ভমকা-ফুলীয়াই তিৰ্যক চাৱনিৰে  ক’লা ককাইলৈ চালে, তোৰ দেখোন বছৰ চেৰেক হ’ল একে ঠাইতে আছ শিপা গজিল চাগে। নুবুজিবি ভনীটি তই মোৰ দুখ  কিয় মাৰিছ খোঁচ এসময়ত আছিলোঁ বাটৰ লগৰী আজিহে নোপোছে মোক। তই হ’লি সাতাম পুৰুষীয়া চেহেৰাও নহয় ভাল, আধুনিক সমাজত তই এলাগী লৈ ফুৰাও টান। নক’বি হেৰৌ তেনেকৈ মোক আছিলোঁ আলাসৰ লাড়ু জ্যেষ্ঠজনেই লগ দিছিল মোক নবখানো এতিয়া আৰু। প্ৰতি খোজতে মই তেওঁক দিছিলোঁ  মনত অপাৰ ভৰসা , মোৰ জোৰতেই তেওঁৰ খোজবোৰেও লৈছিল স্থিতপ্ৰজ্ঞতা। ‘ছাতি, লাঠি, তিয়নি নেৰিবি’  বুলি

১.                    #গোলাপ প্ৰিয়ই আছিল ভয় আছিল ৰক্তাক্ত হোৱাৰ ২. #বৰষুণ বুলিলেই মনত পৰে ‘অৰুন্ধতী’ৰ কবিলৈ পেভিলিয়নত ভৰি থোৱাৰ আগতেই পলায়িত মই ৩. “#ৰূপালী ৰং চুলিত লাগিছে বেয়া নেদেখি লাগক” এতিয়া এডাল-দুডাল চুলিত সময়ৰ আঁচোৰ দিন আগবঢ়াৰ লগে লগে ভাবিছোঁ কাহানিও প্ৰিয় হ’ব নোৱাৰা ৰংটোৱেই হ’ল বগা ৪. #বেলি_ডুবাৰ_আগতেই_আহা এবাৰৰ বাবে হ’লেও অন্তিমবাৰৰ বাবেই শীৰ্ণ দুহাতত সঞ্চাৰিত আবেগৰ সৰ্বোত্তম আভা ঢালি একেলগে পাঠোদ্ধাৰ কৰোঁ মৌনতাৰ শ্ৰেষ্ঠ আলাপ ************

কাৰোবাক লগ পাবলৈ বা নাপাবলৈ কিছুমান অজুহাত লাগে। অজুহাতবোৰৰ হাত ধৰি আগুৱাই যাব পাৰি নিজে তৈয়াৰ কৰা সোণালী, মসৃণ পথ নাইবা আন্ধাৰৰ বাট খেপিয়াই খেপিয়াই নিজকে হেৰুৱায়ো পেলাব পাৰি।  তাক পাবলৈকে তাই এই অজুহাতবোৰক পোহৰেৰে সজাইছিল। আশাবোৰক নিচুকাই নিচুকাই তাই নিজৰ সন্তানৰ দৰেই বুকুৰ উম দি জীয়াই তুলিছিল। প্ৰেম নামৰ সাগৰখনৰ সোণালী সৈকতত বহি একাত্ম হৈ তাই মাত্ৰ জীৱনৰ গান আওৰাইছিল। সি তাইৰ কাষত নাছিল  কিন্তু শত যোজন আঁতৰত থাকিও তাইৰ গান সি শুনিছিল। নুশুনিবনো কিয়! সেয়া যে গান আছিল

সঠিক সময়ত  নিবলৈ পৰা হ’লে! চেক আপটো পিছুৱাই আছিল তেওঁ। সীমিত উপাৰ্জনৰ মানুহজনে অনুশোচনাত দগ্ধ  চকুৰে পুতেকৰ অৰ্ধনিৰ্মিত ঘৰটোলৈ চালে। পুতেকৰ বগা সাজযোৰত চকামকাকৈ যেন মানুহজনীকে দেখিলে। শিল,বালিখিনিক সি বেছি গুৰুত্ব দিলে!! **********

The Negro Motorist Green Book. এইখন এখন গাইড বুক, আফ্ৰিকান আমেৰিকান নাগৰিকৰ বাবে, যিসকলে আমেৰিকাৰ এখন ঠাইৰপৰা আন এখন ঠাইলৈ যাত্ৰা কৰিব বিচাৰে। আৰু ড° ডন ছাৰ্লিৰ মেনেজাৰে টনী লিপক সেইখন দিয়ে যাত্ৰাৰ দিনাখনেই ৰাতিপুৱা।  টনী ভেলেলংগা এজন night bouncer। নিউয়ৰ্কৰ নাইট ক্লাব আৰু বাৰত সংঘটিত হোৱা কাজিয়া-পেচালৰ নিৰ্মূলৰ কামত নিয়োজিত টনী এগৰাকী ফেমিলী মেন। আচলতে পৰিচালক পিটাৰ ফেৰেইলীয়ে ভিগ’ মৰ্টেনচেনক চৰিত্ৰটোৰ বাবে বাচি লৈছিল তেওঁৰ সেই মুখাৱয়ৱ আৰু ইটালীয়ান আমেৰিকান সাদৃশ্যতাৰ বাবে। এগৰাকী আফ্ৰিকান আমেৰিকানৰ ৬০ ৰ দশকৰ সেই

বৰুণ হাজৰিকাই লাহেকৈ বিচনাখনৰ পৰা উঠি আহি খিড়িকীখনৰ কাষতে ৰৈ তললৈ চাই পঠিয়ালে ।তলত মানুহৰ সমাগম যথেষ্ট বেছি ।অহা আহিছে,যোৱা গৈছে।কাৰোবাৰ মুখত চিন্তাৰ ক্লেশ স্পষ্ট আৰু কাৰোবাৰ মুখত এটি হাহিঁ।হস্পিতাললৈ অহা প্ৰতিজন মানুহেই যেন একো একোটি কাহিনী ।কিছুমান কাহিনী দীঘল হয় আৰু কিছুমান খুব সোনকালেই শেষ হৈ যায় ।তেওঁ নিজেও যোৱাকালি আহি হস্পিতালত ভৰ্তি হৈছেহি ।আজি হাৰ্টৰ এটা অস্ত্ৰোপচাৰ হ’ব ।তাৰ পিছত তেওঁৰ কাহিনীটো কিমান দূৰ আগবাঢ়িব ,সেয়া কাৰো জ্ঞাত নহয় ।এটি তপত হুমুনিয়াহ হাজৰিকাৰ বুকু ভেদি ওলাই আহিল ।তেওঁ

প্ৰাথমিক স্কুলৰ অ আ ক খ ….বোৰ শিকি বুজি বাক্য পঢ়িবলৈ লোৱাৰ সময়তে দেউতাই ‘ অমৰচিত্ৰ কথা ‘ শিশু ছবিৰ্ধমী চিৰিজখন হাতত তুলি দিছিল। সেই চিৰিজতে পৰশুৰামৰ বিষয়ে পঢ়িছিলোঁ। আকৌ কেইবছৰমানৰ পিছতে টেলিভিছনত B.R Chopra ৰ দ্বাৰা নিৰ্মিত অতি জনপ্ৰিয় ‘ মহাভাৰত ‘ চিৰিয়েলখন এটাও খণ্ড বাদ নপৰাকৈ , চকু টিপ নমৰাকৈ একান্তমনেৰে উপভোগ কৰিছিলোঁ। মহাকাব্য মহাভাৰতৰ কাহিনীভাগ চকুৰ আগত ভাঁহি থকা যেন হ’ল। এই মহাভাৰত চিৰিয়লখনতো পৰশুৰামৰ কাহিনীভাগ মনত ৰৈ গ’ল। হাইস্কুলীয়া শিক্ষা লোৱা অৱস্থাত বুজিব পাৰিলোঁ আমাৰ উত্তৰ-পূৱৰ

আকৌ কি লিখিম; বৰষুণ এজাক বন্ধ হওঁতেই ফু মাৰি নুমাই থোৱা মম এডাল গলিব নিদিয়াকৈ কি সাঁচি ৰাখিম ; ৰুমটো নিজৰ কৰি ৰাখিবলৈ বেৰত কবিতা লিখিম । আচলতে এইখিনি এন্ধাৰ মোৰ কাহানিও প্ৰিয় নাছিল, নীলাখামৰ চিঠিখন মম জ্বলাই লিখি থাকোঁতেই এটা কোণ জুয়ে পুৰিছিল , দিবলৈ বুলি বাছৰ চকা ৰখাই দৌৰোঁতে ইতিমধ্যে  আপোনাৰ ট্ৰেইন চলিছিল। দীঘল পথছোৱা ঘুৰ্মুটিয়াই ফুৰোঁতে কি কথা কব’লৈ থাকি গৈছিল; অথচ আজিও কোৱা হোৱা নাই সেই কথা। মেইন গেটেৰে বসন্ত নামি আহোঁতে আকৌ লগ পামনে বুলি

সন্তানৰ চৰিত্ৰ গঠন আৰু বৌদ্ধিক বিকাশৰ ক্ষেত্ৰত পৰিয়ালৰ স্থান আগত আৰু পিতৃ-মাতৃ হ’ল প্ৰধান শিক্ষক। ঘৰখনেই মূল আধাৰ আৰু পিতৃ-মাতৃ হ’ল প্ৰধান গুৰু, তেওঁলোকৰ অৱদান অতুলনীয়।  শিশুৰ জন্মৰ পিছৰপৰাই পাঁচ বছৰ বয়সলৈ ৯০% বিকাশ হয়। গতিকে এই সময়খিনিত শিশুৰ বিকাশ পূৰ্ণগতিত হয়, তাৰ বাবে সু-পৰিকল্পিতভাৱে শিশুটিৰ তদাৰক কৰিব লাগে, এই ক্ষেত্ৰত মাকৰ দায়িত্ব অধিক।  শিশুটোৰ প্ৰাথমিক আৰু মৌলিক চাহিদা পূৰণৰ লগে-লগে সিহঁতৰ মানসিক-দৈহিক গঠন, ৰুচি, প্ৰবৃত্তি, বিশ্বাস, ধাৰণাৰ সম্যক জ্ঞানৰ স্বৰূপ পূৰ্ণ বিকশিত হয় আৰু তাৰ ধ্যান ৰখাৰ দায়িত্ব মাক-দেউতাকৰ।