তিনিচুকীয়া জিলাৰ ধলাৰ ভীমপ্ৰসাদ উপাধ্যায় মোৰ নলে-গলে লগা বন্ধু। বন্ধুৰ বহুদিনৰ অনুৰোধত কালি তেখেতৰ বাসগৃহত উপস্থিত হৈছিলোঁ । তেখেতৰ সান্নিধ্য সঁচাকৈয়ে মোৰ বাবে পৰম সৌভাগ্য । অতিথি আপ্যায়নত অৱশ্যে নেপালী সম্প্ৰদায়ৰ লোকসকল এনেও আগৰণুৱা । আজি তেখেতে ধলাৰ দাঁতি কাষৰীয়া অঞ্চল ভজনীলৈ বুলি ফুৰাবলৈ লৈ আনিছে । আমি দুয়ো কথা পাতি পাতি মথাউৰিৰ ওপৰেৰে খোজ কাঢ়ি গৈ আছোঁ । বন্ধুবৰ উপাধ্যায় ডাঙৰীয়াই ক’লে… “সৌ যে নদীখন দেখিছে সেইখনেই অসমৰ মূল প্ৰাকৃতিক সম্পদ, আমাৰ অসমৰ গৌৰৱ ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদ। মথাউৰিটোৰ দুয়োপাৰে যে

জন্মৰ পৰা মৃত্যুলৈকে জীয়াই থকা সময়খিনিকেই জীৱন বুলি কোৱা হয়। এই জীৱনকাল সকলোৰে সমান নহয়।ইয়াত আমি কেৱল  মানৱ জীৱনৰ কথাহে আলোচনা কৰিম । (১) কৰ্মৰ যোগেদিহে জীৱনৰ মূল্যাঙ্কন কৰা হয়। কিমান দিন জীয়াই আছে তাৰ যোগেদি নহয়। স্বামী বিবেকানন্দ, ৰামানুজন, জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা, জয়ন্ত হাজৰিকা আদি মনীষীসকলৰ জীৱনকাল বৰ চুটি আছিল। কিন্তু তেওঁলোকে নিজৰ কৰ্মৰ যোগেদি নাম ৰাখি যাব পাৰিলে। (২) এজন লোক কেৱল পৰিৱেশৰ প্ৰভাৱত নহয় নিজৰ যত্নৰ বলতহে মহান হ’ব পাৰে। তেওঁ জীৱনক ধনাত্মক দৃষ্টিভংগীৰে চলাব জানিব লাগিব। লিওনাৰ্ডো

প্ৰথমে তেওঁ মোৰ ফালে পিঠি দি শুইছিল৷ তাৰপাছত আমাৰ বিচনা দুখন হৈছিল — আৰু তাৰপাছত— শোৱনিঘৰ হৈছিল দুটা৷ আৰু অকলে সন্ধিয়াপৰত দুৱাৰখন খুলি চোতাল গচকিব নোৱাৰা মই মাজৰাতি তামোল পাণ বাৰীৰ মাজত থকা শৌচালয়লৈ অকলেই যাব পৰা হৈছিলোঁ তাৰ পাছৰপৰাই৷ **********

(এবছৰীয়া মৃত্যু তিথিত আইৰ চৰণত এটুপি চকুলোৰে)            (১) নীলা আলোৱানখন গাত মেৰিয়াই, উজাগৰী ৰাতিটোক নিচুকাই, বুকুৰ পিয়াহ খুৱাই, সৌৱা কোন? জোনবাই নে মোৰ আই!         (২) বেলিটোৱে  আত্মগোপন কৰাৰ দিনা জোনটোকে থপিয়াই আনি, আইৰ কপালত আঁকি দিলোঁ! মূধচটো খহি পৰাৰ দুখতেই নে কি জানো! আকাশখনেও উচুপি উঠিল!!        (৩) ৰাতিৰ আকাশত লেটি লৈ থকা ঘূৰণীয়া সৌটো যেন আইৰ আখলৰ পানীপিঠা!! হাঁহিছা? ভোকাতুৰ, শোকাতুৰ সেই সন্তানক সোধা, যাৰ আই এতিয়া তৰাৰ দেশৰ সাধু-কথা!! **********

‘সিংহল সমুদ্ৰ সৈকত’ শীৰ্ষক বিশিষ্ট কবি তথা গল্পকাৰ অতনু ভট্টাচাৰ্যৰ শেহতীয়া গ্ৰন্থখনি পঢ়ি উঠিলোঁ। আগতে আমাৰ বেছি ভ্ৰমণ কাহিনী পঢ়া হোৱা নাই। প্ৰকৃততে আলোচনী-বাতৰি কাকত ইত্যাদিত প্ৰকাশিত ভ্ৰমণমূলক লেখাসমূহ পঢ়ি সিমান আমোদ নাপাওঁ। পঢ়াৰ ভিতৰত ডঃ সুনীল কুমাৰ শইকীয়াৰ বিভিন্ন স্থানত হোৱা খাদ্য সম্পৰ্কীয় অভিজ্ঞতাবোৰ পঢ়োঁ আৰু উপভোগ কৰোঁ কাৰণ তেওঁ বৰ সোৱাদলগাকৈ কথাবোৰ বৰ্ণনা কৰে। খাদ্যৰ বিৱৰণ পঢ়ি যদি লোভেই নালাগে অথবা ভ্ৰমণকাহিনী পঢ়ি যদি বৰ্ণিত ঠাইখন চোৱাৰ হেঁপাহেই নাজাগে তেনেহলে সেই বৰ্ণনাৰ সাৰ্থকতানো ক’ত? সিংহল সমুদ্ৰ সৈকত পঢ়ি

বছিৰ মোল্লাৰ  সকলোতকৈ ডাঙৰ গুণ হৈছে তেওঁ কোনো কথাতেই খং নকৰে। খং উঠিবলগীয়া ঘটনা যেতিয়া কিবা ঘটে, তেওঁ সমগ্ৰ চকু-মুখমণ্ডলত একধৰণৰ উদাস ভাৱ প্ৰকাশ কৰি মৃদু কণ্ঠে কয়,”আচ্ছা,আচ্ছা।” খং নকৰা মহৎ গুণটিৰ বাবে তেওঁ একেৰাহে তিনিবাৰ ইউনিয়ন কাউন্সিলৰ চেয়াৰমেন হৈছে,পকীঘৰ সাজিছে। দহ বছৰ আগতে মাটিৰ পৰিমাণ যি আছিল আজি সেয়া বাঢ়ি তিনিগুণ হৈছে। সম্প্ৰতি এখন পাৱাৰ টিলাৰ কিনিছে। বহু দূৰ-দূৰণিৰ পৰা মানুহে চেয়াৰমেন চাহাবৰ ঘৰৰ বাৰান্দাত  পলিথিন কাগজেৰে ঢাকি ৰখা যন্ত্ৰটি চাবলৈ আহে। বছিৰ মোল্লাই যন্ত্ৰটো এতিয়াও পথাৰলৈ নমোৱা নাই।

দিনটোৰ কামবোৰ সামৰি, সন্ধিয়া পৰত ল’ৰাটোক পঢ়া টেবুলত বহাই থৈ শাহুৱেকক চাবলৈ কৈ  ময়ুৰী ওচৰৰ মানুহ ঘৰলৈ বুলি ওলাই গ’ল।  সেইখন ঘৰৰ গৃহিনী জনীক খুড়ী সম্বন্ধৰে মাতে ময়ুৰীয়ে। ছল চাই কঠীয়া পাৰিব জনা সেইজনী খুড়ীয়েকে বহুত দিনৰ আগতেই ময়ুৰীয়ে নিজ হাতে বোৱা পাটৰ কাপোৰ এযোৰ কিনি নিছিল। নিয়াৰ সময়ত দামটো কিস্তি কিস্তি কৈ দিয়াৰ কথা কৈছিল যদিও, এটা কিস্তি দিয়াৰ পাছত আজিলৈকে তেওঁৰ খবৰ নাই। ( চিনাকি মানুহ খিনিয়ে প্ৰায়েই কিস্তিত কাপোৰ বিচাৰে!)   ময়ুৰীয়ে খবৰ ল’লে তেওঁৰ হাতত টকা

বৰ্তমান যুগটো হৈছে আধুনিকতাৰ যুগ, প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ যুগ৷ বিজ্ঞানৰ ন ন উদ্ভাৱন আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ বহুল প্ৰয়োগে মানুহৰ জীৱন ধাৰণৰ মানদণ্ড উন্নত কৰাত প্ৰভূত পৰিমাণে বৰঙণি যোগাইছে। প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ নিত্য নতুন কৌশলসমূহে সভ্যতাৰ বিকাশ ঘটাই মানুহৰ চিন্তাধাৰা, আদৰ্শ, লক্ষ্য, উদ্দেশ্য, মূল্যবোধ, নৈতিকতা আৰু পৰিৱেশ আদিৰ ওপৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰিছে। বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ উন্নতিৰ কাৰণে মানুহৰ দৃষ্টিভংগী আৰু জ্ঞানৰ পৰিসৰ প্ৰসাৰত বাৰুকৈয়ে উৎসাহিত কৰিছে। বিশেষকৈ আধুনিকতাৰ প্ৰভাৱত শিক্ষাৰ দিশতো উন্নতি হৈছে। নাৰী শিক্ষা আধুনিক সমাজৰ কাৰণে অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু আধুনিকতাই এই দিশটোক আগুৱাই লৈ

কৃষ্ণচূড়া, তুমি ফুলাৰ বতৰতে উঠি আহে তেজগোৰা বেলি  বুকুৰ আকাশত হেন্দোলনি তুলি হাঁহি থাকে হেঁপাহৰ জোনাক কলিজাৰ আঁচলত বান্ধি নিচুকনি গীত জাগি উঠে তন্দ্ৰাৰ ৰাগি… মই পোহৰ পিয়াসী… কৃষ্ণচূড়া দিয়া মোক তোমাৰ ৰং সেই ৰঙে গাই শুনাওক  নিচুকনি গীত কত বিৰহী প্ৰেমাস্পদৰ ভগ্ন হিয়াৰ মালিতাৰ কথা শুনায় লিখা আকৌ ভালপোৱাৰ সংগীত। নাচি উঠক বুকুৰ সেউজীয়া হেঁপাহৰ ৰং সানি উটি যাওঁক বিষাদ কৃষ্ণচূড়া তুমিতো নোহোৱা দুখৰ মালিতা জ্বলোৱা বুকুত আশাৰ শলিতা… আচলতে চকুপানীবোৰ মাথো অজুহাত পোৱা-নোপোৱাৰ হিচাপ-নিকাচো এটা অজুহাত মৃত শব্দৰ

আবেলিৰ ষ্টপে’জ এটাত ৰৈ ৰৈ ভাগৰি পৰি, কেতিয়াবা আশাহত হৈছে নে আপুনি? এই যে পাকচক্ৰৰ দৰে ঘূৰি ঘূৰি সময়বোৰ! বালিৰ দৰে হাতৰ ফাঁকেৰে সৰি পৰে৷ কোনোবা বছৰৰ  কোনোবা দিন এটাত বুকুলৈ নদী এখন বৈ আহিছিল, আৰু আপুনি সুঁতি হৈছিল৷ এৰাতি উজাগৰে থাকি আপুনি নক্ষত্ৰৰ লগত কথা পাতিছিল, শিতানত পৰি আছিল আকাশ এখন৷ উচুপনিবোৰত ৰামধেনু আঁকিছিল প্ৰত্যাশাৰ, আৰু বিদায়ত নাছিল পুনৰ লগ নোপোৱাৰ সম্ভাৱনা৷ তেনে এখন আকাশৰ প্ৰাৰ্থনাত গণি শেষ কৰে নে নিদ্ৰাহীন তমসা ৰাতি৷ এই যে যাওঁ বুলিয়েই অচিনাকি হয়