“পলাশী………. !” ছোৱালীজনীয়ে বিদিশাৰফালে ঘূৰি চালে।অচিনাকি মানুহ এগৰাকীয়ে আচম্বিতে এইদৰে তাইৰ বাহুত খামুচি ধৰি দুৰ্বোধ্য ভাষাত কিবাকিবি কৈ থকা দেখি আচৰিত হ’ল।কথা কোৱাৰ ধৰণ চাই মানুহগৰাকী মানসিকভাৱে অসুস্থ বুলিও পতিয়ন নিয়াব নোৱাৰি ৷ কিবা এটা  যে ভুল হৈছে কথাটো বুজিব পাৰি ছোৱালীজনীয়ে কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱাই কেৱল আতুৰ মাতৃগৰাকীৰ চকুলৈ একেথৰে চাই থাকিল ৷ কাষতে থকা  ছোৱালীজনীৰ মাক উধাতু খাই দৌৰি আহিল ; কন্যাক মানুহগৰাকীৰ কবলৰপৰা উদ্ধাৰ কৰাৰ মানসেৰে তাইক আঁতৰাই নিবলৈ চেষ্টা কৰিলে।ইতিমধ্যে এজন আদবয়সীয়া লোক, বোধকৰো মানুহগৰাকীৰ স্বামী, বেগাবেগিকৈ

শীতৰ শুষ্কতাই প্ৰকৃতিৰ বুকু নিৰস কৰি থৈ যোৱা গছ-লতিকাই বৰদৈচিলাজনীৰ আগমনত জীপাল হৈ উঠি ন-কুহিঁপাতেৰে দেহটো জুৰায়।প্ৰকৃতিৰ এনে কোমল পৰিৱেশত আত্মহাৰা হৈ নানা ৰঙী ফুলবোৰো হাঁহিৰে মুখৰিত হয়।প্ৰকৃতিৰ অন্যতম অৱদান চৰাই চিৰিকটিবোৰেও প্ৰকৃতিৰ গাভৰু বুকুত নানা মাতেৰে প্ৰেমৰ গীত গায়।বসন্তৰ পৰশত নিজস্ব ভাষাৰে ভাব-অনুভূতি প্ৰকাশি বন-উপবনত প্ৰাণোচ্ছল অনুৰণন তোলে সৌন্দৰ্যপিয়াসী বিহংগই।কুলি,কেতেকীৰ হিয়াভঙা বিননিত দুখৰ নিজৰা বোৱাই কোনোবা দুখী প্ৰেমিক প্ৰেমিকাই। বিৰিখৰ ’’কুহিঁপাত” বিহংগৰ কোলাহলে আপোন আপোন অস্তিত্ব ঘোষণা কৰাৰ লগতে প্ৰকৃতিৰ বুকুলৈ ৰঙালী বিহুৰ আগমনৰ বতৰা বিলায়।কুলিটিৰ যাদুকৰী ঐক্যতান গুঞ্জৰিত

সেইদিনা শৈবালৰ হাতৰ সেই চৰটোৱে যে পুষ্পিতাৰ জীৱনৰ গতি এনেকৈ সলনি কৰি দিব, সেয়া সপোনতো কল্পনা কৰিব পৰা নাছিল পুষ্পিতাই। ইমান বছৰ শৈবালৰ সৈতে থকা সময়খিনিত মাথোঁ অনুভৱ হৈছিল, শৈবাল অবিহনে এই জীৱন অচল! শৈবাল নাথাকিলে পুষ্পিতাৰ ইহকাল-পৰকাল সকলো যেন স্তব্ধ হৈ যাব! কিন্তু ক’ত! তেনেধৰণতো একোৱেই নহ’ল। শৈবালৰ অবিহনেও পুষ্পিতাৰ পৃথিবীখনতো সুন্দৰকৈ চলিছে, একোৱেইতো ৰৈ যোৱা নাই। তেনেহ’লে ইমানদিন কিহৰ বাবে এনেকৈ সাবটি আছিল তাই সংসাৰ খন? আজি অফিচলৈ যোৱাৰ সময়ত বাছৰ খিৰিকীৰে পুষ্পিতাই এক মূহূৰ্তৰ বাবে শৈবালক দেখিছিল।

দাইলখন ফোৰণ দি গেছটোৰ এফালে প্ৰেচাৰ কুকাৰটোত ভাতখিনি উঠাই দি দৌৰা-দৌৰিকৈ কাম খিনি কৰি শেষ কৰি ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ যাবৰ বাবে সাজু হ’ল বাসৱীয়ে। যোৱা তিনি-চাৰি মাহৰপৰা হৈ থকা বুকুৰ বিষটোৱে অসহ্য কৰি দিছে বাসৱীক।ল’ৰা-ছোৱালী দুয়োটাকে স্কুললৈ পঠিয়াই তাই চিটি বাছত উঠিল হস্পিতাললৈ বুলি।দুঘণ্টা অপেক্ষাৰ অন্তত ডাক্তৰক দেখুৱালে।এসোপামান পৰীক্ষা কৰিব দিলে। কাউণ্টাৰত প্ৰেচক্ৰিপচনখন দেখুওৱাত ল’ৰাজনে পৰীক্ষাবিলাক কৰিবনে নকৰে বাসৱীক সুধিলে। একেলগে পৰীক্ষা বোৰ কৰিবৰ  মন আছিল যদিও সমস্যা হ’ল টকাৰ হিচাপটো শুনি। চিটিস্কেন, এক্সৰে, তেজৰ পৰীক্ষা সকলো মিলাই আঠ হেজাৰ টকা

বৃষ্টিৰ প্লাৱনেৰে সু-সজ্জিত  আজি মোৰ জন্মভূমিৰ  প্ৰতিজোপা গছ সেউজীয়া বৰণৰে কুলিৰ কুউ কুউ মাতত বাপতি সাহোন ব’হাগৰ আগমণ শিপিনীৰ হাতৰ পৰশ তাঁতশালৰ খিতিক্-খিতিক্ শব্দ ডিঙিত স্বাভিমান গামোচা লৈ নতুনত্বক আলিংগন যৌৱনৰে ভৰপূৰ দেহ-মন ঢোল পেঁপা গগনাৰ মাতত অসমী আইৰ বুকুত শান্তিৰ বাতাবৰণ  ব’হাগ মানে প্ৰেম কপৌ পাহি মুগা ৰিহা অলংকৃত গাভৰু নাচনীৰ তত নাই গাত বিহুৱা ডেকাজাককো স্পৰ্শ কৰি যায়হি মৰমৰ সুবাস বিলোৱা প্ৰেমৰ ধুমুহা এজাক  আকৌ যদি লওঁ পুনৰ জনম অসমী আইৰ বুকুত বহাগীৰ কোলাতে মেলিম জীৱনৰ প্ৰথম দুচকু

তাই গাটো ধুই লৰালৰিকৈ শাহুৱেক উঠাৰ উমান পাই  পাকঘৰ সোমালগৈ।শাহুৱেকে নিজে  চাহকাপ বনাবলৈ  অহাৰ আগতেই তাই  চাহৰ চচটো গেছত উঠাই দিলে।  শাহুৱেকে মনতে  ভাবিলে  “আজি দেখোন শেনৰ  এজাত।” শাহুৱেকে মুখখন ধুই অহাৰ লগে লগেই হাজাৰ কামৰ মাজতো চাহকাপ তায়েই দিবলৈ চেষ্টা কৰে।শাহুৱেকে  কথাটো সিমান ভাল নাপালে।তেখেতে সন্দেহ কৰিবলৈ ল’লে। “মই চাহৰ লগত পিঠা, লাডু খাওঁ  বুলিয়েই এই নিজেই চাহ দিবলৈ লৈছে।ৰ’ তোক মজা দিম।মোৰ খোৱা তই  সৰহ দেখ।”   তেওঁ বোৱাৰীৰ খুঁত  ধৰিবলৈ সুযোগ বিচাৰি থাকিল। এদিন সুযোগ মিলিল। তাইৰ হাজাৰ 

লোক-সাহিত্যৰ বিভিন্ন বিভাগসমূহৰ ভিতৰত ফকৰা-যোজনাৰো সাহিত্যিক তথা সামাজিক মূল্য অনস্বীকাৰ্য। কোনো এটা গূঢ় তত্ত্ব বা একোটা গধুৰ কথাৰ সাৰমৰ্ম কম কথাৰে, সৰ্ব-সাধাৰণে বুজি পোৱাকৈ ফকৰা-যোজনাৰে বুজাই ক’ব পাৰি। নিৰক্ষৰ চহালোকৰ জীৱনৰ অভিজ্ঞতা আৰু জ্ঞানৰ ভঁৰালস্বৰূপ এনে ফকৰা-যোজনাসমূহৰ প্ৰচলন পৃথিৱীৰ প্ৰায় সকলো ভাষা-ভাষীৰ মাজতে প্ৰচলিত। তাৰ ভিতৰত সৰ্বাধিক স্থান অধিকাৰ কৰিছে নাৰীকেন্দ্ৰিক ফকৰা-যোজনাই। অসমীয়া ফকৰা-যোজনাও নাৰীকেন্দ্ৰিক ফকৰা-যোজনা, পটন্তৰ আদিৰে চহকী। এগৰাকী নাৰী জীয়াৰী- বোৱাৰী, স্ত্ৰী, ভনী আৰু গৌৰৱময়ী মাতৃ। নাৰীৰ এই সকলো ৰূপেই সুন্দৰভাৱে প্ৰতিফলিত কৰাবলৈ এই ফকৰা-যোজনাসমূহ যথেষ্ট। তদুপৰি এইসমূহৰ

তোমাৰ হাতত নিহত হোৱাৰ পাছতো জীয়াই আছোঁ মই, এতিয়াও যি ৰাতি মোক হত্যা কৰা হৈছিল তোমাৰ মুখত লাগি আছিল  শেৱালি ফুলৰ স্নিগ্ধ হাঁহি৷ তুমি মোক শুৱাই থৈ আহিছিলা  সোণালী শস্যৰ পথাৰত তোমাৰ হাতত লাগি আছিল মোৰ সেউজীয়া ৰক্ত ৷ মোৰ হৃদপিণ্ডৰ মাজত মোৰেই পছন্দৰ  এটি গন্ধৰাজ ফুল   সিঁচি দিছিলা তুমি। সেইকাৰণেই  মই এতিয়াও জীয়াই আছোঁ সেয়ে পাৰা যদি মোক তুমি  প্ৰতি ক্ষণতে হত্যা কৰা৷ প্ৰবলা হৈ মই জীয়াই থাকিব খোজোঁ। ************

সৌৰভ আৰু শেৱালীৰ জীৱনযাত্ৰা খুউব সুন্দৰভাৱে আগবাঢ়ি আছে। এদিন সৌৰভে শেৱালীক প্ৰশ্ন কৰিলে “আমাৰ জীৱনৰ এই সুবিশাল যাত্ৰাত তুমি মোৰ কাষত সদায়েই থাকিবানে?” শেৱালীয়েও টপৰাই উত্তৰ দিলে… “এইটো কিবা সুধিবলগীয়া কথা নেকি? মই সদায়েই তোমাৰ লগত থাকিম।”  ভবা দৰেই দিনবোৰ আগবাঢ়ি গৈ আছে আৰু ক’ব নোৱাৰাকৈ সৌৰভেই খুব সোনকালে নিজৰ কথাৰপৰা বিচলিত হ’ল। এতিয়া শেৱালীৰ কোঠাত সৌৰভৰ এখন ফটো হৈ এডাল মালাৰে সৈতে জিলিকি আছে।      ************

“পলাশী………. !” ছোৱালীজনীয়ে বিদিশাৰফালে ঘূৰি চালে।অচিনাকি মানুহ এগৰাকীয়ে আচম্বিতে এইদৰে তাইৰ বাহুত খামুচি ধৰি দুৰ্বোধ্য ভাষাত কিবাকিবি কৈ থকা দেখি আচৰিত হ’ল।কথা কোৱাৰ ধৰণ চাই মানুহগৰাকী মানসিকভাৱে অসুস্থ বুলিও পতিয়ন নিয়াব নোৱাৰি ৷ কিবা এটা  যে ভুল হৈছে কথাটো বুজিব পাৰি ছোৱালীজনীয়ে কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱাই কেৱল আতুৰ মাতৃগৰাকীৰ চকুলৈ একেথৰে চাই থাকিল ৷ কাষতে থকা  ছোৱালীজনীৰ মাক উধাতু খাই দৌৰি আহিল ; কন্যাক মানুহগৰাকীৰ কবলৰপৰা উদ্ধাৰ কৰাৰ মানসেৰে তাইক আঁতৰাই নিবলৈ চেষ্টা কৰিলে।ইতিমধ্যে এজন আদবয়সীয়া লোক, বোধকৰো মানুহগৰাকীৰ স্বামী, বেগাবেগিকৈ