তথা ‘সাহিত্য অকাডেমী বঁটা’ (২০০৮) প্ৰাপ্ত তথা গুৱাহাটীৰ কটন কলেজৰ এগৰাকী প্ৰবক্তা। তেখেত নেচনেল বুক ট্ৰাষ্টৰ নিৰ্দেশক আছিল। ৰীতা চৌধুৰী বাইদেৱে ১৯৮১ চনৰ ‘অসম সাহিত্য সেৱা’ বঁটা আৰু ২০০৬ চনত ‘কলাগুৰু বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা বঁটা’ও লাভ কৰিছে।তেখেতৰ প্ৰথম উপন্যাস ‘অবিৰত যাত্ৰা’। ‘মাকাম’ক তেখেতৰ সাহিত্য জীৱনৰ আধাৰশিলা বুলিব পাৰি।  বাইদেউৰ উপন্যাসসমূহৰ ভিতৰত ম‌ই শেহতীয়াকৈ পঢ়া ‘বিভ্ৰান্ত বাস্তৱ’ উপন্যাসখন মোৰ প্ৰিয় উপন্যাসমূহৰ অন্যতম। উপন্যাসখন গায়ত্ৰী নামৰ এজনী সৰলমনা ছোৱালীৰ কাহিনী,য’ত তাই যৌৱনৰ দুৱাৰদলিতে এটা হৃদয়হীন  পাষাণৰ