(ভিয়েটনাম ভ্ৰমণৰ শেষ ছোৱা) মেকং নদীৰ নাম বহুত সৰুৰেপৰাই শুনিছোঁ। ১৯৬৭ চনতে প্ৰকাশ পোৱা প্ৰয়াত হেম বৰুৱাদেৱৰ ভ্ৰমণ কাহিনী  ‘ মেকং নৈ দেখিলো’ অসমীয়া সাহিত্যৰ এক যুগান্তকাৰী ৰচনা। কিছু ডাঙৰ হোৱাৰ পিছত তেওঁৰ কিতাপখন পঢ়িছো। কি সুন্দৰ ভ্ৰমণ কাহিনী! মাজে মাজে এনে লাগে যেন কবিতাহে পঢ়িছো, কেতিয়াবা লাগে যেন আমোদজনক গল্প এটাহে পঢ়িছো! তেওঁৰ বিখ্যাত কিতাপখনত সন্নিবিষ্ট আছে পাঁচখন দেশ থাইলেণ্ড, কাম্বোডিয়া, লাওচ, মালয়ছিয়া আৰু চিঙ্গাপুৰৰ ভ্ৰমণ কাহিনীৰ ৰেঙনি। অৱশ্যে মালয়ছিয়া আৰু চিঙ্গাপুৰৰ মাজেৰে মেকং নদী প্ৰৱাহিত হোৱা নাই। আমাৰ

বুৰঞ্জীৰ চৰিত্ৰবোৰ মনেসজা আৰু কাল্পনিক নহয়। বুৰঞ্জীত অতীত,বৰ্তমান আৰু ভৱিষ্যত- একেডাল সূতাৰে গঁথা থাকে। বুৰঞ্জীত অতীজৰপৰা শিক্ষা লৈ বৰ্তমানক বুজিব পাৰি, ভৱিষ্যতৰ বাবে পৰিকল্পনা কৰিব পাৰি। সেইবাবেই  নতুনক পালেও পুৰণিক ৰোমন্থন কৰি মনলৈ আহে এক বৰ্ণনা কৰিব নোৱাৰা সুখানুভূতি। এই বুৰঞ্জী বুৰঞ্জী লগা এক স্মৃতিময় কথা কিছুমানে শৈশৱতে এছোৱা সময় পাৰ কৰা চাঁচনি পথাৰৰ মাজত থিয় দি থকা দুটা বৃহৎ মৈদামৰ স্মৃতিয়ে আজি মোক বহুত ভাৱ বিভোৰ কৰি তোলে।তাতোকৈ বেছি দুখ অনুভৱ কৰিবলগা হয় সেই বৃহৎ মৈদাম দুটাক হেৰুৱাৰ দুখে। শৈশৱতে

মেঘ মেঘ লগা মোৰ  হৃদয়ত সাঁচি ৰাখো এজাক সপোন যেন বৰষুণ আৰু জীৱনৰ সত্যতা, যোৱা নিশাৰ বৰষুণজাকে কৈ গৈছিল কাণে কাণে মোৰ হেনো হৃদয়ত ফুলি উঠিছে একোপাহি সূৰুযমুখী , তুমি কৈছিলা বাবেই  লিখিছিলোঁ এটা কবিতা বৰষুণৰ, এজাক সপোন যেন বৰষুণৰ শব্দৰ বৰষুণজাকে মোকেই তিয়াই জুৰুলা কৰিলে নিবিড় আন্ধাৰত মই যেন এক বিচ্ছূৰিত সত্তা হৈ ৰ’লোঁ বৰষুণে থেকেচি জুৰুলি জুপুৰি কৰা হৃদয়খনৰে এতিয়া বাট চাইছোঁ , প্ৰত্যাশাৰ উন্মুখ মনলৈ  হয়তো আহিব এজাক শব্দৰ বৰষুণ …! ************

“সময়ে মানুহক পৰিপক্ক কৰি তোলে। সময়ৰ মেৰপেচত মানুহ অভিজ্ঞ হয়।”  — আৰামী চকীখনত হেলান দি খুৰাই বৰ গম্ভীৰভাৱে ক’লে।‌ ডিচেম্বৰ মাহৰ এটি পুৱা। আগফালৰ বাৰাণ্ডাখনত পুৱাৰ ৰ’দকণৰ আমেজ লৈ খুৰা আৰু মই বহি আছোঁ। হাতত দুকাপ গৰম চাহ আৰু বিস্কুট। পুৱাৰ কুঁৱলী ফালি সূৰুজৰ হেঙুলী কিৰণে আমাৰ শৰীৰ আৰু মনৰ জঠৰতা আঁতৰাই পেলাইছে। পাতল এৰী চাদৰখনেৰে গাটো ভালকৈ মেৰিয়াই ল’লে খুৰাই, মূৰত এটি হিমাচলী টুপী। ৰ’দ ওলাইছে যদিও ঠাণ্ডা ভাবটো আছেই। এইকেইদিন পুৱাৰ চাহকাপ এইদৰেই আমেজ লৈ খাইছোঁ খুৰাৰ লগত।

মানৱ সমাজৰ সম্ভাৱনীয়তা, সামাজিক ন্যায়নিষ্ঠতা আৰু ৰাষ্ট্ৰীয় বিকাশক পৰিপূৰ্ণ ৰূপত আগবঢ়াই নিয়াটোৱেই হ’ল শিক্ষাৰ মূল উদ্দেশ্য। প্ৰতিজন ব্যক্তি তথা প্ৰতিখন দেশ আগুৱাই যোৱাত শিক্ষাই অপৰিসীম গুৰুত্ব বহন কৰে আৰু সেয়েহে  শিক্ষাক কোৱা  হয় জীৱনৰ চালিকা শক্তি। শিক্ষাই মানুহৰ জীৱনৰ দিক্ নিৰ্ণায়কৰ ভূমিকা পালন কৰে। প্ৰতিখন দেশে নিজ নিজ দেশৰ উন্নতিৰ বাবে এক নির্দিষ্ট শিক্ষানীতি গ্ৰহণ কৰে। আমাৰ দেশ ভাৰতেও স্বাধীনতাৰ পাছৰে পৰাই “ৰাষ্ট্ৰীয় শিক্ষা নীতি” অভিধাৰে নিৰ্দিষ্ট কিছুমান শিক্ষানীতি গ্ৰহণ কৰি আহিছে আৰু প্ৰয়োজন সাপেক্ষে সময়ে সময়ে ভাৰতৰ “ৰাষ্ট্ৰীয় শিক্ষা নীতি”

ভদ্ৰকান্তই আজিৰপৰা প্ৰায় ডেৰ বছৰমান গাঁওখনৰ শেষৰফালে থকা খেৰণিডৰাৰ কাষৰ বাঁহ-খেৰৰ ঘৰটোত অকলেই থাকে।ওচৰতে দুই এঘৰ মানুহ আছে যদিও তাৰ সমবয়সীয়া মানে বিয়া পতা বয়সৰ নাই বুলিয়েই কব পাৰি।সৰুতেই মাকজনী ঢুকাল আৰু এতিয়া ডেৰবছৰৰ আগতে দেউতাকেও তাক অকলশৰীয়া জীৱন এটা দি গ’লগৈ।সম্পৰ্কীয় কোনেও হয়তো এতিয়া তাৰ লগত ঘনিষ্ঠতা ৰক্ষা কৰি থকা নাই ।মুঠতে সি একপ্ৰকাৰে অকলশৰীয়া বুলিয়েই নিজকে ভাবে। মাকৰ মৃত্যুৰ পিছত দেউতাকে তাৰ প্ৰতি থকা দায়িত্বৰ দোহাই দি এটা পুৰণি বাকচ বৰ সযতনে দুটা কোঠলিৰ ঘৰটোৰ বিছনা থকাটোৰ এচুকত

হেঁকো-জেকোকৈ মানুহজনীয়ে চাউলকেইটা খুন্দিলে। ৰাতিলৈ পিঠাৰ খোলাখন পাতি দিবলৈ মানুহজনক কেৰজেৰ্ কৰি থাকিল। মানুহজনীয়ে নেদেখাকৈ চশমাযোৰ খুলি মানুহজনে চকু দুটা মচি ল’লে। বজাৰৰ পিঠা কিনি বিহু পতা পুতেকহঁতে মিছাতে বিহুত আহি মাক দেউতাকক কষ্ট দিব নোখোজে হেনো! বছৰ বছৰ জুৰি বিহুৰ পাছত মলঙা পিঠাবোৰ মানুহজনীয়ে পেলাই দিয়ে। পিঠাবোৰ উদং হোৱা দিনটো তেওঁৰ বাবে যে  আৰু কেতিয়াও নাহে! ************

কেতেকীৰ ৰেণুৰ দৰে ৰং নে গোন্ধটো কেতেকীৰ দৰে নাই নাই নহয় ন’হলে যে তোৰ কাষ কোনেও নাচাপিব কাষে পাঁজৰে থাকিব সেই বিষধৰ দেখিলেই ফণা মেলি খেদি আহিব। ডালত ওলমি থকা কপৌৰদৰে নেকি জীৱনটো পৰাশ্ৰয়ীৰ? নাই নাই তগৰৰ দৰেহে  গোন্ধে আমোলমোল হিয়া সেইবাবে সকলোৱে গোন্ধতে ওপঙি প্ৰেমক বৰঘৰত স্থান দি হয় উন্মনা তই আহিলে সৰুদৈ,বৰদৈৰ তাণ্ডৱে দুর্বল মনটো মষিমূৰ কৰিলেও পুনৰ ন-কুঁহিৰে নিজৰেই কৰে গুণ-গান মাহ-হালধিৰ আবিৰ সানি আমৰ মূল ,কঁঠালৰ মুচিৰে কি যে ৰান্ধে জুতি জেতুকাৰ ৰঙা ৰঙে, গোন্ধে শিপাই

বিশ্ববিখ্যাত দাৰ্শনিক ছক্ৰেটিছ  আছিল এগৰাকী ধ্ৰুপদী গ্ৰীক এথেনিয়ান।তেওঁৰ জন্ম হৈছিল খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৪৬৯ ত গ্ৰীচৰ এথেন্স চহৰত।দেউতাক ছক্ষোনাইছাৰ এজন শিলা-কুটী(শিলৰ মূৰ্তি গঢ়াৰ ভাস্কৰ) আৰু মাক ফেনাৰেট  আছিল এগৰাকী ধাই।ছক্ৰেটিছে জান্তিপ নামৰ এগৰাকী মহিলাক বিয়া কৰাইছিল। তেওঁলোকৰ তিনিটা সন্তান আছিল ক্ৰমে লেম্প্ৰ’ক্লেছ, ছ’ফ্ৰ’নিস্কাছ আৰু মেনেক্সিনাছ। ছক্ৰেটিছৰ জীৱনধাৰণ পদ্ধতি আছিল অতি সাধাৰণ। সাধাৰণ কাপোৰ আৰু সুদা ভৰিৰেই তেওঁ চলা-ফিৰা কৰিছিল। তেওঁ দৰ্শন সম্পৰ্কীয় জ্ঞানৰ বাবে কোনো বিদ্যালয় বা দাৰ্শনিকৰ ওচৰত শিক্ষা লোৱা নাছিল। নিজৰ আৰ্জিত শিক্ষা, জ্ঞান আৰু অভিজ্ঞতাৰপৰাই তেওঁ নিজস্ব এটা দৰ্শন গঢ়ি