ঔম।। ভূৰ্ভুবঃ স্বঃ।  তৎসৱিতুৰ্বৰেণ্যম।  ভৰ্গো দেৱস্য ধীমহী।  ধিয়ো য়োনঃ প্ৰসোদয়াত্।    একেৰাহে বাজি থকা দেৱী  বন্দনা সংগীত নিশাৰ শুনি শুনি মুখস্থ হৈছিল।এই কেইদিন ঘূৰাই ঘূৰাই বাজি থাকিব।এইকেইদিন মনটো পৱিত্ৰ ভাল ভাৱ এটাৰে ভৰি থাকে।প্ৰকৃতিৰ পৰিৱেশো কিবা এটা ভাল লগা হৈ পৰে।আগচোতালৰ শেৱালীজোপাও ফুলি গোটেই  বাতাবৰণটোকে উদ্ভাসিত কৰি তুলিছে মন-প্ৰাণ ভৰাই দিয়াকৈ।সৰুকালৰ স্মৃতিবোৰে আজিকালি বৰকৈ আমনি কৰে,মাকৰ আৰু ওচৰ চুবুৰীয়াৰ লগত পূজা চাবলৈ যোৱা,আৰু আহোতে সমনীয়াহঁতৰ লগত ডাঙৰ বেলুন এটালৈ বাদাম চোবাই চোবাই খোজকাঢ়ি ঘৰলৈ অহা..!কি যে মধুৰ সময় আছিল সেইবোৰ!কিন্তু

মোৰ এসময়ৰ কলেজীয়া বান্ধৱী মেঘৰঞ্জনীক  কলাক্ষেত্ৰৰ এটা নৃত্যৰ অনুষ্ঠানত কালি হঠাতে মঞ্চত দেখা পাই মই অভিভূত হৈ পৰিছিলো।অনুষ্ঠানৰ শেষত  তাইক লগ পাবলৈ মই উদবাউল হৈ পৰিছিলো। অনুষ্ঠানৰ শেষত গ্ৰীণ ৰুমত তাই কাপোৰ সলাই থাকোঁতেই মই গৈ পিছফালৰপৰা তাইৰ চকুযুৰি ঢাকি ধৰিছিলোঁ।তাই উমানতে মোৰ হাতখন স্পৰ্শ ধৰি মোক নিৰিবিলি বুলি সাৱটি ধৰিছিল।ইজনীয়ে সিজনীক তেনেকৈয়ে বহু সময়  সাৱটি ধৰি আছিলোঁ। আমি নজনাকৈয়ে তাইৰ পুত্ৰ অভীকে আহি দুয়োৰে সেই অন্তৰংগ মুহূৰ্তক মোবাইলৰ কেমেৰাত আৱদ্ধ কৰি পেলাইছিল। কলাক্ষেত্ৰত মেঘাক লগ পোৱা  কালিৰ দিনটোৰ সেই

অলপ দিনৰ পৰা ‘ইকিগাই’ শব্দটোৱে বৰ চৰ্চা লাভ কৰিছে।এই একে নামৰ কিতাপখনৰ বিষয়েও দুই এঠাইত পঢ়ি আছিলোঁ।হঠাতে ফুৰিবলৈ গৈ এঘৰত কিতাপৰ আলমাৰিত পিতপিতাই বিচাৰি ফুৰোঁতে কিতাপখন চকুত পৰিল আৰু পঢ়িবলৈ ললোঁ। কিতাপখনৰ বিষয়ে দুই এষাৰ নিলিখাকৈ থাকিব নোৱাৰিলোঁ।এই কিতাপখন আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় বজাৰত সৰ্বাধিক বিক্ৰী হৈছে আৰু এই গ্ৰন্থখনৰ বিষয়বস্তু হ’ল দীৰ্ঘায়ু আৰু আনন্দময় জীৱনৰ জাপানী ৰহস্য। মানুহ দিনক দিনে স্বাস্থ্য সচেতন হৈ আহিছে।কেনেদৰে জীৱন-যাপন কৰিলে মানুহে আনন্দময়,সুখময় এক সুদীৰ্ঘ জীৱন-যাপন কৰিব পাৰে তাৰে চেষ্টাৰ ফলশ্ৰুতিত বৰ্তমান বহু চৰ্চিত, পঠিত এই কিতাপখন

বিয়াখনলৈ যাবলৈ স্বাস্থ্যটোৱে নক’লেও মনৰ আপাহতে,ল’ৰা-বোৱাৰীৰ বাধা নেওচি এৰাতি থকাকৈ বুলি খুড়াহঁতৰ ঘৰ পালোঁহি।আধুনিকতাই গ্ৰাস কৰা গাঁওখনি বহুত কিবা সলনি হ’ল যদিও পুৰণি স্মৃতিবোৰে মনত বাৰুকৈয়ে দোলা দিয়াত কিছু চঞ্চলতাই আৱৰি ধৰিলে।জোৰোণৰ দিনা গোট খোৱা মানুহ সকলোবোৰকে চিনি পোৱা নাই যদিও পুৰণি মানুহ কিছুমানক লগ পাই অভিভূত হৈ পৰিছোঁ। শৈশৱৰ লগৰী বীণাক লগ পাবলৈ মনটোৱে হাঁহাকাৰ কৰি ফুৰিছে।তাইক বা বিয়ালৈ নিমন্ত্ৰণ কৰিছেনে নাই? কাকনো সুধিম?সকলোবোৰ দেখোন কামতেই ব্যস্ত। মনতে থকা প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ পাম বুলি ৰভাৰ তলত থকা চকীতে বহি পৰিলো।কিমান

: মা, তোমাক কথা এটা ক’ব লগা আছিল। : কি কথা? : মা, মই কিশোৰক সহ্য কৰিব নোৱাৰা হৈ আহিছোঁ। সেয়ে ভাবিছোঁ আমি বেলেগ বেলেগ হৈ থকাই ভাল। : তুমি এইবোৰ কি কৈছা?এইবোৰ কথা শুনিলে দেউতাৰৰ অৱস্থা কি হ’ব সেই কথা ভাবি চাইছানে? আৰু লইনাৰ কি হ’ব?তাই দেউতাকক এৰি থাকিব পাৰিবনে? : মা, মই নিজৰ কথা ভাবিম নে আনৰ কথা ভাবিম? : তুমি সকলোৰে কথা ভাবিব লাগিব। : কিন্তু মই কিশোৰৰ লগত থাকিব লাগিলে এদিন নিজকে শেষ কৰিব লাগিব। :

: উৱা এইকেইটা মাছতে পঞ্চাশ টকা দিব লাগিব? কিনো কৈছা হে?অলপ বেছি দাম লগাইছা দিয়া। এপোৱা জোখাচোন।চল্লিশ টকা ল’বা দিয়া। বীনা ভৰালীয়ে সদায়ে মাছ কিনি থকা অভিজ্ঞ এজনাৰ দৰে চকু ডাঙৰ কৰি বেপাৰীটোলৈ চাই কৈ উঠিল। : নাই বাইদেউ।দিব নোৱাৰিম।ৰাখে যদি এপোৱাত পঞ্চাশ টকাই দিব লাগিব।মই কিলো ডেৰশ টকাকৈ কিনি আনিছোঁ।চল্লিশ টকাত লোকচান হ’ব বাইদেউ। : এহ্ নহয় দিয়া।পাৰিবা।জোখা চোন।ভাল ভাল চাই তাজা মাছকেইটামান।বৰ জোৰকৈ ধৰে ভৰালী বাইদেৱে। : মা,মা এইবোৰ মাছ কিনিব নালাগে।চব নলাৰ মাছ।মই বজাৰৰ পৰা সতেজ মাছ

অসমৰ পৰা বন্ধু এজনে ঘনাই চিঠি লিখিছিল: এবাৰ ইয়ালৈ ফুৰিবলৈ আহাঁ, তেতিয়া বুজিবা প্ৰকৃতিক কিয় লীলাচঞ্চলা বুলি কোৱা হয়।অলপ ঠাট্টা কৰিয়েই লিখিছিল, তোমালোকে পাহাৰ-পৰ্বতৰ কল্পনা কৰা আৰু তাৰেই বৰ্ণনা পাঠক-পাঠিকাক উপহাৰ দিয়া……অথচ ইটা,কাঠ,শিলৰ বাহিৰে একোৱেই তোমালোকে নেদেখা। ভাবি চালো অপবাদটো একেবাৰে মিছা নহয়, সেয়ে অপবাদটো নোহোৱা কৰিবলৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ। বন্ধুৱে যে অলপো বঢ়াই কোৱা নাই সেয়া ট্ৰেইনত গৈ থাকোঁতেই অনুভৱ কৰিলোঁ। খিৰিকীৰ কাষত বহি ঘন সেউজীয়াৰ শোভা আৰু পাহাৰৰ শাৰীবোৰে অ-কবিৰ মনলৈও কবিত্ব অনাটোত আচৰিত হবলগীয়া একো নাই। বন্ধুৱে 

জয়জয়তে ‘শব্দচিত্ৰ – জীৱন জিজ্ঞাসা” ই-আলোচনীৰ লগত জড়িত সমূহ কলা কুশলী তথা প্ৰশাসক আৰু গোটৰ সদস্য সদস্যালৈ অশেষ ধন্যবাদ আৰু সেৱা আগবঢ়াইছো। এই সম্পাদকীয়টো লিখি থকা সময়তেই  আমাৰ অসম প্ৰদেশত বানপানীৰ সংহাৰী ৰূপ পুনৰবাৰ দেখিবলৈ পোৱা গৈছে। বানপানী আৰু অসমৰ বহুত পুৰণি সম্পৰ্ক। বছৰি বান আহে, মথাউৰি ভাগে। চহা মানুহ আৰু ঘৰচীয়া,বনৰীয়া জীৱ-জন্তুৰ দুখ কুলাই পাচিয়ে নধৰা হয়। বৰষুণ এজাকৰ আশাত ফাগুন চ’ত মাহত হামৰাও কাঢ়ি ফুৰা মানুহেই আকৌ আহাৰত বৰষুণ নাহিবলৈ প্ৰাৰ্থনা জনায় কেৱল বানপানীৰ বাবেই। মন্ত্ৰী-আমোলাই বানাক্ৰান্ত অঞ্চল

ঐ বুবুল, বুবুল।শোৱাপাটিৰ পৰা নুঠ নেকি? সোনকালে উঠি যা আকৌ।মবিহঁতৰ আজি ন-ভূঁই লৈ মাতিছিল নহয়… বুলি মাই চিঞৰি কৈ থকা শুনিলো টোপনিৰ চকা-মকাত। ঘপহকৈ বিছনাৰপৰা নামি ঘড়ীটোলৈ চকু দি দেখিলোঁ পাঁচ বাজিয়েই গ’ল। দমকলৰ পাৰলৈ গৈ আঁৰবেৰত ওলোমাই ৰখা টুথব্ৰাছত টুথপেষ্ট অলপ লগাই খৰধৰকৈ মুখখন ব্ৰাছ কৰিলোঁ। মায়ে চাহ বাকিবলৈ লোৱাত, মাক হাক দি খৰ-ধৰকৈ ভঁড়ালঘৰৰ আগফালে থোৱা কোৰখন লৈ পথাৰলৈ যাবলৈ সাজু হলোঁ। দেৰিকৈ গ’লে লাজো লাগিব। ৰাতিপুৱাৰ হালোৱা জলপান নিয়াৰ আগতেই পালে ভালো লাগে।ন-ভূঁইলৈ অহা হালোৱা-হজুৱাহঁতৰ সৈতে হাঁহি-স্ফূৰ্তিৰে

*পৰুৱা —-  হেৰা বিহা ভনী, তুমিনো কি চিন্তাত ইমান মগ্ন হৈ আছা? মাতি থাকোতেও  অকণো গুৰুত্ব দিয়া নাই । কি হ’ল, কিবা নতুন সমস্যাত পৰিছা নেকি?  *ওকণি —- এহ্  নক’বা আৰু ককাই । মনত অলপো শান্তি নোহোৱা হৈছে। তোমাৰ পলম নহয় যদি অলপ ৰ’বা । মোৰ মনত থুপ খাই থকা দুখৰ কথাখিনি তোমাক কৈ মনটোকে অলপ পাতলাই লওঁ। এষাৰ কথা আছে নহয় বোলে…. ‘ক’লেও আয়ে কিল খায়, নক’লেও বোপায়ে চুৱাতে খায়।’ ককাই,তুমিতো জানাই আমি পৰজীৱী প্ৰাণী। মানুহৰ মূৰৰ চুলিত আমি