অকণ হাটলৈ যাব আজি। আহ্, কিমান বছৰৰ মূৰত সি হাটলৈ যাব। সেই স্কুলত পঢ়ি থাকোঁতেই চাগে তাৰ শেষ হাটলৈ যোৱা। তাৰপিছত পঢ়িবলৈ বুলি ঘৰৰপৰা বাহিৰত থাকিবলৈ লোৱাৰপৰা এতিয়া চাকৰি কৰালৈকে তাৰ ঘৰলৈ যিকেইটা দিন থকাকৈ অহা হয় ইটো সিটো কিবাকিবি কৰোঁতেই গুচি যায়। দেউতাকে হাটত কিবাকিবি বেচি ঘৰ চলোৱা কাহিনীবোৰো বহুত পুৰণি হ’ল। হয়তো সি স্কুলৰ দেওনা পাৰ হোৱাৰ পিছৰেপৰা সেইবোৰ নোহোৱা হ’ল। পিছলৈ ঘৰৰ বস্তুকেইটাহে আনিবলৈ যায়। শেষত বজাৰলৈ যোৱা মানুহটো একেবাৰে নোহোৱা হোৱাৰ পিছত হাটৰ নামটো শুনিবলৈকে নোপোৱা

নিজান নিশা কেতেকীৰ  হিয়াভগা বিননি শুনি, কিয় জানো বাৰে বাৰে  মোৰ বুকুত উঠে কঁপনি, সপোন আৰু দিঠকৰ  তন্দ্ৰাৰ মায়াজালত আন্ধাৰতে খেপিয়াই চাওঁ ক’ত আছে জানো মোৰ হিয়াৰ উজলা মাণিক, খিৰিকীৰে পিৰিকিয়াই চালোঁ কুঁৱলীৰ আঁৰে আঁৰে, তৰা ফুলৰ মাজে মাজে সেয়া কোন বাৰু ডিঙিত পিন্ধি মণিকাঞ্চনৰ সাতসৰী? উজাগৰী নিশা কবিৰ স্তৱকৰ এটি হেঁপাহৰ সুৰ কৰিবলৈ, বিনিদ্ৰ ৰজনীৰ আন্ধাৰ আঁতৰাবলৈ আহিলা নেকি মোৰ ওচৰলৈ হিয়াৰ সুৰ কাণপাতি শুনিবলৈ? ৰিণিকি ৰিণিকি শুনিবলৈ পাওঁ যেন কঁপি উঠে এটি শিহৰণ, বৌ কাকা ক’ত বুলি, নিশাৰ

পৃথিৱীত সন্তানৰ বাবে মাক-দেউতাকৰ ভালপোৱা  অদ্বিতীয়। এগৰাকী মাতৃয়ে সন্তানৰ বাবে সকলো ত্যাগ কৰিব পাৰে। যি ত্যাগৰ কোনো স্বাৰ্থ নাথাকে।এনে ক্ষেত্ৰত পাই হেৰুওৱাৰ বেদনা কিমান গভীৰ হ’ব পাৰে তাক ভাষাৰে বৰ্ণনা কৰিব নোৱাৰি।তেনে এক ঘটনাৰ চিকাৰ হৈছিল অৰিন্দ্ৰম বৰুৱাৰ পৰিয়াল।   আজি বহুদিনৰ মূৰত বৰুৱাৰ পৰিয়ালত কিছু আনন্দ-উছাহৰ পৰিৱেশ দেখা গৈছে। ছোৱালীজনীৰ জন্মদিনৰ আয়োজনৰ কাৰণে বৰুৱানী আকাশীয়ে বিধে বিধে ব্যঞ্জন ৰন্ধাত ব্যস্ত।এক আনন্দৰ পৰিবেশ । ইয়াকে দেখি অৰিন্দ্ৰম বৰুৱাক অতীতৰ স্মৃতিয়ে আৱেগিক কৰি তুলিলে যাৰ বাবে তেওঁৰ চকুলো ওলাই আহিল ।

ভমকা-ফুলীয়াই তিৰ্যক চাৱনিৰে  ক’লা ককাইলৈ চালে, তোৰ দেখোন বছৰ চেৰেক হ’ল একে ঠাইতে আছ শিপা গজিল চাগে। নুবুজিবি ভনীটি তই মোৰ দুখ  কিয় মাৰিছ খোঁচ এসময়ত আছিলোঁ বাটৰ লগৰী আজিহে নোপোছে মোক। তই হ’লি সাতাম পুৰুষীয়া চেহেৰাও নহয় ভাল, আধুনিক সমাজত তই এলাগী লৈ ফুৰাও টান। নক’বি হেৰৌ তেনেকৈ মোক আছিলোঁ আলাসৰ লাড়ু জ্যেষ্ঠজনেই লগ দিছিল মোক নবখানো এতিয়া আৰু। প্ৰতি খোজতে মই তেওঁক দিছিলোঁ  মনত অপাৰ ভৰসা , মোৰ জোৰতেই তেওঁৰ খোজবোৰেও লৈছিল স্থিতপ্ৰজ্ঞতা। ‘ছাতি, লাঠি, তিয়নি নেৰিবি’  বুলি

১.                    #গোলাপ প্ৰিয়ই আছিল ভয় আছিল ৰক্তাক্ত হোৱাৰ ২. #বৰষুণ বুলিলেই মনত পৰে ‘অৰুন্ধতী’ৰ কবিলৈ পেভিলিয়নত ভৰি থোৱাৰ আগতেই পলায়িত মই ৩. “#ৰূপালী ৰং চুলিত লাগিছে বেয়া নেদেখি লাগক” এতিয়া এডাল-দুডাল চুলিত সময়ৰ আঁচোৰ দিন আগবঢ়াৰ লগে লগে ভাবিছোঁ কাহানিও প্ৰিয় হ’ব নোৱাৰা ৰংটোৱেই হ’ল বগা ৪. #বেলি_ডুবাৰ_আগতেই_আহা এবাৰৰ বাবে হ’লেও অন্তিমবাৰৰ বাবেই শীৰ্ণ দুহাতত সঞ্চাৰিত আবেগৰ সৰ্বোত্তম আভা ঢালি একেলগে পাঠোদ্ধাৰ কৰোঁ মৌনতাৰ শ্ৰেষ্ঠ আলাপ ************

কাৰোবাক লগ পাবলৈ বা নাপাবলৈ কিছুমান অজুহাত লাগে। অজুহাতবোৰৰ হাত ধৰি আগুৱাই যাব পাৰি নিজে তৈয়াৰ কৰা সোণালী, মসৃণ পথ নাইবা আন্ধাৰৰ বাট খেপিয়াই খেপিয়াই নিজকে হেৰুৱায়ো পেলাব পাৰি।  তাক পাবলৈকে তাই এই অজুহাতবোৰক পোহৰেৰে সজাইছিল। আশাবোৰক নিচুকাই নিচুকাই তাই নিজৰ সন্তানৰ দৰেই বুকুৰ উম দি জীয়াই তুলিছিল। প্ৰেম নামৰ সাগৰখনৰ সোণালী সৈকতত বহি একাত্ম হৈ তাই মাত্ৰ জীৱনৰ গান আওৰাইছিল। সি তাইৰ কাষত নাছিল  কিন্তু শত যোজন আঁতৰত থাকিও তাইৰ গান সি শুনিছিল। নুশুনিবনো কিয়! সেয়া যে গান আছিল

সঠিক সময়ত  নিবলৈ পৰা হ’লে! চেক আপটো পিছুৱাই আছিল তেওঁ। সীমিত উপাৰ্জনৰ মানুহজনে অনুশোচনাত দগ্ধ  চকুৰে পুতেকৰ অৰ্ধনিৰ্মিত ঘৰটোলৈ চালে। পুতেকৰ বগা সাজযোৰত চকামকাকৈ যেন মানুহজনীকে দেখিলে। শিল,বালিখিনিক সি বেছি গুৰুত্ব দিলে!! **********

The Negro Motorist Green Book. এইখন এখন গাইড বুক, আফ্ৰিকান আমেৰিকান নাগৰিকৰ বাবে, যিসকলে আমেৰিকাৰ এখন ঠাইৰপৰা আন এখন ঠাইলৈ যাত্ৰা কৰিব বিচাৰে। আৰু ড° ডন ছাৰ্লিৰ মেনেজাৰে টনী লিপক সেইখন দিয়ে যাত্ৰাৰ দিনাখনেই ৰাতিপুৱা।  টনী ভেলেলংগা এজন night bouncer। নিউয়ৰ্কৰ নাইট ক্লাব আৰু বাৰত সংঘটিত হোৱা কাজিয়া-পেচালৰ নিৰ্মূলৰ কামত নিয়োজিত টনী এগৰাকী ফেমিলী মেন। আচলতে পৰিচালক পিটাৰ ফেৰেইলীয়ে ভিগ’ মৰ্টেনচেনক চৰিত্ৰটোৰ বাবে বাচি লৈছিল তেওঁৰ সেই মুখাৱয়ৱ আৰু ইটালীয়ান আমেৰিকান সাদৃশ্যতাৰ বাবে। এগৰাকী আফ্ৰিকান আমেৰিকানৰ ৬০ ৰ দশকৰ সেই

বৰুণ হাজৰিকাই লাহেকৈ বিচনাখনৰ পৰা উঠি আহি খিড়িকীখনৰ কাষতে ৰৈ তললৈ চাই পঠিয়ালে ।তলত মানুহৰ সমাগম যথেষ্ট বেছি ।অহা আহিছে,যোৱা গৈছে।কাৰোবাৰ মুখত চিন্তাৰ ক্লেশ স্পষ্ট আৰু কাৰোবাৰ মুখত এটি হাহিঁ।হস্পিতাললৈ অহা প্ৰতিজন মানুহেই যেন একো একোটি কাহিনী ।কিছুমান কাহিনী দীঘল হয় আৰু কিছুমান খুব সোনকালেই শেষ হৈ যায় ।তেওঁ নিজেও যোৱাকালি আহি হস্পিতালত ভৰ্তি হৈছেহি ।আজি হাৰ্টৰ এটা অস্ত্ৰোপচাৰ হ’ব ।তাৰ পিছত তেওঁৰ কাহিনীটো কিমান দূৰ আগবাঢ়িব ,সেয়া কাৰো জ্ঞাত নহয় ।এটি তপত হুমুনিয়াহ হাজৰিকাৰ বুকু ভেদি ওলাই আহিল ।তেওঁ