এতিয়া স্কুলবোৰৰ গৰম বন্ধৰ সময়।গৰম বন্ধ বুলি কʼলেই মনত এটা বেলেগ ধৰণৰ ফূৰ্তিৰ ভাবে আগুৰি ধৰে। আমি মাকবোৰেও ভাবোঁ বহুত ডাঙৰ কাম এটাৰ পৰা ছুটি পাইছোঁ কেইদিনমানৰ বাবে। কিন্তু হয় জানো __আমি ছুটি পাইছো নে কামবোৰ বাঢ়িলেহে। আচলতে অফিচ বা স্কুল বুলি ক’লে ঘৰৰ গৃহিণসকলে একোটা দায়িত্বৰ মাজত আৱদ্ধ হৈ পৰে। সেই সময়খিনি তেওঁলোকৰ বাবে জীৱনৰ আটাইতকৈ প্ৰয়োজনীয় আৰু ব্যস্ত সময়। নিজৰ বাবে নহয় পৰিয়ালৰ বাবে, সন্তানৰ ভবিষ্যত গঢ় দিবৰ বাবে। ঘৰখনৰ মাকৰ ভূমিকা হৈছে এক অৱশ্যকীয় ভূমিকা ,যাৰ তুলনা

তামোল গছৰ    পাতৰ আগত টোকোৰাৰ ধুনীয়া ঘৰ, বান্দৰে সদায়ে     হিংসাতে মৰে সিহঁত যে হিংসুক বৰ। সুবিধা পালেই   ঘৰবোৰ সিহঁতে ছিঙি – ভাঙি কৰে নষ্ট, টোকোৰাই চিঞঁৰি-বাখৰি কান্দি মৰিছে মনত পালে বহু কষ্ট। এদিন সকলো   টোকোৰাই মিলি বান্দৰৰ ৰজাক ক’লে, আমাৰ দৰে একোটা  ঘৰ সাজি লওঁক আৰাম পাবৰ হ’লে। টোকোৰাৰ কথা   মানি বান্দৰে এদিন ঘৰ সাজিবলৈ ল’লে, আনন্দতে টোকোৰাই সিহঁতলৈ বুলি কল,বুটৰ যোগান ধৰিলে। কামৰ ভাগৰত   লেবেজান বান্দৰ কল,বুট দেখি কাষ চাপিল, ই বেছিকৈ ল’লে   সি বেছিকৈ খালে বুলি তাতে দূৰ্বাদল

সন্ধিয়াৰ বেলিটোৱে মেলানি মাগিলে। এন্ধাৰবোৰে হোঁহোৱাই সোমাই আহি ধৰাৰ পোহৰ নাশিবলৈ চাৰিওফালে বিয়পি পৰাৰ যো-জা চলালে। তাকে দেখি  ৰাতিপুৱা বেলিটো লৈ অহা শৰালিজাকে ওভতা পথেৰে পাখি কোবাই কোবেৰে ঘৰমুৱা হৈছে।এন্ধাৰবোৰেও সিহঁতৰ পিছে পিছে লৰ মাৰিছে সিহঁতক ক’বলৈ–হেৰৌ, তহঁতে কাইলৈ সোনকালে আহি বেলিটো পুনৰ লৈ যাবিচোন! আজি বাৰু ৰাতিটোৰ বাবে ৰাখি থলো! খিৰিকীখন জপাবলৈ লৈ দৃশ্যটো দেখি সদ‍্য বেলিবিহীন ৰীমা থৰ লাগিল। মন গহনত  দৃশ্যটোৱে পাকঘূৰণি খাবলৈ ধৰিলে— “মোৰ আকাশৰপৰা হেৰাই যোৱা বেলিটোও যদি এনেদৰে ৰাতিটো ঘূৰাৰ পাছতে লৈ আনিব পাৰিলোঁহে‌ঁতেন!”

“এয়া মজিদ নহয়নে?” চিনাকি মাত এটা যেন ক’ৰবাৰ পৰা ভাঁহি আহিছে৷ ইফালে সিফালে চাই দেখোঁ হাহোঁ হাহোঁ কৰা মুখ এখনে ফুটপাথৰ সিটো পাৰৰপৰা মোলৈ চাই আছে৷ ওচৰ চাপি অহাত ভৰিৰপৰা মূৰলৈ মানুহজনক ভালদৰে নিৰীক্ষণ কৰিলোঁ৷ চিনাকি চিনাকি যেন লাগিছে  কিন্তু কোন হ’ব পাৰে সেয়া ঠাৱৰ কৰিব পৰা নাই৷ এসময়ৰ  কলেজ সহপাঠী যেন অনুভৱ  হয়, কিন্তু এই মুহূৰ্তত অসংখ্য সহপাঠীৰ মাজৰ এইজন কোন হ’ব পাৰে সেইটোহে ধৰিব নোৱাৰি বিবুধিত পৰিছোঁ৷ “কি চিনি পোৱা নাই?” হাতখনত জোৰকৈ খামুচি ধৰি আগন্তুকে পুনৰ ক’লে…

জীৱনৰ খলা-বমা বাটৰ উজুটি ভৰি দিলোহি আপোন পদূলিত নষ্টালজিক এজাক পছোৱা বতাহে দেহ মনত সিঁচি থৈ গ’ল তাৰুণ্য যৌৱন প্ৰতিটো উশাহত খোল খাই গ’ল হেৰাই যোৱা অন্তৰাত্মাৰ আধৰুৱা পৃষ্ঠা বিচাৰি পালো আপোন মাটিৰ চিনাকি গোন্ধ স্বাৰ্থহীন মৰমৰ ধপ্ ধপনি আপোন প্ৰকৃতিৰ সেউজবুলীয়া দলিচাত প্ৰতিটো খোজত স্বৰ্গীয় সুখানুভূতি জন্মভূমিৰ বুকুতে মাৰিম জীৱনৰ শেষ টোপনি বিলীন কৰিম নিজৰ দেহ শেষ মুহূৰ্ততো দুচুকত কঢ়িয়াই নিম জীৱন জীয়াৰ মনোমোহা স্মৃতি হৃদয় শাঁত পেলোৱা মৰমৰ মাত। ******

    আমাৰ ধৰ্মগ্ৰন্থসমূহ হৈছে সৰ্বোচ্চ মানৱীয় জ্ঞানৰ ভাণ্ডাৰ। ধৰ্মগ্ৰন্থসমূহত নিহিত হৈ আছে জীৱনৰ  সুন্দৰ উপলব্ধি।আমি যিকোনো শুভ কৰ্মত সদায় আওৰাই আহিছোঁ  বৃহদাৰণ্যক উপনিষদৰ সৰ্বোচ্চ মানৱীয় জ্ঞানৰ সেই বিখ্যাত শ্লোকটি.. ঔম অসতো মা সদ্গময়, তমসো মা জ্যোতিৰ গময় মৃত্যুৰ্মামৃতং গময়। অৰ্থাৎ ,হে ঈশ্বৰ, আমাক অসত্যৰ পৰা সত্যলৈ নিয়া, আন্ধাৰৰপৰা পোহৰলৈ নিয়া আৰু মৃত্যুৰপৰা অমৰত্বলৈ নিয়া।সঁচাকৈয়ে, ইয়াতকৈ আৰু সুন্দৰ প্রার্থনা কি হ’ব পাৰে? ভাৰতৰ সমস্ত দাৰ্শনিক বিচাৰধাৰাৰ  স্ৰোত হৈছে উপনিষদ।ইয়াত পৰমেশ্বৰ পৰমব্ৰহ্ম আত্মাৰ স্বভাৱ আৰু সম্বন্ধৰ দাৰ্শনিক আৰু জ্ঞানপূৰ্ণ বৰ্ণনা কৰা

চহৰখনৰ মূল পথৰপৰা বাওঁফালে এক ফাৰ্লংমান গৈয়েই সোঁফালে ঘূৰা কেঁকুৰিটোৰ চুকতে তেখেতৰ ঘৰ। আহল-বহল বাৰীখনৰ সোঁমাজতে এটা অসম আৰ্হিৰ ধুনীয়া ঘৰ। সমুখৰ বাৰান্দাত বেতৰ টেবুল-চকী এযোৰ। দীঘল পদূলিটো পাৰ হৈয়েই বহল বাৰান্দাখনে দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰে। ঠায়ে ঠায়ে ৰখা সতেজ পাতৰ টাবকেইটাই বাৰুকৈয়ে শোভাবৰ্ধন কৰিছে। বাৰীখন যথেষ্ট পৰিষ্কাৰ। সোঁফালে চুকলৈ থকা লিচু গছডালৰ ঠাল-ঠেঙুলীয়ে এক বৃহৎ অংশ আৱৰি আছে। তলতে বেঞ্চৰ দৰে কাঠৰ কুণ্ডা এটা ফালি বহাৰ ব্যৱস্থাও ৰাখিছে। ঠায়ে ঠায়ে জবা, খৰিকাজাঁই, তগৰ, গোলাপ আদি দেশী ফুলৰ গছবোৰে চোতালখন মনোমোহা

                         (১) ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট আহে মোলৈ ঘনেঘনে ময়ো একচেপ্ত  কৰোঁ যদি মিলে মনে হাই হেল্লো বাৰেপতি মোৰ   হয়   লটিঘটি ইনবক্স   ইগন’ৰ   কৰোঁ  তেতিক্ষণে  ৷                       (২) বেটেৰি লগোৱা ৰিক্সাত উঠিছে  নেকি ? ময়ো উঠি পিছে এবাৰ শিকিলোঁ ঠেকি কিনো গতি তাৰ ভাই নমাৰো  উপায়  নাই গতি কমাব নোৱাৰি মাৰিলে ফাঁকি ৷                      (৩) ৰখাব  নোৱাৰি ৰিক্সা  পৰিল  খালত জাপ দিওতে আঁচোৰ লাগিল গালত পুলিচ আহিল দৌৰি নগ’লো কিবাকৈ মৰি

তিনিদিন ধৰি হোৱা নেৰানেপেৰা বৰষুণৰ পিছত ওলোৱা প্ৰখৰ ৰ’দ। দেহা দহি নিয়া গৰম। শাৰী শাৰী অট্টালিকাৰ মাজত সাপৰ দৰে শুই থকা পথেৰে কালি ৰাতিও প্ৰৱাহিত হৈছিল পথৰ দাঁতিৰ নৰ্দমা,  সুশোভিত অট্টালিকাসমূহৰ পিছফালৰ পিটনি আৰু নলাত বহুদিন ধৰি গোট খাই থকা আৱৰ্জনা আদি একাকাৰ কৰি সৃষ্টি হোৱা  জলধাৰা আৰু আজি এয়া শুকাই গৈছে পানী এবেলাৰ ৰ’দতে।  স্পষ্টত: অৰ্ধ শুকান জাবৰ-ময়লাৰ দুৰ্গন্ধই ছানি ধৰিছে চৌদিশ।পথৰ কাষত দমাই থোৱা শিল, নলাৰ পানীৰ লগত ওলাই আহি পথত অবাধে বিচৰণ কৰি থকা তথা   কেতিয়াও ক্ষয়